Ὦ ἀνατείλασα μὲ τὸ πρῶτοντῆς γῆς μειδίαμα κ’ εἰς τὸν κρότον
τῆς ὑπὸ ἔρωτα φλοισβησάσης
πρωτοκυμάντου, γλαυκῆς θαλάσσης!
Ἂν τοὺς βωμούς σου, θεὰ, ὁ φθόνος,
ἡ Εἱμαρμένη, ὁ μακρὸς χρόνος
ἔσβυσαν, κ’ εἶναι Ἔρωτων τᾶφος
καὶ τ’ ἁβρὰ Κύθηρα καὶ ἡ Πᾶφος,
εἰς τὰ θεμέλια τῶν βωμῶν σου,
κ’ εἰς τὰ συντρίμματα τῶν ναῶν σου
ῥόδον εἰς αὔρας πνοὴν ἐφύη,
καὶ τὴν ἰσχύν σου ἔτι μηνύει·
καὶ εἰς τὰ ἔρημ’ αὐτὰ τεμένη
ἀπὸ τὰ βέλη σου τετρωμένη
ἀηδὼν ἔτι ἔρωτας στένει!
Πᾶν στῆθος πάλλον, πᾶσα καρδία
βωμός σου εἶναι, ζῶσα λατρεία.
Ὅταν εἰς κόρης ὡραῖας σχῆμα
ἡ Ἑλλὰς ἄνασσαν σὲ ἐτίμα,
καὶ γυμνὴ, κάλλος ἐνδεδυμένη,
καὶ ἀπὸ πόθους συννεφουμένη,
εἰς εὐχὰς νέων καρδιῶν φίλη
προσεμειδίας μὲ ἄκρα χείλη,
ὡς νὰ τὰς ἔλεγες, Αὶ ὀδύναι,
τὰ βάσανά σας γνωστὰ μὲ εἶναι!
Τότε νὰ ἔζων ἤθελα τότε•
τῆς λύρας ταύτης ὁμοῦ καὶ πρῶται
καὶ τελευταῖαι φθογγαὶ εἷς αἶνος
πρὸς σὲ θὰ ἦσαν ἐπτερωμένος!