Ἡ ἐποχή μας, αὐτὴ τῆς τετάρτης ἐξουσίας τῆς ἑβδόμης τέχνης καὶ τῆς δεκάτης τρίτης φυλῆς, εἶναι ἡ ἐποχὴ τῆς εἰκόνας.
Μιὰ εἰκόνα χίλιες λέξεις (πού λέν’ κι οἱ παπαγάλοι;).
Καὶ ἡ εἰκόνα αὐτὴ μεταδίδεται κυρίως μέσα ἀπὸ τὸν τηλεοπτικό σου δέκτη. Ἀπευθύνεται δὲ στὸ συναίσθημα…
Εἶναι ἡ ἴδια συναίσθημα. Φτιαγμένο καὶ ὑπολογισμένο γιὰ νὰ παραγάγῃ μία ἁλυσίδα συναισθηματικῶν ἀντιδράσεων…

Ἡ τηλεόρασις εἶναι ὁ πρόξενος συναισθηματικῶν ἁλυσιδωτῶν ἀντιδράσεων, ποὺ σκοπὸ ἔχουν νὰ ἀλλοιώνουν τὴν ὀρθὴ κρίση τοῦ θεατοῦ. Κάθε λέξις, κάθε καρὲ εἰκόνας, κάθε κίνησις, κάθε χρῶμα ποὺ ἀφορᾶ στὴν συναισθηματικὴ φόρτιση τοῦ θεατοῦ, ἔχει ἀναλυθεῖ, ἔχει μελετηθεῖ διεξοδικά, ἔχει δοκιμαστεῖ καὶ μεταδίδεται μέσα ἀπὸ ἔνα φέρον κῦμα θορύβου ἢ πολυπλεκτικῆς τυχαίίας πληροφορίας.
Αὐτὸ τὸ φέρον κῦμα εἶναι ὑπεύθυνο γιὰ τὴν συστηματικὴ ἀποδόμηση τῆς ἐμπειρικῆς λογικῆς λειτουργίας τοῦ διπόλου αἴτιο-αἰτιατὸ καὶ τοῦ μηδενισμοῦ ὅλων τῶν λογικῶν ἀντιστάσεων ποὺ προκύύπτουν ἀπὸ αὐτὴ τὴν φυσικὴ ἐμπειρικὴ ἐγκεφαλικὴ λειτουργία καὶ τὴν ἀντικατάστασή της μὲ ἐνστικτώδεις ἀρχαϊκὲς παλαιοανθρώπινες ψυχικὲς ἀντιδράσεις, ποὺ ἔχουν σχέση μὲ τὸν φόβο τῆς πτώσεως, τὸν φόβο τοῦ σκότους, τὸν φόβο τοῦ ἀγνώστου καὶ λοιπῶν χαρακτηριστικῶν φοβιῶν, ἀλλὰ καὶ τὴν εἰκονικὴ ἐπιβράβευση μὲ στοχευμένη διέγερση τῶν κέντρων εὐχαριστήσεως τοῦ ἐγκεφάλου.

Ἡ διεργασία αὐτὴ εἶναι μονοσήμαντη, ὅσον ἀφορᾶ στὴν λήψη ἐντολῶν ἀπὸ τὸν δέκτη στὸν θεατή.
Γίνεται -ὅμως -ἀμφιμονοσήμαντη ὅταν ὁ θεατὴς ἐπιζητώντας νὰ ἀνταμοίψῃ «αὐτό» ποὺ τοῦ διήγειρε τὰ κέέντρα τῆς εὐχαιστήσεως, προβαίνει σὲ ἀντανακλαστικὲς ἀντιδράσεις, ὅπως ἡ κατανάλωσις φαγητῶν καὶ ποτῶν ἢ -τελικά- ἡ στήριξις συγκεκριμένων πολιτικῶν ἢ πολιτισμικῶν θέσεων…
Ἀκόμη χειρότερα…
Ὅταν προσπαθώντας νὰ γλυτώσῃ αὐτὸ ποὺ τὸν φοβίζει, ὑποσυνείδητα ὁ θεατὴς νὰ παραμένῃι ἀπαθὴς ἄεργος καὶ ἐντελῶς ὑποταγμένος…

Δὲν θὰ ἐπεκταθῶ ἄλλο ἐδῶ, διότι δὲν  εἶναι τοῦ παρόντος…
Νὰ ξέρετε ὅμως ὅτι:
Ἡ τηλεόρασις εἶναι ὅπλο ποὺ σημαδεύει τὸ κεφάλι μας…
Ἡ τηλεόρασις καὶ γενικότερα τὰ ΜΜΕ, ἀκόμη κι ὅταν λὲν ἀλήθειες, ψεύδονται!
Ὁ μόνος τρόπος νὰ γλυτώσῃς ἀπὸ τὴν παράνοια, ποὺ παράγει, εἶναι νὰ τὴν ἀκυρώσῃς πετώντας τὸν δέκτη σου στὰ σκουπίδια καὶ ἀνοίγοντας ἕνα παλαιὸ (ἄν εἶναι δυνατόν) βιβλίο!!!
Καλὴ ἐπιτυχία!!!

Μάκης Δρούκας