Οι Φρυκτωρίες ήταν ειδικά κατασκευασμένοι πύργοι σε κορυφές, επάνω στους οποίους οι πρώτοι διαβιβαστές άναβαν φωτιές με σκοπό την αναμετάδοση οπτικών σημάτων σε μεγάλες αποστάσεις.Κλασικό παράδειγμα αποτελεί η μετάδοση του μηνύματος της πτώσεως της Τροίας από τον Αγαμέμνωνα προς την βασίλισσα Κλυταιμνήστρα (στις Μυκήνες), σε μία μόνον ημέρα.

Σύμφωνα με στοιχεία του Μουσείου Τηλεπικοινωνιών του ΟΤΕ, στην αρχιότητα λειτούργησαν έξι τουλάχιστον δίκτυα φρυκτωριών, τα περισσότερα των οποίων διέτρεχαν επικοινωνιακές ζεύξεις μεταξύ των νησιών του Αιγαίου Πελάγους. Η μέθοδος των φρυκτωριών χρησιμοποιήθηκε μέχρι και τους Βυζαντινούς χρόνους, για την υλοποίηση της επικοινωνιακής ζεύξεως μεταξύ Ρώμης και Κωνσταντινουπόλεως. Το δίκτυο ακολουθούσε τον άξονα της Εγνατίας Οδού.

Η κατάργησή του σήμανε και το τέλος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Η σημασία των θέσεων που είχαν επιλεγεί για τις φρυκτωρίες φαίνεται και σήμερα, αφού στις ίδιες θέσεις λειτουργούν σύγχρονοι αναμεταδότες.

ΛΑΚΕΔΑΙΜΟΝΙΚΗ ΣΚΥΤΑΛΗ  (7ος αιώνας π.Χ.)

Η Λακεδαιμονική ή κρυπτεία σκυτάλη, αποτελεί ουσιαστικά τον πρώτο κώδικα κρυπτογραφήσεως με τη μέθοδο της μεταθέσεως.

Το σύστημα στηριζόταν στην χρήση δύο πανομοιότυπων σκυταλών, στις οποίες τυλιγόταν μια λεπτή ταινία από κατεργασμένο δέρμα, με τέτοιο τρόπο ώστε να μην υπάρχουν κενά ανάμεσα στις περιελίξεις.

Όταν η ταινία ξετυλιγόταν, ήταν αδύνατη η ανάγνωση του μηνύματος, παρά μόνο εάν τυλιγόταν πάλι με τον ίδιο τρόπο.

Η μία σκυτάλη κρατιόταν από τους έφορους της Σπάρτης και η άλλη από τον Αρχιστράτηγο που βρισκόταν σε εκστρατεία.

Το ό,τι οι χαρακτήρες που επαναλαμβάνονται είναι πανομοιότυποι, αποδεικνύει ότι για την «εκτύπωση» των συμβόλων σε μαλακό πηλό πριν αυτός ψηθεί, χρησιμοποιήθηκαν ξύλινες και μεταλλικές μήτρες.Η χρονολογική τοποθέτηση αυτού του γεγονότος, το καθιστά αξιοθαύμαστο.

ΚΩΔΙΚΟ ΜΟΙΡΟΓΝΩΜΟΝΙΟ  (4ος αιώνας π.Χ.)

Η μέθοδος που εδώ για λόγους αναφοράς ονομάζεται «κωδικό μοιρογνωμόνιο», αποτελούσε ένα εξαιρετικά απλό σύστημα κρυπτογραφήσεως συντόμων μηνυμάτων. Σε δίσκο διαμέτρου 8-10 εκατοστών, άνοιγαν περιμετρικά 24 οπές (όσες και τα γράμματα του αλφαβήτου) και μία επιπλέον στο κέντρο. Επίσης, επί νοητής διαμέτρου με άκρο μία από τις περιφερειακές οπές, υπήρχε μια ενδιάμεση, σε απόσταση δύο περίπου εκατοστών από το κέντρο. Η οπή αυτή καθόριζε και την θέση του πρώτου γράμματος του αλφαβήτου «Α», ενώ τα υπόλοιπα θεωρείται ότι αντιστοιχούσαν σειριακά στις υπόλοιπες 23 (Ο δακτύλιος με τα γράμματα που φαίνεται στην εικόνα, δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, αλλά παρατίθεται για λόγους κατανοήσεως του συστήματος).

Παραλλαγή του συστήματος, μπορούσε να είναι ο καθορισμός άλλου γράμματος σαν εναρκτήριο για την σειριακή ανάγνωση. Αυτό γινόταν μετά από μυστική προσυνεννόηση μεταξύ των επικοινωνιακών μερών. Το μήνυμα αποτυπωνόταν με την βοήθεια λεπτού κορδονιού, το οποίο δενόταν στο κέντρο και από εκει περνούσε διαδοχικά από τις οπές που αντιστοιχούσαν στα γράμματα του μηνύματος.

Στην περίπτωση που ένα γράμμα επαναλαμβανόταν, το κορδόνι περνούσε δύο φορές από την ίδια οπή, με περιέλιξη γύρω από την περιφέρεια του δίσκου. Η ανάγνωση του μηνύματος γινόταν από το τέλος προς την αρχή, με το «ξετύλιγμα» του κορδονιού.

ΚΕΡΩΜΕΝΑ ΔΙΠΤΥΧΑ ΠΙΝΑΚΙΔΙΑ  (4ος αιώνας π.Χ.)

Τα δίπτυχα κερωμένα πινακίδια, αποτελούσαν ίσως μία από τις συμαντικότερες μεθόδους αποστολής μηνυμάτων.

Το μήνυμα σκαλιζόταν επάνω σε κερί ή πίσσα που είχε απλωθεί για τον λόγο αυτό στην επιφάνεια ξύλινων πλακών, ενωμένων μεταξύ τους με κάποιο είδος αρθρώσεως.

Για την αποτύπωση των λέξεων, εφόσον επρόκειτο για διαβαθμισμένες πληροφορίες, εφαρμοζόταν κάποια προσυμφωνημένη μέθοδος κωδικογραφήσεως και η γραφή γινόταν ανάποδα, ώστε να απαιτείται κάτοπτρο για την ορθή ανάγνωσή τους.

ΚΡΥΦΑΙΑΙ ΕΠΙΣΤΟΛΑΙ  (4ος αιώνας π.Χ.)

Η μέθοδος των κρυφών επιστολών, περιγράφεται από τον Αινεία τον Τακτικόμ ως ένα από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα κρυπτογραφικής επικοινωνίας των Αρχαίων Ελλήνων.

Η διαδικασία θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί εξαιρετικά απλή έως αφελής. Θα πρέπει όμως να ληφθεί υπόψιν, αφενός η χρονολογική τοποθέτηση της μεθόδου και αφετέρου, το επίπεδο αντιλήψεως των αντιπάλων των Ελλήνων την εποχή εκείνη.

Το κωδικοποιημένο μήνυμα περιείχε «ανοικτά» όλα τα σύμφωνα, ενώ τα φωνήεντα αντικαθίσταντο με ομάδες αριθμού στιγμάτων, ανάλογα με την κατά τάξη αρίθμησή τους στο αλφάβητο. Ο πίνακας που ακολουθεί αποδίδει παραστατικά την μέθοδο.

Για παράδειγμα, η φράση «ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΚΑΛΟΣ» γραφόταν:

Με κατάλληλες ομαδοποιήσεις, μπορούσαν να γίνουν πολλές παραλλαγές στον τρόπο εμφάνισης του μηνύματος:

ΑΚΟΥΣΤΙΚΟΣ ΤΗΛΕΓΡΑΦΟΣ – ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ  (4ος αιώνας π.Χ.)

Ο ακουστικός τηλέγραφος χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στις εκστρατείες του βασιλιά της Μακεδονίας, Μεγάλου Αλεξάνδρου. Η ανάρτηση του κυκλικού ηχητικού κέρατος, επέτρεπε εύκολα την περιστροφική κίνησή του προς όλες τις κατευθύνσεις.

Το ηχητικό σήμα μπορούσε να ακουστεί καθαρά, ακόμα και σε απόσταση τεσσάρων χιλιομέτρων.

ΥΔΡΑΥΛΙΚΟΣ ΤΗΛΕΓΡΑΦΟΣ  (4ος αιώνας π.Χ.)

Ο υδραυλικός τηλέγραφος ήταν εφεύρεση του Αινεία του Τακτικού. Χρησιμοποιήθηκε για την μετάδοση μηνυμάτων, σε μεγάλες αποστάσεις.

Στηριζόταν στην χρήση δύο πανομοιοτύπων δοχείων νερού, μέσα στα οποία επέπλεε ειδικός πλωτήρας, με στέλεχος επί του οποίου υπήρχαν τοποθετημένες σε σταθερές θέσεις, ετικέτες με προσυνεννοημένα μηνύματα.

Αρκούσε να επιτευχθεί ταυτόχρονο άνοιγμα και κλείσιμο του κρουνού απορροής νερού, ώστε ο πλωτήρας να κατεβεί στο ίδιο ακριβώς σημείο και στις δύο συσκευές και να φαίνεται έτσι στο χείλος του δοχείου η ίδια ετικέτα μηνύματος.

Ο συντονισμός γινόταν με την χρήση φωτεινών σημάτων (επικοινωνιακός κώδικας).