Συμπαντικὲς ἀποκαλύψεις (δ)

Συνέχεια ἀπὸ τά:

Συμπαντικὲς ἀποκαλύψεις (α)
Συμπαντικὲς ἀποκαλύψεις (β)

Συμπαντικὲς ἀποκαλύψεις (β)

Συμπαντικὲς ἀποκαλύψεις (γ)

Ο Δημόκριτος αναφέρθηκε στα άτομα, την μικρότερη μονάδα ύλης, που δεν μπορεί να διαιρεθεί περαιτέρω σε μικρότερα κομμάτια.
Θα μελετήσουμε το θέμα της κυκλικής δομής,  θεωρώντας τον  μικρότερο  δυνατό κύκλο με διάμετρο την μικρότερη μονάδα μήκους: το κβαντικό μήκος l.

Aς εξετάσουμε τις ιδιότητες ενός κύκλου με διάμετρο l.

O κύκλος αυτός θα έχει περίμετρο  με μήκος ίσο με π*l, δηλαδή κατά προσέγγιση 3,14*l.
Kαθώς όμως το μήκος l δεν μπορεί να διαιρεθεί περαιτέρω εξ ορισμού, το μήκος της περιμέτρου θα ήταν ή 3*l ή 4*l.

Ένας κύκλος με διάμετρο l και περίμετρο 3*l δεν μπορεί να είναι κλειστό σχήμα.

Από τον κύκλο  λείπει το  4,5% της αναμενομένης περιμέτρου (=3/3,14 ) και αντιστοιχεί συνεπώς σε τόξο 343,94 μοιρών (=360*0,955).
Με ανάλογο τρόπο ευρίσκουμε ότι του λείπει και το 4,5% του αναμενομένου εμβαδού του κύκλου.

Μπορεί ένα παρόμοιο σχήμα να θεωρηθεί συμβατικός κύκλος;

H απάντηση είναι ναι με μία προϋπόθεση: Aν περιστρέφεται με γωνιακή ταχύτητα 7911 μοίρες στην κβαντική μονάδα χρόνου, δηλαδή εκτελεί 23 πλήρη κβαντικά τόξα στην μονάδα του χρόνου (=23*343,94 μοίρες), που αντιστοιχούν περίπου σε 22 τόξα των 360 μοιρών.

Καθώς στον πραγματικό κόσμο μετράμε τόξα των 360 μοιρών ως ένα κύκλο, το συμπέρασμα είναι ότι, αν στην φύση υπάρχει κβαντική κυκλική δομή, τότε θα πρέπει αναγκαστικά να περιστρέφεται με γωνιακή ταχύτητα ίση ή πολλαπλάσια της παραπάνω αναφερομένης.
Στην περίπτωση αυτή κάθε  γεωμετρικός  κύκλος είναι στην ουσία στρόβιλος.
Η ουσιαστική διαφορά του κύκλου από τον στρόβιλο έγκειται στον παράγοντα χρόνο.

Από την παραπάνω αναφορά εξηγείται εύκολα γιατί ο πραγματικός χώρος που μας περιβάλλει εμφανίζεται να περιστρέφεται, καθώς τον παρατηρούμε στην διάρκεια του  χρόνου.

Υπάρχει βέβαια μία διαφορά:

Kατά την παρατήρηση στον χρόνο  απισθοδρομούμε κατά έναν κύκλο σε 23 «πλήρεις» φαινομενικές περιστροφές.
H φορά της περιστροφής δεν επηρεάζει το φαινόμενο αυτό.

Aν ο κύκλος επεκτεινόταν συγχρόνως με την ίδια ταχύτητα κατά μήκος της περιμέτρου του και προς τις δύο δυνατές φορές, αυτό θα ισοδυναμούσε με διπλάσια γωνιακή ταχύτητα περιστροφής και ο κύκλος θα ολοκληρωνόταν κάθε 11 περιστροφές στην μονάδα του χρόνου.

Αν αυτό σας θυμίζει την διάρκεια του ηλιακού έτους (11 χρόνια ή 11 πλήρεις περιστροφές), αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο.

Το παρόν σύμπαν επεκτείνεται συγχρόνως και ομοιόμορφα  προς το μέλλον και προς το παρελθόν.

Τι θα συνέβαινε άραγε αν η σφαιρική δομή δεν περιστρεφόταν γύρω από κάποιο κέντρο;

Όπως εξηγούσαμε παραπάνω η δομή θα είχε ένα κενό ισοδύναμο με μία κυκλική φέτα, που αντιστοιχεί σε τόξο 16,06 μοιρών.
Συνεπώς δύο κάθετες μεταξύ τους κυκλικές δομές θα μπορούσαν να συνυπάρξουν στον κενό χώρο, χωρίς να έρχονται σε επαφή εφαπτόμενες σ’ ένα κοινό σημείο των δύο διαφορετικών περιμέτρων τους.
Για την ακρίβεια πολλές τέτοιες κυκλικές δομές θα μπορούσαν να συνυπάρξουν, διαμορφώνοντας στον χώρο μία σφαιρική επιφάνεια, που της  λείπει μία φέτα παρόμοια με φέτα καρπουζιού, που αντιστοιχεί σε κεντρική γωνία 16,06 μοιρών στο ένα κάθετο επίπεδο και 180 μοίρες στο άλλο κάθετο επίπεδο.

Αυτό σημαίνει ότι οι δύο κάθετες διαστάσεις μεταξύ τους μπορούν να ανήκουν συγχρόνως σε διαφορετικές μεταξύ τους και κάθετες δομές, που όμως αλληλοσυμπληρώνονται η μία με την άλλη και αλληλοεπηρεάζονται, χωρίς να αποτελούν ενιαίο σύνολο.

Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που ο ηλεκτρισμός και μαγνητισμός συνυπάρχουν στον χώρο, αλληλεπιδρούν μεταξύ τους κάθετα  (180/2=90) και εμφανίζονται με δύο μορφές (θετικό και αρνητικό φορτίο και βόρειος και νότιος πόλος).

Η γνώση  αυτή προβλέπει ότι στο σύμπαν δημιουργείται, ή μπορεί να υπάρξει  χώρος, όπου ο μαγνητισμός δεν συνοδεύεται από εκδηλώσεις ηλεκτρισμού και αντίθετα.
Ο χώρος αυτός αντιστοιχεί στο φως, που είναι ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία, χωρίς να μπορούμε να εντοπίσουμε σ’ αυτήν ούτε ηλεκτρικά φορτία, ούτε μαγνητικά πεδία.

Το φως περιβάλλει τον ‘Ηλιο και φαίνεται να πηγάζει μέσα από αυτόν, καταλαμβάνοντας τον ίδιο χώρο χωρίς να έχει διαστάσεις.

Η εκπομπή φωτός από τον Ήλιο είναι πιθανόν να παράγεται με την μορφή φωτεινής φέτας και όχι ως σφαιρικό κύμα.
Για τον λόγο αυτό φθάνει σε μακρινές αποστάσεις ως ακτίνα φωτός και δεν χάνει σημαντικό μέρος της ισχύος του κατά την μετάδοση του ως την γη.

Αν το φως του Ηλίου παραγόταν στην επιφάνεια του Ηλίου  ως φωτεινό σφαιρικό κύμα, η ισχύς της μεταφερομένης ενεργείας θα έπρεπε  να μεταβάλεται αντιστρόφως ανάλογα με τον κύβο της αποστάσεως.
Αντίθετα η ισχύς του φωτός, που μεταδίδεται ως επίπεδο κύμα, μεταβάλλεται αντιστρόφως ανάλογα με το τετράγωνο της αποστάσεως.

Η μετάδοση του φωτός ως τρισδιάστατη φέτα έχει ως αποτέλεσμα η ισχύς του να μεταβάλλεται  αντιστρόφως ανάλογα με το τετράγωνο της αποστάσεως (επίπεδο κύμα), αλλά ενισχυμένη ανάλογα με τον λόγο της γωνίας της φέτας ως προς τις 180 μοίρες, δηλαδή 11,2 φορές (=180/16,06).

Κατάλληλη αξιοποίηση αυτής της γνώσεως θα μπορούσε να οδηγήσει στο μέλλον σε  υλοποίηση συστημάτων μεταφοράς ενεργείας από τον Ήλιο  μέσω διαύλων ακτίνων υψηλής ενεργείας.

Η κυκλική και η σύνθετη σφαιρική δομή υπάρχει σε μεγάλη έκταση στο σύμπαν.
Το σύμπαν με την βοήθεια της κυκλικής και σύνθετης σφαιρικής δομής επιτυγχάνει συγκέντρωση της ύλης και σύνθετη δομή με δυνατότητες δημιουργίας και καταστροφής νέων μορφών οργανώσεως.
Η περιστροφή δημιουργεί δυναμικά περιβάλλοντα αναπτύξεως και καταστροφής.

Ας ελπίσουμε μόνο να μην αξιοποιήσει ποτέ πλήρως τις δυνατότητές της ο άνθρωπος στον ρόλο του «μαθητευομένου» Θεού…

Αρκετά όπλα μαζικής καταστροφής υπάρχουν.

Ποιός θα ήθελε επιπλέον χρονομηχανές, υπερφωτεινά ταξίδια, στροβίλους φωτιάς , κοσμικές σκουληκότρυπες και ακτίνες θανάτου;

Η ΚΛΑΣΣΙΚΗ ΣΦΑΙΡΙΚΗ ΔΟΜΗ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΙΚΟΥ ΜΑΣ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

Η ΚΛΑΣΣΙΚΗ ΣΦΑΙΡΙΚΗ ΔΟΜΗ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΙΚΟΥ ΜΑΣ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

Son ofEon

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply