Ἡ διάκρισις τοῦ φαινομένου τῆς οὐσίας

Ἡ διάκρισις τοῦ φαινομένου τῆς οὐσίαςὉ Πλάτων ἄρχεται ἀπὸ τῆς διακρίσεως τοῦ φαινομένου καὶ τῆς οὐσίας.
Ἀφ’ ἑνὸς εἶναι τὸ σὺνολον τῶν αἰσθητῶν ὄντων, τὰ ὁποῖα γεννῶνται, διαιροῦνται καὶ μεταβάλλονται, ἀφ’ ἑτὲρου ὁ νόμος καὶ ἡ οὐσία ἑκάστου, ἥτις εἶναι νοητή, ἀδιαίρετος καὶ ἀμετάβλητος.

Καὶ πρῶτον θεωρεῖ τὰ ὑλικά πράγματα κατά τὸν ἀπλούστατον διορισμόν αὐτῶν, τὴν κίνησιν, τῆς ὁποὶας διορισμοὶ εἶναι ὁ χῶρος καὶ ὁ χρόνος.
Βεβαίως ἐπέκεινα τῆς κινήσεως συλλαμβάνουν τι, ὅπερ ὅμως διαφεύγει τὴν νόησιν καὶ τὴν φαντασίαν, καὶ ὅπερ καλοῦμεν πρώτην ὕλην, ἥτις δύναται νὰ δεχθῇ πᾶσας τὰς μορφὰς καὶ νὰ γίνῃ ὕδωρ, γῆ καὶ εἰ τὶ ἄλλο, ἀλλ’ οὐδέν ἐκ τούτων εἶναι καὶ μνεῖ ἡ αὐτὴ πρὸς ἑαυτὴν ἐν τῇ ἀδιοριστίᾳ αὐτῆς.

Ὁ Πλὰτων ταυτίζει αὐτὴν μὲ τὸν χῶρον, ὅστις ὅμως εἶναι μόνον εἵς τῶν διορισμῶν αὐτῆς.

Τᾶσος Γκολέμης

Leave a Reply