Έχω γνωρίσει καλογέρους – αγίους ανθρώπους. Στο πρόσωπό τους αποτυπώνεται η γαλήνη, η καλοσύνη και η ομορφιά της αγνής ψυχής. Κάποιοι από αυτούς ζούνε σε καλύβες (καρούλια) και σπηλιές, μακριά απ’ τον κόσμο και τις ανέσεις του. Με λίγο φαί, χωρίς ηλεκτρικό, με φως από καντήλι ή κερί, και κουρέλια για στρώμα.
Έτσι νοιώθουν, έτσι πράττουν.
Μπορεί να διαφωνείς, να μην σ’ αρέσει η ζωή τους, να τους θεωρείς τρελλούς. Δύσκολα όμως θα βρεις επιχείρημα να χαρακτηρίσεις υποκριτική την επιλογή τους να ζουν έτσι, καθώς κουβαλάει μέσα της το στοιχείο τής σκληρής δοκιμασίας και της αντοχής.
Λοιπόν… αυτά.
Όση σχέση έχει το κρυστάλλινο νερό της πηγής με το περιεχόμενο ενός βόθρου τόση έχουν και οι παραπάνω «τρελλοί», με τα χρυσά άμφια και τις τουρλωτές κοιλιές του κορεσμού και της υποκρισίας.
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.
Ναί, ὡραῖα καί καλά αὐτά πού γράφεις ἀγαπητέ,ὅμως…
Ὅμως ὁ κόσμος θέλει τούς ἐκπροσώπους τοῦ Θεοῦ κοντά του. Νά τούς ἔχει δίπλα του σάν νοιώσει τήν ἀνάγκη τοῦ παρηγοριτικοῦ λόγου, τῆς βοηθείας, τῆς ἐσωτερικῆς ἀνακουφίσεως καί τῆς ἐλαφρύνσεως τῆς ψυχῆς του… Θέλει τόν Ναό γιά νά αἰσθανθῇ κοντά στόν Θεό, τήν μυσταγωγία τῆς λειτουργείας,τό πλησίασμα στό Θεῖο μέσῳ τῶν ἁγίων μορφῶν τῶν εἰκόνων…
Εἶναι στήν ἀνθρώπινη φύσιν,εὐτυχῶς ἤ δυστυχῶς, ἡ ἀνάγκη τῆς ἐπαφῆς μέ τόν Θεόν καί τό μέσον γιά τήν ἰκανοποίησιν αὐτήν εἶναι ὁ Ναός καί οἱ λειτουργοί τοῦ Θεοῦ, οἱ ἱερεῖς…
Σκέψου, ἀγαπητέ, νά μήν ὑπῆρχαν οὔτε τό ἕνα οὔτε τό ἄλλο παρά μόνον οἱ ἐρημίτες και οἱ ἀσκητές ! Μήπως τότε θά λογιάζονταν ὡς κάποιοι γραφικοί, κάποιοι τρελοί, κάποιοι σαλεμένοι; Κι’ ὁ κόσμος; Αὐτοί οἱ ἁπλοί ἄνθρωποι πού θά ἀκουμποῦσαν δίχως πίστιν;
Μήν παίρνεις τά ἄκρα γιά νά στηλιτεύσῃς τήν θρησκείαν,ἔχε κατά νοῦ πώς σ’ὁλόκληρη τήν Ἑλλάδα, σέ κάθε πόλιν, κάθε χωρίον ὑφίστανται εὐσεβεῖς καί εὐγενεῖς ἱερεῖς πού ἐπιτελοῦν ἔργον τῷ ὄντι θεάρεστον καί σέ πολλές τῶν περιπτώσεων ἔχουν σωθεῖ συνάνθρωποί μας χάριν αὐτῶν…
Εἰλικρινῶς σοῦ λέγω, δέν εἶμαι καμμία θρησκόληπτη,οὔτε θά μποροῦσα νά φανταστῶ τόν ἑαυτόν μου ὡς φανατική κάποιας πίστεως, ὅμως δυστυχῶς ὁ ἄνθρωπος εἶναι πολύ-πολύ μακριά ἀπό τό νά μπορέσῃ νά σταθῇ δίχως πίστιν! Ἴσως δέ, νά μήν εἶναι κἄν στήν φύσιν του νά ὑπάρξῃ ὡς τέτοιος…
Δὲν λέει κάτι διαφορετικὸ ὁ ἄνθρωπος…
Μά φυσικά καί λέει,ὅταν συγκρίνει ἄκρα. Ἤ ἀσκητής ἤ χρυσά ἄμφια !
Καί ἐν τέλει ἐφ’ ὅσων δεχόμεθα τούς ναούς, τόν κλῆρον, τήν γενικότερη δομή τῆς ἐκδηλώσεως τῆς Θρησκείας, τότε θά ὑφίστανται καί οἱ λειτουργοί μέ τά χρυσοποίκιλτα ἄμφια καί τά πετράδια στίς μίτρες !
Σημασία ἔχει ἐμεῖς πού …ἀκουμποῦμε τήν πίστιν μας…
Τὰ ἄκρα σηματοδοτοῦν, οὔτως ἢ ἄλλως, τὴν ὕπαρξιν μέσου χώρου.