1933: Ἐπὶ ἕνα ἔτος, ἡ κοινοβουλευτικὴ ἐπιτροπή, «Committee on Banking, Housing and Urban Affairs», ὑποτίθεται ὅτι ἐρευνοῦσε τὶς αἰτίες τοῦ κρᾶχ, ἀλλὰ ἡ πορεία τῶν ἐργασιῶν, ἔδειχνε ὅτι ἡ ἐπιτροπὴ θὰ κατέληγε σὲ ἕνα ξέπλυμα τῆς Wall Street. Οἱ πρῶτες δύο ἐπιτροπὲς εἶχαν διαλυθῆ καὶ ἡ τρίτη παραιτήθηκε λόγῳ τῆς ἀδυναμίας της νὰ ὑποχρεώσῃ τοὺς μάρτυρες σὲ κατάθεση, κάτι ποὺ μετέτρεπε τὸ ἔργο της σὲ φάρσα.

Ὅμως τὰ πράγματα πῆραν σημαντικὴ τροπή, ὅταν ὁ εἰσαγγελεὺς τῆς Νέας Ὑόρκης, Ferdinand J. Pecora, ἀπεδέχθη τὴν θέση τοῦ προϊσταμένου τῆς ἐπιτροπῆς. Τὸν Φεβρουάριο ὁ Pecora ξεκινᾶ ἔρευνα σὲ ὅ,τι ὁ Franklin Roosevelt εἶχε ἀποκαλέση, ἀδίστακτη χειραγώγηση ἐπαγγελματιῶν παικτῶν καὶ τοῦ χρηματιστηριακοῦ συστήματος, ποὺ προεκάλεσε τὸ κρὰχ τοῦ 1929 καὶ ἱδήγησε στὴν Μεγάλη Ὕφεση. Τὴν ἐποχή που ὁ Pecora, ἀρχίζει νὰ ἐξετάζῃ τὰ παιδιὰ τοῦ πίσω δωματίου, τὸ 40% τῶν ἀμερικανικῶν τραπεζῶν, ἔχει πτωχεύσει, παρασύροντας μαζύ τους τὶς καταθέσεις ἑννέα ἐκατομμυρίων Ἀμερικανῶν. Περαιτέρω, ἐκατομμύρια ἄλλοι ἔχουν χάσει τὰ πάντα στὸ χρηματιστήριο καὶ σὲ ἐπενδυτικὲς ἀπάτες. Κατοικίες, φάρμες, ἐπιχειρήσεις ἔκαναν φτερά. 17 ἐκατομμύρια πολῖτες, εὑρέθησαν ἄνεργοι. Ἐν μέσῳ αὐτῆς τῆς πείνας, μιζέριας καὶ ἀπελπισίας, κάποιοι, ἤδη ἀπίστευτα πλούσιοι, γίνονταν ὁλοένα πλουσιότεροι.

Στὴν πορεία τῶν ἀκροάσεων, ἀπεδείχθη ὅτι οἱ μεγαλύτεροι οἰκονομικοὶ παράγοντες καὶ βιομήχανοι, ἡ ἀφρόκρεμα τῆς ἀμερικανικῆς κοινωνίας, ἡ κυβερνώσα ἐλίτ, ἦσαν ἀναμεμειγμένοι γιὰ μία ἀκόμη φορά, σὲ μία ἀτελείωτη σειρὰ συνωμοσιῶν ἐναντίον τοῦ λαοῦ τῶν ΗΠΑ. Ὁ Charles Mitchell, πρόεδρος καὶ διευθύνων σύμβουλος τῆς National City Bank (Citicorp) τοῦ Rockefeller καὶ διευθυντὴς τοῦ ἀμερικανικοῦ κλάδου τοῦ ναζιστικοῦ καρτὲλ τῆς IG Farben, ἦταν ὁ πρῶτος μεγιστὰν τῆς Wall Street ποὺ ἐκλήθη νὰ καταθέσῃ καὶ τὸ ….τηγάνισμά του ἀπὸ τὸν ἐπίμονο Pecora, ἔδωσε τὸ στίγμα τοῦ τὶ θὰ ἀκολουθοῦσε.

Ὁ Pecora ἔφερε στὴν ἐπιφάνεια τὸ γεγονός, ὅτι ἡ National City Bank, ἦταν κάτι παραπάνω ἀπὸ μία τεράστια ἐγκληματικὴ συνωμοσία, ποὺ εἶχε στόχο τὴν ὑπεξαίρεση τῶν καταθέσεων τῶν μικροεπενδυτῶν. Ἐπὶ σειρὰ ἐτῶν ἡ τράπεζα, μέσῳ θυγατρικῆς, ἦταν ὁ μεγαλύτερος παγκοσμίως μεσάζων, σὲ αὐτὸ ποὺ στὶς ἐπιχειρήσεις λέγεται «securities» (=τίτλοι, χρεώγραφα), κατὰ παράβαση τοῦ νόμου τῶν ΗΠΑ, ποὺ ἀπηγόρευαν στὶς τράπεζες νὰ ἐπιχειροῦν στὶς «securities». Ο Mitchell καταθέτει στὴν ἐπιτροπή, ὅτι δὲν τὸ βλέπει αὐτὸ σὰν πρόβλημα καὶ βέβαια γι’ αὐτὸ εἶχε φροντίση ὁ καλός του φίλος, Andrew Mellon τῆς Gulf Oil, Mellon Bank καὶ τῆς Alcoa, νὰ εἶναι ὑπουργὸς οἰκονομικῶν πρὸς ὄφελος τῆς κυβερνώσης ἐλίτ, κατὰ τὶς θητεῖες τῶν προέδρων Harding, Coolidge καὶ Hoover, ἀπὸ τὸ 1921.

Ο Mitchell ἀναγκάζεται νὰ παραδεχθῇ ὅτι ἀπέφυγε τὸν φόρο εἰσοδήματος, μὲ εἰκονικὲς πληρωμὲς τόκων γιὰ ἀνύπαρκτο δάνειο $ 2.800.000 ἀπὸ τὴν National City Company. Ο Mitchell ἀπὸ τὶς ἐπιχειρήσεις του κέρδιζε $ 500.000 κάθε ὥρα, τὴν ἴδια στιγμὴ ποὺ ὁ μέσος βιομηχανικὸς ἐργάτης πληρωνόταν μὲ μισὸ δολλάριο τὴν ὥρα. Ο Mitchell ὑποχρεώνεται ἀκόμη νὰ ὁμολογήσῃ, ὅτι ἔγινε μία σειρὰ ἐπισφαλῶν δανείων ἐκατομμυρίων δολλαρίων, πρὸς τὴν National City, ὥστε νὰ καλύψῃ τὶς ἀπώλειες τῆς μετοχῆς της.

Μεταξὺ τῶν ὠφελημένων ἀπὸ αὐτὴ τὴν κλοπὴ τῶν χρημάτων τῶν μικρομετόχων, ἦταν ὁ Percy Rockefeller καὶ ὁ ἴδιος ὁ Mitchell. Ο Mitchell ἐπίσης θὰ παραδεχθῆ τὴν συνωμοσία μὲ τὸν στηριζόμενο ἀπὸ τὶς ΗΠΑ δικτάτορα τῆς Κούβας, Gerardo «The Butcher» Machado, νὰ παρουσιάσουν στοὺς ἀνυπόπτους μικρομετόχους τῆς National City, μετοχὲς $31 ἐκατομμυρίων, ποὺ ἀφοροῦσαν σὲ κατεστραμμένη κουβανέζικη ζάχαρη.

Ο Pecora ἐπίσης ἀπεκάλυψε ὅτι τὰ ἔτη 1927 καὶ 1928, ἡ National City Bank παρουσίασε στὶς ΗΠΑ ἄχρηστα ὁμόλογα τῆς κυβερνήσεως τοῦ Περοῦ, ἀξίας $ 90 ἑκατομμυρίων. Ἀκόμη, ὁ Pecora ἠνάγκασε τὸν Mitchell νὰ παραδεχθῇ ὅτι τὰ ἀνώτατα στελέχη τῆς National City Bank, μεταξὺ τῶν ὁποίων οἱ Percy Rockefeller, James Stillman Jr., ὁ ἴδιος ὁ Mitchell καὶ ὁ John D. Ryan, πρόεδρος τῆς Anaconda Copper, κέρδισαν ἐκατομμύρια δολλάρια, χειραγωγώντας τὸ κοινὸ στὴν ἀγορὰ μετοχῶν θυγατρικὼν τῆς Anaconda, ἀφοῦ προηγουμένως εἴχαν φροντίση νὰ ἐκτιναχθοῦν τεχνητὰ οἱ τιμὲς στὰ ὕψη καὶ πέρα ἀπὸ κάθε πραγματικὴ ἀξία τῶν μετοχῶν.

Ο Mitchell ὁμολόγησε καὶ μία σειρὰ συνωμοσιῶν τῶν National City καὶ Anaconda conspiracies, ποὺ ἦσαν οἱ μεγαλύτερες τραπεζικὲς ἀπάτες στὴν ἱστορία τοῦ τραπεζικοῦ συστήματος, μέχρι ἐκείνη τὴν ἐποχή. Ἀπεκαλύφθη ὅτι οἱ Mitchell, Rockefeller καὶ Ryan εἶχαν ἀπὸ κοινοῦ 1,5 ἑκατομμύρια μετοχὲς τῆς Anaconda, ποὺ χειραγωγήθησαν καταλλήλως ἀπὸ τοὺς Mitchell καὶ Ryan, ποὺ ἐξετίναξαν τὴν τιμὴ τῆς μετοχῆς ἀπὸ $40 τὸν Δεκέμβριο τοῦ 1928, σὲ $128 τὸν Μάρτιο τοῦ 1929. Τότε τὸ τρίο ξεφορτώθηκε τὶς μετοχές του, ἀποκομίζοντας κέρδη $150 ἑκατομμυρίων. Μὲ τὸ κρὰχ ποὺ ἠκολούθησε, ἡ τιμὴ τῆς μετοχῆς τῆς Anaconda, κατέῤῥευσε στὰ $4.

Μετὰ τὸν Mitchell, ἐπρόκειτο νὰ καταθέσῃ ὁ John D. Ryan, πρόεδρος τῆς Anaconda Copper καὶ διευθυντὴς τῆς National City Bank, σχετικὰ μὲ τὴν συνωμοσία Rockefeller-Mitchell-Ryan, ἀλλὰ συμπτωματικὰ ὁ Ryan πεθαίνει, ὑπὸ μυστηριώδεις συνθῆκες, τρεῖς ἡμέρες πρὶν τὴν ἐξέτασή του καὶ παίρνει τὰ μυστικὰ στὸν τάφο του.

Ὁ Percy Rockefeller, ἀπέφυγε τὴν ἐξέτασή του, ἐπικαλούμενος βαρειὰ ἀσθένεια, ἂν καὶ ἦταν ὑγιέστατος ὅταν συνωμοτοῦσε μὲ τοὺς Mitchell καὶ Ryan.

Ὁ J.P. Morgan Jr., ὅταν  ἠρωτήθη ἀπὸ τὸν Pecora, ἐὰν πλήρωσε φόρο εἰσοδήματος γιὰ τὸ 1930, ἀπήντησε ὅτι δὲν θυμόταν. Συμπτωματικὰ ἐπίσης δὲν μποροῦσε νὰ θυμηθῇ ἐὰν εἶχε καταβάλλει φόρο γιὰ τὰ ἔτη 1931 καὶ 1932.

Στὴν πραγματικότητα δεν εἶχε πληρώσει οὔτε ἕνα …cent. Μετὰ ἀπὸ πολλὰ «δεν θυμᾶμαι», ὁ Pecora ἀνεκάλυψε, ὅτι ὁλόκληρη ἡ οἰκογένεια Morgan καὶ οἱ συνεταῖροι τους, στὴν τεραστία οἰκονομικὴ αὐτοκρατορία τους, εἴχαν καταβάλη γιὰ φόρο εἰσοδήματος τὴν τελευταία πενταετία, τὸ ποσὸ τῶν $ 5.000, ἔναντι τῶν ἑκατοντάδων ἑκατομμυρίων δολλαρίων ποὺ ἦσαν τὰ ἔσοδά τους. Καὶ αὐτὸ χάρις στὸν ὑπουργὸ οἰκονομικῶν Andrew Mellon, ποὺ φρόντισε μὲ νόμο, ὥστε οἱ πολὺ πλούσιοι, μεταξὺ τῶν ὁποίίων καὶ ὁ ἴδιος, σπάνια νὰ πρέπῃ νὰ καταβάλουν φόρο. Κατὰ τὶς ἀκροάσεις Pecora Hearings, οἱ οἰκονομικοὶ γκάνκγστερ ποὺ εἶχαν καταστρέψη τόσον κόσμο, ἄρχισαν νὰ ἀναφέρονται ὡς «banksters».

Ἕνας ἀπὸ τοὺς πλέον ἐπιδεξίους banksters, πρὶν τὶς ἀκροάσεις, ἤταν ὁ Clarence Dillon (Lapowski) τοῦ χρηματοπιστωτικοῦ οἴκου Dillon, Read, ποὺ τὴν ἐποχὴ τῶν ἀκροάσεων ἦταν βαθειὰ ἀναμεμειγμένος στὴν χρηματοδότηση Hitler καὶ ναζὶ στὴν Γερμανία. Τότε ἐκμισθώνεται ὁ Ivy Lee, εἰδικὸς στὶς δημόσιες σχέσεις τῶν φιλοναζιστῶν, γιὰ νὰ προετοιμάσῃ τὸν Dillon γιὰ τὴν ἐμφάνισή του στὴν ἐπιτροπή.

Μεταξὺ τῶν πελατῶν τοῦ Lee, εἶναι καὶ ὁ William Farish τῆς Standard Oil τῶν Rockefeller, ποὺ προμήθευε καύσιμα στοὺς ναζὶ καὶ εἶχε συνεταιρισθῆ μὲ τὴν IG Farben.

Τὸ 1933, ὁ Clarence Dillon καὶ ὁ υἱός του C. Douglas,  ἦσαν διευθυντὲς τῆς «United States and International Securities», μία τεράστια χρηματιστηριακὴ φούσκα, ποὺ ξαλάφρωσε τοὺς Ἀμερικανοὺς ἀπὸ ἑκατομμύρια δολλάρια, ἔναντι τῶν ὑπερτιμολογημένων μετοχῶν τῆς ἑταιρείας. Συμπτωματικά, οἱ ἐντὸς τῆς Dillon, Read, ῥευστοποίησαν τὶς μετοχές τους λίγο πρὶν τὸ κράχ, ἀποκομίζοντας $ 6.844.000, για ἀπόθεμα μετοχῶν ποὺ τοὺς εἶχε στοιχίση $ 24.110, κέρδος δηλαδὴ 28.000%.

Ὁ Pecora (στὰ ἰταλικὰ «ἀρνί») ἀπεκάλυψε ἐπίσης, ὅτι ὁ Albert Wiggin, πρόεδρος τοῦ ΔΣ τῆς Chase National Bank τοῦ Rockefeller, λίγο πρὶν τὸ κράχ, εἶχε πουλήση, συμπτωματικά, 42.000 μετοχὲς τῆς Chase. Τὸ ἴδιο ἔκαναν καὶ ἄλλοι ὑψηλόβαθμοι τῆς Chase, ῥίχνοντας ἔτσι τὶς τιμὲς μέχρι τὴν ὁριστικὴ κατάῤῥευση, κερδίζοντας ἑκατομμύρια δολλάρια.

Δὲν χρειάζεται νὰ ποῦμε ὅτι οὐδεὶς ἀπὸ τοὺς Rockefeller, Mitchell, Morgan, Wiggins, Dillon, εὑρέθηκε στὴν φυλακὴ γιὰ αὐτὰ τὰ ἐγκλήματά ποὺ ἀπεκαλύφθηκαν ἀπὸ τὸν Pecora. Μόνον κάποιος λακὲς τῆς κυβερνώσης ἐλίτ, ὁ Richard Whitney, ἐπὶ μακρὸν συνεργάτης τῶν Morgans καὶ πρόεδρος τοῦ χρηματιστηρίου τῆς Νέας Ὑόρκης κατὰ τὴν περίοδο τοῦ κρᾶχ, κατέληξε στὴν φυλακή, ἀλλὰ αὐτὸς γιὰ πολὺ σοβαρὸ ἔγκλημα. Ἀπεδείχθη ὅτι ἔκλεψε τὴν κυβερνώσα τάξη.

Ὁ παραπλανημένος Whitney βρῆκε $ 800.000 ἀπὸ τὸν πενθερό του καὶ μετὰ καταχράσθη χρήματα ἀπὸ τὸ New York Stock Exchange Gratuity Fund καὶ ἀπὸ τὸ New York Yacht Club, πρὸ κειμένου νὰ στηρίξῃ τὴν ἀτομική τοῦ ἐπιχείρηση ἀλκοολούχων. Ἀλλὰ ἐπειδὴ δεν ἐπιτρέπεται να κλέβεις τοὺς συνεταίρους σου, ὁ Whitney καταδικάστηκε σὲ 10 χρόνια φυλακὴ στο Sing Sing. Τὴν κουστωδία μὲ τὸν Whitney νὰ φορᾷ χειροπέδες, τὴν παρηκολούθησε πλῆθος 6.000 ἀτόμων, πιστεύοντας ὅτι ἀρχίζει ἡ κάθαρσις γιὰ τὸ σκάνδαλο. Ὅσοι τυχεροὶ παρηκολούθησαν τὴν πομπή, εἶδαν καὶ τὸ τέλος τῆς καθάρσεως.

Φυσικὰ ὁ Whitney, ποὺ ἦταν καὶ καλὴ πάστα ἀνθρώπου, παρέμεινε στὴν φυλακὴ μόνον 3 χρόνια καὶ μετὰ ἀπεσύρθη  στὴν ἐπαρχία ὅπου ἔζησε ἤρεμα μέχρι τὸν θάνατό του τὸ 1974.

Καθὼς παρελαύνουν οἱ διάφοροι banksters, πρὸ τῆς ἐπιτροπῆς Pecora, γίνεται αἰσθητὴ ἡ ἀπουσία ἐνὸς ἀπὸ τοὺς μεγαλυτέρους ἀπατεῶνες, τοῦ Joseph «Jittery Joe»  Kennedy, ποὺ ὡς πρόσφατος πρόεδρος τῆς «Securities and Exchange Commission (SEC)», δείχνει νὰ ἔχῃ ἀσυλία, ἴδια ὅπως ἀπέφυγε τὴν θητεία του, στὸν Μεγάλο Πόλεμο.

Οἱ ἐργασίίες τῆς ἐπιτροπῆς Pecora, διήρκεσαν περισσότερο ἀπὸ ἔνα ἔτος καὶ τὰ συμπεράσματά της, προεκάλεσαν τὴν ὀργὴ τῶν Ἀμερικανῶν. Ἡ ἀσίγαστη ἀπληστία καὶ ἐγκληματικότης τῆς κυβερνώσης ἐλίτ,  ποὺ τόσο ξεκάθαρα ἐξετέθη ἀπὸ τὸν Pecora, ὁδήγησε στὸ κρὰχ τοῦ 1929, βυθίζοντας τὶς ΗΠΑ καὶ τὴν Δύση στὴν Μεγάλη Ὕφεση, προξενώντας ἀνείπωτη δυστυχία καὶ βάσανα σὲ ἑκατομμύρια ἀνθρώπων.

Ἀλλὰ ὅπως τόσα στην ἱστορία τῶν ΗΠΑ, τὰ συμπεράσματα τῆς Pecora Committee, εἶναι ἐλάχιστα γνωστὰ στὸ μέσο Ἀμερικανό.  Μετὰ τὰ συμπεράσματα τῆς ἐπιτροπῆς Pecora, ἠκολούθησε κῦμα νόμων, ποὺ ἀποσκοποῦσαν νὰ ἐλέγξουν τοὺς ἐγκληματίες τῶν ἑταιρειῶν, ἂν καὶ ἡ βραχεία πώλησις «short selling», τὸ ἀγαπημένο παιχνίδι τῶν ἐμπείρων ἀπατεώνων τοῦ χρηματιστηρίου τῆς Wall Street, παρέμεινε νόμιμος.

Σχεδὸν ὅλη ἡ προστατευτικὴ νομοθεσία θὰ καταργηθῆ τὴν δεκαετία τοῦ ’90, ἀπὸ τὸν William «Slick Willy»  Clinton, ἀφήνοντας καὶ πάλι τὶς καταθέσεις τῶνἈμερικανῶν, στὸ ἔλεος τῶν ἐπιτηδείων, μὲ ἀπόλυτα προβλέψιμα ἀποτελέσματα.

Καὶ ὅπως εἶχε πῆ ὁ Pecora, ἡ νόμιμος κομπίνα καὶ τὸ μαῦρο σκοτάδι ἤταν ὁ ἰσχυρότερος σύμμαχος τῶν τραπεζιτῶν, « Legal chicanery and pitch darkness were the banker’s stoutest allies».

1934-1935: Δημιουργεῖται ἡ Securities and Exchange Commission (SEC), θεωρητικὰ γιὰ νὰ καθαρίσῃ τὴν οἰκονομία ἀπὸ τοὺς ἐπιτηδείους ποὺ ὑφήρπαξαν τὸν πλοῦτο τῶν πολιτῶν.

Ο Franklin Roosevelt, μὲ τὸ ἰδιότυπο χιοῦμορ ποὺ τὸν χαρακτηρίζει καὶ καθὼς ἔχει μία ἢ δύο ὑποχρεώσεις στὸν Joseph «Jittery Joe» Kennedy, ἀπὸ χρηματοδοτήσεις κατὰ τὴν προεκλογικὴ περίοδο, τὸν διορίζει πρῶτο πρόεδρο τῆς SEC.

Σὰν ἕνας ἀπὸ τοὺς μεγαλυτέρους καλλιτέχνες τῆς οἰκονομικῆς ἀπάτης καὶ τῶν χρηματιστηριακῶν παιχνιδιῶν, ὁ Kennedy σίγουρα γνωρίζει πῶ ἐργάζονται οἱ ἀπατεωνίσκοι.

Ο Roosevelt δικαιολογεῖ τὸν διορισμό, λέγοντας σὲ σύμβουλό του, ὅτι χρειάζεται ἔνας κλέφτης γιὰ νᾶ πιασθῇ ἕνας ἄλλος κλέφτης «it takes a thief to catch a thief».

Τελικὰ κάποιες ἀλήθειες εἶναι διαχρονικές.

Τὸ 1934, ὁ βουλευτὴς Louis McFadden, μὲ δεκαετὴ θητεία ὡς πρόεδρος στὴν Banking and Currency Committee, κάνει δήλωση στὸ Κογκρέσο, σχετικὰ μὲ τὴν ἰδιωτικὴ ἑταιρεία που λειτουργεῖ μὲ τὸν τίτλο Federal Reserve. Αὐτὸ τὸ σατανικὸ κατασκεύασμα ἔχει πτωχεύσει καὶ καταστρέψει τὸν λαὸ τῶν ΗΠΑ, ἔχει πτωχεύσει τὸ ἴδιο καὶ ἔχει πτωχεύσει καὶ τὴν κυβέρνηση. Τὸ ἐπέτυχε μέσῳ τῶν ἀτελειῶν τοῦ νόμου μὲ τὸν ὁποῖο λειτουργεῖ, μὲ τὴν κακοδιαχείριση αὐτοῦ τοῦ νόμου καὶ μὲ τὶς διεφθαρμένες πρακτικὲς τῶν ὀρνέων τοῦ χρήματος, ποὺ τὸ ἐλέγχουν.

Ἔλεγε ὁ Louis: «Κάποιοι πιστεύουν ὅτι τὸ FED, εἶναι ὄργανο τῆς κυβερνήσεως τῶν ΗΠΑ. Πρόκειται γιὰ ἰδιωτικὸ μονοπώλιο, ποὺ ἔχει λεία του τὸν λαὸ τῶν ΗΠΑ πρὸς ὄφελος δικό του καὶ τῶν ἀλλοδαπῶν πελατῶν του. Ξένοι καὶ ντόπιοι κερδοσκόποι καὶ ἀπατεῶνες, πλούσιοι καὶ ἐπιθετικοὶ δανειστὲς χρημάτων. Στὸ σκοτεινὸ πλήρωμα τῶν οἰκονομικῶν πειρατῶν, ὑπάρχουν καὶ ἐκεῖνοι ποὺ θὰ ἔκοβαν τὸν λαιμὸ ἑνὸς ἀνθρώπου γιὰ νὰ τοῦ πάρουν ἕνα δολλάριο ἀπὸ τὴν τσέπη του, ὑπάρχουν ἐκεῖνοι ποὺ στέλνουν χρήματα στὶς πολιτεῖες γιὰ νὰ ἐλέγξουν τοὺς νομοθέτες μας, ὑπάρχουν ἐκεῖνοι ποὺ ἀσκοῦν διεθνὴ προπαγάνδα, μὲ σκοπὸ νὰ μᾶς ἐξαπατήσουν καὶ νὰ κερδίσουν τὴν συναίνεσή μας, ποὺ θὰ τοὺς ἐπιτρέψη νὰ καλύψουν ἁμαρτίες τοῦ παρελθόντος καὶ νὰ θέσουν ἐκ νέου σὲ κίνηση τὸ γιγαντιαῖο τραῖνο τοῦ ἐγκλήματος».

Ὁ McFadden ἐπίσης, κατηγορεῖ τὴν FED, ὅτι ἀπεκόμισε $ 80 δισεκατομμύρια ἀπὸ τὴν κυβέρνηση τὸ ἔτος 1928, μὲ τὴν αὐθαίρετη καὶ παράνομη ἄνοδο καὶ πτῶσι τῆς ἀξίας τοῦ χρήματος καὶ μὲ τὴν αὔξηση καὶ μείωση τοῦ κυκλοφοροῦντος νομίσματος, πρὸς ὄφελος τῶν ἰδιωτικῶν συμφερόντων καὶ ἔχοντας συνωμοτήσει νὰ μεταβιβάσῃ στοὺς διεθνεῖς καὶ ἐντοπίους τραπεζίτες τὸν ἔλεγχο τῶν οἰκονομικῶν πόρων τῶν ΗΠΑ.

Σύμφωνα μὲ τὸν McFadden, τὸ κρὰχ ἦταν ἕνα προσεκτικὰ σκηνοθετημένο φαινόμενο, ὅπου οἱ διεθνεῖς τραπεζίτες προσπαθοῦσαν νὰ  προκαλέσουν μίαν ἀπελπιστικὴ κατάσταση, ὥστὲ νὰ ἀναδυθοῦν ὡς κυβερνῆτες τῶν πάντων.

«Crash was a carefully contrived occurrence. The international bankers sought to bring about a condition of despair so that they might emerge as the rulers of us al»

Ἔγιναν δύο ἀποτυχημένες ἀπόπειρες δολοφονίας τοῦ McFadden.

Λίγο ἀργότερα ὁ McFadden πεθαίνει, συμπτωματικά, μετὰ ἀπὸ γεῦμα, ἐγείροντας ἀνόητες ὑποψίες ὅτι ἐδηλητηριάσθη, ἀλλὰ ὅ,τι καὶ νὰ συνέβῃ, τὸ στόμα τοῦ Louis, θὰ ἔκλεινε γιὰ πάντα.

Πολυζωΐδης Θανάσης

πολυτονισμὸς Φιλονόη