Τὸ 2012 δημοσιεύσαμε ἕνα ἄρθρον, ἀναφορικῶς μὲ τὸν ῥόλο τῆς Treuhand στὸ ξεπούλημα τῆς περιουσίας τῶν Ἀνατολικογερμανῶν, γιὰ τὸν ὁποῖον ἐλάχιστα μάθαμε στὴν πορεία τοῦ χρόνου.
Τὸ μόνον ποὺ διεπίστωσαν  οἱ Γερμανοί, κατόπιν ἑορτῆς, ἦταν πὼς τοὺς εἶχαν λεηλατήση κανονικότατα ὑπὸ τὸ πρόσχημα τῶν ἀποκρατικοποιήσεων, τοῦ ἐκσυχρονισμοῦ καὶ τῆς εὐρωπαιο-ποιήσεώς τους.

Οἱ ἀποκρατικοποιήσεις καὶ ἡ TREUHAND.

Πῶς ἰδιωτικοποιεῖται μία χώρα γιά …ψίχουλα;

Οἱ Γερμανοὶ ἔγιναν φτωχότεροι, ἐξακολουθώντας νὰ πληρώνουν τοὺς τραπεζῖτες, πού, «ὅλως συμπτωματικῶς» ἔστησαν τοὺς σοσιαλιστικοὺς παραδείσους τους, δίχως νὰ ἐρωτηθοῦν οἱ λαοὶ ποὺ ὑπέστησαν καὶ αὐτὴν τὴν γενοκτονία.
Ὅταν τὸ ἐν λόγῳ πείραμα ὁλοκληρώθη, κατέῤῥευσαν, ἀπὸ τοὺς ἰδίους πράκτορες ποὺ τὸ ἔστησαν, γιὰ νὰ μᾶς …«πείσουν» περὶ τῶν καλῶν τοῦ καπιταλισμοῦ τους, ἔχοντας πάντα ὅμως μέσα στὰ σχέδιά τους τὴν ἐπανακομμουνιστικοποίησιν τῶν κοινωνιῶν.
Ἄλλως τέ… Ἀπόδειξις τοῦ ἰσχυρισμοῦ μου εἶναι ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖον, γιὰ μία ἀκόμη φορά, ἐλεηλατήθη ὁ πλοῦτος τῶν πολιτῶν σὲ ὅλες τὶς σοβιετίες.

Jacob Schiff. Ὁ τραπεζίτης ποὺ χρηματοδότησε τὴν «Κόκκινη Ἐπανάστασιν»

Μία μικρὴ ἀναδρομὴ στὸ ποιοὶ …ἔστησαν τὴν «Κόκκινη» (σοβιετική) Ἐπανάσταση.

Τί ψηφίζουν λοιπόν σήμερα;
Τήν δημιουργία ἑνός ὑπερταμείου ξεπουλήματος, σάν τό Treuhand;
Ναί…
Καί ποιός εἶναι ὁ σκηνοθέτης αὐτῆς τῆς λεηλασίας;
Ὅλως …συμπτωματικῶς πάλι ὁ Σόιμπλε καὶ ἡ Μέρκελ!!!
(Πιό πράκτωρ ποιός;)

(Οἱ πηγὲς στὸ πέρας τῆς ἀναρτήσεως)

Νοέμβριος τοῦ 2015:

«…Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών υπογράμμισε την επιτακτική ανάγκη να ολοκληρωθούν οι αποφάσεις για τον σχεδιασμό του νέου υπερταμείου αποκρατικοποιήσεων, των 50 δισ. ευρώ, κάτι το οποίο συνέδεσε άμεσα με τις τράπεζες και την ανακεφαλαιοποίηση….»

Δὲν τοὺς ἐκάλυπτε τὸ ΤΑΙΠΕΔ καὶ ἔπρεπε νὰ προχωρήσουν σὲ νέο, ὑπερταμεῖον, ποὺ ὅμως ἦταν προαποφασισμένο ἀπὸ τὸ πρῶτο μνημόνιον καὶ τὸ ὁποῖον πρῶτο μνημόνιον, μὲ τὶς συνυπογραφὲς τοῦ 2012, ἀπεδέχθη καὶ ὁ βαρουφάκης καὶ ὁ τσιπροκαμμένος, ἀλλὰ καὶ ἡ κωνσταντοπούλου καὶ ἡ ῥαχὴλ καὶ ἡ βαλαβάνη, τὸν Φεβρουάριο τοῦ 2015, ποὺ ἔσπευσαν νὰ ψηφίσουν τὸν πάκη, ἀλλὰ καὶ νὰ δόσουν ψῆφο ἐμπιστοσύνος στὴν νεοσυσταθείσα, τότε, κυβέρνησιν, νὰ μᾶς ἐπεξεργάζονται μὲ τὶς …δῆθεν διαπραγματεύσεις τους, ποὺ ὅμως ἦταν ἡ ἀπόλυτος ἀποδοχὴ τῶν ἤδη ὑπογεγραμμένων μνημονίων, ἀλλὰ ἔπρεπε σὲ ἐμᾶς νὰ πουλήσουν ἐλπίδες, πρὸ κειμένου κάποιοι νὰ βγοῦν …«καθαροί» γιὰ νὰ μᾶς …ξανασώσουν ἀναλόγως:

Αὐτοαναιρέσεις Βαρουφάκη

Ἀντί-μνημονιακοί πολιτικοί;

Γιατί ἡ βαλαβάνη καί ὁ βαρουφάκης εἶναι ἔξω ἀπό τά σημερινά κυβερνητικά σχήματα;
Μὰ διότι δὲν ὁλοκλήρωσαν τὴν κομμουνιστικοποίησίν μας. Τοὺς ἐπαναφέρουν σιγὰ σιγὰ γιὰ νὰ ἐφαρμόσουν αὐτὰ ποὺ «νομοθέτησαν» οἱ ἀγαπημένοι τους, πρώην ἐπιφανειακῶς, συνάδελφοί τους.
Διότι εἶναι πράγματι κομμουνισμὸς αὐτὸ ποὺ ζοῦμε.
Ἄλλως τὲ γιὰ αὐτὸν ἀκριβῶς τὸν λόγο ὅλα τὰ κόμματα χρηματοδοτοῦνται καὶ ὑποστηρίζονται, ἀλλὰ καὶ ἐκφράζουν μόνον αὐτὸ ποὺ ὁ Soros-Rothschild  ἐπιθυμεῖ καὶ σχεδιάζει, καὶ ποὺ περιλαμβάνει κυρίως, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἐκπόρνευσιν, τὰ ναρκωτικὰ καὶ τὴν ὁμοφυλοφιλία, κυρίως κι ἐπάνω ἀπὸ ὅλα τὴν «ἄμεσο δημοκρατία» τῶν λοβοτομημένων χαχόλων, ποὺ τώρα πιὰ θὰ ψηφίζουν ἀπὸ τὰ 17, γιὰ νὰ εἶναι ἀπολύτως «συνεργάσιμοι» καὶ «συμβατοί» μὲ τὴν ἠλιθιοποίησιν τῶν κοινωνιῶν μας.

Στρατιὲς ἀνέργων ἀλλὰ προηγεῖται ἡ …ἀτζέντα!!!

τὰ νέα

Στὸ τέλος  θὰ καταλήξουμε, μὲ τὴν γέννησίν μας, νὰ μᾶς «βαπτίζουν» σὲ κομματικὸ σχηματισμό. (Ἐὰν δὲν τὸ ἔχουν πάθει ἤδη καὶ δὲν παραμένουμε μὲ τὶς γνωστές μας …ψευδαισθήσεις!!!)

Τὸ γιατὶ μετὰ ξεκίνησαν τὶς διαμαρτυρίες, ἐξηγεῖται εὔκολα, ἐφ΄ ὅσον τὴν σήμερον στὸ πολιτικὸ στερέωμα ὑπάρχουν μόνον τὰ καλοεκπαιδευμένα πρόσωπα ποὺ διετάχθησαν ἀπὸ τοὺς τοκογλύφους νὰ μᾶς κρατοῦν ἐν δουλείᾳ. Κι ἔτσι θὰ τοὺς βλέπουμε κατὰ καιροὺς νὰ «ἀλλάζουν στρατόπεδα» (βλέπε ῥαχήλ, καμμένο, καρατζαπαίρνη, μπουμποῦκο, βορίδη, πλεύρη) ἀλλὰ στὴν οὐσία παραμένουν στὸ αὐτὸ στρατόπεδον τῶν ἐπικυριάρχων καὶ σιτίζονται ἀπὸ ἐμᾶς γιὰ νὰ λεηλατοῦν ἐμᾶς.

Ὅμως σήμερα τὸ θέμα μας εἶναι τὸ νέον ὑπεραμεῖον ἀποκρατικοποιήσεων-λεηλασίας, ποὺ ἐπισφραγίζουν τὰ κουδουνισμένα μας.
Τί εἶναι αὐτό; Πῶς μᾶς προέκυψε;

«…Η μέθοδος ιδιωτικοποιήσεων που, τελικώς, επέλεξε η σημερινή κυβέρνηση θυμίζει τo άλλοτε υπόδειγμα της πρώην Ανατολικής Γερμανίας, γνωστή και ως μεθοδολογία Treuhandanstalt (ή Treuhand). Με άλλα λόγια, η Ελλάδα απέκτησε «ειδικού σκοπού» (ΤΑΙΠΕΔ), με νομοθετική ρύθμιση, που θα έχει έξι χρόνια ζωής, με αρχικό κεφάλαιο 30 εκ. ευρώ και, με τελικό στόχο, το προϊόν της αξιοποιήσεως να χρησιμοποιείται αποκλειστικά για την αποπληρωμή του δημοσίου χρέους. Η Γερμανική εταιρεία-πρότυπο «Treuhand» ιδρύθηκε στα μέσα του 1990, μήνες μετά την «Πτώση του Τείχους», με στρατηγικό σκοπό την ιδιωτικοποίηση κρατικών επιχειρήσεων. Η Treuhand ιδιωτικοποιούσε το 100% των επιχειρήσεων και τίποτα λιγότερο από αυτό.

Παρών σε όλη αυτή την επιχείρηση ως «επόπτης» για λογαριασμό του Χέλμουτ Κολ ήταν ο Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε….

Η εν λόγω Γερμανική εταιρεία συμμετοχών-πρότυπο, μέσα σε περίπου τεσσεράμισι χρόνια, ιδιωτικοποίησε: 6.500 εταιρείες και 8.000 στοιχεία ή κομμάτια ενεργητικού επιχειρήσεων, που πουλήθηκαν σε ιδιώτες, 4.300 εταιρείες ή τμήματά τους, που επιστράφηκαν πάλι στους ίδιους-προηγουμένους ιδιοκτήτες (δηλαδή, επαν-ιδιωτικοποίηση), 25.000 μικρές επιχειρήσεις, 45.000 ακίνητα, που επίσης πήγαν σε ιδιώτες και, έτι, άλλες 3.700 επιχειρήσεις έκλεισαν οριστικά. Με την σύσταση της Treuhand, στην πρώην Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας, υπήρχαν συνολικά περίπου 9 εκ. εργαζόμενοι, από τους οποίους περίπου 4 εκ. εργαζόμενοι απασχολούντο στις κρατικές επιχειρήσεις. Με την διάλυση της Treuhand, στο τέλος του 1994, οι ιδιωτικές πλέον επιχειρήσεις απασχολούσαν περίπου 1,5 εκ. εργαζόμενους. Δηλαδή, απολύθηκαν τότε 2,5 εκ. εργάτες.
Να σημειώσω εδώ ότι η αξία των προς πώληση ακινήτων και εταιρειών είχε τότε υπολογισθεί, αρχικώς, σε κάτι μεταξύ 200 και 600 δισ. μάρκων. Εν τέλει, δε, συγκεντρώθηκαν μόνο κάπου 45 δισ. μάρκα. Να ειπωθεί εδώ, ομοίως, ότι, όταν διαλύθηκε η εν λόγω εταιρεία, η ίδια άφησε πίσω περίπου 270 δισ. μάρκα (περίπου 135 δισ. ευρώ), ως παθητικό, τα οποία φυσικά κάλυψαν, στην συνέχεια, οι Γερμανοί φορολογούμενοι, ενώ ο πρώτος πρόεδρός της (Ντέτλεφ Ροβέντερ) δολοφονήθηκε από οργάνωση τρομοκρατών. Μάλιστα δε, και παρά το γεγονός ότι όλα αυτά συνέβησαν σε μια οργανωμένη, πειθαρχική και προτεσταντική Γερμανία, πάρα πολλές επιχειρήσεις, είτε πουλήθηκαν σε εξευτελιστικές τιμές, είτε πουλήθηκαν έναντι ενός (1) μάρκου! Υπήρξαν δε, εκατοντάδες υποθέσεις ή διαφορές, που κατέληξαν στις δικαστικές αίθουσες. Υπολογίζεται ότι εκκρεμούν μέχρι και σήμερα περί τις 500 ποινικές έρευνες, σχετικά με την Treuhand (πχ, απάτες, δωροδοκίες)….»

Καλλιώρας

«…Οι ηγέτες της ευρωζώνης ζήτησαν να μεταφερθούν τα ελληνικά περιουσιακά στοιχεία σε ένα τύπου Treuhand ταμείο- ένα όχημα παρόμοιο με αυτό που είχε χρησιμοποιηθεί μετά από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου για γρήγορες ιδιωτικοποιήσεις, με μεγάλη οικονομική ζημία και καταστροφικές συνέπειες για την απασχόληση όλης της εξαφανιζόμενης δημόσιας περιουσίας της Ανατολικής Γερμανίας….

…Το πλάνο είναι πολιτικά τοξικό, γιατί το ταμείο- παρότι θα έχει έδρα στην Ελλάδα- θα το διαχειρίζεται ουσιαστικά η Τρόικα. Επίσης είναι οικονομικά επιβλαβές, γιατί τα έσοδα θα πάνε για την εξυπηρέτηση αυτού που τώρα ακόμη και το ΔΝΤ παραδέχεται ότι αποτελεί ανεξόφλητο χρέος. Και αποτυγχάνει οικονομικά, γιατί σπαταλά μία θαυμάσια ευκαιρία για την δημιουργία σταθεροποιητικών επενδύσεων προκειμένου να βοηθηθεί η αντιμετώπιση του υφεσιακού αντίκτυπου της τιμωρητικής δημοσιονομικής εξυγιάνσεως που είναι επίσης μέρος των «όρων» της Συνόδου της 12ης Ιουλίου….

…Άλλωστε το παραπάνω σχέδιο είχε τεθεί επιτακτικά στον Αλέξη Τσίπρα κατά την διάρκεια της 17ωρης σκληρής διαπραγματεύσεως της 12ης Ιουλίου που λίγο έλλειψε να οδηγήσει την Ελλάδα εκτός ευρώ!

Σύμφωνα με τα όσα ζητούσε το Βερολίνο, έπρεπε από τις αρχές Οκτωβρίου να είχε δημιουργηθεί ειδική ομάδα (από Ευρωπαίους και ΤΑΙΠΕΔ) που θα πρότεινε έως τα τέλη του μήνα, την δομή του Ταμείου, σύμφωνα με το νέο μνημόνιο. Οι προτάσεις πρέπει να οριστικοποιηθούν και να υποβληθούν τον Δεκέμβριο και τον Μάρτιο να συσταθεί το Ταμείο για να λειτουργήσει τέλη Ιουνίου του 2016….

…Το ΤΑΙΠΕΔ, ήταν, είναι και θα είναι το απόλυτο μνημονιακό φετίχ των Γερμανών! 

Το σχέδιο των Γερμανών για την δημόσια περιουσία έχει τρία στάδια:

-Το 1ο ήταν η σύσταση του Ταμείου το 2011 με το άρθρο 1 του ν.3986/2011, μια ιδέα καθαρά made in Germany, αφού έγινε στο πρότυπο της γερμανικής εταιρείας Treuhand, η οποία συστάθηκε το 1990 για να «καθαρίσει» την δημόσια περιουσία της πρώην Ανατολικής Γερμανίας.

Λειτούργησε μέχρι το 1994 και μέσα σε αυτά τα τέσσερα χρόνια, πούλησε το 85% της δημόσιας περιουσίας έναντι 44 δισεκατομμυρίων μάρκων ενώ η αρχική αποτίμηση της αξίας της περιουσίας ήταν 600 δισεκατομμύρια μάρκα.

Η φιλοσοφία που διέπει τη, λειτουργία του ΤΑΙΠΕΔ είναι πολύ απλή. Πουλάει δημόσια περιουσία και τα χρήματα αμέσως κατατίθενται στον ειδικό λογαριασμό που υπάρχει στην Τράπεζα της Ελλάδος για το χρέος.

-Το 2ο βήμα, είναι ο έλεγχος του μέσω της αναλήψεως της διοικήσεώς του από διεθνή φορέα. Στόχος που προσπάθησαν να συνδέσουν με την αναποτελεσματικότητα του ΤΑΙΠΕΔ όσον αφορά στην πώληση της δημόσιας περιουσίας και στην ικανοποίηση των δανειστών. Έλεγχος που καλά πληροφορημένες πηγές λένε ότι θα περνούσε σε διεθνή φορέα εντός του 2015.

-Το 3ο βήμα είναι η τιτλοποίηση της δημόσιας περιουσίας και η έκδοση ομολόγων, λύση που θεωρούν ότι θα έδινε άμεσα «ζεστό» χρήμα στους δανειστές αφού θα ξεπερνιόταν ο σκόπελος των διαγωνιστικών διαδικασιών….»

Βαρουφάκης

«…Ας θυμηθούμε μόνο τα περί «μονοδρόμου» της ακολουθούμενης στην χώρα μας – και προοπτικά σε όλη την Ευρώπη – πολιτικής!

                ΤΟ ΤΑΙΠΕΔ ΚΑΙ Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΗΣ TREUHAND

          Σύμφωνα με «διαρροή» στον Spiegel, στις προτάσεις Μέρκελ για το συμπληρωματικό, κατ’  απαίτηση Ολάντ, Σύμφωνο Αναπτύξεως θα συμπεριλαμβάνεται  και η δημιουργία υπηρεσίας τύπου Treuhand σε κάθε χρεωμένη χώρα του Νότου για γοργές ιδιωτικοποιήσεις. Στην Ελλάδα αυτή υπάρχει εδώ κι ένα χρόνο: Πρόκειται για το Ταμείο Αξιοποιήσεως Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου (ΤΑΙΠΕΔ), που συγκροτήθηκε με τον εφαρμοστικό νόμο για το Μεσοπρόθεσμο.

          H Treuhand (1990-1994) υπήρξε για σύντομο χρονικό διάστημα η μεγαλύτερη εταιρία holding στον κόσμο: Είχε αναλάβει την ιδιωτικοποίηση 8.500 επιχειρήσεων – από χαλυβουργεία μέχρι κινηματογραφικά στούντιο, από ορυχεία μέχρι ενέργεια –  με 4.000.000 εργαζομένους, 2,4 εκατ. εκταρίων αγροτικής γης και δασών (εκτάσεως ίσης με το μισό κρατίδιο της Σαξονίας-Άνχαλτ), χιλιάδων συγκροτημάτων πολυκατοικιών και της περιουσίας του στρατού, των πολιτικών κομμάτων και των μαζικών οργανώσεων της Ανατολικής Γερμανίας.   

           Σήμερα, σχεδόν 2 δεκαετίες από την διάλυση της, η Treuhand εμφανίζεται ως πρότυπο. Η αλήθεια όμως είναι ότι το 1994 διαλύθηκε εν μέσω εργατικών κινητοποιήσεων με επίκεντρο έναν τεράστιο αριθμό «μη αναγκαίων» απολύσεων (2.500.000 εργαζομένων, οι περισσότεροι από τους οποίους δεν ξαναδούλεψαν), καταγγελιών για κλείσιμο κερδοφόρων επιχειρήσεων προς όφελος των δυτικογερμανικών ανταγωνιστριών τους και πάσης φύσεως άλλων σκανδάλων: 500 υποθέσεις συσχετισμένες με τις fast track πωλήσεις της, από δωροδοκία έως κατάχρηση και απάτη, διερευνούσε η Δικαιοσύνη την περίοδο διαλύσεώς της. Προφανώς όχι άδικα: Με αρχική αποτίμηση της αξίας των προς πώληση περιουσιακών στοιχείων τα 600 δις δυτικογερμανικά μάρκα (300 δις ευρώ), πούλησε το 85% της δημόσιας περιουσίας της Ανατολικής Γερμανίας αντί 44 δις μάρκων (ανάμεσα τους «δημοφιλείς» επιχειρήσεις πουλήθηκαν σε πλειστηριασμούς με ένα μοναδικό πλειοδότη αντί 1 [!!!] μάρκου): Με τελικό απολογισμό  από την μεταφορά ενός τεράστιου δημοσίου πλούτου στον «ιδιωτικό τομέα», 170 εκ. ζημιές… Χάρη και στην δραστηριότητα των 3.000 νεαρών υπαλλήλων της, αποσπασμένων από τους μεγαλυτέρους δυτικογερμανικούς επιχειρηματικούς ομίλους με «ειδικό σκοπό».         

          Το ΤΑΙΠΕΔ συγκεντρώνει τα βασικά χαρακτηριστικά της Treuhand. Διασώζοντας τον δημόσιο πλούτο, ας μην επιτρέψουμε να έχει και την διαδρομή της….»

Βαλαβάνη

Συνοψίζουμε λοιπόν.
Ὁ λεγόμενος ὑπαρκτὸς σοσιαλισμὸς ἐστήθη, ἐφ΄ ὅσον πρωτίστως διοχετεύθησαν τὰ ἀπαιτούμενα κεφάλαια πρὸς τοὺς καταλλήλους πράκτορες καὶ …«περιουσίους», ἀπὸ τοὺς τραπεζῖτες γιὰ τοὺς τραπεζῖτες.
Αὐτοὶ οἱ τραπεζῖτες, γιὰ νὰ μὴν συμβῇ κάποιο …«ἀτύχημα» ἔσπευσαν νὰ τοποθετήσουν τοὺς δικούς τους ἀνθρώπους σὲ σημεῖα – κλειδιά, πρὸ κειμένου νὰ μὴν διαφύγουν περιουσιακὰ στοιχεῖα τῶν λαῶν πρὸς μὴ ἐλεγχομένους.
Ὅταν ἐπετεύχθη αὐτὰ τὰ πρόσωπα, ἄχρηστα πλέον, ὅπως ὁ γκορμπατσὼφ καὶ ὁ γέλτσιν, πέρασαν στὴν ἀφάνεια.
Ἄλλοι, ὅπως ὁ σόιμπλε καὶ ἡ μέρκελ, παρέμειναν, ὡς μὴ βαρύτατα στοχοποιημένοι, γιὰ νὰ ἐπιβλέψουν τὸν νέο γύρο ἐπαναδιανομῆς  περιουσιακῶν στοιχείων -λεηλασίας τοῦ πλούτου τῶν λαῶν στὴν πραγματικότητα.
Καὶ οὔτε ἕνα ἀπὸ τὰ πουλημένα καθάρματα τῆς βο(υ)λῆς τους συνδέει τὰ μὲν μὲ τὰ δέ.
Πόσο πιό ἀλῆτες πιά;

Φιλονόη

Σημείωσις

Ἀκόμη καὶ οἱ βαλαβάνη-βαρουφάκης δὲν θίγουν τὸν μηχανισμό. Παραμένουν στὰ ἤδη γνωστὰ στοιχεῖα, ποὺ «ὅλως συμπτωματικῶς» ἀφήνουν ἐκτὸς «κάδρου» τοὺς γνωστοὺς ἐγκληματίες.
Δὲν καταπιάνονται μὲ τὸ αἴτιον, ἀλλὰ μὲ τὸ σύμπτωμα. Δὲν ἀναφέρονται στοὺς χρηματοδότες τους (ὅπως τὸν Soros καὶ τοὺς Rothschild, γιὰ παράδειγμα) ἀλλὰ στοὺς κακοὺς Γερμανούς, τύπου σόιμπλε καὶ μέρκελ, παραβλέποντας πολὺ συνειδητῶς, πὼς κι αὐτοὶ εἶναι ὄργανα τῶν γνωστῶν ἐγκληματιῶν κι ὄχι Γερμανοί. Κι ἔτσι ἐμεῖς ἀντιλαμβανόμεθα ὡς κακοὺς τοὺς Γερμανοὺς κι ὄχι αὐτοὺς ποὺ κρατοῦν ἐν καταστολῇ καὶ τοὺς Γερμανούς.
Κι ἐπεὶ δὴ κάποιοι θὰ σπεύσουν νὰ τρέξουν πρὸς …κούλη μεριά, μήπως σώσουν κάτι ἀπὸ τὰ …ἄσωστα, ἂς θυμηθοῦμε τὸ ποιὸς εἶναι ὁ πραγματικὸς σκηνοθέτης αὐτῆς τῆς κατάντιας ποὺ σήμερα βιώνουμε, ἐφ΄ ὅσον πρωτίστως συνειδητοποιήσουμε πὼς ναί, ὅλο τὸ τσιπροκαμμενικὸ σημερινὸ κυβερνητικὸ σχῆμα, παραμένει μία ἀκόμη ἔκφρασις τῶν βενιζελικῶν ἀπογόνων-ἐπιτηρητῶν τῆς ζωῆς μας, πού, …«ὅλως τυχαίως», περιμένουν στὴν …στροφὴ γιὰ νὰ μᾶς …«ξανασώσουν»!!!
Ὅμως ἐδῶ καὶ μερικὰ χρόνια ἄλλοι προβάλλονται ὡς ἐγκληματίες, ἂν καὶ στὴν πραγματικότητα εἶναι πάντα οἱ ἴδιοι!!!

εἰκόνα
(Στὴν εἰκόνα ἀναφέρενται τὰ 60 χρόνια, ἀφήνοντας ἐκτὸς κάδρου τὸ «ἱερό» τέρας βενιζέλο!!!)

Ο Σόιμπλε, η «ιερή αγελάδα» του ΤΑΙΠΕΔ και το ξεπούλημα της Ελλάδας

Οι Γερμανοί επαναφέρουν το αίτημα για την δημιουργία νέου υπερ-ταμείου που θα τεθεί υπό τον έλεγχο του Βερολίνου – Ποια είναι η εταιρεία Treuhand που θα εκτιμήσει και θα ξεπουλήσει την δημόσια περιουσία;

Η είδηση πέρασε στα ψιλά των μέσων ενημερώσεως. Στο Eurogroup της περασμένης εβδομάδας ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε έριξε ακόμα μια βόμβα κατά της Ελλάδας. Επανέφερε τον διακαή πόθο της Γερμανίας να περάσει το ΤΑΙΠΕΔ στα χέρια του Βερολίνου!

Αυτό άλλωστε ήταν και το μεγάλο σχέδιο του Γερμανού υπουργού Οικονομικών από την πρώτη στιγμή της κρίσεως.

Στις 9 Νοεμβρίου, μέσα στο Eurogroup, ο αρχιτέκτονας του χάους, θύμισε σε όλους ένα… ξεχασμένο προαπαιτούμενο το οποίο και προστίθεται στα ανοικτά θέματα που υπάρχουν ακόμη για να ξεκλειδώσει η υποδόση αλλά και τα 10 δισ. των τραπεζών, όπως οι πλειστηριασμοί, οι 100 δόσεις και τα ισοδύναμα για τον ΦΠΑ στην εκπαίδευση.

Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών υπογράμμισε την επιτακτική ανάγκη να ολοκληρωθούν οι αποφάσεις για τον σχεδιασμό του νέου υπερταμείου αποκρατικοποιήσεων, των 50 δισ. ευρώ, κάτι το οποίο συνέδεσε άμεσα με τις τράπεζες και την ανακεφαλαιοποίηση.

Συγκεκριμένα, ο Σόιμπλε επεσήμανε ότι «η Ελλάδα συμφώνησε τον Ιούλιο να δημιουργήσει ένα ταμείο για να εισπράξει τα έσοδα από ιδιωτικοποιήσεις και έπρεπε να παράσχει ένα περίγραμμα του ταμείου μέσα στον Οκτώβριο. Αυτό δεν έχει συμβεί, αλλά πρέπει να γίνει επειδή η βελτίωση της διακυβερνήσεως των ελληνικών τραπεζών είναι αποτέλεσμα αυτού».

Ούτε λίγο ούτε πολύ, ο Γερμανός ΥΠΟΙΚ θύμισε άλλο ένα αγκάθι στις διαπραγματεύσεις, ξεκαθαρίζοντας ότι για να γίνει η ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών, πρέπει και αυτό να έχει κλείσει.

Άλλωστε το παραπάνω σχέδιο είχε τεθεί επιτακτικά στον Αλέξη Τσίπρα κατά την διάρκεια της 17ωρης σκληρής διαπραγματεύσεως της 12ης Ιουλίου που λίγο έλλειψε να οδηγήσει την Ελλάδα εκτός ευρώ!

Σύμφωνα με τα όσα ζητούσε το Βερολίνο, έπρεπε από τις αρχές Οκτωβρίου να είχε δημιουργηθεί ειδική ομάδα (από Ευρωπαίους και ΤΑΙΠΕΔ) που θα πρότεινε έως τα τέλη του μήνα, την δομή του Ταμείου, σύμφωνα με το νέο μνημόνιο. Οι προτάσεις πρέπει να οριστικοποιηθούν και να υποβληθούν τον Δεκέμβριο και τον Μάρτιο να συσταθεί το Ταμείο για να λειτουργήσει τέλη Ιουνίου του 2016.

Αν και μέχρι στιγμής δεν έχει προχωρήσει το σχέδιο Σόιμπλε, στο υπερ-ταμείο ενδέχεται να ενταχθούν εκτός από τις τραπεζικές συμμετοχές του δημοσίου και όλα τα μελλοντικά έσοδα που θα προκύψουν από την εκμετάλλευση του πλούτου της χώρας όπως από τους υδρογονάνθρακες αλλά και ακίνητα, με στόχο σε ορίζοντα 30ετίας, να δημιουργηθεί ένα αποθεματικό ύψους 50 δισ. ευρώ.

Τα μισά θα χρησιμοποιηθούν ως εγγύηση για τις τράπεζες και τα άλλα μισά θα χρησιμοποιηθούν για αναπτυξιακές δράσεις και την αποπληρωμή του χρέους.

Είναι προφανές ότι το παραπάνω ποσό που αφορά στην δημόσια περιουσία είναι τουλάχιστον ευτελές, ενώ είναι σαφές ότι ο πλήρης έλεγχος του υπερ-ταμείου θα περάσει τους Γερμανούς.

Το ΤΑΙΠΕΔ, ήταν, είναι και θα είναι το απόλυτο μνημονιακό φετίχ των Γερμανών! 

Το σχέδιο των Γερμανών για την δημόσια περιουσία έχει τρία στάδια:

-Το 1ο ήταν η σύσταση του Ταμείου το 2011 με το άρθρο 1 του ν.3986/2011, μια ιδέα καθαρά made in Germany, αφού έγινε στο πρότυπο της γερμανικής εταιρείας Treuhand, η οποία συστάθηκε το 1990 για να «καθαρίσει» την δημόσια περιουσία της πρώην Ανατολικής Γερμανίας.

Λειτούργησε μέχρι το 1994 και μέσα σε αυτά τα τέσσερα χρόνια, πούλησε το 85% της δημόσιας περιουσίας έναντι 44 δισεκατομμυρίων μάρκων ενώ η αρχική αποτίμηση της αξίας της περιουσίας ήταν 600 δισεκατομμύρια μάρκα.

Η φιλοσοφία που διέπει την λειτουργία του ΤΑΙΠΕΔ είναι πολύ απλή. Πουλάει δημόσια περιουσία και τα χρήματα αμέσως κατατίθενται στον ειδικό λογαριασμό που υπάρχει στην Τράπεζα της Ελλάδος για το χρέος.

-Το 2ο βήμα, είναι ο έλεγχος του μέσω της αναλήψεως της διοικήσεώς του από διεθνή φορέα. Στόχος που προσπάθησαν να συνδέσουν με την αναποτελεσματικότητα του ΤΑΙΠΕΔ όσον αφορά στην πώληση της δημόσιας περιουσίας και στην ικανοποίηση των δανειστών. Έλεγχος που καλά πληροφορημένες πηγές λένε ότι θα περνούσε σε διεθνή φορέα εντός του 2015.

-Το 3ο βήμα είναι η τιτλοποίηση της δημόσιας περιουσίας και η έκδοση ομολόγων, λύση που θεωρούν ότι θα έδινε άμεσα «ζεστό» χρήμα στους δανειστές αφού θα ξεπερνιόταν ο σκόπελος των διαγωνιστικών διαδικασιών.

Όπως εκτιμούν πολιτικοί και οικονομικοί αναλυτές το θέμα του ΤΑΙΠΕΔ θα αποτελέσει βασικό αγκάθι στις διαπραγματεύσεις των επομένων μηνών.

πηγὴ

Wolfgang Schauble: Το Έμπιστο Χέρι του Κολ στην ιδιωτικοποίηση της περιουσίας της Ανατ.Γερμανίας

Γράφει ο Δρ. Ηλίας Καλλιώρας

 Η μέθοδος ιδιωτικοποιήσεων που, τελικώς, επέλεξε η σημερινή κυβέρνηση θυμίζει τo άλλοτε υπόδειγμα της πρώην Ανατολικής Γερμανίας, γνωστή και ως μεθοδολογία Treuhandanstalt (ή Treuhand). Με άλλα λόγια, η Ελλάδα απέκτησε «ειδικού σκοπού» (ΤΑΙΠΕΔ), με νομοθετική ρύθμιση, που θα έχει έξι χρόνια ζωής, με αρχικό κεφάλαιο 30 εκ. ευρώ και, με τελικό στόχο, το προϊόν της αξιοποιήσεως να χρησιμοποιείται αποκλειστικά για την αποπληρωμή του δημοσίου χρέους. Η Γερμανική εταιρεία-πρότυπο «Treuhand» ιδρύθηκε στα μέσα του 1990, μήνες μετά την «Πτώση του Τείχους», με στρατηγικό σκοπό την ιδιωτικοποίηση κρατικών επιχειρήσεων. Η Treuhand ιδιωτικοποιούσε το 100% των επιχειρήσεων και τίποτα λιγότερο από αυτό.

Παρών σε όλη αυτή την επιχείρηση ως «επόπτης» για λογαριασμό του Χέλμουτ Κολ ήταν ο Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε.Η εν λόγω Γερμανική εταιρεία συμμετοχών-πρότυπο, μέσα σε περίπου τεσσεράμισι χρόνια, ιδιωτικοποίησε: 6.500 εταιρείες και 8.000 στοιχεία ή κομμάτια ενεργητικού επιχειρήσεων, που πουλήθηκαν σε ιδιώτες, 4.300 εταιρείες ή τμήματά τους, που επιστράφηκαν πάλι στους ίδιους-προηγουμένους ιδιοκτήτες (δηλαδή, επαν-ιδιωτικοποίηση), 25.000 μικρές επιχειρήσεις, 45.000 ακίνητα, που επίσης πήγαν σε ιδιώτες και, έτι, άλλες 3.700 επιχειρήσεις έκλεισαν οριστικά. Με την σύσταση της Treuhand, στην πρώην Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας, υπήρχαν συνολικά περίπου 9 εκ. εργαζόμενοι, από τους οποίους περίπου 4 εκ. εργαζόμενοι απασχολούντο στις κρατικές επιχειρήσεις. Με την διάλυση της Treuhand, στο τέλος του 1994, οι ιδιωτικές πλέον επιχειρήσεις απασχολούσαν περίπου 1,5 εκ. εργαζόμενους. Δηλαδή, απολύθηκαν τότε 2,5 εκ. εργάτες.

Να σημειώσω εδώ ότι η αξία των προς πώληση ακινήτων και εταιρειών είχε τότε υπολογισθεί, αρχικώς, σε κάτι μεταξύ 200 και 600 δισ. μάρκων. Εν τέλει, δε, συγκεντρώθηκαν μόνο κάπου 45 δισ. μάρκα. Να ειπωθεί εδώ, ομοίως, ότι, όταν διαλύθηκε η εν λόγω εταιρεία, η ίδια άφησε πίσω περίπου 270 δισ. μάρκα (περίπου 135 δισ. ευρώ), ως παθητικό, τα οποία φυσικά κάλυψαν, στην συνέχεια, οι Γερμανοί φορολογούμενοι, ενώ ο πρώτος πρόεδρός της (Ντέτλεφ Ροβέντερ) δολοφονήθηκε από οργάνωση τρομοκρατών. Μάλιστα δε, και παρά το γεγονός ότι όλα αυτά συνέβησαν σε μια οργανωμένη, πειθαρχική και προτεσταντική Γερμανία, πάρα πολλές επιχειρήσεις, είτε πουλήθηκαν σε εξευτελιστικές τιμές, είτε πουλήθηκαν έναντι ενός (1) μάρκου! Υπήρξαν δε, εκατοντάδες υποθέσεις ή διαφορές, που κατέληξαν στις δικαστικές αίθουσες. Υπολογίζεται ότι εκκρεμούν μέχρι και σήμερα περί τις 500 ποινικές έρευνες, σχετικά με την Treuhand (πχ, απάτες, δωροδοκίες).

Σκεφθείτε, αναλογισθείτε το τι μπορεί να συμβεί, αντίστοιχα, σε μια χώρα μεσογειακή, χωρίς πειθαρχία, αυστηρότητα και ευταξία, όπως είναι η δική μας, με την αντίστοιχη υπό ίδρυση ελληνική «Τρόϊχαντ». Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο ίδιος ο σημερινός Υπουργός των Οικονομικών, σε παλαιότερη συνέντευξή του, είχε κάνει την «εισήγηση»: «κάθε ιδιωτικοποίηση και ειδικός νόμος!». Παρά το γεγονός ότι, για την σημερινή κυβέρνηση αποτελεί «κόκκινη γραμμή» η υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας, καθώς και η ενεχυρίαση των εσόδων από την πώληση δημόσιας περιουσίας, τα πράγματα περιπλέκονται πολιτικά, αφού η Τρόικα επιδιώκει, με εγγύηση τα έσοδα από τις αποκρατικοποιήσεις, να μας χορηγήσει δάνειο 50 δισ. ευρώ. Επίσης, η ελληνική «Τρόϊχαντ» θα λειτουργεί σε ρυθμούς «fasttrack», εκδίδοντας ομολογιακά δάνεια με εγγυήσεις του Δημοσίου (για να μπορεί, στην συνέχεια, να επαναγοράζει ομόλογα). Τα «μαθήματα» των Ανατολικογερμανών είναι πολλά, χρήσιμα και οδυνηρά! Ειδικά, στο ζήτημα της ανεργίας, τα «μαθήματα» για εμάς θα είναι πολύ σκληρά. Μήπως, όμως, η μόνη αξιόπιστη τελικώς επιλογή-λύση, για την χώρα μας, είναι κάποια άλλη πρόταση; Η παροχή εγγυήσεων από την Ευρώπη, για το σύνολο του ελληνικού χρέους;

πηγὴ

ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ:  «ΚΑΝ’ ΤΟ ΟΠΩΣ Η TREUHAND!»

Δημοσιεύθηκε στην ΑΥΓΗ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ, 15.07.2012

Ο Πρωθυπουργός, «κλείνοντας» την συζήτηση για τις προγραμματικές δηλώσεις, εξαπέλυσε μια ασυνήθιστης σφοδρότητας μεταμεσονύκτια επίθεση κατά του ΣΥΡΙΖΑ. Επίθεση που υπαγορεύθηκε από το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι ποτέ πριν στην πρόσφατη ιστορία κυβέρνηση δεν εγκατέλειψε τόσο γρήγορα την βασική προεκλογική δέσμευση που υπό την πίεση της δυναμικής του ΣΥΡΙΖΑ αναγκάστηκαν να αναλάβουν τα κόμματα που την συγκροτούν: την «επαναδιαπραγμάτευση» των «δυσμενών» σημείων του Μνημόνιου. Δέσμευση που, σε συνδυασμό με την άγρια τρομοκρατική προεκλογική επίθεση κατά του ΣΥΡΙΖΑ, έδωσε το προβάδισμα στην Ν.Δ. και έκανε δυνατό το σχηματισμό κυβερνήσεως.

Ελλάδα: Η πραγματικότητα της «εσωτερικής υποτιμήσεως»…

          Έτσι κι αλλοιώς όμως το πρόβλημα με το Μνημόνιο δεν είναι μόνο ή κυρίως αυτά που τα κόμματα της συγκυβερνήσεως θεωρούν «δυσμενή» ή «αδύνατα» σημεία του. Αντίθετα, εντοπίζεται στο πιο δυνατό σημείο του: Στην νεοφιλελεύθερη στρατηγική της εσωτερικής υποτιμήσεως. Που οδηγεί σε παρατεταμένη ύφεση, αποανάπτυξη, τερατώδη ανεργία, συνεχείς μειώσεις μισθών και συντάξεων. Σε φορολογική αποστράγγιση των πιο αδύναμων εισοδηματικά στρωμάτων, φτωχοποίηση των εργαζομένων, βίαιη καταστροφή των μεσαίων στρωμάτων. Σε επανεμφάνιση της πείνας. Σε «επιδημία» αυτοκτονιών.

          Κι αυτά τα προκαλεί όχι ως παράπλευρα «ατυχήματα», αλλά ως στάδια και συστατικά της. Έτσι λ.χ. αναγκαία και επιδιωκόμενη παράμετρος αυτής της πολιτικής (ενδεχομένως όχι στο  πρωτοφανές κατρακύλισμα του 20% για χώρα της ευρωζώνης σε μη πολεμική περίοδο) είναι η ύφεση. Που αποσκοπεί στην συμπίεση των μισθών κάτω απ’ το όριο της φτώχειας σε έδαφος τεράστιας ανεργίας. Στην συντριβή των  συνδικάτων και την εκμηδένιση των εργαζομένων, ώστε  τα «μέτρα» να ξεδιπλώνονται ανεμπόδιστα, σ΄ ένα συνεχές και καθολικό, καθοδικό «σπιράλ» που αφορά σε μισθούς, τιμές και όλες τις αξίες της οικονομίας.  Ώσπου στο κατώτερο σημείο, στο έδαφος ενός γονατισμένου λαού και με συντριμμένη την εργασία, να εμφανισθεί και πάλι μεγέθυνση, κυρίως εξαγωγική. Και μαζί της η ανάλογη απασχόληση,  πλήρως «ελαστική» και με εκτεταμένες ζώνες «ειδικών καθεστώτων». Έτσι τουλάχιστον προσδοκά.

        Αυτό είναι βέβαια «Πρόγραμμα Αποσταθεροποιήσεως» και πλήρους απορρυθμίσεως, ασύμβατο με την ανάγκη παραγωγικής ανασυγκροτήσεως και αναπτύξεως προς όφελος του λαού και του τόπου. Είναι σενάριο του κοινωνικού ολοκαυτώματος που ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας.

          Φυσικά κάποιοι κερδίζουν πολλά εκεί που άλλοι χάνουν και την ζωή τους. Και δεν πρόκειται μόνο για τους τραπεζίτες, που μέσω των πακέτων διασώσεως και επανακεφαλαιοποιήσεως μετατρέπουν συνεχώς ιδιωτικό χρέος σε δημόσιο.

          Η κύρια αιχμή των νεοφιλελευθέρων ιδεοληψιών για «μικρότερο κράτος» έχει να κάνει με τις επιταγές πωλήσεως των «φιλέτων» όσον αφορά στις δημόσιες επιχειρήσεις, υποδομές, γη και  κτίρια. Τεράστια μεταφορά δημοσίων πόρων και δημοσίου περιουσίας σε «ιδιώτες» (θηριωδών διαστάσεων πολυεθνικούς ομίλους) αντί πινακίου φακής: «Fire-sell» – «κοψοχρονιάς» – σύμφωνα με τον επικρατούντα διεθνή όρο. Αυτό τον στόχο τον πετυχαίνει η  εσωτερική υποτίμηση, καθώς ανάμεσα στις πρώτες αξίες που εγκλωβίζονται στο καθοδικό σπιράλ είναι η αξία της δημόσιας περιουσίας.

                            …και η «θεωρία» στα χαρτιά

          H ολοφάνερη πλέον χρεωκοπία της πολιτικής εσωτερικής υποτιμήσεως του Μνημόνιου στην Ελλάδα συνδέεται πριν απ’  όλα με το «θεωρητικό σχήμα» που υπηρετεί. Έτσι «στα χαρτιά», αν σε μια οικονομία σε κατάσταση «ανισορροπίας» (κρίσεως) γίνει δυνατό να ενεργοποιηθεί ένας μηχανισμός αναπροσαρμογής, κάποια στιγμή  στο μέλλον η οικονομία θα βρεθεί αναπόφευκτα σε ένα καινούργιο σημείο ισορροπίας.

          Η ενεργοποίηση του μηχανισμού προωθείται με την συμπίεση προς τα κάτω μισθών και τιμών, επιζητώντας την επίδραση της βελτιωμένης  «ανταγωνιστικότητας τιμής» στην συνολική ζήτηση (δηλ. στο άθροισμα εσωτερικής [καταναλώσεως] και εξωτερικής ζητήσεως [εξαγωγές]). Το σημείο επιτεύξεως της νέας «ισορροπίας» της οικονομίας αναμένεται ότι θα χαρακτηρίζεται από πληθωρισμό σταθερό και ίσο με εκείνο των ανταγωνιστριών χωρών και από βελτιωμένο εξωτερικό ισοζύγιο αγαθών και υπηρεσιών. Η κατάληξη θεωρείται «μονόδρομος», καθώς το σημείο της νέας ισορροπίας είναι «σημείο βαρυτικής έλξεως» που καθόλου τυχαία ονομάζεται «ποσοστό ανεργίας σταθερού πληθωρισμού» ή «φυσικό (!) ποσοστό ανεργίας»: Η ανεργία αποτελεί κεντρική προϋπόθεση για την επιθυμητή «ρύθμιση» της τιμής της εργασίας και,  κατ’  ακολουθία, και όλων των άλλων τιμών, μεταξύ των οποίων και της αξίας της δημοσίου περιουσίας.

          Βέβαια η «θεωρία» δέχεται ως πιθανή την επενέργεια πολλών αιτιών «υστερήσεως» από το «επιθυμητό» αποτέλεσμα: Από τα ιδιαίτερα διαρθρωτικά χαρακτηριστικά της οικονομίας μέχρι την ύπαρξη  επιμόνων μηχανισμών φθίνουσας συσσωρεύσεως του κεφάλαιου, αποεπενδύσεως και  τόσο δραστικής μειώσεως της εσωτερικής ζητήσεως ώστε να «υπερακοντίζει» την αύξηση της εξωτερικής.  Έτσι γίνεται η παραδοχή ότι ενώ σε κάποιες χώρες μπορεί να είναι γοργή η «προσαρμογή», σε άλλες μπορεί να χρειασθεί ακόμα και δεκαετίες(!). Για την Ελλάδα ο επικεφαλής οικονομολόγος του ΔΝΤ Ολιβιέ Μπλανσάρ όσο και ο γνωστός οικονομικός αναλυτής των Γερμανικών Financial Times Βόλφγκανγκ Μινχάου υποστηρίζουν ότι, εφαρμόζοντας το Μνημόνιο, θα πρέπει να αναμένονται «τουλάχιστον» άλλα 10 χρόνια υφέσεως…

                           «Θεωρία» εφημεριδογραφίας…

          Στην πραγματικότητα, η Ελλάδα αποτελεί το πρώτο πεδίο πειραματικής εφαρμογής μιας ούτε καν συγκροτημένης θεωρίας: Παρόλο που οι βασικές «ιδέες» πρωτοεμφανίσθηκαν μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού» και την διαδικασία «μεταβάσεως» στις Βαλτικές χώρες, δεν υπάρχει έρευνα. Οι πρώτες – ακόμα ελάχιστες – ακαδημαϊκές εργασίες εμφανίζονται μόλις τέλη 2011/ αρχές 2012! Μέχρι τότε η «θεωρία» αναπτυσσόταν με ανταλλαγές ιδεών ανάμεσα σε δημοσιογράφους κυρίως δύο βασικών εντύπων του χρηματιστικού κεφαλαίου, του Economist και της «Wall-Street Journal».

               …και ανταλλαγής εμπειριών από την Βαλτική

          Η μοναδική μέχρι σήμερα αναφερόμενη από τα ΜΜΕ ως «επιτυχής» περίπτωση εφαρμογής της πολιτικής εσωτερικής υποτιμήσεως είναι αυτή της επεμβάσεως του ΔΝΤ στην Λετονία. Στην πραγματικότητα, κινείται στην διάσταση των «αστικών μύθων».  Σε μια χώρα όπου όλα τα μεγέθη, χρέη, έλλειμμα και δάνεια είναι πολύ μικρά, η Λετονία και σήμερα παραμένει πολύ χαμηλά στους δείκτες αναπτύξεως, ενώ δεν έχει αναστραφεί η μεγάλη μετανάστευση του λαού της που ακολούθησε την «επέμβαση».    Όπως επισημαίνει σε πρόσφατο άρθρο του με τίτλο «Τα λάθη που κάναμε στην Ελλάδα» ο συντάκτης της περσινής έκθεσης του ΟΟΣΑ για την χώρα μας, Γάλλος οικονομολόγος Ρεζά Λαχιτζί: «Αυτές οι ιδέες, που έχουν παρουσιασθεί εδώ και 20 χρόνια με το όνομα θεραπεία μέσω σοκ, είχαν τα γνωστά αποτελέσματα σε ορισμένες χώρες του πρώην κομμουνιστικού μπλοκ και από τότε η οικονομική θεωρία τονίζει συνεχώς την σημασία των θεσμών. Στο μεταξύ η Ελλάδα βυθίζεται σε μια επικίνδυνη κοινωνική κρίση και πολιτική αστάθεια.»

          Ας θυμηθούμε μόνο τα περί «μονοδρόμου» της ακολουθούμενης στην χώρα μας – και προοπτικά σε όλη την Ευρώπη – πολιτικής!

                ΤΟ ΤΑΙΠΕΔ ΚΑΙ Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΗΣ TREUHAND

          Σύμφωνα με «διαρροή» στον Spiegel, στις προτάσεις Μέρκελ για το συμπληρωματικό, κατ’  απαίτηση Ολάντ, Σύμφωνο Αναπτύξεως θα συμπεριλαμβάνεται  και η δημιουργία υπηρεσίας τύπου Treuhand σε κάθε χρεωμένη χώρα του Νότου για γοργές ιδιωτικοποιήσεις. Στην Ελλάδα αυτή υπάρχει εδώ κι ένα χρόνο: Πρόκειται για το Ταμείο Αξιοποιήσεως Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου (ΤΑΙΠΕΔ), που συγκροτήθηκε με τον εφαρμοστικό νόμο για το Μεσοπρόθεσμο.

          H Treuhand (1990-1994) υπήρξε για σύντομο χρονικό διάστημα η μεγαλύτερη εταιρία holding στον κόσμο: Είχε αναλάβει την ιδιωτικοποίηση 8.500 επιχειρήσεων – από χαλυβουργεία μέχρι κινηματογραφικά στούντιο, από ορυχεία μέχρι ενέργεια –  με 4.000.000 εργαζομένους, 2,4 εκατ. εκταρίων αγροτικής γης και δασών (εκτάσεως ίσης με το μισό κρατίδιο της Σαξονίας-Άνχαλτ), χιλιάδων συγκροτημάτων πολυκατοικιών και της περιουσίας του στρατού, των πολιτικών κομμάτων και των μαζικών οργανώσεων της Ανατολικής Γερμανίας.   

           Σήμερα, σχεδόν 2 δεκαετίες από την διάλυση της, η Treuhand εμφανίζεται ως πρότυπο. Η αλήθεια όμως είναι ότι το 1994 διαλύθηκε εν μέσω εργατικών κινητοποιήσεων με επίκεντρο έναν τεράστιο αριθμό «μη αναγκαίων» απολύσεων (2.500.000 εργαζομένων, οι περισσότεροι από τους οποίους δεν ξαναδούλεψαν), καταγγελιών για κλείσιμο κερδοφόρων επιχειρήσεων προς όφελος των δυτικογερμανικών ανταγωνιστριών τους και πάσης φύσεως άλλων σκανδάλων: 500 υποθέσεις συσχετισμένες με τις fast track πωλήσεις της, από δωροδοκία έως κατάχρηση και απάτη, διερευνούσε η Δικαιοσύνη την περίοδο διαλύσεώς της. Προφανώς όχι άδικα: Με αρχική αποτίμηση της αξίας των προς πώληση περιουσιακών στοιχείων τα 600 δις δυτικογερμανικά μάρκα (300 δις ευρώ), πούλησε το 85% της δημόσιας περιουσίας της Ανατολικής Γερμανίας αντί 44 δις μάρκων (ανάμεσα τους «δημοφιλείς» επιχειρήσεις πουλήθηκαν σε πλειστηριασμούς με ένα μοναδικό πλειοδότη αντί 1 [!!!] μάρκου): Με τελικό απολογισμό  από την μεταφορά ενός τεράστιου δημοσίου πλούτου στον «ιδιωτικό τομέα», 170 εκ. ζημιές… Χάρη και στην δραστηριότητα των 3.000 νεαρών υπαλλήλων της, αποσπασμένων από τους μεγαλυτέρους δυτικογερμανικούς επιχειρηματικούς ομίλους με «ειδικό σκοπό».         

          Το ΤΑΙΠΕΔ συγκεντρώνει τα βασικά χαρακτηριστικά της Treuhand. Διασώζοντας τον δημόσιο πλούτο, ας μην επιτρέψουμε να έχει και την διαδρομή της.

Νάντια Βαλαβάνη

Άρθρο Βαρουφάκη για το σχέδιο «Treuhand» του Σόιμπλε

Ο Γιάνης Βαρουφάκης, με άρθρο του στην ιστοσελίδα Project Syndicate, αποκαλύπτει την εναλλακτική πρόταση της ελληνικής κυβερνήσεως για το Ταμείο Ιδιωτικοποιήσεων αλλά και το «μειωτικό και ολέθριο» σχέδιο «Treuhand» του Σόιμπλε

Ολόκληρο το άρθρο του Γιάνη Βαρουφάκη Project Syndicate:

Στις 12 Ιουλίου, η Σύνοδος των ηγετών της ευρωζώνης υπαγόρευσε τους όρους παραδόσεως στον Έλληνα πρωθυπουργό, Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος, τρομοκρατημένος από τις εναλλακτικές, τους αποδέχθηκε όλους. Ένας από αυτούς τους όρους αφορούσε στην διάθεση των υπoλοίπων περιουσιακών στοιχείων του ελληνικού δημοσίου.

Οι ηγέτες της ευρωζώνης ζήτησαν να μεταφερθούν τα ελληνικά περιουσιακά στοιχεία σε ένα τύπου Treuhand ταμείο- ένα όχημα παρόμοιο με αυτό που είχε χρησιμοποιηθεί μετά από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου για γρήγορες ιδιωτικοποιήσεις, με μεγάλη οικονομική ζημία και καταστροφικές συνέπειες για την απασχόληση όλης της εξαφανιζόμενης δημόσιας περιουσίας της Ανατολικής Γερμανίας.

Αυτό το ελληνικό Treuhand θα είχε έδρα- περιμένετε- στο Λουξεμβούργο και θα διοικείτο από μια ομάδα εποπτευομένη από τον υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, τον συντάκτη αυτού του σχεδίου. Θα ολοκλήρωνε τις πωλήσεις μέσα σε τρία χρόνια. Όμως, ενώ το έργο του πρωτότυπου Treuhand συνοδευόταν από τεράστιες επενδύσεις της Δυτικής Γερμανίας σε υποδομές και μεγάλης κλίμακας κοινωνικές μεταφορές στον πληθυσμό της Ανατολικής Γερμανίας, οι Έλληνες δεν θα ελάμβαναν κάποιο αντίστοιχο όφελος οποιουδήποτε είδους.

Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος που με διαδέχθηκε ως υπουργός Οικονομικών πριν από δύο εβδομάδες, έκανε ό,τι καλλίτερο μπορούσε για να βελτιώσει τις χειρότερες πτυχές του πλάνου για το ελληνικό Treuhand. Κατάφερε να έχει το ταμείο την έδρα του στην Αθήνα και απέσπασε από τους δανειστές (την λεγόμενη τρόικα των Κομισιόν, ΕΚΤ, ΔΝΤ) την σημαντική παραχώρηση ότι οι πωλήσεις θα μπορούν να επεκταθούν στα 30 χρόνια, αντί στα τρία. Αυτό ήταν κρίσιμο, προκειμένου να επιτραπεί στο ελληνικό κράτος να κρατήσει τα υποτιμημένα περιουσιακά στοιχεία μέχρι να ανακάμψει η τιμή τους από τα τρέχοντα χαμηλά επίπεδα λόγω της υφέσεως.

Αλίμονο, το ελληνικό Treuhand παραμένει κάτι απεχθές και θα πρέπει να είναι στίγμα στην συνείδηση της Ευρώπης. Ακόμη χειρότερα, είναι μία χαμένη ευκαιρία.

Το πλάνο είναι πολιτικά τοξικό, γιατί το ταμείο- παρότι θα έχει έδρα στην Ελλάδα- θα το διαχειρίζεται ουσιαστικά η Τρόικα. Επίσης είναι οικονομικά επιβλαβές, γιατί τα έσοδα θα πάνε για την εξυπηρέτηση αυτού που τώρα ακόμη και το ΔΝΤ παραδέχεται ότι αποτελεί ανεξόφλητο χρέος. Και αποτυγχάνει οικονομικά, γιατί σπαταλά μία θαυμάσια ευκαιρία για την δημιουργία σταθεροποιητικών επενδύσεων προκειμένου να βοηθηθεί η αντιμετώπιση του υφεσιακού αντίκτυπου της τιμωρητικής δημοσιονομικής εξυγιάνσεως που είναι επίσης μέρος των «όρων» της Συνόδου της 12ης Ιουλίου.

Δεν χρειαζόταν να γίνει έτσι. Στις 19 Ιουνίου επικοινώνησα στην γερμανική κυβέρνηση και την τρόικα μία εναλλακτική πρόταση, ως μέρος ενός εγγράφου με τίτλο «Τερματίζοντας την ελληνική κρίση»: «Η ελληνική κυβέρνηση προτείνει να συνδυάσει τα δημόσια περιουσιακά στοιχεία (εξαιρώντας αυτά που σχετίζονται με την ασφάλεια της χώρας, τις δημόσιες παροχές και την πολιτιστική κληρονομιά) σε μία κεντρική ελέγχουσα εταιρεία που θα διαχωρίζεται από την κυβερνητική διοίκηση και θα αντιμετωπίζεται ως νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου, υπό την αιγίδα του ελληνικού κοινοβουλίου, με στόχο την μεγιστοποίηση της αξίας των περιουσιακών στοιχείων και την δημιουργία ρεύματος σταθεροποιητικών επενδύσεων. Το ελληνικό κράτος θα είναι ο μοναδικός μέτοχος, αλλά δεν θα εγγυάται το παθητικό ή το χρέος της.

Η εταιρεία θα παίζει ενεργό ρόλο στην προετοιμασία των περιουσιακών στοιχείων για πώληση. Θα «εξέδιδε ένα πλήρως εγγυημένο ομόλογο στις διεθνείς αγορές κεφαλαίων» για να συγκεντρώσει 30-40 δισ. ευρώ τα οποία, «λαμβάνοντας υπόψη την παρούσα αξία των περιουσιακών στοιχείων» θα «επένδυε στον εκσυγχρονισμό και την αναδιάρθρωση των περιουσιακών στοιχείων υπό την διαχείρισή της».

Το πλάνο προέβλεπε ένα επενδυτικό πρόγραμμα 3-4 χρόνων, με αποτέλεσμα «επιπρόσθετες δαπάνες 5% του ΑΕΠ ετησίως» με τις τρέχουσες μακροοικονομικές συνθήκες να σημαίνουν «έναν θετικό πολλαπλασιαστή αναπτύξεως πάνω από 1,5» ο οποίος «θα ενίσχυε την αύξηση του ονομαστικού ΑΕΠ σε ένα επίπεδο πάνω από 5% για αρκετά χρόνια». Αυτό με την σειρά του θα προκαλούσε «ανάλογες αυξήσεις σε φορολογικά έσοδα» και ως εκ τούτου «θα συνέβαλε στην δημοσιονομική βιωσιμότητα, ενώ θα επέτρεπε στην ελληνική κυβέρνηση να έχει πειθαρχία επί των δαπανών χωρίς να συρρικνώνει περαιτέρω την κοινωνική οικονομία».

Σε αυτό το σενάριο, το πρωτογενές πλεόνασμα (που δεν περιλαμβάνει τις πληρωμές τόκων) θα επετύγχανε μεγέθη «ταχύτητας διαφυγής» τόσο σε απόλυτη όσο και σε ποσοστιαία βάση με την πάροδο του χρόνου. Ως αποτέλεσμα, στην εταιρεία θα «χορηγείτο τραπεζική άδεια» σε 1-2 χρόνια «και έτσι θα μετατρεπόταν σε μία ολοκληρωμένη Αναπτυξιακή Τράπεζα, ικανή να συγκεντρώσει ιδιωτικές επενδύσεις στην Ελλάδα και να μπει σε σχέδια συνεργασίας με την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων».

Η Αναπτυξιακή Τράπεζα που προτείναμε «θα επέτρεπε στην κυβέρνηση να διαλέξει ποια περιουσιακά στοιχεία θα ιδιωτικοποιούντο και ποια όχι, ενώ θα εγγυάτο ένα μεγαλύτερο αντίκτυπο στην μείωση χρέους από τις επιλεγμένες ιδιωτικοποιήσεις». Άλλωστε, «οι τιμές των περιουσιακών στοιχείων θα αυξάνονταν περισσότερο από το πραγματικό ποσό που θα ξοδεύετο για τον εκσυγχρονισμό και την αναδιάρθρωση, με την βοήθεια ενός προγράμματος συνεργασιών δημοσίου και ιδιωτικού τομέα, η αξία των οποίων ενισχύεται ανάλογα με την πιθανότητα των μελλοντικών ιδιωτικοποιήσεων».

Η πρότασή μας αντιμετωπίστηκε με εκκωφαντική σιωπή. Πιο συγκεκριμένα, το Eurogroup και η τρόικα συνέχισαν να διαρρέουν στα διεθνή ΜΜΕ ότι οι ελληνικές αρχές δεν είχαν κάποια αξιόπιστη καινοτόμα πρόταση να κάνουν, δηλαδή το συνηθισμένο ρεφρέν τους. Μερικές ημέρες αργότερα, όταν οι δυνάμεις συνειδητοποίησαν ότι η ελληνική κυβέρνηση ήταν έτοιμη να συνθηκολογήσει πλήρως με τις απαιτήσεις της τρόικας, έκριναν σκόπιμο να επιβάλουν στην Ελλάδα το μειωτικό, αφάνταστο και ολέθριο μοντέλο Treuhand.

Σε μία κρίσιμη καμπή στην ευρωπαϊκή ιστορία, η καινοτόμος εναλλακτική μας πετάχθηκε στον κάλαθο των αχρήστων. Παραμένει εκεί, για να την ανακτήσουν άλλοι.

πηγὴ