Ποῦ εἶσαι Ἄνθρωπε;

Ποῦ εἶσαι Ἄνθρωπε;Ἐχθές, 15 – 10 – 2015 τὸ ἀπόγευμα καὶ ὥρα 6:30, στὴν κατάμεστη ἀπὸ κόσμο πλατεία Μοναστηρακίου, εἶδα ἕνα κορίτσι 14-15 ἐτῶν, νὰ τρέχῃ κλαίγοντας πάνω κάτω, κυττώντας ἀπὸ κοντὰ πρόσωπα νεαρῶν ἀνθρώπων. Δὲν ἀναρωτήθηκε κάποιος, δὲν μπῆκε κάποιος στὴν διαδικασία νὰ ἀσχοληθῇ μὲ ἕνα παιδὶ ποὺ ἔκλαιγε, περιφερόμενον ἀνάμεσα στὸ πλῆθος, ἐκτὸς ἀπὸ ἐμένα καὶ ἕνα ζευγάρι νέων ἀνθρώπων.

Τὴν σταματήσαμε καὶ τὴν ῥωτήσαμε τί τῆς συμβαίνει καὶ ἐὰν χρειαζόταν βοήθεια. Μᾶς εἶπε πὼς εἶχε ἐξαφανισθεῖ ἡ δεκαεξάχρονη ἀδελφή της, ἡ ὁποία εἶχε ῥαντεβοῦ μὲ κάποιον ποὺ εἶχε γνωρίσει μέσῳ τοῦ facebook. Δὲν εἶχε κινητὸν μαζύ της καὶ οἱ γονεῖς της δὲν γνώριζαν πὼς ἦταν ἐκεῖ.

Ἀμέσως πῆρα τὴν ἄμεσον δρᾶσιν καὶ ἐνημέρωσα πὼς ἐπρόκειτο γιὰ ἐξαφάνησιν, πιθανῶς καὶ ἀπαγωγή, ἀνηλίκου κοριτσιοῦ καὶ πὼς ἡ θέσις μας ἦταν στὴν πλατεία, ἔξω ἀπὸ τὸν σταθμὸν τοῦ ἡλεκτρικοῦ. Ἦταν ἤδη 18:45 ἡ ὥρα. Συνεχίσαμε νὰ ψάχνουμε μὲ βάσει τὰ χαρακτηριστικὰ ποὺ μᾶς ἔδωσε ἡ μικρή· μὰ πῶς νὰ βρῇς κάποιον ποὺ δὲν γνωρίζεις στὸ Μοναστηράκι. Ἡ ὥρα περνοῦσε καὶ κόντεψα νὰ σκάσω ἀπὸ τὴν ἀγωνία μου!

Εὐτυχῶς ἡ δεκαεξάχρονη μικρὴ ἐπέστρεψε στὴν ἀδελφή της καὶ τελείωσε ἡ Ὁδύσσεια αὐτή. Πῆρα τηλέφωνον τὴν ἄμεσον δρᾶσιν γιὰ νὰ ἀκυρώσω τὴν κλίσιν, εὐθὺς μόλις ἡ μικρὴ εὑρέθη. Ἡ ὥρα ἦταν 19:17… Εἶχαν περάσει 32 λεπτά, ἀλλὰ δὲν εἶχε ἔλθει ΟΥΔΕΙΣ, παρότι εἶχα δηλώσει ἐξαφάνησιν ἀνηλίκου. Καὶ ἤμασταν εἰς τὸ πλέον κεντρικὸν σημεῖον…

Μοῦ ἔμεινε ἡ πίκρα ἀπὸ τὴν ἀδιαφορία τῶν παρόντων ἀνθρώπων καθὼς καὶ τὸ παράπονον γιὰ τὴν ἀπουσία τῶν ἀνθρώπων τοῦ νόμου…

Δημήτριος Δεσποτάκης

εἰκὼν

Leave a Reply