Τὸ ἀμερικανικὸ κρὰχ τοῦ 1929

Τὸ ἀμερικανικὸ κρὰχ τοῦ 1929

Τὸ κρὰχ στὴν Wall Street, εἶναι ἡ ἀρχικὴ πρᾶξις τῆς μεγάλης ὑφέσεως, ἔργο τῶν παιδιῶν στὸ πίσω δωμάτιο, ποὺ κατέχουν τὴν ἰδιωτικὴ ἑταιρεία ποὺ λειτουργεῖ μὲ τὴν ἀπατηλὴ ἐπωνυμία Federal Reserve, ποὺ ἐνῶ ὑποτίθεται ὅτι δημιουργήθηκε γιὰ νὰ προλάβῃ τέτοια οἰκονομικὰ φαινόμενα, ἀπὸ τὸ 1921 μέχρι τὸ 1929, ηὔξησε δραματικὰ τὸ χρῆμα ποὺ κυκλοφοροῦσε, τροφοδοτώντας τὴν μαζικὴ κερδοσκοπία.

Κατὰ τὴν δεκαετία τοῦ ’20, οἱ Ἀμερικανοὶ μὲ χαμηλὸ εἰσόδημα καὶ ἐπενδύσεις, παρεσύρθησαν στὴν χρηματιστηριακὴ ἀγορὰ ἀπὸ τὴν κυβερνώσα ἐλὶτ καὶ δὴ Rockefellers, Morgans καὶ Dillons. Ἄνθρωποι ποὺ ἀγνοοῦσαν τὶς πραγματικὲς δυνάμεις καὶ τὴν κερδοσκοπία τῶν χρηματιστηριακῶν ἀγορῶν καὶ ἐπίσης δὲν ἔχουν περιθώριο νὰ χάσουν τὰ χράματα ποὺ ἐπενδύουν, πείθονται νὰ ἀγοράσουν, σὲ τεχνητὰ διογκωμένες τιμές, ἑκατομμύρια μετοχές.

Οἱ βδέλλες ποὺ καραδοκοῦν, ἀγοράζουν καταθέτοντας μόλις τὸ 10% τῆς ἀξίας ποὺ ἀγοράζουν καὶ μετὰ περιμένουν τὸ φούσκωμα τῶν τιμῶν τῶν μετοχῶν, γιὰ νὰ κερδίσουν ἀπὸ τὸ τίποτα. Μὲ τὸν τρόπο αὐτό, Rockefellers, Morgans, Dillons καὶ οἱ ὁμόλογοί τους, ξαλάφρωσαν τοὺς πολῖτες ἀπὸ δισεκατομμύρια δολλάρια, σὲ ἕνα ὄργιο οἰκονομικῆς ἀπάτης, κάποιες ἀπὸ τὶς πτυχὲς τῆς ὁποίας ἀπεκαλύφθηκαν ἀργότερα ἀπὸ τὴν κοινοβουλευτικὴ ἐπιτροπὴ Pecora.

Χειραγώγησις καὶ κερδοσκοπία, ὁδηγοῦν τὶς τιμὲς τῶν μετοχῶν σὲ ἐξωπραγματικὰ ἐπίπεδα. Λίγους μῆνες πρὶν τὸ Κράχ, οἱ Rockefellers, ὁ Joe Kennedy καὶ ἄλλοι καλλιτέχνες τῆς χρηματιστηριακῆς ἀπάτης, ἥσυχα βγαίνουν ἀπὸ τὴν ἀγορά, ἔχοντας πουλήσει ὅ,τι διέθεταν, τὴν ἐποχὴ ποὺ οἱ τιμὲς τῶν μετοχῶν ἦσαν στὰ οὐράνια. Τὴν 24η Ὀκτωβρίου 1929, οἱ μεγάλες τράπεζες, ἰδιοκτησίας τῶν ἰδίων συνωμοτῶν, ζητοῦν πίσω τὰ δάνεια. Ἀναπόφευκτα δημιουργεῖται πανικὸς πωλήσεων καὶ τὸ οἰκοδόμημα καταῤῥέει.

Ἐκτιμᾶται ὅτι, στὶς δύο ἑβδομάδες ποὺ ἠκολούθησαν τὸ Κράχ, ἐπωλήθησαν μετοχὲς σὲ συνολικὴ τιμή, $ 30 δισεκατομμύρια κάτω ἀπὸ τὶς τιμὲς ἀγορᾶς τους, ποσὸ τρομακτικὸ γιὰ τὴν ἐποχή. Δὲν χρειάζεται βέβαια φαντασία, σχετικὰ μὲ τὸ ποῦ κατέληξαν αὐτὰ τὰ $ 30 δισεκατομμύρια. Οὔτε χρειάζεται φαντασία γιὰ νὰ καταλάβουμε ποιοὶ ἔσπευσαν νὰ ἀγοράσουν μετοχές, ὅταν οἱ τιμές τους εἶχαν πέση σὲ λίγες πένες γιὰ κάθε δολλάριο, ἀποκτώντας ἔτσι ὁλόκληρες ἐπιχειρήσεις ἀντὶ ψιχίων, ἔναντι τῆς πραγματικῆς τους ἀξίας. Τὸ Κρὰχ καὶ ἡ Μεγάλη Ὕφεσις ποὺ τὸ ἠκολούθησε, ἦταν γιὰ κάποιους, ὄχι μία καταστροφή, ὅπως γιὰ τὸν ὑπόλοιπο κόσμο, ἀλλὰ μιὰ εὐκαιρία γιὰ ἐπενδύσεις, καθώς, ὄχι μόνον ἠγόρασαν ἐπιχειρήσεις στὸ 1/20 τῆς ἀξίας τους, ἀλλὰ ἐπωφελήθησαν καὶ ἀπὸ τὴν πτώση τοῦ κόστους ἐργασίας. Τὸ 1932, τὸ εἰσόδημα στὶς φάρμες μειώνεται κατὰ 50%, ἐνᾦ ἕνας στοὺς τέσσερις Ἀμερικανοὺς εἶναι ἄνεργος καὶ πολλοί ποὺ διατηροῦν τὴν ἐργασία τους, ἀμείβονται στὸ 25% τῶν πρὸ Κρᾶχ ἀμοιβῶν. Καὶ ὅπως ἔλεγε καὶ ὁ σοφὸς John D. Rockefeller, γιὰ νὰ κάνῃς λεφτά, πρέπει νὰ ἀγοράζῃς, ὅταν τὸ αἷμα ῥέῃ στοὺς δρόμους.  «The way to make money is to buy when blood is running in the streets».
Τὴν ἑπομένη δεκαετία, δεκάδες ἑκατομμύρια Ἀμερικανοὶ θὰ πληρώσουν τὸ τίμημα τῆς μεγάλης ἀπάτης, μὲ μία ἀνείπωτη μιζέρια καὶ σκληρὴ ἐργασία, γιὰ νὰ γίνουν ἀκόμη πιὸ πλούσιες, οἱ λίγες οἰκογένειες ποὺ συνιστοῦν τὴν κυβερνώσα ἐλίτ.

Μετὰ τὸ Κράχ, τὰ παιδιὰ ποὺ ἤλεγχαν τὸ Federal Reserve, ἔκλεισαν τὴν κάνουλα τῶν δολλαρίων, βυθίίζοντας τὶς ΗΠΑ στὴν Μεγάλη Ὕφεση, κάτι ποὺ βοήθησε νὰ ἀλλάξουν χέρια φάρμες, ἐπιχειρήσεις, κατοικίες καὶ γῆ, γιὰ ἕνα μικρὸ ποσοστὸ τῆς ἀξίας τους. Καὶ φυσικά, ἑκατοντάδες μικρὲς τράπεζες, ποὺ προέβαλαν κάποιον ὑποτυπώδη ἀνταγωνισμὸ στοὺς κεντρικοὺς καρχαρίες, ἁπλᾶ ἐξαερώθησαν, καθὼς πτώχευσε τὸ 40% τῶν τραπεζῶν τῶν ΗΠΑ, δηλαδὴ 10.797 ἀπὸ τὶς 25.568 ποὺ  ὑπῆρχαν τὸ 1929, ἐξαφανίζοντας τὶς καταθέσεις τῶν ἰδιωτῶν. Καὶ ὅπως συμβαίνει στὴν ἀγορά, ὅταν κάποιος χάνῃ, κάποιος ἄλλος κερδίζει καὶ κάθε δολλάριο ποὺ χάθηκε ἀπὸ τοὺς Ἀμερικανούς, κατέληξε στὶς τσέπες ἄλλων Ἀμερικανῶν. Καὶ βέβαια τὸ Κρὰχ ἦταν μιὰ ἐξαιρετικὴ κίνησις τῶν Rockefellers, Morgans καὶ τῶν ὁμοίων τους, ποὺ ἔθεσαν ἐκτὸς ἀνταγωνισμοῦ τὸ 40% τῶν τραπεζῶν.

Ἡ Μεγάλη Ὕφεσις ποὺ ἀκολουθεῖ, συμπίπτει μὲ τὴν θητεία τοῦ πολυεκατομμυριούχου τραπεζίτου καὶ ἀνθρώπου τῶν πετρελαίων, Andrew Mellon, ὡς ὑπουργοῦ οἰκονομικῶν (1921-1932), ποὺ καὶ λόγῳ τῆς θέσεώς του, ἀλλὰ καὶ λόγῳ ἐπαγγέλματος, ἦταν σὲ θέση νὰ γνωρίζῃ τὴν ἀπάτη ποὺ ἑτοιμαζόταν σὲ βάρος τοῦ ἀμερικανικοῦ λαοῦ καὶ δὲν τὴν ἐμπόδισε.

Στὰ μέτρα γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῆς ὑφέσεως, ὁ Mellon, μείωσε τοὺς φόρους εἰσοδήματος καὶ κληρονομιῶν τῶν πλουσίων, σὲ βαθμὸ νὰ τοὺς ἐκμηδενίσῃ, ἐνῶ ηὔξησε τοὺς φόρους στὴν ἐργατικὴ τάξη μὲ τὴν ἐπιβολὴ ἐμμέσων φόρων. Κάνοντας ἕνα μικρὸ δῶρο στοὺς φίλους του ἀπὸ τὰ πετρέλαια, ἀλλὰ καὶ στὴν δική του Gulf Oil, εἰσήγαγε τὴν ἔκπτωση ἐξαντλήσεως πετρελαίου «oil depletion allowance», ἕνα ἀσήμαντο φοροτεχνικὸ τρίκ, ποὺ μειώνει τοὺς φόρους τῶν πετρελαϊκῶν, στὸ μηδέν.

Ὁ βαθύπλουτος Mellon, ἤταν θιασώτης τῆς οἰκονομικῆς θεωρίας τῆς διαῤῥοῆς, (trickle downtheory), σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία, ὅταν οἱ πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι, κάποια χρήματα, ἀργὰ ἢ γρήγορα θὰ διαῤῥεύσουν πρὸς τὶς κατώτερες τάξεις. Καὶ ἦταν ἀπόλυτα κατανοητὴ ἡ ἀντίθεσίς του μὲ τὶς φοροελαφρύνσεις στοὺς φτωχούς, καθὼς θὰ τὶς μετέτρεπαν σὲ ἄχρηστα ῥοῦχα, ἄχρηστη τροφὴ καὶ ἄχρηστη στέγη, κάτι ποὺ πρόσφατα ἀκούσαμε ἀπὸ τὸν δικό μας Ἄδωνι. Ὁ Μellon δεχόταν ὅτι γιὰ κάποιους ἡ Μεγάλη Ὕφεσις ἦταν μία καλὴ ἐπενδυτικὴ εὐκαιρία, ἐνᾦ γιὰ τοὺς ὑπολοίπους, θὰ ἦταν μία εὐκαιρία γιὰ πιὸ σκληρὴ ἐργασία καὶ πιὸ ἠθικὴ ζῳή.

Μεταξὺ 1929 – 1933, τὸ ἀκαθάριστο ἐθνικὸ προϊὸν πέφτει κατὰ 30% καὶ ἐπανέρχεται στὰ πρὸ Κρᾶχ ἐπίπεδα, τὸ 1939. Πρὶν τὸ 1939, οἱ ἐπενδύσεις στὶς ΗΠΑ παραμένουν στάσιμες, καθὼς οἱ Rockefellers, Harrimans, Duponts, Fords, Mellons καὶ οἱ λοιποὶ τῆς κυβερνώσης ἐλίτ, δίνουν προτεραιότητα στὶς ἐπενδύσεις στὴν ναζιστικὴ Γερμανία καὶ στὸν ἐπανεξοπλισμό της.

Ὅταν οἱ ἐκλογεῖς ξαπόστειλαν Mellon καὶ Hoover τὸ 1932 καὶ ἔδωσαν τὴν ἐξουσία στὸν Roosevelt, τὸ πρόγραμμα New Deal παρέχει κάποια ἀνακούφιση στὸν μέσο Ἀμερικανό, μέσῳ  τῶν ἐντατικῶν προγραμμάτων δημοσίων ἔργων, μὲ περισσοτέρους ἀπὸ 12 ἑκατομμύρια Ἀμερικανοὺς νὰ ἀπασχολῶνται ταὐτόχρονα στὰ ἔργα αὐτά. Ὅ,τι ὅμως δίνει τέλος στὴν Μεγάλη Ὕφεση, εἶναι ἐξαιρετικὴ ἐπιχειρηματικὴ εὐκαιρία, γνωστὴ καὶ ὡς Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος.

Ἤδη ἀπὸ τὸ 1922, ὁ John F. Hylan, δήμαρχος τῆς Νέας Ὑόρκης, ἔλεγε: Ἡ πραγματικὴ ἀπειλὴ γιὰ τὴν δημοκρατία μας, εἶναι αὐτὴ ἡ ἀόρατος κυβέρνησις, ποὺ σὰν τεράστιο ὀκταπόδι, ἁπλώνει τὰ πλοκάμια του ἐπάνω ἀπὸ τὴν πόλη καὶ τὸ κράτος. Σὰν πραγματικὸ ὀκταπόδι, ξέρει πῶς νὰ καμουφλάρεται. Στὸ κεφάλι τοῦ ὀκταποδίου εὑρίσκονται τὰ συμφέροντα τῆς Standard τοῦ Rockefeller καὶ μία μικρὴ ὁμάδα, ἰσχυρῶν τραπεζιτῶν, ποὺ ἀναφέρονται σὰν διεθνεῖς τραπεζῖτες καὶ ποὺ στὴν οὐσία κυβερνοῦν τὶς ΗΠΑ κατὰ τὰ συμφέροντά τους, ἐλέγχοντας καὶ τὰ δύο πολιτικὰ κόμματα.

Πολυζωΐδης Θανάσης

ἐπιμέλεια κειμένου Φιλονόη καὶ Φίλοι

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

2 thoughts on “Τὸ ἀμερικανικὸ κρὰχ τοῦ 1929

Leave a Reply