Οἱ σκέψεις μου γέμισαν τὸν φθινοπωρινὸ ἀέρα
σὰν τὰ κιτρινισμένα φύλλα.
Σκέψεις ποὺ διαμορφώθηκαν ἀργὰ καὶ ἀνεπαίσθητα
ὃταν οἱ ξεριζωμένοι αἰῶνες πέρασαν μπροστά μου,
γλιστρῶντας στὸν χρόνο
ἀθέατοι καὶ ἀνέγγιχτοι τοῦ συλλογικοῦ τρόμου
ποὺ τμῆμα του εἲμαστε προσθήκη.

Κι ἂν εἶναι ὁ σαρκασμὸς
ποὺ μιλάει αὐτὴν τὴν στιγμὴ
συγχωρῆστε με,
εἶναι γιατὶ δὲν θέλω νὰ παρατείνῳ
τὴν γιορτὴ τοῦ τίποτα
ποὺ μᾶς ἐξανεμίζει μέσα στὴν ἀκινησία,
ὃταν ἀκόμα καὶ αὐτά, τὰ δένδρα
ἐξακολουθοῦν νὰ σείουν τὰ κλαδιά τους.

Γιατὶ ὃταν τὸ μέλλον γίνῃ παρὸν
καὶ τὸ σήμερα, αὒριο
ὃταν πιὰ πάψῃ ἡ σιωπηρὴ ἀνακωχὴ
ποὺ τὰ φιλτραρισμένα λόγια
κήρυξαν στὴν καρδιά μας,
τότε τὸ παγερὸ ρῖγος τῆς ἀναγνωρίσεως
θὰ ταξιδέψῃ παρέα μὲ τὸ αἷμα στὶς φλέβες μας
καὶ οἱ χαμένες ψυχὲς ποὺ παγιδεύτηκαν
σ`αὐτὸν τὸν ἀπατηλὸ κόσμο,
οἱ λαθραῖοι ἀναγνῶστες τῆς ζωῆς
θὰ ξεδιπλώσουν τὶς μυστικές φτεροῦγες
ποὺ καλὰ κρατοῦσαν κρυμμένες
στὰ βάθη τοῦ μυαλοῦ
καὶ θὰ ξεφύγουν ἀπὸ τὶς σκέψεις αὐτὲς
ποὺ καταδυναστεύονται
ἀπὸ τὸν τρόμο καὶ τὴν παραφροσύνη.

Δὲν εἶναι μόνο σκέψεις
ὃσα μοιράζομαι μαζύ σας
μὰ καὶ ἐλπίδα…

Χλόη

Φωτογραφία, Lane Turner, ἀπὸ ἐδῶ.