Ἡ «γενεὰ τοῦ Πολυτεχνείου» συνεχίζει καὶ μᾶς ζαλίζει τὰ μέζεα, σαράντα χρόνια μετά…
Δὲν τοὺς ἀρκεῖ ποὺ κατέστρεψαν τὴν οἰκονομία καὶ τὸ Κράτος, πρέπει νὰ καταστρέψουν Ἱστορία καὶ Ἔθνος γιὰ νὰ ὁλοκληρωθῇ τὸ σχέδιο…

Ὑποστηρικτὴς τοῦ «Σχεδίου Α(ὐ)νάν.
Μὲ ἀπόφαση τοῦ ΣτΕ εἶχε καθαιρεθῆ ἀπὸ τὴν πανεπιστημιακὴ ἕδρα του, ἀλλὰ ἐπὶ 16 χρόνια δὲν ἐφαρμόζεται ἡ ἀπόφασις αὐτή!!!

Ὑπόθεσις Δημητρίου Μιχαλοπούλου -Ἀντωνίου Λιάκου: Εἴπαμε γιὰ «παραδημοκρατικὲς διαδικασίς» ῥὲ κοπρίτες, ἀλλὰ ὄχι κι ἔτσι!!!

=== Το 1988, προκηρύχθηκε μια θέση αναπληρωτή καθηγητή στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, με γνωστικό αντικείμενο την «Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος».
=== Υποψήφιοι για την  θέση αυτή ήταν δυο επίκουροι καθηγητές του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, οι Δημήτρης Μιχαλόπουλος, και ο Αντώνης Λιάκος.
=== Εκ των υστέρων και εκ των αποτελεσμέτων κρίνουμε, ότι ΚΑΙ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ, η θέση προκηρύχθηκε στα μέτρα του ενός, δηλαδή του Αντώνη Λιάκου, ο οποίος και κατέλαβε την θέση.
=== Η ιδιομορφία και των δύο υποψηφίων είναι, όχι στο τι επιδόσεις έχει έκαστος στο επιστημονικό πεδίο και στο γνωστικό αντικείμενο, αλλά στο ό,τι ο μεν Δημήτρης Μιχαλόπουλος περιφέρεται φανερά στον πολιτικό χώρο της παραδοσιακής και άκρας δεξιάς, ο δε Αντώνης Λιάκος είναι ένας παραδοσιακός πολιτικάντης γυρολόγος, που έχει κινηθεί καιροσκοπικά, άλλοτε στο ΚΚΕ, άλλοτε στους ΠΑΣΟΚοΣημίτες (ΟΠΕΚ) με επιδεικτικές σιωνιστικές συναναστροφές και τελευταία, είναι εντεταγμένος στους έτοιμους να κυβερνήσουν αχταρμάδες του ΣΥΡΙΖΑ, τόσο, που τα ΜΜΕ τον κατέγραφαν ως αναλαμβάνοντα το ….υπουργείο παραπαιδείας!!!! στην κυβέρνηση Τσίπρα!!!!
=== Επίσης ο Αντώνης Λιάκος, ήταν ανάμεσα στα παπαγαλάκια των Αμερικανών, που είχαν υπογράψει και προπαγάνδιζαν υπέρ του τρισάθλιου «Σχεδίου Ανάν.» Επίσης, λόγω των θέσεών του υπέρ των παραπολιτικών σχολικών βιβλίων, κυρίως αυτών με τις αντεπιστημονικές αλλοιώσεις της ιστορίας, του έχουν προσάψει το διακοσμητικό «ο σερνικός Ρεπούση.»
=== To 2009 ο Δημήτρης Μιχαλόπουλος ίδρυσε μια ομάδα ασκήσεως πολιτικής πίιέσεως, στην οποία ενέταξε Έλληνες και ξένους συναδέλφους ομοϊδεάτες του, με φανερές δεξιές πολιτικές αντιλήψεις, στην οποία έδωσε το όνομα «Academy of Social and Political Research – ASPR.»
Το ό,τι η θέση ήταν προδιαγεγραμμένη υπέρ του μαρξιστή του γλυκού νερού Αντώνη Λιάκου, το συμπεραίνουμε, από το ό,τι, η Εισηγητική Έκθεση για τον προκρινόμενο προς κατάληψη της θέσεως, ενώ έπρεπε να συνταχθεί από τριμελή επιτροπή (όπως προβλέπει ο νόμος), συνετάχθη  από δύο μέλη, κατά παράβαση του νόμου, κάτι το σύνηθες σε ένα διεφθαρμένο καθηγητικό κατεστημένο, παντός χρώματος. Επίσης το συμπεραίνουμε, από τις αθλιότητες που ακολούθησαν την ΠΑΡΑΝΟΜΗ απόφαση επιλογής του Αντωνίου Λιάκου.
=== Με τη προσφυγή του Δημητρίου Μιχαλόπουλου στην διοικητική δικαιοσύνη (Συμβούλιο της Επικρατείας), αρχίζει ένα (σύνηθες κατά την άποψή μου) γενικό μπάχαλο, με πρωταγωνιστές, τις άθλιες διοικήσεις του Πανεπιστημίου Αθηνών. Κατ΄αρχήν «αόρατα χέρια» καθυστερούσαν το Ανώτατο Διοικητικό Δικαστήριο, το οποίο αντί να επιληφθεί σε τέτοιο θέμα άμεσα και να δώσει λύση, απεφάσισε μετά από ….ΟΚΤΩ (8) χρόνια και μη μπορώντας να κάνει διαφορετικά, δικαίωσε τον χαμένο Δημήτρη Μιχαλόπουλο, με την υπ΄αρ.3138/1996ΣτΕ Απόφασή του!!!
=== Ο χρόνος της «καθυστερήσεως» ήταν αρκετός, για να προαχθεί εκ νέου ο ευεργετηθείς Αντώνιος Λιάκος στην βαθμίδα του καθηγητή, από την αμφισβητούμενη θέση του Αναπληρωτή καθηγητή. Σε κάθε περίπτωση, ακόμα και αν δεν προβλέπει ο οργανισμός του Πανεπιστημίου Αθηνών (το θεωρώ απίθανο), το τελευταίο ήταν ενήμερο για την εκκρεμότητα της νόθας αποφάσεώς του ενώπιον του ΣτΕ και όφειλε να εφαρμόσει αντίστοιχες ή ανάλογες διοικητικές δικαστικές αποφάσεις και τουλάχιστον να περιμένει να τελεσιδικήσει η προσβεβλημένη απόφασή του και μετά να κρίνει επί νέας βαθμολογικής εξελίξεως του παράνομα ευεργετηθέντος καθηγητή. Η απόφαση του ΣτΕ είναι τόσο ξεκάθαρη, που δεν παραλείπει να αναφερθεί στην άμεση εξάρτηση της βαθμολογικής εξελίξεως του παρανόμως ευεργετημένου, με την έλλειψη νομιμότητας, της επιλογής του στην βαθμίδα του αναπληρωτή καθηγητή και σημειώνονται οι διατάξεις νόμων που ΠΑΡΑΒΙΑΣΤΗΚΑΝ!!!! Κοντολογίς, το ΣτΕ έκρινε, ότι ήταν άκυρη η εκλογή του Αντωνίου Λιάκου στην θέση του Αναπληρωτή καθηγητή!!!
=== Ο πρόεδρος του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών (και το Πανεπιστήμιο Αθηνών γενικότερα) όφειλε να εφαρμόσει άμεσα την απόφαση και αντ΄ αυτού, ζητά γνωμάτευση (νέα καθυστέρηση) από τον προϊστάμενο του Νομικού-Δικαστικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Αθηνών, Κωνσταντίνο Ντούση, ο οποίος με το υπ΄ αριθ. 1150/11-3-1997 έγγραφό του, υπεδείκνυε την έκπτωση του Αντωνίου Λιάκου, στην βαθμίδα του επίκουρου καθηγητή και την επανάληψη της κρίσεως, των Αντωνίου Λιάκου και Δημητρίου Μιχαλοπούλου, με σκοπό την πλήρωση θέσεως αναπληρωτή καθηγητή, όπως είχε προκηρυχθεί αρχικά το 1988!!!
=== Η αριστερόστροφη υποκουλτούρα του καθηγητικού κατεστημένου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, με πρωτοφανή ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ νοοτροπία, γράφει στα παλαιά της υποδήματα την απόφαση του Ανωτάτου Διοικητικού Δικαστηρίου (πιο πέρα δεν μπορεί να πάει ο άνθρωπος), ξεσκίζει Ναζιστικώ τω τρόπω τον Οργανισμό και τις κείμενες διατάξεις (σαν την κατάργηση του Συντάγματος από τους «συνταγματολόγους» Βενιζέλο, Λοβέρδο, Παυλόπουλο κλπ), ρίχνει αβλεπί και την γνωμάτευση της Νομικής-Δικαστικής υπηρεσίας του Πανεπιστημίου στα σκουπίδια και καμώνεται ότι θα βρει λύση που δεν θα επιβάλει ποτέ, αφού την συνδέει με την βούληση και εξουσία του αριστερόστροφου φασίστα και ΠΑΡΑΝΟΜΟΥ καθηγητή Αντώνιου Λιάκου, που έχει κάθε συμφέρον να ποδοπατήσει τον «ακροδεξιό» αντίπαλό του, Δημήτριο Μιχαλόπουλο!!!
=== Ο τότε πρύτανης λοιπόν του Πανεπιστημίου Αθηνών, άτυπα και ΠΑΡΑΝΟΜΑ αποφασίζει, ότι πιο έκνομο εφαρμόζεται στα πανεπιστήμια, για να επιβάλονται οι κουρσάροι. Δεν θα πείραζε κάποιος τον υποστηριζόμενο ΑΝΟΙΚΤΑ από ψευδοΠΑΣΟΚ, από ΚΚΕ κι  από ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ παραχαράκτη της ιστορίας (ο οποίος αρέσκεται στον 21ο αιώνα να την αντικαθιστά με δικής του εμπνεύσεως, κατασκευής και προελεύσεως…. «προφορική ιστορία!!!!!» για την καθιέρωση της οποίας συγκροτεί ημερίδες και σεμινάρια). ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ, ο παρανομών τότε πρύτανης, προωθεί σκανδαλωδώς, νέα κρίση του ριγμένου και δικαιωμένου (χωρίς αντίκρυσμα) από το ΣτΕ, Δημητρίου Μιχαλοπούλου, για επιλογή του σε θέση αναπληρωτή καθηγητή, που πλέον δεν υπάρχει.
=== Ο ελεγχόμενος από το αριστερόστροφο φασιστικό κατεστημένο πρύτανης, διέδιδε παραπλανητικά, ότι αφενός θα αποκαθιστούσε και τον Μιχαλόπουλο (χωρίς να θίξει τον ευνοημένο Α. Λιάκο και αφετέρου, ότι η ανύπαρκτη θέση για την οποία θα κρινόταν μόνος του ο Δ. Μιχαλόπουλος, θα κατασκευαζόταν (με νέα παρανομία), αφού τελικά ο Μεχαλόπουλος εκλεγόταν (και από τον καθηγητή πλέον του τμήματος Α. Λιάκο) στην ….ανύπαρκτη θέση!!!! Η απάτη της δήθεν κρίσεως για ανύπαρκτη θέση, επιβεβαιώνεται, από την ανυπαρξία εγκεκριμένων πιστώσεων για να τον μισθοδοτήσουν. Ούτε καν είχε μπει στον κόπο η πρυτανεία, να ζητήσει έγκριση πιστώσεως μισθοδοσίας για νέα θέση!!! Η ύπαρξη εγκεκριμένων πιστώσεων μισθοδοσίας, είναι ουσιαστικό και ΤΥΠΙΚΟ στοιχείο για να προκηρυχθεί η θέση.
=== Η γελοιότητα της συνεχίσεως των παρανομιών της αριστερόστροφης κατεστημένης καθηγητικής χούντας του πανεπιστημίου Αθηνών, ΚΟΡΥΦΩΝΕΤΑΙ με την αισχρότητα, να επιβάλουν ΕΞΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ, την υποτιθέμενη νέα κρίση του ριγμένου δεξιού υποψηφίου αναπληρωτή καθηγητή, στην διακριτική ευχέρεια του Αντωνίου Λιάκου, ο οποίος όπως είπαμε, είχε εξελιχθεί παράνομα, στην ανώτερη θέση βαθμίδας καθηγητή πλέον και μπορούσε να ελέγχει τις επιλογές και προαγωγές όλων των υφισταμένων (αναπληρωτών, επικούρων, λεκτόρων). Με αυτή την φασιστική συμπεριφορά, οι καταπατητές της νομοθεσίας και κάθε εννοίας δικαίου, ΕΞΑΝΑΓΚΑΣΑΝ τον Δημήτριο Μιχαλόπουλο να δηλώσει, ότι δεν αποδέχεται την παράνομη διαδικασία και ότι δεν θα συμμετάσχει σε αυτήν!!!
=== ΑΞΙΟΣΗΜΕΙΩΤΟ όμως είναι (και είναι προς τιμή τους), ότι ο τότε πρόεδρος του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών καθηγητής Γ. Κορρές, και ο κοσμήτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής, καθηγητής Ε. Μικρογιαννάκης, δήλωσαν ότι δεν αναγνώριζαν την διαδικασία αυτήν ως νόμιμη και πράγματι αρνήθηκαν να συμμετάσχουν!!!
  === Έχοντας να αντιμετωπίσει ο Δημήτριος Μιχαλόπουλος, τις επιδεικτικές αρνήσεις των γαλαζιοπράσινων κυβερνητικών και παρακυβερνητικών συμμοριών, εξαναγκάζεται να ζητά την συμπαράσταση βουλευτών του ΛΑ.Ο.Σ., οι οποίοι το 2010 και 2011 κατέθεσαν ερωτήσεις προς την ….Διαμαντοπούλου, χωρίς φυσικά αποτέλεσμα.
  === Δύο ακόμα προσφυγές του Δημητρίου Μιχαλοπούλου στο ΣτΕ, η μεν της 22 Νοεμβρίου 1999 απλώς ξαναδιαπίστωσε την μη εφαρμογή των νόμων και της υπ΄ αριθ. 3138/1996 αποφάσεώς του, η δε από 26 Οκτωβρίου νέα αίτησή του, είναι αναπάντητη!!! ενώ ο άρπαγας και αναρρηχητής παραμένει απείραχτος στην θέση που παράνομα (σύμφωνα με την απόφαση του ΣτΕ) κατέλαβε!!!
  === Όποιος νομίζει, ότι τέτοιες φασιστικές συμπεριφορές στο βασίλειο του κατεδαφισμένου από την αριστερόστροφη υποκουλτούρα Πανεπιστημίου Αθηνών, είναι τυχαίες και συμπτωματικές, αλλού είναι νυκτωμένος. Η καταπάτηση του ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ, των ΝΟΜΩΝ και των στοιχειωδών δικαιωμάτων, από τους νεοφασίστες του ψευδεπιγράφου αριστερού διεφθαρμένου κατεστημένου, έχει γίνει κανόνας. Με τέτοιους καιροσκόπους φασίστες της αριστεράς του σκότους, η έννοια του ακροδεξιού φασίστα έχει χάσει πλέον το νόημά της.
  === Ο Δημήτριος Μιχαλόπουλος, μέσα από ιστοσελίδα του, έχει επίσης καταγγείλει, ότι από το 1988, που άρχισε η περιπέτειά του, και μετά, αόρατα χέρια τον έδιωχναν από εργασίες στις οποίες προσλαμβανόταν και ότι τα μισά περίπου χρόνια ήταν άνεργος!!!
  === Είπαμε για «παραδημοκρατικές διαδικασίες» ρε κοπρίτες, αλλά όχι κι΄ έτσι!!!…

Τσουτσουνέρος

Ὑπάρχει ἔγγραφο τοῦ δικηγόρου τοῦ κ. Ἀντωνίου Λιάκου, Νίκου Ἀλιβιζάτου (καθηγητοῦ τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν), πρὸς τὸν ἀντίδικο Δημήτριο Μιχαλόπουλο ποὺ λέει ὅτι «δὲν πρόκειται νὰ ἐφαρμόσουμε τὴν ἀπόφαση καὶ κᾶνε ὅ,τι νομίζῃς».
Στὸ 2:20 τοῦ ἀποσπάσματος:

——————————————————————–
Τὸν «μέντορα» τῆς Ῥεπούση ἔβαλε στὸ ὑπουργεῖο Παιδείας ὁ Φίλης. τῆς Ρεπούση έβαλε στο υπουργείο Παιδείας ο Φίλης

«Τζιχαντιστές»… οι Μακεδονομάχοι, γράφει ο άνθρωπος που θα ανασχεδιάσει την Παιδεία

Δημήτρης Παγαδάκης

Ο Αντώνης Λιάκος υποστηρίζει ότι οι Ελληνες έκαναν εθνοκάθαρση κατά Εβραίων και Βουλγάρων – Χαρακτηρίζει εθνικιστές τον Μίκη και τον Ρίτσο

Δεν αποτέλεσε έκπληξη όταν ο «αρνητής» της Γενοκτονίας των Ποντίων υπουργός Παιδείας Νίκος Φίλης ανακοίνωσε Εθνικό Διάλογο για την Παιδεία. Ούτε αιφνιδίασε κανέναν εντός και πέριξ του Μαξίμου και της Κουμουνδούρου γνωστοποιώντας ό,τι πρόεδρος της επιτροπής και επικεφαλής της αναθεωρήσεως του προγράμματος και των σχολικών βιβλίων αναλαμβάνει ο καθηγητής Αντώνης Λιάκος.

Εξάλλου υπουργός και πανεπιστημιακός δονούνται από κοντινές αναγνώσεις. Αν για τον έναν οι Πόντιοι υπήρξαν θύματα εθνοκαθάρσεως, για τον άλλον απλώς η γενοκτονία τους ήταν ένα πυροτέχνημα που «αναδύθηκε μαζί με το Μακεδονικό, στο πλαίσιο της αναζωπυρώσεως του εθνικισμού στην δεκαετία του ’90». Πίσω , άλλωστε, από παρόμοιες απόψεις και κοινές οχυρώσεις κτίζονται οι καλές συνεργασίες στον ευαίσθητο χώρο της Παιδείας.

Γνωστός στον πνευματικό χώρο, γνωστότατος και πέραν της ακαδημαϊκής κοινότητας, ο από 25ετίας καθηγητής Νεότερης Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών είναι μια ιδιαιτέρως ισχυρή προσωπικότητα, που επιχειρεί να αφήσει το δικό του αποτύπωμα στην νεότερη ιστοριογραφία.

Διανοούμενος ορμητικός και πολυγραφότατος, με τις επιστημονικές του παρεμβάσεις και την αρθρογραφία του έχει έρθει κατά καιρούς σε ευθεία σύγκρουση με κατεστημένες απόψεις και στερεότυπα προσπαθώντας να κατεδαφίσει «εθνικούς» μύθους, με αποτέλεσμα να έχει δημιουργήσει αμείλικτους αντιπάλους αλλά και φανατικούς οπαδούς. Στην τελευταία κατηγορία εκ των προσφάτων θιασωτών των απόψεων του 68χρονου καθηγητή συγκαταλέγεται πλέον και ο πρωθυπουργός που τον επικαλέσθηκε παραθέτοντας σε ομιλία του αυτούσιο τσιτάτο του.

Εξάλλου ο Αντώνης Λιάκος ενσαρκώνοντας ακροθιγώς τον ρόλο του οργανικού διανοουμένου ουδέποτε έμεινε αμέτοχος στον δημόσιο βίο, αλλά κρατήθηκε σε απόσταση από την συμμετοχή σε κυβερνητικό πόστο. Υπήρξε στο παρελθόν προβεβλημένος και εύγλωττος θεωρητικός του εκσυγχρονιστικού εγχειρήματος, δραστήριο στέλεχος αλλά και πρόεδρος του ΟΠΕΚ, του Ομίλου Προβληματισμού για τον Εκσυγχρονισμό της Κοινωνίας που είχε ιδρύσει ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης.

Η συμπόρευση με τον ΣΥΡΙΖΑ

Έκτοτε, μετά από μια περίοδο πολιτικής αμηχανίας και καλών σχέσεων με την υπουργό Παιδείας Μαριέττα Γιαννάκου, αφού κύλησε πολύ νερό στο πολιτικό αυλάκι ο πανεπιστημιακός φαίνεται πως απεφάσισε να εμβαπτισθεί στο διαφαινόμενο κυρίαρχο ρεύμα της πολιτικής αντιπροσωπέυσεως. Παραμονές των κρισίμων εκλογών του Μαΐου του ’12 άρχισε να αρθρογραφεί με εφηβικό παλμό εν όψει της εκλογικής μάχης, συμβουλεύοντας τον ΣΥΡΙΖΑ και επιχειρηματολογώντας υπέρ του. Με την ιδιότητά του και την στοχαστική κοσμοαντίληψή του κρίνεται ότι χάρισε επιπλέον ώθηση προς την εξουσία στο κόμμα της τότε αξιωματικής αντιπολιτεύσεως. Αν και στο παρελθόν έχει συνυπογράψει κείμενα υπέρ του Σχεδίου Ανάν, αλλά και την εκδήλωση απαιτήσεως από την ελληνική κυβέρνηση να λογοδοτήσουν οι Ελληνες εθελοντές που πολέμησαν στην Σρεμπρένιτσα, ρίχνοντας λάδι στην φωτιά μιας υποβόσκουσας μισαλλοδοξίας, από όσους τον καλωσόρισαν ως ξεχωριστή «μεταγραφή» στην Κουμουνδούρου, του αναγνωρίζεται ότι χωρίς να γίνει μέλος του κόμματος διεύρυνε τους ορίζοντες της εκλογικής απηχήσεως του ΣΥΡΙΖΑ.

Τονίζουν ότι μαζί με άλλους αριστερούς πανεπιστημιακούς, διαζευγμένους πλέον από την συμπόρευσή τους με το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ -σαν τους Κωνσταντίνο Τσουκαλά, Σία Αναγωστοπούλου, Δημήτρη Χριστόπουλο κ.ά.-, πλάτυναν ένα εξειδικευμένο, πιο διανοουμενίστικο και εκλεπτυσμένο ακροατήριο, στο οποίο ήθελε αγωνιωδώς να απευθυνθεί ο Τσίπρας. Ηδη ο ίδιος ευχόταν για το τέλος των «μετανοημένων αριστερών» που «ολοφύρονται για τις αμαρτίες τους προσκυνώντας όσα απέρριπταν» και διακήρυττε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορούσε να γίνει η μήτρα ενός μεγάλου κόμματος της Αριστεράς, ρίχνοντας γέφυρες με κόσμο που βρίσκεται πέραν του μνημονιακού συνόρου. Παρότι λέγεται ότι κάποιες από τις πιο καθαρόαιμα αριστερές τάσεις του ΣΥΡΙΖΑ τον αντιμετώπιζαν με μισό μάτι λόγω της τεταρτοδιεθνιστικής ιδεολογικοπολιτικής καταγωγής του και τις παλαιόθεν εκκλήσεις του για μετα-νεοφιλελεύθερη Αριστερά, ο ίδιος δεν πτοήθηκε. Δεν κλονίστηκε ακόμη κι όταν τα «πρωτοπαλλήκαρα» ακραίων κομμουνιστικογενών συνιστωσών τον κατηγορούσαν ότι ο ίδιος εκ των κορυφαίων ταγών της «αποδόμησης» και «γκουρού» της μεταμοντέρνας θεωρήσεως της Ιστορίας παρότρυνε τους ομοϊδεάτες του να καταδικάζουν εμβληματικές μορφές της Ελληνικής Αριστεράς -όπως τους Κορδάτο, Σκληρό, Σβορώνο, Ψυρούκη, Θεοδωράκη, Ρίτσο, Λειβαδίτη- για «εθνικιστικό λαϊκισμό»!

Ωστόσο, η υποτιθέμενα μασίφ ιδεολογηματική του αντίληψη για ανάγκη ανακαινίσεως της εθνικής ταυτότητας δεν ράγισε διόλου από τις μνησικακίες των ταυτοποιημένα «σταλινικών» κομματικών συνοδοιπόρων του. Ο ίδιος, εξάλλου, σε ανύποπτο χρόνο, υπό την παιδαγωγική του ιδιότητα, είχε καλέσει ιστορικούς και δασκάλους «αντί να ενισχύουν την εθνική ταυτότητα, να δίνουν στους μαθητές τους τα εφόδια για να επιλέγουν οι ίδιοι την ταυτότητά τους». Το ό,τι ο καθηγητής αμφισβητεί ήδη από οκταετίας ανοικτά την επιταγή του Συντάγματος στο άρθρο 16, παράγραφος 2, που θέτει ως σκοπό της παιδείας την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνειδήσεως, ενδέχεται να εκλαμβάνεται από τους αφοσιωμένους οπαδούς του ως μια αθώα λεπτομέρεια μέσα στην ευπάθεια της ιστορικής κουλτούρας. Αυτήν που ο Αντώνης Λιάκος παρομοιάζει γλαφυρά με το Jurassic Park. Εκεί όπου «μερικοί από τους σκελετούς των δεινοσαύρων ξαφνικά ζωντανεύουν», όπως λέει.

«Σπουδαστική Πάλη» μέσα στη Χούντα

Γεννημένος στην Αθήνα, ως φοιτητής στην Φιλοσοφική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης οργανώθηκε στην τροτσκιστικού προσανατολισμού «Σπουδαστική Πάλη», η οποία αργότερα μετονομάστηκε σε «Λαϊκή Πάλη» και συμμετείχε δραστήρια στον αντιδικτατορικό αγώνα. Τον Σεπτέμβριο του 1969 η χουντική ασφάλεια εξαρθρώνει στην Θεσσαλονίκη την οργάνωση και συλλαμβάνει τα μέλη της μετά από δυόμισι χρόνια παράνομης δράσεως, λίγο πριν τοποθετήσουν ωρολογιακές βόμβες σε επιλεγμένους στόχους του στρατιωτικού καθεστώτος. Τον Ιανουάριο της επομένης χρονιάς, μετά από βασανιστήρια ο 22χρονος Αντώνης Λιάκος και οι σύντροφοί του οδηγούνται σιδηροδέσμιοι στο Έκτακτο Στρατοδικείο Θεσσαλονίκης, όπου υψώνουν θαρραλέα τα δεμένα με χειροπέδες χέρια τους κραυγάζοντας για την νίκη των ενόπλων εργατικών συμβουλίων και την παγκόσμια επανάσταση, ορίζοντας έναν προμαχώνα επαναστατικής ουτοπίας στην φασιστική υστερία των αμείλικτων στρατοδικών.

Μετά τις τολμηρές και ανυπάκουες για τις συνθήκες απολογίες τους, το δικαστήριο εξαντλεί την αυστηρότητά του σε εικοσάχρονα παιδιά καταδικάζοντας τον Αντώνη Λιάκο μαζί με τους Σ. Κατσαρό, Τ. Δαρβέρη, Τρ. Μηταφίδη σε ισόβια, ενώ άλλους συντρόφους τους σε μικρότερες ποινές. Παραμένει στην φυλακή ως την γενική αμνηστία του δικτάτορα Παπαδόπουλου του 1973. Από τον επόμενο χρόνο της Μεταπολιτεύσεως επιστρέφει στα φοιτητικά έδρανα κουβαλώντας την οριακή εμπειρία του κελιού, αλλά και επωμιζόμενος άθελά του την αναγνώριση και τον σεβασμό από τους συμφοιτητές του ως θρυλικού αντιστασιακού υποδείγματος του φοιτητικού κινήματος. Αφού παίρνει το πτυχίο του το 1977 και απαλλαγμένος από στρατιωτικές υποχρεώσεις, εξαιτίας της πολύχρονης φυλακίσεώς του, συνεχίζει με υποτροφία του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών και του Συμβουλίου της Ευρώπης μεταπτυχιακές σπουδές στην Ιταλία. Παρουσιάζει το 1984 την διδακτορική διατριβή του στην Νεώτερη και Σύγχρονη Ιστορία στο ΑΠΘ και ακολούθως διδάσκει ως επίκουρος καθηγητής στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του ιδίου πανεπιστημίου.

Όταν το 1988 η Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών προκηρύσσει θέση αναπληρωτή καθηγητή με γνωστικό αντικείμενο την Ιστορία Νεωτέρας Ελλάδος, ο Αντώνης Λιάκος εκλέγεται ομόφωνα «με συμμετοχή της συντριπτικής πλειοψηφίας του σώματος», όπως τονίζει με έμφαση σήμερα μετά από 25 χρόνια σταδιοδρομίας. Ωστόσο, ο συνυποψήφιός του για την θέση αμφισβητεί την νομιμότητα της διαδικασίας προσφεύγοντας για την δικαίωσή του στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Επτά χρόνια αργότερα το Ανώτατο Διοικητικό Δικαστήριο εκδίδει την απόφαση 3138/1996, με την οποία ακυρώνεται η εκλογή του Λιάκου, ο οποίος στο μεταξύ είχε νομίμως προαχθεί στην βαθμίδα του καθηγητή από την αμφισβητούμενη θέση του αναπληρωτή καθηγητή. Στην απόφαση ωστόσο τονιζόταν ότι, εφόσον προϋπόθεση της εξελίξεώς του αυτής αποτελούσε η νόμιμη εκλογή του στην βαθμίδα του αναπληρωτή (η οποία εκλογή απεδείχθη παράνομη), έπρεπε να εκπέσει στην βαθμίδα του επίκουρου καθηγητή και να επαναληφθεί η διαδικασία πληρώσεως της θέσεως του αναπληρωτή, νομίμως αυτή την φορά.

Έκτοτε κοντεύουν 20 χρόνια που το θέμα έχει παγώσει από αλληλοδιαδεχόμενους πρυτάνεις της σχολής. Ο ίδιος ο καθηγητής με την σθεναρότητα πέτρινου τοτέμ, ικανού να αντέξει στις λαίλαπες του χρόνου -πόσο μάλλον σε σκόπιμες ανθρώπινες σκιές-, αποκρούει κάθε υπόνοια περί καθηγητικής εκπτώσεώς του. Σε κάθε ευκαιρία τονίζει με αυστηρότητα ότι πρόκειται για συκοφαντική εκστρατεία ακροδεξιών ιστοσελίδων από την εποχή της διαμάχης για το σχολικό εγχειρίδιο της ΣΤ’ Δημοτικού. Δεδομένου μάλιστα ότι, όπως λέγεται, ο «σφετεριστής» της θέσεώς του κινείται σε παραδοσιακά συντηρητικούς έως ακροδεξιούς κύκλους, ενώ ο Αντώνης Λιάκος, ως εκσυγχρονιστής που δεν απορροφήθηκε από τις μεταρρυθμίσεις που επιβάλλουν οι αγορές, αλλά πορεύθηκε προς την Πρώτη Φορά Αριστερά, δικαιούται να υπερηφανεύεται για την ιστορική δικαίωση των επιλογών του. Εξάλλου, όπως εικάζουν πανεπιστημιακοί συνάδελφοί του, είναι σπάνιο το ταλέντο να εμφανίζεσαι ως outsider δίχως να χάνεις τα προνόμια του mainstream.

Κατασκευάζει νέους μύθους

Οι κοινωνοί των ιδεών και των ερμηνειών του καθηγητή Ιστορίας, οι οποίοι παρακολουθούν εκ του σύνεγγυς το έργο και την πορεία του, διατείνονται ότι ποτέ δεν κορόιδεψε κάποιον. Βγαίνει ανοικτά και δηλώνει τις απόψεις του, τις οποίες μάλιστα αιτιολογεί χωρίς ηθικολογίες και βαρύγδουπες επικλήσεις. Οι αντίπαλοί του, πάντως, κάνουν λόγο για έναν λόγιο φονταμενταλιστή της υπερμοντέρνας θεωριοκρατούμενης ιστοριογραφίας, που κατασκευάζει νέους μύθους, ανάλογους με τους μύθους των λαϊκότροπων μουτζαχεντίν της εθνικοθρησκευτικής προσλήψεως της Ελληνικής Ιστορίας. Αν οι τελευταίοι συγκροτούν άτεχνα σαν αφήγηση ένα μείγμα συνωμοσιολογίας, πολυποίκιλων φοβιών, μισαλλοδοξίας και αφέλειας, στον αντίποδα οι ζηλωτές της ιδεολογηματικής μονομέρειας επιχειρούν μεθοδικά το ξαναγράψιμο της Ιστορίας όταν η αποδεκτή «ιστορική αλήθεια» δεν εξυπηρετεί επαρκώς την ιδεολογία που την αξιοποιεί. Υπό αυτό το πρίσμα, πέραν των μαρξιστών ιστορικών και στοχαστών, οι αποδομιστές ή μετα-νεωτερικοί αναθεωρητιστές απορρίπτουν αυτάρεσκα και τους «συντηρητικούς» -Κωνσταντίνο Παπαρρηγόπουλο, Ιωνα Δραγούμη, Παναγιώτη Κανελλόπουλο, Διονύσιο Ζακυθηνό κ.λπ.- ως εθνικιστές. Αναζητούν μια πιο ευρύχωρη εθνική ταυτότητα, καθώς γι’ αυτούς το έθνος δεν είναι φαντασιακή, αλλά φανταστική ή ιδεολογική κατασκευή, και ασκούνται σχεδόν λατρευτικά στην υπεράσπιση όλων των «μειονοτήτων».

Τέλος, απονευρώνουν, διαγράφοντας μέχρι εξαφανίσεως λέξεις που περιέχουν το νόημα της ιστορικής «νίκης», της «συντριβής», της «αποκρούσεως» ή έστω της «άμυνας». Για οπαδούς της πάλης των τάξεων, εικάζουν οι σοβαρότεροι θεωρητικοί του αντίπαλοι, μάλλον εκδηλώνουν αδικαιολόγητη, αν όχι φανατική φοβία απέναντι σε ένα πολύ υπαρκτό ιστορικό φαινόμενο: την άσκηση βίας. Κάπως έτσι, λένε, με πρόσχημα την αποδόμηση της εθνοκεντρικής ιστοριογραφίας, πετιούνται στο καλάθι των αχρήστων τα δεινά των Ελλήνων της Σμύρνης και η Μικρασιατική Καταστροφή.

Η αλήθεια είναι ότι υπό τον αδόκιμο επιστημονικά όρο του «εθνομηδενισμού», ο Αντώνης Λιάκος, υποστηρίζοντας ότι η Ιστορία τίθεται στην υπηρεσία των ιδεολογιών, έχει πυροδοτήσει εκρηκτικές αντιδράσεις και εκτός του συναφιού των ιστορικών, οι οποίες ενίοτε κυμαίνονται μεταξύ δακρύβρεκτου μελό και ξεφαντωτικού πανηγυριού. Ωστόσο, θεωρείται βάσιμα ότι μερικές από τις πιο ακραίες τοποθετήσεις του που αποδομούν το «παπαρρηγοπούλειο σχήμα της εθνικής συνέχειας του Ελληνισμού», θίγουν νοητικά και συναισθηματικά παραδοσιακές πεποιθήσεις των Ελλήνων πολιτών. Ειδικότερα, η δυσανασχέτησή τους εξελίσσεται σε ερεθισμό όταν αυτές οι αποστροφές του καθηγητή Λιάκου περί «μεγαλοστόμων πατριωτικών ανοησιών», όπως ο Χορός του Ζαλόγγου και το Κρυφό Σχολειό, τείνουν να επισημοποιηθούν μέσω των ιδεολογικών μηχανισμών του κράτους. Πόσο μάλλον έκδηλα δυσφορούν όταν κατά την άποψη του Αντώνη Λιάκου η «πολυεθνική Οθωμανική Αυτοκρατορία» πρέπει να αντικαταστήσει τον όρο Τουρκοκρατία, μεθερμηνευόμενη ως έμμεση αναγνώριση ότι οι υπόδουλοι λαοί της περνούσαν εκεί κάτι παραπάνω από ζάχαρη. Ή όταν επιμένει να εξάρει παραβολικά την διεθνή εμβέλεια του όρου «Νεότουρκος», μεμφόμενος εμμέσως τους Ελληνες για οπισθοδρομικότητα και στενομυαλιά.

Προφανώς για ένα κίνημα εναντιώσεως στην οθωμανική κυριαρχία που μετεστράφη σε κίνημα κοινωνικής καταπιέσεως και εθνικών γενοκτονιών, αρμοδιότεροι να το περιγράψουν είναι οι ξεριζωμένοι Αρμένιοι και Πόντιοι που υπέστησαν μαρτυρικά τις εξοντωτικά σφαγιαστικές πολιτικές του. Ενδεχομένως ως αντίδοτο στην, κατά τον καθηγητή, ξεροκεφαλιά των Ελλήνων, θα μπορούσαν να συμβάλλουν οι διωκόμενοι Κούρδοι και οι λυσσαλέα κυνηγημένοι αριστεροί και δημοκράτες της Τουρκίας, τονίζουν σαρκαστικά οι επικριτές του πανεπιστημιακού.

Επισημαίνοντας περιπαικτικά ότι ίσως ο κ. Λιάκος να έχει πλέον την ευκαιρία να διαπιστώσει εγχωρίως και ιδίοις όμμασι την υπαναχώρηση ενός κινήματος από τους αρχικούς του στόχους, χωρίς παραπομπές στους προσφιλείς του Νεότουρκους.

Μακεδονικός Αγώνας και τζιχαντιστές

Ως αποκορύφωμα, όμως, της οπτικής του για επαναχαρτογράφηση του παρελθόντος, κρίνεται ένα πρόσφατο άρθρο του με τίτλο «Η κατασκευή της ηρωικής εικόνας του Μακεδονικού Αγώνα από την Πηνελόπη Δέλτα φωτίζεται με την έρευνα του Σπύρου Καράβα». Αναφερόμενος στο βιβλίο του τελευταίου «Μυστικά και παραμύθια από την ιστορία της Μακεδονίας», επιχειρεί να αναψηλαφήσει την ιστορία του Μακεδονικού Αγώνα, υπό το φως των ωμοτήτων που διεπράχθηκαν από τους υπερασπιστές της ελληνικότατης Μακεδονίας στον αγώνα τους για την απελευθέρωσή της από τον τουρκικό ζυγό, την άμυνά τους στη σλαβική απειλή και τις σφαγές των Βουλγάρων κομιτατζήδων. «Με φρίκη τα διεθνή ΜΜΕ αναφέρονται στις ομαδικές εκτελέσεις αιχμαλώτων από φανατικούς εξτρεμιστές του Ισλάμ στο Ιράκ τις ημέρες αυτές ή στην Συρία τους προηγούμενους μήνες. Ακόμη μεγαλύτερη φρίκη όταν πρόκειται για αμάχους. Μια παρόμοια ιστορία είναι η ακόλουθη…», γράφει ο καθηγητής αναφερόμενος στα «εγκλήματα κατά αμάχων» στα οποία προέβη «ένοπλη ομάδα που συμμετείχε στον Μακεδονικό Αγώνα με επικεφαλής τον Σπύρο Σπυρομήλιο», μια ιστορία που «την γνώριζε η Πηνελόπη Δέλτα και τη βρίσκουμε στο αρχείο της». Επωδός του άρθρου η πεπερασμένη ένστασή του για την ύπαρξη Μουσείου Μακεδονικού Αγώνα στην Βόρειο Ελλάδα.

Κατά την γνώμη αντικειμενικότερων ιστορικών, πρόκειται για μια μαεστρική, πλην αυθαίρετη, σε εντελώς διαφορετικές, ανόμοιες συνθήκες ετσιθελική και χοντροκομμένη παρομοίωση των ακρωτηριαστικών σφαγών που γίνονται σε Συρία και Ιράκ με αυτές που υποτίθεται έγιναν στην υπόδουλη Μακεδονία κατά την περίοδο του Μακεδονικού Αγώνα. Η δε ταύτιση ενός Μακεδονομάχου ήρωα με τους «φανατικούς εξτρεμιστές του Ισλάμ», όπως γράφει ο καθηγητής, κάτι δηλαδή σαν τζιχαντιστή, εξοργίζει και τον πιο καλοπροαίρετο αναγνώστη, ακόμη κι αν αυτός ασπάζεται την αναθεωρητική άποψη για την Ιστορία, η οποία βασίζεται σε «προφορικές διηγήσεις», στην «κοινωνική ανθρωπολογία» και ιδιαιτέρως στην δήθεν «ψύχραιμη ματιά» της.

Τόσο φλεγματική όσο ήταν και η επιλεκτική απουσία από το σχολικό βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού των ολοκαυτωμάτων στα Καλάβρυτα και στο Δίστομο, των μαζικών εκτελέσεων πατριωτών στην Καισαριανή και το μπλόκο της Κοκκινιάς, μη τυχόν εντυπωθούν στην συνείδηση των μαθητών «ηρωικά πρότυπα» πατριωτικής αντιστάσεως και υπάρξει ενδεχόμενος μαγνητισμός τους από τα «αποτρόπαια» αυτά μοντέλα της «σχολικής προπαγάνδας».

Ο «συνωστισμός»

Εξάλλου ως πνευματικός μέντορας της συγγραφέως, καθηγήτριας Μαρίας Ρεπούση, ο Αντώνης Λιάκος άσκησε με έξαψη τον ρόλο του διαπρύσιου υποστηρικτή του πονήματός της. Ενός βιβλίου που κρίθηκε απαράδεκτο και αποσύρθηκε όχι μόνο επειδή έγραφε ότι «χιλιάδες Έλληνες συνωστίζονταν στο λιμάνι (της Σμύρνης) προσπαθώντας να μπουν στα πλοία και να φύγουν», παραπέμποντας σε τηλεοπτική περιγραφή για την έξοδο του Δεκαπενταύγουστου, αλλά διότι έπασχε για δεκάδες άλλους λόγους που υπερέβαιναν τον όρο της «πολιτικής ορθότητας». Επιλεκτική παράθεση γεγονότων, αντιφάσεις, αβλεψίες, αποσιωπήσεις, αποκρύψεις, εξωραϊσμός της Τουρκοκρατίας, καθώς και άμβλυνση της εθνικοαπελευθερωτικής διαστάσεως της Επαναστάσεως του ’21 μάλλον δεν ελάφρυναν μια αφήγηση επιβαρυμένη από στείρα εθνοκεντρικά κλισέ.

Αντιθέτως, όπως κρίθηκε από πλειάδα αξιόπιστων ιστορικών μετά τις αντιδράσεις που ξεσήκωσε, το βιβλίο υπηρετούσε ολέθριες πολιτικές πρακτικές παρά συνέβαλε στον κατευνασμό του εθνικισμού στις βαλκανικές χώρες και μετρίαζε τις εντάσεις στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Αυτό το, και παιδαγωγικά άστοχο, βιβλίο στο οποίο αναγραφόταν ότι οι Έλληνες απλώς «απομάκρυναν» τους Ιταλούς από τα ελληνοαλβανικά σύνορα! -με «εντομοαπωθητικόν, άραγε;», όπως διερωτήθη ειρωνικά, πλην δικαίως, ο Κώστας Ζουράρις-, θεωρείται ότι βρήκε στο πρόσωπο του καθηγητή Λιάκου περισσότερο έναν ιεραποστολικό ζηλωτή παρά έναν απολογητικό ρήτορα. Ο επιστήμονας που είχε ζήτησε να μην χρησιμοποιείται ο όρος «Μικρασιατική Καταστροφή» διότι χωρίς φειδώ στις εθνικές υπερβολές θίγεται η αφήγηση των Τούρκων, επιδόθηκε σε ένα ανελέητα πομπώδες λεκτικό μαστίγωμα κατά παντός αντιφρονούντος. Επιδεικνύοντας μάλλον στην εντέλεια μια ιδιοσυγκρασία, η οποία στο γραφικό περιβάλλον των φιλονικιών της πανεπιστημιακής κοινότητας συγκρίθηκε από συναδέλφους του με εκδήλωση χουλιγκανισμού.

Μέσω της νηφάλιας πανεπιστημιακής πένας του εκτιμάται ότι «μουτζούρωσε» απαξιωτικά όσους είχαν εκφράσει αντιρρήσεις τους για το εν λόγω σύγγραμμα. Τους χαρακτήρισε, απλώς, νοικοκυρές, εργάτες, κτηνοτρόφους, αγράμματους, εσμό Αλευρομαγείρων (εκ του ρόλου και της δράσεως του ομωνύμου στρατηγού), εθνικιστικό λόμπι, φαιοχίτωνες, ακροδεξιούς, φαιοκόκκινη συμμαχία κ.λπ. Και βέβαια με την μετριοφροσύνη που διακρίνει έναν αμερόληπτο διανοούμενο περιωπής και έναν ψύχραιμο ηγήτορα ομάδας ιστορικών, κατέταξε συλλήβδην τους αρνητές του βιβλίου στην «ιδεολογικοπολιτική» κατηγορία των ψυχωτικών. Υπό αυτή την παθιασμένη προσέγγιση που απέχει υβριστικά όσο η ήρα από το στάρι, κρίνεται ότι συνέβαλε με το κύρος του ώστε ο διάλογος για το συγκεκριμένο βιβλίο να καταχωρηθεί κάπου ανάμεσα σε φροϊδικό ψυχαναλυτικό ντιβάνι για «κτηνοτρόφους» και σε ανάγνωση από ορθόδοξο προσευχητάρι από «νοικοκυρές» – όπως αρμόζει σε μια εξωραϊσμένη ακαδημαϊκή μενταλιτέ.

Τόσο σίγουρη για τον προοδευτικό και «προχώ» εαυτό της που οι εκπρόσωποί της δεν διανοούνται καν ότι ίσως ο Μπέρτολτ Μπρεχτ να τους έδειχνε με το δάκτυλο όταν έγραφε στην «Ζωή του Γαλιλαίου» ότι δεν υπάρχουν πιο ανελέητα αντιδραστικοί απ’ ό,τι οι απογοητευμένοι καινοτόμοι.

πρῶτο θέμα

ἔρευνα: Τὸ Χρήσιμον