Ἡμερολόγιον στρατιώτου…..

Ποιας χώρας είμαι κομμάτι; Αναρωτιέμαι συνέχεια και απάντηση δεν έρχεται από πουθενά. Γραφιάδες και εργολάβοι κάνουν ασκήσεις πια επί χάρτου σε αυτό το κομμάτι γης που στέκεται σαν βραχονησίδα μέσα σε μία γκρίζα ζώνη που από την μια έχει το μέλλον και από την άλλη το παρελθόν. Και εγώ δεν ανήκω ούτε στο μέλλον ούτε στο παρελθόν. Στέκομαι εδώ άνευ ταυτότητας πλέον, να σέρνομαι σε δικαστήρια και να απολογούμαι που η μάνα μου κοιλοπόνεσε σε αυτή την γη και όχι σε άλλη.

Ξεπλυμένοι και αργόσχολοι κάνουν γυμνάσια πια στην συνείδηση και στην ψυχή μου. Καψόνια καθημερινά από θρασύδειλους κουστουμαρισμένους. Πάνω-κάτω. Ανάταση- διάταση. Έρχονται και οι δεκανείς να ελέγξουν αν οι αρβύλες που τις πλήρωσα για να περπατήσω επάνω σε αυτά τα χώματα, είναι αρκετά γυαλισμένες για να μην χαρακτηρισθώ «ανυπότακτος». Μα πάντα προσοχή τραβούσα σε αυτούς και στους άλλους που πέρασαν. Κάμψεις έκανε ο πατέρας μου και πορείες στα χιόνια ο παππούς. Στρατιώτες όλοι μιας πατρίδας και ας μην γυάλιζαν τις αρβύλες τους καλά. Μια ζωή τραβούσα προσοχές και τώρα αυτές δεν φτάνουν.

Μπορεί να μην φορώ χακί, ούτε μπερέ αλλά νοιώθω φαντάρος. Δεν κοιμάμαι πια, φρουρώ ούτε εγώ ξέρω τι. Νοιώθω ότι εχθροί έχουν εισβάλει στον χώρο αλλά δεν τους βλέπω ούτε έχω λάβει διαταγές να πω: «Αλτ τις ει;». Κι όμως το ξέρω ότι οι εχθροί είναι παντού κι ας μιλούν την ίδια γλώσσα με εμένα, κι ας κάνουν τον ίδιο σταυρό με εμένα. Τα νώτα μου πια δε τα νοιώθω ασφαλή και στο οικογενειακό συσσίτιο είμαστε σιωπηλοί με καρφωμένα τα μάτια στο πιάτο. Δεν μιλάμε και ούτε γελάμε πια. Κάποιος είναι μέσα στον χώρο μας και δεν ξέρουμε ποιος.

Στον δρόμο πια δε λέμε πολλά και τα μάτια όλων έχουν την ίδια ερώτηση γραμμένη: «Τι συμβαίνει;» Δεν μαρτυρώ τον φόβο και ούτε οι άλλοι τον δικό τους. Περιμένουμε να βγούμε στην αναφορά από ώρα σε ώρα και ανησυχούμε ότι ο διοικητής θα θέλει να μας κτυπήσει και πάλι το χέρι στην πλάτη ενώ στα κρυφά θα δώσει διαταγές στους κατωτέρους του να μας «παιδέψουν» λίγο ακόμα. Δε με νοιάζει το καψόνι. Με νοιάζει όμως που ίσως για αυτούς ο εχθρός είμαι εγώ. Μα το χώμα το νιώθω οικείο, τον αέρα, τον ήλιο, τα βουνά. Μα αν για αυτούς όλα αυτά δεν ορίζουν την πατρίδα τότε τι θέλω εγώ σε αυτό το στρατόπεδο; Αν όλα αυτά και όλοι εμείς δεν είμαστε πατρίδα τους τότε γιατί να μην φωνάξω «Αέρα»;

πηγή

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply