Σούργελα ποὺ καταστρέφουν κάθε ἔννοια λογικῆς…

Σούργελα ποὺ καταστρέφουν κάθε ἔννοια λογικῆς...

Τὰ σούργελα ἔπαιξαν ῥόλο στὸ διάστημα τῆς κρίσεως. Πιθανὸν τὸν σημαντικότερο ῥόλο ἀπὸ ὅλους. Γιὰ νὰ εἴμαστε πιὸ ἀκριβεῖς, τὰ σούργελα ἦσαν αὐτὰ ποὺ ᾡρισαν κι ἐπέβαλαν τὴν ἀτζέντα τῆς συζητήσεως.

Προσοχὴ ὅμως. Δὲν τὸ ἔκαναν προσθέτοντας ζητήματα στὴν ἡμερησία διάταξι τοῦ δημοσίου διαλόγου, ἀλλά, ἀντιθέτως ἀφαιρῶντας.

Κάθε θέμα τὸ ὁποῖον ἀνελάμβαναν νὰ ὑπερασπίσουν, ἤ κι ἁπλῶς νὰ ἀναφέρουν, ἔβγαινε αὐτομάτως ἀπὸ τὴν συζήτησι τῶν «σοβαρῶν» καὶ ἐτοποθετεῖτο σὲ μίαν ἀπηγορευμένη ζώνη, ἐπειδὴ ἐὰν τὸ συζητοῦσαν θὰ ὑπῆρχε κίνδυνος νὰ ταὐτισθοῦν μὲ τοὺς τρελλούς. Καί, ἀσφαλῶς, δὲν θέλει κάποιος νὰ ταὐτίζεται μὲ τρελλούς.
Κορυφαῖο παράδειγμα ἡ ἐπιστροφὴ στὴν δραχμή, ποὺ εἶναι ἕνα πολὺ σοβαρὸ πρᾶγμα καί, σίγουρα, θὰ ἔπρεπε νὰ συζητηθῇ, τοὐλάχιστον ὡς ἐνδεχόμενον.

Ἀπὸ τὴν στιγμή, ὅμως, ποὺ ἀπὸ τὴν πρώτη ὥρα ἀνέλαβαν τὴν προώθησι τοῦ σχετικοῦ αἰτήματος τὰ σούργελα, τὸ ἔνστικτον αὐτοπροστασίας ὅλων τῶν ὑπολοίπων ἐπέβαλε τὴν χωρὶς ὅρους συσπείρωσί τους στὸ στρατόπεδον τοῦ «μένουμε εὐρῶ», ποὺ ἔγινε τελικῶς τὸ ἐξ ὁρισμοῦ, πλὴν κενὸ νοήματος, ἐθνικό τους ἰδεολόγημα, χωρὶς νὰ ἔχῃ προηγηθῆ κάποιου εἴδους διάλογος.

Στὴν πραγματικότητα δὲν ἦταν ἀντίθετος πολιτικὴ στάσις. Ἦταν αἰσθητικὴ ἄμυνα, ἀπὸ τὴν ὁποίαν προέκυψε καὶ ἡ πολιτικὴ διαφοροποίησις. Ἀναγκαστικῶς μία διαφοροποίησις ῥηχὴ καὶ χωρὶς πολιτικὸ περιεχόμενον.

Πλῆθος σοβαρῶν θεμάτων, ποὺ ἔπρεπε νὰ ἀπασχολήσουν, ἐκάϋσαν κι ἔμειναν ἐκτὸς ἀτζέντας τῶν «νουνεχῶν», ἐπειδή, ἁπλῶς καὶ μόνον, τὰ ὑπερασπίζονται μὲ πάθος οἱ Λαφαζανοτσιπροκαμμένοι. Ἡ κοινωνία ἐβυθίσθη σὲ ἕναν περίεργο μανιχαϊσμό, ὅπου οἱ ἀπόψεις ἔπαιρναν τὸ πρόσημο τοῦ καλοῦ ἢ τοῦ κακοῦ, ἀναλόγως μὲ τὸ ποιὸς τὶς πρῶτο-ἐνεφάνισε στὴν δημόσιο σκηνή. Αὐτὸς ἔπαιρνε τὴν πατέντα. Οἱ ἄλλοι, ἁπλῶς, ἐγίνοντο ἀντίθετοι.

Θυμᾶμαι, τὴν τελευταία συνάντησί μου, πρὶν τέσσερα χρόνια, μὲ φιλικό μου πρόσωπο, ποὺ ἀργότερα ἐξελίχθη σὲ πολιτικὸ παράγοντα κόμματος, ηὐξημένης  ὑγρασίας καὶ ῥευστότητος. Εἶχα κάποιες ἀντιῤῥήσεις γιὰ τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖον ἐσχεδιάζοντο τὴν ἐποχὴ ἐκείνην οἱ «ἰδιωτικοποιήσεις.

Ἡ ἀπάντησις ποὺ πῆρα ἦταν ὅτι «ἀκούγομαι σὰν Καμμένος», ποὺ προεκάλεσε ἀσφαλῶς τὴν ὀργή μου. Γιὰ τὸ ἐν λόγῳ πρόσωπο, ὅμως, ἦταν τὸ τέλειο ἐπιχείρημα, ἀσχέτως ἐὰν δὲν εἶχε κάποιαν ἀπολύτως σχέσι μὲ ὅσα ἔλεγα. Διότι τὸ πρόβλημα δὲν ἦσαν αὐτὰ ποὺ ἔλεγα καθεαυτά. Ἦταν ἡ συνάφειά τους στὴν ἐπιφάνεια καὶ στοὺς ὑπερίλους μὲ τὰ ζωώδη συνθήματα τοῦ Καμμένου. Μποροῦσα νὰ λέω ὅ,τι θέλω, φθάνει νὰ μὴν ἀκούγομαι σὰν Καμμένος. Ἄρα νὰ μὴ συζητῶ γιὰ τὶς ἰδιωτικοποιήσεις καὶ νὰ υἱοθετήσω αὐτομάτως τὴν στάσι τῆς ἄλλης πλευρᾶς (πού, ἐν προκειμένῳ, τὴν περίοδο ἐκείνην, ἔλεγε «ποῦλα τα ὅλα χωρὶς ἐξαίρεσι καὶ χωρὶς παζάρι»).

Ὁ διάλος εἶχε ἤδη μετατραπεῖ σὲ ἄσκησι ψευδο-αἰσθητικῆς, μὲ ἀπηγορευμένες ζῶνες, τὶς ὁποῖες ἐπέβαλαν οἱ ψεκασμένοι. Καὶ ἡ κοινωνία ἔμενε στὸ σκοτάδι καὶ τὴν σύγχυσι. Μακρυὰ ἀπὸ τὴν πολιτική.

Ἕρμιππος Ἑρμιππίου

εἰκόνα

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply