Μητρός τε καὶ πατρὸς καὶ τῶν ἄλλων προγόνων ἁπάντων τιμιώτερόν ἐστιν ἡ πατρὶς καὶ σεμνότερον καὶ ἁγιώτερον καὶ ἐν μείζονι μοίρᾳ καὶ παρὰ θέοις καὶ παρ’ ἀνθρώποις τοῖς νοῦν ἔχουσι.
(Ἀπὸ τῇ μητέρα καὶ τὸν πατέρα καὶ ὅλους τοὺς ἄλλους προγόνους, ἡ πατρίδα εἶναι πρᾶγμα πολυτιμότερο καὶ σεβαστότερο καὶ ἁγιώτερο καὶ ἀνώτερο καὶ κατὰ τῇ γνώμῃ τῶν θεῶν καὶ κατὰ τῇ γνώμῃ τῶν νοημόνων ἀνθρώπων).
Αὐτὸ τὸ κάλεσμα, σύμφυτον τοῦ γένους τῶν Ἑλλήνων, ἄκουσαν οἱ Ἕλληνες τοῦ 1940 καὶ ξεχύθηκαν στὰ βουνὰ τῆς Ἀλβανίας.
Αὐτὸ ἄκουσαν καὶ ὄχι αὐτό ποὺ κατὰ κόρον λέγεται, δηλαδὴ ὅτι «οἱ Ἕλληνες εἴπαν ὄχι στὸν φασισμό».
Ὁποία ἰδεολογία καὶ ἂν εἶχε ὁ εἰσβολέας ἤταν ξεκάθαρον, ΕΙΣΒΟΛΕΑΣ, καὶ πολὺ καλὰ ἔκαναν οἱ Ἕλληνες τότε, ποὺ ἄφησαν κατὰ μέρος τὶς πολιτικὲς ἰδεολογίες κι ἔτρεξαν στὰ βουνὰ τῆς Βορείου Ἠπείρου.
Ἄλλωστε εἶναι ἀτόπημα νὰ λέγεται ὅτι ὁ Ι. Μετάξας, δικτάτωρ ὁ ἴδιος, εἶπε «ὄχι στὸν φασισμό».
Καὶ ἂν ἀκόμη ὁ λαὸς θὰ ἔλεγε «ὄχι στὸν φασισμό» διὰ στόματος τοῦ δικτάτορος Μετάξα (λὲς καὶ ὁ δικτάτορ ῥωτοῦσε τὸν λαό) καὶ πάλι χειρότερο ἀτόπημα.