Τα λευκά αιμοσφαίρια κινούνται μέσα στα αγγεία μας.
Μόλις πλησιάσουν μία μολυσμένη περιοχή, φρενάρουν, διαπερνούν τα τοιχώματα των αγγείων και κατευθύνονται προς την μολυσμένη περιοχή, καθοδηγούμενα από τις χημικές ουσίες που απελευθερώνουν τα βακτήρια.
Μόλις τα εντοπίσουν, αρχίζουν να τα «καταπίνουν», τα χωνεύουν κι όταν πια έχουν εξουδετερωθεί τα βακτήρια στο εσωτερικό τους, τα λευκά αιμοσφαίρια πεθαίνουν και διαλύονται σε ακόμα πιο μικρά κομμάτια, ώστε να χρησιμεύσουν ως τροφή σε άλλα κύτταρα.

Έχουμε με λίγα λόγια ένα κύτταρο που «οσφραίνεται», κινείται και κατευθύνεται, τρώει και χωνεύει…
Όμως χωρίς …εγκέφαλο, χωρίς νευρικό σύστημα, χωρίς πόδια, χωρίς μάτια, χωρίς μύτη κλπ.

Συνήθως μας τα μαθαίνουν σαν να πρόκειται για «…ζωάκια» που αντιλαμβάνονται, που παίρνουν συνειδητές αποφάσεις, που ξέρουν πότε να φρενάρουν και να στρίψουν, που μπορούν να διακρίνουν τον φίλο από τον εχθρό και που γνωρίζουν τον σκοπό για τον οποίον υπάρχουν.

Όμως δεν είναι έτσι…
Δεν είναι καθόλου επιστημονικός αυτός ο τρόπος περιγραφής, αλλά μάλλον είναι πολύ βολικό για το σύστημα να μη σκεφτόμαστε επιστημονικά και να μη φτάνουμε ποτέ στην ουσία.
Είναι πολύ βολικό να ζούμε έχοντας μία θολή αντίληψη της πραγματικότητας.

Σίγμα

Σημείωση

Με την ευκαιρία έμαθα ότι δεν υπάρχει το ρήμα «οσφρίζομαι»!
Είναι λάθος.
Η σωστή λέξη είναι «οσφραίνομαι» .
Υπάρχει όμως και το ρήμα «οσμίζομαι»…
Κι έτσι εξηγείται από που προέκυψε το ανύπαρκτο ρήμα «οσφρίζομαι»…