ὑποχωρήσεις πολιτικῶν τὰ τελευταῖα ἕξι χρόνια:

Κώστας Καραμανλῆς: ἂν μείνω, θὰ παύσω, ἕνεκα τῆς ἀνάγκης, νὰ εἶμαι τόσο γενναιόδωρος
Γ.Α.Π.: δὲν μὲ ἄφησαν νὰ κάνω αὐτὸ ποὺ εἶχα στὸ κεφάλι μου καὶ ποὺ δὲν ἔκανα πρὶν γιατί δὲν τὸ σκέφθηκα.
Ἀντώνης Σαμαρᾶς: θέλω νὰ μείνω καὶ νὰ σᾶς καταστρέψω γιὰ νὰ ἔχετε ἕνα καλλίτερο μέλλον
Ἀλέξης Τσίπρας: ἀγωνίσθηκα ἐναντίον τοῦ συστήματος ἀλλὰ ἔχασα.

Βλέπουμε ὑπάρχει ὁμοιότητα ἀνάμεσα σὲ ΓΑΠ & Ἀλέξη Τσίπρα, ποὺ εἶναι ἡ ἀριστερᾶ γλῶσσα τῆς οὐτοπίας.
Ἀφήνω τὴν γεύση ἑνὸς μελλοντικοῦ κόσμου ποὺ ἴσως κάποιαν στιγμὴ ὡς ματαιωμένο μέλλον, γίνει ἐφικτός.

Στὴν γλῶσσα τῶν Κώστα Καραμανλῆ καὶ Ἀντώνη Σαμαρᾶ, παρὰ τίς διαφορὲς σὲ ποιότητα, ὑπάρχει ἡ ἀπεικόνισις μιᾶς ῥεαλιστικῆς α’φεύκτου καταστάσεως, τὴν ὁποία θέλουν νὰ ἀποφύγουν νὰ λύσουν, στηριζόμενοι στὴν προβολὴ τῆς οὐτοπίας τῶν πρώτων.

Ὅπως καὶ νὰ ἔχῃ, οἱ δύο γλῶσσες συνεργάζονται, εἶναι συμπληρωματικὲς θὰ λέγαμε, καὶ ἐξίσου μηδενιστικές, ἀφοῦ συμπίπτουν στὴν διχοτομία ἀνάμεσα σὲ ἕναν ἔκπτωτο κόσμο τοῦ παρόντος καὶ ἕναν ἐν δυνάμει καλλίτερο κόσμο τοῦ μέλλοντος.

Τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι βέβαια ἡ κατάθλιψις ὡς τρόπος ὑπάρξεως.

Γιῶργος Συβρίδης