Στὸ φαρνακεῖο ἑνὸς φίλου!!!
Πρὶν λίγη ὥρα βρέθηκα στὸ Φαρμακεῖο ἑνὸς φέλου ἔτσι, γιὰ μιὰ «καλησπέρα».
Τὸν βρῆκα σὲ κατάσταση ἔκρυθμη!!!
Σ΄ἕνα τηλέφωνο ὁ ὑπάλληλος τοῦ φαρμακείου ζητοῦσε ἐπιμόνως ἕνα σκεύασμα…..
Μιὰ κυρία ἀνυπομονοῦσε νὰ μάθῃ ἂν θὰ τὸ εὕρισκαν ἀπόψε…..
Ὁ φίλος μου περπατοῦσε νευρικὰ στὸ πεζοδρόμιο, κατακόκκινος καὶ θυμωμένος…..
Τελειώσαμε Γιούλη!!!!, μοῦ λέει…
Τελείωσε ἡ χώρα… Τελειώνουμε κι ἐμεῖς!!!
Καὶ βουρκωμένος ἔσκυψε νὰ σκουπίσῃ ἕνα δάκρυ…..
Ξαφνιάστηκα ….ἂν καὶ εἶχα καταλάβει τὶ γινόταν.
Ἡ καρκινοπαθὴς ἀσθενὴς ζητοῦσε τὸ σκεύασμά της, ποὺ δὲν ὑπῆρχε οὔτε στὶς ἀποθῆκες ἀλλὰ οὔτε σὲ ἄλλα φαρμακεῖα…
Οἱ ἐταιρεῖες στέλνουν μὲ τὸ σταγονόμετρο τὰ φάρμακα, ἀκόμη κι ἂν προπληρώνονται!!!
Οἱ ἄνθρωποι κρέμονται ἀπὸ ἔνα χαπάκι γιὰ νὰ ζήσουν καὶ βρίσκονται μπροστὰ στὴν ἀπανθρωπιὰ τῶν ἐπιπτώσεων τῆς κρίσεως, νὰ μὴν βρίσκουν αὐτὸ ποὺ ἔχουν ἀνάγκη……
–Δὲν ἀντέχω ἄλλο…, μοῦ λέει ὁ φίλος μου.
Δὲν ἀντέχω αὐτὰ τὰ βλέμματά τους, νὰ μὲ κυττοῦν σὰν τὴν ἐλπίδα τους καὶ νὰ μὴν μπορῶ νὰ τοὺς δόσω οὔτε αὐτήν!!!
Κάθε ἡμέρα γίνεται αὐτό, οἱ ἄνθρωποι τρέμουν ὅταν μπαίνουν μέσα, μήπως τοὺς πῶ πὼς δὲν ἔχω τὸ φάρμακό τους…..
Πῶς καταντήσαμε ἔτσι;;;
Νά δίνονται τά φάρμακα μέ τό σταγονόμετρο, νά μπαίνῃ πλαφόν στήν κατανάλωση, λόγῳ ἐλλείψεων καί νά πεθαίνῃ ὁ κόσμος, ἐκλιπαρώντας γιὰ μίαν ἀνάσα ἐλπίδα, τὶς πιὸ πολλὲς φορὲς ἀνωφελή, ἀλλὰ …ἀναγκαία;;;
Αὐτὸ εἶναι τὸ ἀληθινὸ πρόσωπο τῆς κρίσεως.
Ἡ πραγματικὴ ἐπιδίωξις ὅσων μᾶς ξεπούλησαν, γιὰ τὴν ἁρπακτή τους, ὅσο ὅσο…
Φωτιὰ νὰ πέσῃ καὶ νὰ τοὺς κάψῃ… Καὶ λίγο θὰ εἶναι…