Στην παρακάτω ιστορία αδυναμίας πληρωμής δανείων αναφέρεται ξανά ο οίκος Rothschild, που είχε το καθήκον να μεταφέρει τα χρήματα στους δανειστές της Ελλάδας.
Έτσι μας λένε δηλαδή….
Αλλά η εμπλοκή Rothschild δεν μπορεί να είναι τόσο επιφανειακή.
Μάλλον έτσι εξασφάλιζαν ότι τα χρήματα των Ελλήνων θα κατέληγαν στις τσέπες τους για την αποπληρωμή των χρεών των μεγάλων δυνάμεων προς αυτούς.

Η αδυναμία της Ελλάδας το 1843, επί Όθωνος, να αποπληρώσει την δόση δανείου προς τις τρεις εγγυήτριες δυνάμεις (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσσία) οδήγησε τελικά στην σύνταξη ενός Μνημονίου στο οποίο προβλέπετο ότι συγκεκριμένα δημόσια έσοδα θα δεσμεύονταν για την εξόφλησή του.

Η Ελλάδα… στου Όθωνος τα χρόνια -To μνημόνιο του 1843 και οι ομοιότητες με σήμερα

Η εμπλοκή που σημειώθηκε από την ελληνική πλευρά τον Ιανουάριο του 1843 στην αποπληρωμή της δόσεως του δανείου των 60.000.000, που ήταν η αφορμή της εξεγέρσεως της 3ης Σεπτεμβρίου, θυμίζει έντονα σε ορισμένες πτυχές της τις εξελίξεις και τις αντιπαραθέσεις στην σημερινή Ελλάδα.

Το ελληνικό κράτος εξηρτημένο οικονομικά από τις τρεις εγγυήτριες δυνάμεις, την Αγγλία, την Γαλλία και την Ρωσσία, βρέθηκε στις αρχές του 1843 σε αδυναμία να αποπληρώσει την τακτική εξαμηνιαία δόση του δανείου που έληγε την 1η Μαρτίου του ίδιου έτους.

Η κυβέρνηση του Όθωνος ενημέρωσε τις Μεγάλες Δυνάμεις και ζήτησε νέο δάνειο. Το προηγούμενο διάστημα, η πολιτική του Βασιλιά Όθωνος, που εστρέφετο πότε στην μία και πότε στην άλλη προστάτιδα δύναμη ανάλογα, με τις ισορροπίες και τις αντιπαλότητες, είχε επιτύχει να εξασφαλίζει χρήματα για τις μεγάλες ανάγκες του. Αλλά φάνηκε πλέον ότι οι Μεγάλες Δυνάμεις δεν θα ανέχονταν άλλο αυτούς τους ελιγμούς.

Έτσι, ενώ η Ρωσσία ανταποκρίθηκε αρχικά στο αίτημα και κατέβαλε το τμήμα των χρημάτων που της αναλογούσαν, λίγες μόνον ημέρες μετά απέστειλε νέα επιστολή με την οποία υποστήριζε ότι το οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας είχε τις ρίζες του στην ανικανότητα της πολιτικής διακυβερνήσεως, στην μεγάλη και δαπανηρή δημόσια διοίκηση και στις υψηλές στρατιωτικές δαπάνες.

Παρεμπιπτόντως, τα τρία αυτά επιχειρήματα θα χρησιμοποιούντο κάθε φορά που το ελληνικό κράτος θα οδηγείτο ένα βήμα πριν ή ένα βήμα μετά την χρεωκοπία.

Από εδώ και πέρα οι τρεις δυνάμεις ήταν σαφές ότι θα επιδείκνυαν κοινή στάση απέναντι στην Αθήνα. Γι’ αυτό και ο Όθωνας, υπό τον φόβο των… κανονιοφόρων, θα σπεύσει να αναγγείλει άμεση περιστολή των δημοσίων δαπανών.

Έτσι, μείωσε τους μισθούς δημοσίων υπαλλήλων και στρατιωτικών (όχι πάντως και του Σώματος των Βαυαρών μισθοφόρων), ενώ «κούρεψε» ένα μεγάλο μέρος της βασιλικής του χορηγίας. Εν συνεχεία υποχρέωσε σε συνταξιοδότηση όσους δημόσιους υπαλλήλους ήταν κοντά σε αυτήν και κατήργησε το Σώμα των μηχανικών. Επιπροσθέτως, περιόρισε τον αριθμό των διπλωματικών αποστολών στο εξωτερικό και σταμάτησε την χορήγηση συντάξεων ακόμη και σε κληρικούς.

Όμως τίποτα από όλα αυτά δεν φάνηκε να πείθει τις προστάτιδες δυνάμεις. Το ελληνικό ζήτημα συζητήθηκε στην Διάσκεψη του Λονδίνου, τον Μάιο του 1843. Το πρωτόκολλο της 5ης Μαΐου που προέκυψε από την Διάσκεψη, προέβλεπε την σύνταξη ενός Μνημονίου στο οποίο προβλέπετο ότι συγκεκριμένα δημόσια έσοδα -όπως των τελωνειακών δασμών και του φόρου χαρτοσήμου- θα δεσμεύοντο για την εξόφληση του δανείου. Για την εκπλήρωση των δυσμενών αυτών όρων τέθηκαν ως υπεύθυνοι οι πρεσβευτές των τριών δυνάμεων και ο οίκος Rothchild, ένας πράκτορας του οποίου θα αναλάμβανε να μεταφέρει τα χρήματα από τον οφειλέτη στους πιστωτές.

πηγή

Ότι κάνουν και στην Συρία…

Economic sanctions on Syria could tip the balance

Ότι έκαναν στο ΙΡΑΚ…

Iraq Sanctions Kill Children, U.N. Reports

Σίγμα