ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΥΠΑΝΑΠΤΥΞΕΩΣ-ΠΡΩΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ.

Ξεκίνησα νὰ δικηγορῶ ἀρχὲς τοῦ 1982 στὴν Νεάπολη Κοζάνης, ὅπου ἦταν ἡ ἕδρα τῆς Ἑνώσεως Ἀγροτικῶν Συν/σμῶν Βοΐου. Διοίκησις καὶ διαχείρισις, μὲ καθαρὰ κομματικὰ κριτήρια καί, φυσικά, ἡ ἐπιλογὴ τῶν δικηγόρων γινόταν μὲ τὸν ἴδιο τρόπο.

Τὸ 1990 ἡ κατάστασις εἶχε φθάσει στὸ ἀπροχώρητο, ἔρχεται σύσσωμη ἡ διοίκησις καὶ μοῦ ζητᾶ νὰ τὴν ἀναλάβω.
Δέχτηκα, ὑπὸ τὸν ὄρο ὅτι θὰ γινόταν ἔλεγχος ἀπὸ ἐπόπτες τῆς ΑΤΕ.
Ὁ ἔλεγχος ἀνακάλυψε ἀτασθαλίες, ἀλλά, συζητώντας μὲ τοὺς ἐπόπτες, κοινὴ ἡ διαπίστωσις, πὼς ἡ ΕΑΣ εἶναι βιώσιμη, παρόλο ποὺ καλύπτει μιὰ περιοχὴ ὀρεινή.

Ἡ Ἕνωσις εἶχε τυροκομεῖο, ποὺ παρήγαγε ἐξαιρετικῆς ποιότητας φέτα, ἀλλὰ ἔπρεπε νὰ ἐκσυγχρονισθῇ.
Εἶχε ἀποθηκευτικοὺς χώρους σιτηρῶν συνολικῆς δυναμικότητας 25.000 κ.μ. καὶ βιοτεχνία σποροπαραγωγῆς, ποὺ ἔδινε καλὸ καὶ φθηνὸ προϊόν.
Τέλος εἶχε καὶ πρατήριο ἀγροτικῶν ἐφοδίων, ποὺ προμήθευε καλῆς ποιότητας ἐμπόρευμα καὶ σὲ πολὺ χαμηλὲς τιμές.

Τρία βαρίδια ὑπῆρχαν:

1. Μὲ ὑποσχέσεις Νομαρχῶν, ὅτι τὸ Κράτος θὰ πληρώση τὶς δαπάνες, ἡ Ἕνωσις μάζευε τὸ ἀγελαδινὸ γάλα τῶν τοπικῶν παραγωγῶν καὶ τὸ πετοῦσε. Τὸ ὕψος τῆς ζημίας εἶχε φτάσει τὰ 300.000.000 δρχ. καὶ ἡ δαπάνη πληρωμων εἶχε καλυφθεῖ μὲ δάνειο ἀπὸ τὴν Ἀγροτικὴ Τράπεζα.
2. Η συγκέντρωσις ὅλου τοῦ γάλακτος γινόταν δύο φορὲς τὴν ἡμέρα, μὲ αὐτοκίνητα τῆς Ἑνώσεως, ποὺ κάλυπταν μιὰ ἐκτεταμένη περιοχή.
3. Ἡ Ἕνωσις συγκέντρωνε σιτηρὰ γιὰ τὴν ΚΥΔΕΠ, μὲ ἀμοιβὴ 0,10 δρχ. ἀνὰ κιλό, τὰ κρατοῦσε στὶς ἀποθῆκες ἀκόμη καὶ γιὰ ἐπάνω ἀπὸ τρία χρόνια καὶ ἡ ἴδια ἀνελάμβανε τὴν δαπάνη ἀπεντομώσεως κ.λπ. Τὸ ἀλισβερίσι ἤταν παθητικό, διότι ἡ ἐκκαθάρισις γινόταν κάθε 10 χρόνια καὶ οἱ ἀπαιτήσεις τῆς ΚΥΔΕΠ τοκίζονταν ἐνῶ τῆς Ἑνώσεως ὄχι.

Τὸ πρῶτο βαρίδι ἔφυγε μετὰ ἀπὸ ἀρκετὴ προσπάθεια, ἀφοῦ χρειάστηκε νὰ ἀπειλήσω, πὼς θὰ κάνω καταγγελία στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἐπιτροπή, πὼς καταστρατηγήθηκαν οἱ διατάξεις γιὰ ἐπιδοτήσεις καὶ ποσοστώσεις.

Τὸ δεύτερο δὲν ἔφυγε, ἀλλὰ ξεκίνησα μιὰ προσπάθεια γιὰ νὰ γίνουν σὲ καίρια σημεῖα σταθμοὶ προψύξεως γάλακτος (μὲ ἐπιδοτούμενα προγράμματα), στὰ πλαίσια ἐκσυγχρονισμοῦ τοῦ τυροκομείου.
Μέσῳ LEADER ἔγινε ἐκσυγχρονισμὸς καὶ ἐπέκτασις τῆς δραστηριότητάς του στὴν παρασκευὴ γιαούρτης.

Τὸ γιαοῦρτι εἶχε μεγάλη ἐπιτυχία καὶ κυριάρχησε σὲ ὅλη τὴν ἀγορὰ τοῦ Βοΐου καὶ τῆς πόλεως τῆς Κοζάνης.
Ἡ φέτα τῆς ΕΑΣ κυριάρχησε ὡς προϊὸν σὲ μεγάλο μέρος τῆς Δυτικῆς Μακεδονίας καὶ σὲ ἐπιλεγμένα κατ/τὰ τῆς Θεσσαλονίκης, μὲ τιμὲς ἐξαιρετικές.
Ἡ δραστηριότητα τράβηξε τὸ ἐνδιαφέρον τῆς ΜΕΒΓΑΛ, μὲ τὴν ὁποία ἤρθα σὲ διαπραγματεύσεις, ὥστε ἡ Ἕνωσις νὰ παράγῃ φασὸν 10.000 κεσεδάκια τὴν ἑβδομάδα μὲ τὸ ὄνομα τῆς ΜΕΒΓΑΛ. Ἡ σύμβασις δὲν προχώρησε, διότι ἀποχώρησα, γιὰ τοὺς λόγους ποὺ παρακάτω θὰ ἐξιστορήσω.

Ὅσον ἀφορᾶ στὴν σιτοσυγκέντρωση, κατήγγειλα τὴν σύμβαση μὲ τὴν ΚΥΔΕΠ. Ὑπῆρξαν ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῆς ἀντιδράσεις, διότι εἶχε ἐντάξει τὴν κατασκευὴ σιλὸ 12.000 κ.μ. σὲ κάποιο πρόγραμμα καὶ ἰσχυριζόταν πὼς εἶχε δικαιώματα κ.λπ. Μὲ ἔνα ἐξώδικο, ὅτι ἡ πρακτική της συνιστᾶ κατάχρηση δεσπόζουσας θέσεως, τὸ θέμα ἔληξε.

Ὑπῆρξε καὶ ἔνα πρόβλημα μὲ μιὰ σύμβαση μὲ τὴν ALTEC (ἔλεγαν πὼς ἦταν συμφερόντων τοῦ ἐθνικοῦ ἐργολάβου καὶ τοῦ στενοῦ περιβάλλοντος τοῦ Παπανδρέου), γιὰ τὴν προμήθεια ἠλεκτρονικῶν ὑπολογιστών.
Ὑποτίθεται πὼς οἱ συγκεκριμένοι Η/Υ εἶχαν προκριθεῖ ὡς οἱ καλλίτεροι ἀπὸ ἀξιολόγηση τῆς ΠΑΣΕΓΕΣ (Συνομοσπονδία Ἑνώσεων).
Τὸ τίμημα ἦταν 8.000.000 καὶ πακέτο ἐτήσια συνδρομὴ 250.000 δρχ. γιὰ συντήρηση.
Ἡ Ἕνωσις μποροῦσε νὰ ἀγοράσει τὴν ἴδια ποσότητα Η/Υ καὶ νὰ τοὺς δικτυώσῃ μὲ 1.500.000 δρχ. τὸ πολύ.

Κατήγγειλα τὴν σύμβαση, ἔγινε ἔνας σχετικὸς χαμός, ἀλλὰ πέρασε τὸ δικό μου.
Οἱ Η/Υ ἀγοράστηκαν μὲ 1.300.000 δρχ. καὶ τὸ προσωπικὸ ἐκπαιδεύτηκε μὲ ἐπιδοτούμενο πρόγραμμα ἀξιοποιήσεως ἀνθρωπίνου δυναμικοῦ. Τὴν συντήρηση καὶ ἀναβάθμιση τὴν ἀνέλαβε νεαρὸς ἀπὸ τὴν περιοχή, μὲ ἐτήσια ἀμοιβὴ 60.000 δρχ., πλέον τὰ ἀνταλ/κὰ ἢ ὑλικά, ἀναβάθμιση προγραμμάτων καὶ συστημάτων.

Ἐπειδὴ ἡ περιοχὴ εἶχε μεγάλη παραγωγὴ σιτηρῶν, ἔκλεισα σύμβαση μὲ μυλωνᾶ, γιὰ νὰ ἀγοράσῃ ἡ Ἕνωσις σιτάρια γιὰ λογαριασμὸ του.
Οἱ ὅροι:

α) Τιμὴ ἀνὰ κιλὸ ἡ ὑψηλότερη τὴν ἡμέρα τῆς παραδόσεως (στὰ σιλὸ τῆς Ἑνώσεως), μεταξὺ τῶν τεσσάρων κορυφαίων μύλων τῆς χώρας (Ἁλατίνη, Ἁγίου Γεωργίου, Λούλης, Βαρνᾶς).
β) Ὁ παραγωγὸς εἶχε τὸ δικαίωμα, μετὰ ἀπὸ συμφωνία μὲ τὸν μυλωνᾶ, νὰ πληρωθῇ καὶ ἀργότερα ἀπὸ τὴν ἡμέρα παραδόσεως, ὁπότε γιὰ κάθε δεκαπενθήμερο τὸ ἀνὰ κιλὸ τίμημα ἀνέβαινε κατὰ 0,50 δρχ.
γ) Ἡ Ἕνωσις θὰ ἔπαιρνε ἀμοιβὴ 2,60 δρχ./κιλὸ (εἴκοσι ἕξι φορὲς ἐπάνω ἀπὸ αὐτὴν τῆς ΚΥΔΕΠ).
δ) Μίσθωμα ἀποθηκῶν 60 δρχ./κ.μ. τὸν μῆνα καὶ τὰ ἔξοδα ἀπολυμάνσεως καὶ ἐξαγωγῆς βάρυναν τὸν μυλωνᾶ (ἡ ΚΥΔΕΠ δὲν πλήρωνε κάτι ἀπὸ τὰ δύο).
ε) Γιὰ νὰ ἐξαχθῇ σιτάρι ἀπό τις ἀποθῆκες, θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι πληρωμένο.
στ) Ἡ πληρωμὴ γινόταν ἀπὸ ἀνέκκλητη τραπεζικὴ πίστωση σὲ λογ/σμὸ τῆς ΕΑΣ καὶ μὲ δίγραμμη ἐπιταγὴ στὸ ὄνομα τοῦ παραγωγοῦ.
ζ) Ἐξασφάλισα τὴν μεταφορὰ τῶν σιτηρῶν στὸν μύλο μὲ τοπικὴ μεταφορικὴ ἐπιχείρηση.

Τὸ ἀποτέλεσμα:
Ἡ Ἕνωσις συγκέντρωσε τὸ 70% τὸν σιτηρῶν σὲ ἀκτῖνα 50 χλμ. καὶ εἶχε καθαρὰ κέρδη 65.000.000 δρχ.
Οἱ ἀγρότες ἦταν ἐνθουσιασμένοι, ὁ μυλωνᾶς μὲ καταριόταν ἐπειδὴ «τὸν εἶχα δέσει χειροπόδαρα» καὶ ζημιώθηκε (τὸν καθησύχασα, ὅτι τὴν ἑπομένη χρονιὰ θὰ κάναμε ἄλλη διαπραγμάτευση), τὸ Συμβούλιο μουρμούριζε (ἀλισβερίσι 1.850.000.000 δρχ., χωρὶς νὰ λαδωθῇ κάποιος), ἐγὼ κουρασμένος, ἠθικὰ ἰκανοποιημένος καὶ χωρὶς ἀμοιβή.
Δικαιούμουν τὸ 1% (18.500.000), ἀλλὰ ὁ Πρόεδρος μοῦ ζήτησε νὰ μὴν πάρω ἀμοιβή, μὴν γκρινιάξουν οἱ ἀγρότες καὶ νὰ περιμένω νὰ πάρω τὴν ἑπομένη χρονιά. Ὡς χαζοφιλότιμος, δέχτηκα.

Παράλληλα, ἀπέτρεψα τρεῖς ζημιογόνες συμβάσεις μὲ ἀπατεῶνα ὁλκῆς (βρῆκε «θύματα» στὴν ΕΑΣ Κορίνθου) καὶ μία ἅλλῃ, παρόμοια  σύμβασις μὲ τοπικὸ παράγοντα.

Μετὰ ἀπὸ τρεῖς μῆνες διαπιστώνω, ὅτι –ἐρήμην μου- εἶχε γίνει ἡ σύμβασις μὲ τὸν τοπικὸ παράγοντα, λόγω τῆς ὁποίας εἶχε ἐπιβληθεῖ στὴν ΕΑΣ πρόστιμο 24.500.000 δρχ..
Πανικόβλητος ὁ Διευθυντὴς μοῦ δίνεε τὰ «μυστικά» ἀρχεῖα καὶ συγκαλεῖ ἔκτακτο Συμβούλιο, γιατὶ στὰ ἀρχεῖα ἀνεκάλυψα καὶ ἄλλους σκελετούς.
Στὸ Συμβούλιο τοὺς ἔβρισα μὲ ὅλο τους τὸ σόι, χωρὶς να βγάλουν «κίχ» (ἂν ἦταν ἄνδρες, ἔπρεπε νὰ μὲ εἶχαν τουλουμιάσει) καὶ σηκώθηκα κι ἔφυγα.

Ἀπεφάσισα νὰ φύγω καὶ ἀπὸ τὴν περιοχή, διότι ἔβλεπα πὼς δὲν εἶχε κάποιο μέλλον.
Εἶχαν μεσολαβήσει καὶ κάποιες ἄλλες ἀναπτυξιακὲς προσπάθειες, ποὺ δὲν πέρασαν, λόγῳ παραγόντων καὶ ἠλιθιότητας.

Τὴν ἑπομένη χρονιὰ ἡ Ἕνωσις συγκέντρωσε σιτάρια για ἔναν ἀπατεῶνα (τὸν εἴχα ἀποκλείσει ἀπὸ κάθε διαπραγμάτευση ἢ συζήτηση, τὴν προηγουμένη χρονιά).
Ἀντὶ νὰ ἀντιγράψουν τὴν δική μου τὴν σύμβαση, ποὺ εἶχε λειτουργήσει ἄψογα, ἐπέτρεψαν στὸν ἀπατεῶνα νὰ πάρῃ τὰ σιτάρια, χωρὶς νὰ τὰ ἔχει πληρώσει καὶ χωρὶς νὰ ὑπάρχῃ ἀνέκκλητη τραπεζικὴ σύμβασις.
Τὸ ὕψος τῆς ζημίας: 450.000.000 δρχ. καὶ μεγάλο μέρος τῶν παραγωγῶν ἀπλήρωτο.
Τὸ τυροκομεῖο βγῆκε ἐκτὸς λειτουργίας.
Ἡ Ἕνωσις σταμάτησε νὰ μαζεύεῃ σιτάρια καὶ ἐνοικίασε τὰ σιλὸ σὲ τρίτους.
Ἡ ὅλη τῆς δραστηριότητα περιορίστηκε σὲ ἕνα μικρὸ ἐμπορικὸ κομμάτι τῶν ἀγροτικῶν ἐφοδίων καὶ λογιστικῶν ὑπηρεσιῶν πρὸς τοὺς ἀγρότες.
Ἡ Ἕνωσις ἔχει κλείσει ἐδῶ καὶ χρόνια καὶ ἡ πολὺ μεγάλη ἀκίνητη περιουσία της πέρασε στὴν τότε Ἀγροτικὴ Τράπεζα.
Ἡ περιοχὴ ἔχει πλέον μαραζώσει.
Ἀλμπάνης Θανάσης

φωτογραφία