Περὶ …«ἀναπτύξεως» ἄλλων ἐποχῶν…

Περὶ ...«ἀναπτύξεως» ἄλλων ἐποχῶν...

Βρῆκα πρὸ ἡμερῶν, 85ετῆ συνάδελφο Μηχανολόγο, τὸν ὁποῖο πρὶν χρόνια εἴχα ὑπεργολάβο, ὅταν κάναμε ἕνα μεγάλο ἔργο στὴν τότε Χαλυβουργία Θεσσαλίας (νῦν Ἑλλάδος).

Ὁ κύριος Κώστας, μιλοῦσε στὸ μορφοσίδερο. Ἢταν σὰν νὰ ἦταν προέκτασις τῶν χεριῶν του.
Πονοῦσε στὴν ἕλξι, ἀνακουφιζόταν ὅταν στηριζόταν καλά, ἤξερε πῶς νὰ τὸ ἑνώσῃ (προτιμοῦσε πάντα λύσεις μὲ βίδες ἀντὶ γιὰ κολλήσεις).

Ἐξαιρετικὸς μηχανικὸς (καὶ ἄνθρωπος).
Ὅταν μοῦ ξέφευγε κάποια βλακεία οὐδέποτε μὲ ἀπόπαιρνε καὶ προσπαθοῦσε νὰ μὲ πείσῃ μὲ τὴν γλῶσσα τῶν μαθηματικῶν (καὶ τῆς ἀντοχῆς ὑλικῶν).

Ὅταν τὸν ἐρώτησα γιὰ τὸ πῶς ξεκίνησε τὴν καριέρα του μοῦ εἶπε….:

«Τελείωσα τὸ Πολυτεχνεῖο τὸ 1958. Τότε ὁ Καραμανλῆς εἶχε φέρη τὸν Νιάρχο νὰ κάνῃ τὰ ναυπηγεῖα.
Ἔκανα αἴτηση  καὶ προσελήφθην, μαζὺ μὲ πολλοὺς ἄλλους μηχανικούς. Νὰ σκεφθῇς,
(μοῦ ἔλεγε) ἡ μεταλλικὴ κατασκευὴ τότε στὴν Ἑλλάδα δὲν ὑπῆρχε. Ἀκόμη καὶ ἁπλοϊκὰ δικτυώματα  εἰσάγοντο ἀπὸ τὸ ἐξωτερικό.

Ἐμεῖς λοιπόν, (μοῦ ἔλεγε καμαρώνοντας, ἀναφερόμενος στοὺ συναδέλφους του στὰ ναυπηγεῖα) ἀφοῦ δουλέψαμε κάμποσα χρόνια καὶ μάθαμε, κάναμε ἀρχικῶς κάποιες μικρὲς βιοτεχνίες. Κάποιοι ἀπὸ ἐμᾶς, στὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ 1960, ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ 1970, καταφέραμε αὐτὲς τὶς βιοτεχνίες νὰ τὶς κάνουμε σοβαρὰ ἐργοστάσια… Ἀπασχολοῦσα 70 ἄτομα σὲ δύο καὶ τρεῖς βάρδιες στὸ ἐργοστάσιο καὶ ἄλλους 50-100 στὰ ἐργοτάξια, ὅταν εἶχε ἔργο.

Τὸ πρᾶγμα ἄρχισε να στραβώνῃ στὶς ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ 1980…. κι ἀπὸ τότε οὐδέποτε ξαναΐσιωσε…

Τώρα, (μοῦ εἶπε) μὲ ἐξαίρεσι ἴσως τὴν ΜΕΤΚΑ, ξανὰ ἄρχισε ἡ εἰσαγωγὴ μεταλλικῶν κατασκευῶν ἀπὸ τὴν γειτονιά.»

Αὐτὸς εἶναι ὁ ἀναπτυξιακὸς νόμος , ἀγαπητὲς φίλες καὶ φίλοι, ποὺ  ἔχει ἀνάγκη ὁ τόπος….
Ἐλευθερία καὶ ἐμπιστοσύνη!
Μόνον ἐκεῖ μπορεῖ νὰ στηριχθῇ τὸ νέο ἑλληνικὸ ἀφήγημα.
Μὲ τὰ ΕΣΠΑ καὶ ἄλλα τέτοια ἀρχιδιλίκια τὸ μόνον ποὺ καταφέραμε ἦταν χρέος 320 δισεκατομμυρίων.

Ὅταν ἀναφέρονται στὸν «ἐθνάρχη» Καραμανλῆ, πάντα ἐρωτῶ…: «Ποιᾶς περιόδου;;;;»
Κι ἐὰν μοῦ ποῦν (ποὺ μοῦ λὲν οἱ περισσότεροι) τῆς μεταπολιτεύσεως…
Συγκρατοῦμαι νὰ μὴ τοὺς φτύσω.

«Ἕνας»

Υ.Γ. Γιὰ νὰ μὴ νομίσουν κάποιοι φίλοι, ὅτι ἀποφεύγω νὰ λέω τὰ πράγματα μὲ τὸ ὄνομά τους, στὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ 1960, ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ 1970, στὴν Ἑλλάδα ὑπῆρχε ἕνα περίεργο καθεστώς, ποὺ ὀνομάζετο δικατορία…. Ἡ ἀντίθεσίς μου μὲ τοὺς συνταγματάρχες ἔχει νὰ κάνῃ μὲ τὴν αἰσθητικὴ καὶ μόνον!

εἰκόνα

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply