Δὲν ἀπῳλέσθη κάποια χώρα ἐπεὶ δὴ …χρωστοῦσε!!!

Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ συζητᾶμε γιὰ πιθανότητες ἀφανισμοῦ τῆς χώρας, ἐπεὶ δή, πολὺ ἁπλᾶ, ἔχει παγιδευθῆ στὰ δίκτυα τῆς τοκογλυφίας. Νὰ συζητήσουμε γιὰ ὅ,τι ἄλλο θέλετε, ἀλλὰ οὐδέποτε γιὰ ἀφανισμὸ τῆς χώρας καὶ τοῦ λαοῦ.
Οὐδέποτε ἔχουμε, στὸ παρελθόν, λόγῳ χρεῶν (ἢ καὶ «χρεῶν») ἀφανισμὸ λαῶν ἢ καὶ χωρῶν. Ἀντιθέτως μάλιστα.

Τὰ χρέη (μὰ καὶ τὰ «χρέη») συνιστοῦν σαφῶς ἐθνικὸ πρόβλημα, ἀλλὰ οὐδέποτε αἴτιον ἀφανισμοῦ. Τὰ αἴτια τοῦ ἀφανισμοῦ λαῶν (καὶ χωρῶν) καλὸ εἶναι νὰ ἀναζητηθοῦν ἀλλοῦ.

Συνεπῶς τὸ χρέος (ἢ καὶ τὸ «χρέος») δὲν εἶναι πρόβλημα. Τὸ χρέος (ἤ, ὀρθότερα, τὸ «χρέος») θὰ ἀντιμετωπισθῇ στὴν ὥρα του, μὲ τρόπον τέτοιον, ποὺ νὰ ἐπιλυθῇ ὁριστικῶς. Ἔως τότε μόνον ὡς πρόσχημα θὰ χρησιμοποιεῖται.

Τὰ προβλήματα ὅμως εἶναι ἀλλοῦ. Πρόβλημα εἶναι τὸ δίκαιον, εἶναι οἱ (φερόμενοι ὡς) ἡγέτες, εἶναι ἡ ἠθικὴ καὶ ἡ ἀνηθικότης, εἶναι οἱ ἐξωτερικὲς ἐθνικὲς ἀπειλές, ὅπως ἐπίσης καὶ οἱ ἐσωτερικὲς (πλέον) ἀπειλὲς λόγῳ τοῦ ἐποικισμοῦ καὶ τῆς ἀντικαταστάσεως τοῦ πληθυσμοῦ, ἡ (πολὺ μεθοδευμένως καὶ ὑπούλως) μὴ αὐτάρκεια, ἡ ἀπαιδεία, ἡ καταστροφὴ τῆς γλώσσσης, ὁ στρατὸς τῶν τοκογλύφων καὶ τῶν πρακτόρων ποὺ ἁλωνίζουν μέσα στὴν χώρα…
…πού, ἐὰν ὅμως τὰ συνυπολογίσουμε ἀπὸ κοινοῦ ὅλα αὐτά, σαφῶς καὶ συνιστοῦν ἐθνικὴ ἀπειλὴ ἀλλά, πάλι καὶ πάλι καὶ πάλι, οὐδέποτε λόγο ἀφανισμοῦ τοῦ λαοῦ καὶ τῆς χώρας.

Ὁ μόνος λόγος ἀφανισμοῦ μας εἶναι ἡ δική μας ἄρνησις καὶ ἡ δική μας παραίτησις νὰ ὑπερασπισθοῦμε τὴν ταὐτότητά μας καὶ τὰ κληροδοτήματά μας. Ὄχι ἡ παραίτησις τῶν (φερομένων ὡς) ἐκπροσώπων μας, ἀλλὰ ἡ δική μας. Μόνον ἡ δική μας.
Ἐὰν ἐμεῖς ἀρνούμεθα νὰ ὑποταχθοῦμε, τότε οἱ ὅποιοι λόγοι ἀφανισμοῦ μας ἐξαφανίζονται.
Καί, κατὰ πῶς ἔλεγε κι ὁ Μακρυγιάννης, «…πάντα μένει μαγιά», ὅσους κι ἐὰν ἀπὸ ἐμᾶς ἐξαφανίσουν. 

Καλὸ εἶναι λοιπὸν νὰ ἀφεστιάσουμε τοῦ χρέους (ἤ, ὀρθότερα, τοῦ «χρέους») καὶ νὰ ἑστιάσουμε στὸ τί ἐμεῖς μποροῦμε νὰ πράξουμε. Δική μας ὑπόθεσις. Κι ἕνας μόνον ἀπὸ ἐμᾶς νὰ «κρατηθῇ» ὄρθιος, συνιστᾶ ἀπὸ μόνος του λόγο ὑπάρξεως καὶ  ἐξακολουθήσεως καὶ ἀνακάμψεως καὶ τῆς φυλῆς καὶ τοῦ ἔθνους ἔως ἀκόμη καὶ τῆς χώρας, ἐὰν τοῦτον ἀπαιτηθῇ.

Φιλονόη

Σημείωσις (ἐπὶ τῆς οὐσίας)

Μά, θὰ μοῦ πεῖτε, ἴσως, πὼς ὅλο αὐτὸ τὸ «χώρα Ἑλλὰς» εἶναι μία τεραστία πλαστογραφία.
Σαφῶς καὶ εἶναι, θὰ σᾶς ἀπαντήσω. Κι ἀκριβῶς ἐκεῖ εἶναι τὸ …«ζουμί»:  ἔστησαν τὰ τσιράκια τῶν τοκογλυφικῶν σαπροφύτων μίαν πλαστογραφία, γιὰ νὰ μᾶς κρατοῦν ἐν ὑπνώσει κι ἐμεῖς νὰ στέργουμε, σὲ κάθε ἐντολή των καὶ προσταγή των, ἀναλόγως τοῦ προπαγανδιστικοῦ ἀφηγήματος, νὰ στηρίζουμε, νὰ θυσιαζόμεθα καί, καταληκτικῶς, νὰ ξανὰ κατρακυλοῦμε στὸ …ἔλεός των.
Ὅμως… ἡ πλαστογραφημένη «χώρα Ἑλλὰς» πατᾶ καὶ στηρίζεται καὶ λαμβάνει ὑπόστασιν, καθὼς καὶ πιστώσεις χρόνου ἀφ’ ἑνὸς ἀπὸ τὶς δικές μας ἀντοχὲς κι ἀνοχές, ἀφ΄ ἑτέρου ἀπὸ τὴν δική μας ἄρνησιν νὰ προσδιορίσουμε, ἐπακριβῶς, τὸ πῶς ὄφειλε νὰ εἶναι ἡ ἀληθὴς χώρα Ἑλλάς. Ἄρνησις πού, καταληκτικῶς, μᾶς ὑποχρεώνει νὰ ἀποδεχόμεθα τὶς πλαστογραφίες ὡς ἀληθεῖς.
Ἔ, λοιπόν… αὐτό… ἀπὸ ἐμᾶς πρέπει νὰ ἐπαναπροσδιορισθῇ… ἀπὸ ἐμᾶς νὰ ἀποσαφηνισθῇ… ἀπὸ ἐμᾶς νὰ ἐπαναδομηθῇ…
Κι ἐὰν αὐτή, ὅλη ἡ διαδικασία, ἀπαιτῇ -στὴν ἐσχάτη τῶν περιπτώσεων- νὰ «κλείσουμε» τὸ κεφάλαιον «χώρα Ἑλλάς», δὲν σημαίνει πὼς θὰ κλείσουμε καὶ τὴν ἔννοια Ἑλλάς, παρὰ μόνον πὼς ἐπὶ τέλους θὰ ξεκινήσουμε νὰ τὴν ἀνακτήσουμε, νὰ τὴν ἐλληνοποιήσουμε ἀληθῶς καί, τελικῶς, νὰ τὴν ἀπελευθερώσουμε.

Καὶ κάτι τελευταῖο…
Ἐμᾶς κυττᾶ ὅλος ὁ πλανήτης. Ἀπὸ ἐμᾶς ἀναμένει τὸ παράδειγμα τῆς πορείας πρὸς τὴν Ἐλευθερία. Ἀπὸ ἐμᾶς ἀναμένει τὸ σύνθημα. Κι ἐμεῖς, τελικῶς, εἴμαστε αὐτοὶ ποὺ θὰ τὸ δώσουμε, διότι εἶναι ὁ μονόδρομός μας.
Μόνον πού, ἐὰν τολμήσουμε νὰ ποῦμε τὰ πράγματα μὲ τὸ ὄνομά τους, πολὺ ἁπλᾶ θὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς τόσο καιρὸ καταπιανόμεθα μὲ βλακείες καὶ ἀνουσιότητες.
Ἀγαπητοί μου… Ἡ Ἑλλὰς εἶναι ἔννοια, σκοπός, τρόπος σκέψεως καὶ οὐδέποτε λογιστικοὶ λογαριασμοί, «χρέη» καὶ «ἀποπληρωμές», συμφωνίες καὶ διαφωνίες, μνημόνια καὶ νόμοι, λεηλασίες καὶ  γενοκτονίες…
Εἶναι δρόμος ἡ Ἑλλὰς πρὸς τὴν Ἐλευθερία κι ὄχι ὑποταγή.
Εἶναι ἀπολυτότητες κι ὄχι 
συμβιβασμοί.
Ἡ Ἑλλάς, ὡς τρόπος σκέψεως, λειτουργίας καὶ παιδείας εἶναι τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετον ἀπὸ ὅλα αὐτὰ ποὺ ἔως σήμερα θεωρούσαμε ὀρθά, ἀληθῆ κι ἀδιαπραγμάτευτα.
Ἡ Ἑλλάς, καταληκτικῶς, εἶναι ἡ μία καὶ μοναδικὴ καὶ ἀδιαπραγμάτευτος πρότασις γιὰ τὸν ἀπεγκλωβισμὸ τῆς ἀνθρωπότητος ἀπὸ τὰ τέλματα τοῦ ψεύδους, τῆς ἀνελευθερίας καὶ τῶν συμβιβασμῶν.

Ὅλο, ἀπὸ τὴν Ἀρχὴ ἔως τὸ Πέρας του λοιπόν, δικό μας… Κι ὅποιος ἀντέξει…

Σημείωμα ποὺ ξεκίνησε νὰ γράφεται τὸν Ἰούνιο τοῦ 2015, ἐξ ἀφορμῆς τῶν δημοψηφισμάτων, τῶν τότε «διαπραγματεύσεων» τῆς «πρώτης φορᾶς ἀριστερὰ» καὶ τῶν ἐμφυλιοπολεμικῶν τάσεων, ποὺ εἶχαν ξεκινήση νὰ ἀναδύονται. Ἐπίκαιρον πάλι σήμερα.

φωτογραφία

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

One thought on “Δὲν ἀπῳλέσθη κάποια χώρα ἐπεὶ δὴ …χρωστοῦσε!!!

Leave a Reply