Πολλοὶ ποὺ ἐκτιμοῦν τὴν σκέψη καὶ τὸν λόγο μου μὲ ἐρωτοῦν γιατί δὲν βγῆκα στὴν τηλεόραση (τὸ σωστὸ εἶναι τηλοψία) ἢ στὸ ραδιόφωνο σὲ ὅλη αὐτὴ τὴν πολύμηνη διάρκεια τῶν ἐκλογικῶν Σατουρναλίων.
Εἶναι ἁπλό: Διότι δὲν μὲ βγάζουν.
Καὶ τὸ γιατί εἶναι πάλι ἁπλό: εἶμαι ἀπὸ τὴν νεότητά μου ἕνας ἀπαγορευμένος συγγραφέας.
Καὶ τὸ γιατί εἶναι πάλι ἁπλό: πάντοτε, ὅταν γράφω ἢ ὁμιλῶ, προσφέρω λόγο πολιτικῆς παιδείας καὶ ὄχι ἀπαιδευσίας.

Ἕνα παράδειγμα: στὸ πολυδιαφημισμένο «ντημπέητ» τῶν δύο «Τηλεμάχων» τῆς 15ης Σεπτεμβρίου, ὁ συντονιστὴς προτάσσει τοῦ ἐρωτήματος πρὸς τὸν κ. Τσίπρα σὰν πικάντικη σάλτσα τὴν βαθυστόχαστη ρήση κάποιου Ἀμερικανοῦ, ὅτι δηλαδὴ ἡ πολιτικὴ εἶναι ἡ τέχνη τοῦ ἐφικτοῦ. Καὶ ὁ κ. Τσίπρας ἀπαντᾶ μὲ πολιτικάντικα ἀναμασήματα.
Ἂν εἶχε πολιτικὴ παιδεία θὰ τοῦ ἀπαντοῦσε: «Λάθος! Πολιτικὴ εἶναι ἡ τέχνη τῆς διευρύνσεως τοῦ ἐφικτοῦ. Διότι, ὅπως εἶπε ὁ Μπρέχτ, ρεαλισμὸς εἶναι νὰ ἐπιδιώκουμε τὸ ἀνέφικτο».

Ὁ κ. Μεϊμαράκης δεχόταν βροχὴ τὰ βέλη ἀπὸ τὸν κ. Τσίπρα ὅτι ἐκφράζει τὸ χθές, τὸ παλαιό. Καὶ τοῦ ἔλειπε ἡ γνώση ν’ ἀπαντήσει μὲ τὴν φράση τοῦ Παλμίρο Τολιάτι: «Ἐρχόμαστε ἀπὸ πολὺ μακρυὰ καὶ γι’ αὐτὸ πηγαίνουμε πολὺ μακρυά». Καὶ ἀκολούθως νὰ ἐξηγήσει στὸν ἀντίπαλό του ὅτι ὁ Τολιάτι ἦταν ὁ Γενικὸς Γραμματέας τοῦ Ἰταλικοῦ Κομμουνιστικοῦ Κόμματος, ποὺ ἀπέτρεψε στὴν χώρα του τὸν ἐμφύλιο πόλεμο.

Ξέρω ὅτι ὁ κόσμος μὲ θέλει ἀλλὰ κάποιοι δὲν μὲ θέλουν γιατί ὁ λόγος μου κάνει τὸν κόσμο νὰ ξέρει.

Σαράντος Καργάκος