Ὅταν τὸν Ἀπρίλιο τοῦ 1204 οἱ σταυροφόροι κατέλαβαν τὴν Κωνσταντινούπολιν (8-10 Ἀπριλίου) ὁ πλοῦτος ποὺ λεηλάτησαν, ὡς ἀποζημίωσιν γιὰ τὶς ὑποσχέσεις τοῦ Ἀλεξίου (υἱὸς Ἰσαακίου), ἦταν τόσο μεγάλος καὶ τόσο ὑψηλῆς ποιότητος τὰ καλλιτεχνήματα, ποὺ ὅλες οἱ τότε εὐρωπαϊκὲς πρωτεύουσες ἄλλαξαν ὄψιν. Ἡ αὐτοκρατορία τῶν Ῥωμαίων κατελήθη καὶ μέρος της διεμοιράσθη στοὺς σταυροφόρους.

Ὅσα ἐκόσμησαν τὴν Κωνσταντινούπολιν, ἀπὸ ἀρχῆς ἱδρύσεώς της, προϊόντα ἑλληνικῆς τεχνοτροπίας καὶ πολιτισμοῦ, στὸ μεγαλύτερό τους τμῆμα, διεσκορπίσθησαν σὲ ὅλην τὴν Εὐρώπη.

Οἱ ἄλλοτε ἄχρωμες καὶ σκοτεινὲς πόλεις τῶν σταυροφόρων ξαφνικὰ ἀπέκτησαν χρῶμα καὶ ὕφος ἑλληνικό, ἐφ΄ ὅσον οἱ περισσότεροι θησαυροὶ ποὺ λεηλατήθησαν, ὅπως γιὰ παράδειγμα τὰ ἄλογα ποὺ κοσμοῦν ἀκόμη καὶ σήμερα, τὴν Βασιλικὴ τοῦ Ἁγίου Μάρκου στὴν Βενετία, ἦσαν ἑλληνικῆς τεχνοτροπίας καὶ παλαιότερα κοσμοῦσαν λεηλατημένες ἑλληνικὲς πόλεις.
(Κατὰ ἄλλην θεωρία προήρχοντο ἀπὸ τὴν Χίο, ἐπίσης ἑλληνικῆς προελεύσεως.)

Τὰ ἐν λόγῳ ἄλογα ἦσαν τὰ ἄλογα ἀπὸ τὸ τέθριππον τοῦ Ἡλίου.
Ἔργον Λυσίππου, ἀφιέρωμα τῶν Ῥοδίων στὸν Ναὸ τοῦ Ἀπόλλωνος…
Καὶ δὲν ἔπαυσαν οἱ περιπέτειές τους στὴν Βενετία.
Ὁ Ναπολέων τὰ παρέλαβε διὰ τῆς …ἁρπαγῆς, γιὰ νὰ τὰ μεταφέρῃ στὸ Παρίσι, ἀλλὰ μετὰ τὴν πτῶσιν του ἐπέστρεψαν στοὺς Βενετούς, ποὺ ἦσαν οἱ δεύτεροι ἅρπαγές τους.

Τὰ ἄλογα τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ποὺ δὲν εἶναι στὴν πραγματικότητα τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀλλὰ τοῦ Λυσίππου καὶ τῶν Ἑλλήνων, ὅπως καὶ τόσα ἄλλα ἀντικείμενα, βιβλία, γνώσεις, ἐπιστῆμες, τρόπος σκέψεως διὰ τῆς ἁρπαγῆς κι ὄχι διὰ τῆς ἀδειοδοτήσεως ἀπὸ τοὺς δημιουργούς τους, διεσκορπίσθησαν ὁπουδήποτε.
Μὲ τὴν μὴ ἀποδοχή τῶν Ἑλλήνων, κοσμοῦν πλατεῖες, μουσεῖα, βιβλιοθῆκες, πανεπιστήμια, νοσοκομεῖα καὶ κατοικίες «ἐκλεκτῶν» ὡς ἀπόδειξις ἰσχύος καὶ ὄχι ὡς ἀπόδειξις δικαιωματικῆς κληρονομίας.
Διότι γιὰ νὰ κληρονομήσῃ κάποιος κάτι θὰ πρέπη νὰ τὸ κατανοῆ καὶ νὰ τὸ σέβεται.
Θὰ πρέπη νὰ αἰσθάνεται δημιουργὸς καὶ συνεχιστὴς τοῦ δημιουργοῦ.
Ἄξιος διάδοχος καὶ σεβαστὸς ἀπόγονος σεβασμίων προγόνων.
Κι αὐτὸ δὲν συνέβη…

Ὡς προϊόντα λεηλασίας ἔχουν οἱ Δυτικοὶ νὰ ἐπιδείξουν πολλά. Τὰ πάντα.
Ὡς προϊόντα δημιουργίας ἤ πραγματικῆς κληρονομίας τίποτα.
Διότι ἡ τεχνολογία τους, ποὺ μᾶς παρουσιάζουν ὡς ὑποκατάστατον πολιτισμό, πολιτισμὸς δὲν εἶναι. Κλουβὶ χρυσὸ εἶναι.
Ὁ πολιτισμὸς κάνει τὸν ἄνθρωπο αὐτόνομο, μὲ αὐτοσεβασμό, μὲ αὐτογνωσία κι ὄχι ἐξαρτώμενον ἀπὸ κομβία ἤ ἐλεγχόμενον ἀπὸ «μεγάλους ἀδελφούς».

Φιλονόη

Σημείωσις

Τὰ ὅποια ἀντικείμενα λεηλασίας δὲν ἀνήκουν, στὴν πραγματικότητα, στὸν δημιουργό τους, ἀλλὰ σὲ ὅλην τὴν ἀνθρωπότητα.
Ὑπὸ μίαν προϋπόθεσιν: νὰ γίνονται κατανοητὰ κι ὄχι νὰ κραδαίνονται ὡς λάφυρα ἰσχύος.

Ἕνας φύσει δημιουργὸς δύναται, ἀνᾲ πάσᾳ στιγμῇ, νὰ ξαναδημιουργήσῃ ἀμέτρητρες φορὲς τὰ πάντα ἀπὸ τὴν ἀρχή.
Ἕνας ἅρπαξ ὅμως ὄχι. Αὐτὸς ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν καλὴ θέλησιν τοῦ δημιουργοῦ. Πρὸς τοῦτο καὶ πασχίζει νὰ ἐξαφανίσῃ τὸν δημιουργό, παραμένοντας πάντα ἀρκούντως ἠλίθιος, γιὰ νὰ μὴν ἀντιληφθῇ πὼς ἡ ἀπουσία τοῦ δημιουργοῦ θὰ ἐξαφανίσῃ καὶ τὸν ἴδιον..
Μά…
…μὰ τώρα πιὰ ἡ καλὴ  θέλησις τελείωσε…

εἰκόνες ἀπὸ ἐδῶ