Ἦταν 12 Μαΐου τοῦ 1992 ὅταν πέθανε ὁ ποιητὴς – στιχουργὸς Νίκος Γκάτσος. 

«Τὸ ξέρω πάνω στὰ χείλια σου ἔγραψε ὁ κεραυνὸς τ᾿ ὄνομά του
Τὸ ξέρω μέσα στὰ μάτια σου ἔκτισε ἕνας ἀητὸς τὴν φωλιά του
Μὰ ἐδῶ στὴν ὄχθη τὴν ὑγρὴ μόνο ἕνας δρόμος ὑπάρχει
Μόνον ἕνας δρόμος ἀπατηλὸς καὶ πρέπει νὰ τὸν περάσῃς
Πρέπει στὸ αἷμα νὰ βουτηχθῇς πρὶν ὁ καιρὸς σὲ προφθάσῃ…
Καὶ νὰ διαβῇς ἀντίπερα νὰ ξαναβρῇς τοὺς συντρόφους σου
Ἄνθη πουλιὰ ἐλάφια
 Νὰ βρῇς μίαν ἄλλη θάλασσα μίαν ἄλλη ἁπαλοσύνη
Νὰ πιάσῃς ἀπὸ τὰ λουριὰ τοῦ Ἀχιλλέα τ᾿ ἄλογα
Ἀντὶ νὰ κάθεσαι βουβὴ τὸν ποταμὸ νὰ μαλώνῃς
Τὸν ποταμὸ νὰ λιθοβολῇς ὅπως ἡ μάνα τοῦ Κίτσου.
Γιατί κι ἐσὺ θά ῾χης χαθεῖ κι ἡ ὀμορφιά σου θά ῾χη γεράσει.
Μέσα στοὺς κλώνους μιᾶς λυγαριᾶς βλέπω τὸ παιδικό σου πουκάμισο νὰ στεγνώνῃ
Πάρ᾿ το σημαία τῆς ζωῆς νὰ σαβανώσῃς τὸν θάνατο
Κι ἂς μὴ λυγίσῃ ἡ καρδιά σου
Κι ἂς μὴν κυλήσῃ τὸ δάκρυ σου ἐπάνω στὴν ἀδυσώπητη τούτη γῆ»…

Νίκος Γκάτσος (1911-1992), Ἀμοργός (ἀπόσπασμα)

«Ὁ Γκάτσος ἐπηρέασε ἐμένα καὶ ὄχι ἐγὼ τὸν Γκάτσο. Ἐγὼ ἤμουν ὁ μαθητής. Εἶχα τὴν τύχη νὰ εἰσπράξῳ πολύτιμα μαθήματα, ἰδίως σὲ μιὰ περίοδο, μετὰ τὴν ἀπελευθέρωση, ποὺ οἱ συνομίλικοί του φίλοι ἔφυγαν στὴν Εὐρώπη καὶ οἱ δικοί μου πάλι τὸ ἴδιο, καὶ μείναμε οἱ δυό μας στὸ πατάρι τοῦ «Λουμίδη» ἢ τοῦ «Πικαντίλλυ» νὰ μιλᾶμε…
Τὸν θεωρῶ τὸν πιὸ σημαντικὸ ἄνθρωπο ποὺ γνώρισα στὴν ζωή μου, μετὰ τὴν μητέρα μου».
(Εἶπε ὁ Μάνος Χατζιδάκις γιὰ τὸν Νίκο Γκάτσο)