Ἕνα ἄλλο, ἀπὸ τὰ χαριτωμένα πράγματα ποὺ κυκλοφοροῦν στὸν ἐγχώριο πολιτικὸ διάλογο, εἶναι ὁ περίφημος «χωρισμὸς ἐκκλησίας-κράτους».

Δὲν θὰ πῶ ὅτι ἐὰν θέλῃς νὰ θέσῃς τέτοιο θέμα, καλλίτερα νὰ πᾷς σὲ μίαν σκανδιναυϊκὴ χώρα ἢ στὴν Βρεταννία, ποὺ ὑπάρχει κανονικὴ θεοκρατία, ἀλλὰ θὰ θίξω τὸ γεγονὸς ὅτι αὐτὸ ἐκφέρεται ἀπὸ ὑποστηρικτὲς ἑνὸς φιλελευθέρου οὐδετέρου κράτους, τὴν στιγμὴ ποὺ τὸ ἑλληνικὸ κράτος ἔχει συμπεριφερθεῖ, πραγματικά, ὡς τέτοιο κράτος, μόνον ὡς πρὸς τὴν ἐκκλησία.

Τὸ νὰ θεωρῇς ὅτι δὲν πρέπει τὸ κράτος νὰ σέβεται τὴν ἐκκλησία σημαίνει ὅτι δὲν θέλεις νὰ σέβεται καὶ κάποιον ἄλλον ἄνθρωπο. Καί, ἀντί νὰ παίρνῃς ὡς πρότυπο συμπεριφορᾶς αὐτὴν τὴν σχέσι κράτους – ἐκκλησίας, θὲς νὰ τὴν καταργήσῃς, ποὺ σημαίνει ὅτι ὁ σκοπός σου εἶναι, μὲ ἀφορμὴ μίαν ἰδέα ἐξισώσεως, ἕνας  ὁλοκληρωτισμός.

Θὰ ἀναφέρω μερικὰ στοιχεία ποὺ ὑποστηρίζουν ὅτι μόνον ὡς πρὸς τὴν ἐκκλησία τὸ ἑλληνικὸ κράτος ἔχει δείξει συμπεριφορὰ neutral state – ἄλλως τὲ ἡ εἰσαγωγὴ αὐτῆς τῆς ἐννοίας (τῆς ὁποίας ἡ πρακτικὴ εἶναι πολὺ ἀρχαιοτέρα) ξεκινᾶ μετὰ ἀπὸ τὸν τριαντακονταετῆ πόλεμο καὶ ἀφορᾶ στὴν καταδάμασι τοῦ θρησκευτικοῦ πράγματος. . 

Λοιπόν:
1. Δὲν φορολογεῖ τὴν περιουσία της.
2. Δὲν ἐμπλέκεται στὴν ἐσωτερικὴ ὀργώνωσί της.
3. Τὴν ἀφήνει νὰ ἐκφράζῃ ὅποιαν ἄποψι θέλει.
4. Εἶναι ὁ μόνος «ἰδιώτης» μὲ τὸν ὁποῖον ἔχει κρατήσει τὰ συμπεφωνηθέντα.

Καί γιατί ὅλα αὐτά;
Ἐπειδὴ τὸ κράτος τὴν φοβᾶται!

Ἀντιθέτως, τὸ ἑλληνικὸ κράτος δὲν φοβᾶται τὸν λαό, τὸν ὁποῖον μπορεῖ νὰ ἐλέγχῃ μὲ διάφορες δικαιολογίες, ΜΜΕ καὶ «χρησίμους ἠλιθίους» διανουμένους.
Εἶναι πιὸ judicious λοιπὸν τὸ νὰ εἰσαγάγουμε στὸν πολιτικὸ λόγο, ἐπὶ τέλους, τὸν χωρισμὸ κράτους – λαοῦ.

Συβρίδης Γιῶργος

φωτογραφία