Κνιτισμὸς καὶ Ἐπιστήμη.

Κνιτισμὸς καὶ Ἐπιστήμη.Οἱ ἀφίσες τῆς ΚΝΕ διαφήμιζαν σ’ ὄλες τὶς στάσεις τῶν ἀστικῶν λεωφορείων καὶ στοὺς τοίχους τὴν ἐκδήλωση τῆς ΚΝΕ: «ΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΑ 100 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ ΤΗΣ ΓΕΝΙΚΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ ΤΗΣ ΣΧΕΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ 60 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΌ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΑΪΝΣΤΑΪΝ, Τρίτη, 11 Νοεμβρίου, ὥρα 17:00, αἴθουσα 31, Σχολὴ Θετικῶν Ἐπιστημῶν ΑΠΘ».

Θέματα καὶ ὁμιλητές:
1. Μιὰ σύντομη ἱστορία τῆς βαρύτητας (Χαράλαμπος Βάρβογλης/Καθηγητὴς Τμήματος Φυσικῆς ΑΠΘ).
2. Γενικὴ Θεωρία τῆς Σχετικότητας-Πῶς ἄλλξε τὸν τρόπο ποὺ βλέπουμε τὸν Κόσμο (Κώστας Κόκκοτας/Καθηγητὴς Τμήματος Φυσικῆς Πανεπιστημίου τοῦ Tubingen).
3. Εἶναι ἡ ΓΘΕ ἡ τελική ἀπάντησις; (Γεώργιος Λαζαρίδης/Ὁμότιμος Καθηγητὴς Τμήματος Ἠλεκτρολόγων Μηχανικῶν καὶ Μηχανικῶν Ὑπολογιστῶν ΑΠΘ).
4. Ἡ κριτικὴ τοῦ Ἀϊνστάιν στὴν σχολὴ τῆς Κοπεγχάγης (Δημήτρης Σκόρδος/Φυσικός, Ὑποψήφιος Διδάκτωρ Παιδαγωγικοῦ Τμήματος ΕΚΠΑ).
5.  Albert Einstein: Τὸ ἰστορικὸ πλαίσιο διαμορφώσεως τοῦ ἐπιστημονικοῦ του ἔργου καὶ ἡ στάσις του ἀπέναντι στοὺς κοινωνικοὺς ἀγῶνες (Νῖκος Μπάστας, διδάκτορας Φυσικῆς ΑΠΘ)
6. Ὁ ῥόλος τοῦ ἐπιστήμονα, χθές, σήμερα, αὔριο (Ὀδυσσέας Μαάιτα, διδάκτορας Φυσικῆς ΑΠΘ).

Ὥρα 17:00, λοιπόν, βρισκόμουν στὴν κατάμεστη αἴθουσα, πάνω ἀπὸ 300 ἄτομα, ἄψογη ὀργάνωσις, ἀπ’ αὐτές ποὺ  μᾶς ἔχει συνηθίσει ἡ ΚΝΕ. Μέχρι ποὺ σκέφτομαι νὰ προτείνω στὴν κόρη μου νὰ γίνῃ κνίτισσα.

Ἐξαιρετικοὶ οἱ τρεῖς πρῶτοι ὁμιλητές, μᾶς κράτησαν καθηλωμένους.
Θὰ μὲ ῥωτήσῃ κάποιος: «Δικηγόρος πρᾶμα, ἐσύ, τί δουλειά ἔχεις μ’ αὐτά καί τί καταλαβαίνεις;». Ὄχι πολλά, ὁμολογῶ. Ὅμως εἶναι τόσο ὄμορφα, τόσο γοητευτικά, λὲς κι ἀκοῦς ἕνα τραγούδι σ’ ἄγνωστη γλῶσσα, ἀλλὰ μὲ πανέμορφη μουσική, φωνὴ καὶ ὀρχήστρα.
Θυμᾶμαι μιὰ συζάτηση ποὺ εἶχε, σ’ ἕνα καφενεῖο, ὁ Λόρκα μὲ κάποιον –δὲν θυμᾶμαι ποιόν- φίλο του, ποὺ τὸν κατηγοροῦσε πὼς τὰ ποιήματά του ἦταν ἀκατανόητα γιὰ τὸν «Λαό». Καλεῖ, λοιπόν, ὁ Λόρκα τὸ γκαρσὸν καὶ τοῦ ἀπαγγέλει ἕνα ποίημά του. Τὸ γκαρσὸν ἔμεινε καταγοητευμένο.
«Σοῦ ἄρεσε;», ῥωτᾶ ὁ Ποιητής.
«Ἐνθουσιάστηκα», ἀπαντᾶ τὸ παιδί.
«Τό κατάλαβες;», ξαναρωτᾶ
«Ὄχι» ἀπαντα ὁ «Λαός».
Ἔτσι κι ἐγώ, γοητεύομαι, ἐνθουσιάζομαι, ἂν καὶ λίγα καταλαβαίνω.

Ἀπὸ πολὺ παλιά, εἶχα αὐτὴν τὴν διένεξη μὲ τοὺς Κνίτες, «Τέχνη γιά τόν Λαό», ἢ γιά τούς ἐστέτ;
Κι ὅταν σοῦ λένε πὼς ὁ Σεφέρης, ὁ Ἐλύτης, δὲν ἔκαναν τέχνη γιὰ τὸν Λαό, σούρχεται ὄρεξις γιὰ μπουνίδι.
Κι ὅταν σοῦ λένε πὼς ὁ Ῥίτσος ἔκανε τέχνη γιὰ τὸν λαό, σούρχεται ὄρεξις γιὰ κλωτσοπατινάδα.
Καὶ τοὺς ῥωτᾶς: Τί καταλαβαίνεις ἀπ’ αὐτό;
«Καὶ τότε τρέχοντας ἑγὼ φώναξα:
Γκραγκάντα
κι οἱ ἄλλοι κατάλαβαν ἀμέσως καὶ φώναξαν: Γκραγκάντα
κι οἱ ἀντίλαλοι ἀπ’ τοὺς λόφους ἀπέναντι καθὼς ἀνεβαίναμε φώναξαν:
Γκρᾶ καὶ γκᾶ καὶ νντᾶ
καὶ Γκρᾶ καὶ γκᾶ καὶ νντᾶ
Γκραγκάντα.
Κι ἦταν ἀλήθεια Γκραγκάντα».
Εἶναι ἀνοησίες, σ’ ἀπαντοῦν. Ὄχι, εἶναι Γιάννης Ῥίτσος, ἀπαντῶ κι ὁ Κνίτης ξεραίνεται.
Γιὰ νὰ μὴν πῶ καὶ  γιὰ τὰ τελευταία του πεζὰ (αὐτοβιογραφικά) κείμενα, ποὺ ἔφεραν σὲ δεινὴ ἀμηχανία τὸ Κομμα.

Ἀλλὰ αὐτὰ εἶναι ἄλλη, μεγάλη κουβέντα. Σημασία ἔχουν τὰ προχθεσινά.
Ὅμως καὶ τὰ δύο συνδέονται μὲ τὸ φαινόμενο τοῦ «κνιτισμοῦ», ὀξείου καὶ χρονίου.
Ἀφοῦ ἀπήλαυσα τὶς τρεῖς πρῶτες ὁμιλίες, περιμένω ἀπὸ τὸν τέταρτο ὁμιλητὴ νὰ μοῦ ἐξηγήσῃ ποῦ συγκρούεται ἡ θεωρία τῶν κβάντων μὲ τὴν ΓΘΣ. Κι ἀντ’ αὐτοῦ ὁ ὁμιλητὴς κάνει μιὰ δογματικὴ πολεμικὴ κατὰ τῆς Σχολῆς τῆς Κοπεγχάγης, ἐπειδὴ ὁ θετικισμός της συνιστᾶ Ἰδεαλισμό, ἐνῶ ἡ ΓΘΣ συνιστᾶ Ὑλισμό.
Ὁ θετικισμὸς (ποὺ τὸν ἐρμήνευσε, «ἂν δὲν δῶ δὲν ἰσχύει») δὲν συνιστᾶ ἰδεαλισμό, καλέ μου.
Ἂν δὲν δῶ τὸν Θεό, δὲν πιστεύω σ’ αὐτόν. Εἶναι ἰδεαλισμός αὐτό;
Ἡ ἀρχὴ τῆς ἀβεβαιότητας δὲν συνιστᾶ ἰδεαλισμό.
Πρέπει νὰ  δῶ, γιὰ νὰ ξέρω καὶ ἡ παρατήρησις ἐπηρεάζει τὸ ἀποτέλεσμα. Ποῦ τό ἀναλλοίωτο τῶν ἰδεῶν;

Προσπάθησε, ἐν συνεχείᾳ, ὁ ὁμιλητὴς νὰ δικαιώσῃ  «ἐπιστημονικά» τὴν ΓΘΣ μὲ ἀναφορὲς σὲ τσιτάτα τῶν Μάρξ-Ἔνγκελς καὶ Λένιν, μάλιστα, ὅτι ὁ τελευταῖος εἶχε διατυπώση τὴν ΓΘΣ (ἐν σπέρματι) ἀπὸ τὸ 1908. Τὸ στομάχι μου ἀνακατεύτηκε ἄσχημα καὶ ἄρχισε νὰ μουδιάζῃ τὸ μυαλό μου.
Θυμήθηκα τὴν περίπτωση τοῦ Τροφὶμ Ντενίσοβιτς Λυσένκο, τοῦ ἀγρονόμου, ποὺ προσπάθησε νὰ προσαρμόσῃ τὸν Δαρβίνο στὴν μαρξιστικὴ ἰδεολογία, καταργώντας τοὺς κατὰ Μέντελ νόμους τῆς κληρονομικότητας: Ἂν σπείρουμε σιτάρι στοὺς πάγους τῆς Σιβηρίας, τὰ γονίδια ἔχουν μηχανισμοὺς νὰ κάνουν τὸ σιτάρι νὰ φυτρώσῃ.
Τὸ ἴδιο, προφανῶς, στὴν Σαχάρα, στὴν Σελήνη, γιατὶ ὄχι καὶ στὴν θάλασσα.

Ἡ πρακτικὴ τῶν Λυσενκεϊκῶν «ὁραμάτων» εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα νὰ λιμοκτονήσῃ ὁ Σοβιετικὸς Λαός, ὅταν, παλαιότερα, οἱ ἀπέραντοι κάμποι τῆς Οὐκρανίας καὶ τῆς Λευκορωσσίας ἐφοδίαζαν μὲ σιτηρὰ ὅλη τὴν Εὐρώπη.
Ξεχνᾶτε, κνίτες, πὼς ὁ Μαρξισμὸς εἶναι κοινωνιολογικὴ καὶ οἰκονομικὴ ἐπιστήμη καὶ ὑποπίπτετε στὸ ἴδιο σφάλμα μὲ τοὺς νεφιλελέδες καὶ τὸν θατσερισμό, ποὺ εἶναι λάτρεις τῆς κοινωνικῆς βιολογίας: «Οἱ ἰσχυροὶ ἐπιβιώνουν, οἱ φτωχοὶ ψοφοῦν».
Τά γονίδια ἐπηρεάζουν τήν συμπεριφορά μας ἢ ἡ λογικά;
Ἂν ἰσχύῃ τὸ πρῶτο, ἀθῷοι οἱ ἐγκληματίες, οἱ βιαστές, οἱ παιδόφιλοι, λόγῳ γονιδιακοῦ καταναγκασμοῦ.
Ἀθῷοι καὶ οἱ Ναζὶ καὶ οἱ λευκοὶ γιὰ τὸ ὁλοκαύτωμα καὶ τὶς γενοκτονίες, λόγῳ φυλετικῆς ὑπεροχῆς.
Ἀθῷοι καὶ οἱ ἀποικιοκράτες, ἀφοῦ ἐκμεταλλεύονται πολιτιστικὰ καθυστερημένους καὶ γονιδιακὰ κατωτέρους λαούς.

Πῶς, λοιπόν, καταφέρνουν οἱ δογματικοί νά τά εὐτελίζουν ὅλα;
Πῶς ὁ ἐπιστημονικός καί ἱστορικός ὑλισμός, χωρὶς νὰ τὸ ἐπιδιώκῃ, γίνεται θρησκεία καί λατρεία;

Καὶ πῆγε καὶ παραπέρα ὁ ὁμιλητής: Ἡ ἐπιστημονικὴ πρόοδος ὀφείλεται στὶς ἀνάγκες παραγωγῆς.
Οἱ πρωτόγονοι ἀνέπτυξαν τὴν ἀστρονομία καὶ τὶς ἄλλες ἐπιστῆμες, γιὰ νὰ ξέρουν πότε θὰ σπείρουν, πότε θὰ θερίσουν, πότε θὰ βγοῦν στὴν θάλασσα.
Δὲν ἀντιλέγω κι αὐτὰ βοήθησαν στὴν ταξινόμηση τῶν γνώσεων.
Ἀλλά τότε, ποιά παραγωγική ἀνάγκη ἐπέβαλε τήν κοσμολογική ἔρευνα τῶν Ἰώνων φιλοσόφων;
Ποιός ὁ λόγος νά προχωρήσῃ παραπέρα ἡ ἀστρονομία, νά διατυπωθοῦν τόσες ἀστρονομικές θεωρίες, νά μετρηθῇ ἡ ἀπόστασις Γῆς-Ἡλίου κ.λ.π., ἀφοῦ ἡ ἁπλῆ ταξινόμησις τῶν ἁπλῶν ἀστρονομικῶν παρατηρήσεων ἐξυπηρετοῦσε τήν ἀνάγκη τῆς γεωργικῆς ἐκμεταλλεύσεως;
Τί μᾶς ἐνδιαφέρει ἄν ὁ Κρόνος ἔχῃ δακτυλίους καί πόσους δορυφόρους ἔχει ὁ Δίας;
Γιά ποιόν λόγο νά στείλουμε τόν Pioneer στά ἐξώτερα τοῦ ἡλιακοῦ μας συστήματος καί νά ψάχνουμε πῶς εἶναι ὁ Πλούτων καί ὁ Χάρων; Δέν παίζει κάποιον ῥόλο ἡ ἀνάγκη τοῦ ἀνθρώπου νά μάθῃ καί νά ἐρμηνεύσῃ τόν κόσμο;
Καί πόσο λάθος εἶναι – γενικῶς – νά προσπαθοῦμε νά ἐφαρμόσουμε τίς ἐπιστημονικές θεωρίες καί πορίσματα σέ φιλοσοφικά συστήματα καί στήν ἀνθρώπινη συμπεριφορά, τέλικά; Ὁ ὁποιοσδήποτε ντετερμινισμὸς ἀνακαλύπτεται στὴν Φύση καὶ στὰ Μαθηματικά, ἡ σύνδεσις αἰτίας καὶ ἀποτελέσματος, δὲν σημαίνει κατ’ ἀνάγκη καὶ ἐξαναγκασμὸ τῆς ἀνθρωπίνου βουλήσεως, περιορισμὸ τῆς ἀνθρωπίνου  ἐλευθερίας καὶ συνειδήσεως.
Μία καὶ καλὴ νὰ τὸ καταλάβουμε:  Ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ ἐπιλέγῃ καὶ νὰ πράττῃ ἐλεύθερα, εἶτε λογικὰ εἶτε συναισθηματικὰ εἶτε παράλογα.

Ἔχω πρόβλημα μὲ τὴν καρδιὰ καὶ δὲν πρέπει νὰ καπνίζω. Παρ’ ὅλα αὐτὰ τὸ κάνω, γιὰ δύο λόγους: α) τὸ γουστάρω καὶ β) δὲν γουστάρω ἡ ὅποια σωματική μου ἀνεπάρκεια νὰ περιορίζῃ τὸν τρόπο ζωῆς μου. Κινδυνεύω νά πεθάνω νωρίτερα; Καί λοιπόν; Ἀξίζει νά ζῇς ὅπως θέλεις ἢ ὅπως σοῦ ἐπιβάλλουν οἱ καταστάσεις καί οἱ ἄλλοι;
Γιά ποιόν λόγο νά ἀντισταθῶ στήν ὁποιαδήποτε καταπίεση τῶν ἰσχυροτέρων; Ἡ λογικὴ λέει νὰ λουφάξω καὶ νὰ ἐπωφεληθῶ. Κι ὅμως, ἀντιδρῶ, μὲ ὅποιο κόστος, ἔστω καὶ τῆς ζωῆς μου.

Πρόφατα ὁ Κώστας Δασκαλάκης ἀπέδειξε, ὅτι τὸ θεώρημα τοῦ Νᾶς δὲν ἔχει λύση, ἀκριβῶς διότι ἡ παράμετρος ποὺ ἀφορᾶ στὴν ἀνθρώπινη συμπεριφορὰ εἶναι ἀπρόβλεπτη. Συνεπώς, ὑπάρχουν ἄπειρες λύσεις. Οἱ ἀπειρίες στὴν Φύση καὶ στὶς θετικὲς ἐπιστῆμες δὲν εἶναι παραδεκτές. Ἡ ἀπειρία εἶναι μὴ λύσις.
Καταλάβατε δογματικοί, κάθε εἴδους καί δόγματος: Ὅλα τὰ συστήματά ποὺ ἐπινοεῖτε εἶναι καταδικασμένα σὲ ἀποτυχία, ἀκόμη καὶ τὰ πιὸ καλοσχεδιασμένα, ἀκόμη καὶ τὰ πιὸ ἰσχυρὰ καὶ καταναγκαστικά: Ὁ Ἄνθρωπος μπορεῖ, κόντρα στὴν εὐημερία του, κόντρα σὲ κάθε λογικὴ καὶ δελεαστικὸ ἀντάλλαγμα, νὰ ἀκολουθήσῃ τὸν ἀντίθετο δρόμο, γιατὶ ἔτσι γουστάρει καὶ ἐπειδὴ εἶναι ἐλεύθερος, ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ.

Καὶ τὸ τελευταῖο: Σύμφωνα μὲ τὴν ἀρχὴ τῆς μὴ πληρότητος τοῦ Γκέντελ, οὔτε ἕνα σύστημα λογικῆς δὲν εἶναι πλῆρες, διότι στηρίζεται σὲ μιὰ ἀρχὴ (ἀξίωμα), ποὺ τὸ ἀποδέχεται ὡς ἰσχῦον, χωρὶς νᾶ μπορῇ νὰ ἀποδείξῃ τὴν ὀρθότητάτου.
Ἄρα ὁ ὅποιος ντετερμνισμὸς εἶναι ἀξιωματικὴ παραδοχή, εἶναι ψευδαίσθησις, εἶναι δογματισμός.
Τὸ μόνο ἀληθές, αὐταπόδεικτο δόγμα εἶναι ὁ Ἄνθρωπος, ὡς βιολογική-λογική-κοινωνικὴ ὕπαρξις.

Ἀλμπάνης Θανάσης

εἰκόνα

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

2 thoughts on “Κνιτισμὸς καὶ Ἐπιστήμη.

  1. η κνε ! ομιλία για εβραιο ? δεν το πιστευω ! ας το καταπιω … αλλα ουτε λεξη για τον ελληνα καραθοδωρη που ειναι ο πραγματικος πατερας της θεωριας της σχετικοτητας .

Leave a Reply