Πολλὲς φορές, στὴν διάρκεια τῆς ἡμέρας, ἀναρωτιέμαι…
Νά βρίσω κάποιον ἤ νά τόν ἀφήσῳ νά φύγῃ, ἀντιλαμβανόμενος μόνον πώς πάλι ἀπέφυγε ἕνα καλό …στόλισμα;
(Ἰσχυροποιώντας μέσα του τὴν πεποίθησιν πὼς ὅσο μεγαλύτερος κάφρος γίνεται, τόσο πιὸ μεγάλες ἐλευθερίες ἀποκτᾶ στὸ νὰ καταστρέφῃ…!!!)
Νά ἀπαντήσω σέ κάποιον ἄλλον, ποὺ ἐνοχλεῖ, γελοιοποιεῖ καί καταστρέφει ὅ,τι μπορεῖ, ἀναλόγως τῶν λόγων του (;;;) καί τῶν πράξεών του, ἤ νά κάνω πώς δέν ἄκουσα;
Νά συμπεριφερθῶ κι ἐγώ σάν πολλά γνωστά μου γαϊδούρια, ἤ νά δόσω τόπο στήν ὀργή;

Κάποιες φορές, συνήθως ὅταν εἶμαι κουρασμένη, δὲν ἀποφεύγω τὶς διενέξεις. Ἀλλὰ πασχίζω, πολὺ συνειδητῶς καὶ φιλοτίμως, νὰ μὴν μὲ …συναντοῦν εὐάλωτη οἱ ἄλλοι, πρὸ κειμένου νὰ μὴν συγκρούομαι μαζύ τους.
Δὲν γίνεται νὰ «μεταμορφώνομαι» σὲ κάφρο, πρὸ κειμένου νὰ ἐμποδίσω τὸν κάφρο νὰ συμπεριφέρεται ὡς κάφρος.
Μὰ ἐὰν δὲν τὸ κάνω ἐγώ, τότε ὁ κάφρος θὰ καταλήξη νὰ καταστρέψη τὰ πάντα, μὲ τὴν ἄδειά μας.
Συνεπῶς πρέπει διαρκῶς νά παραμένω σέ ἑτοιμότητα γιά …μάχες;
Ἤ νά ἀδιαφορῶ;

Ὅταν ξεφεύγω  ἀπὸ τὸ ὁποιοδήποτε περιστατικό, δίχως νὰ ἐμπλακῶ καὶ δίχως νὰ ἀπαιτήσω τὰ αὐτονόητα,  ἔςτᾦ καὶ τὰ στοιχειώδη, τότε αἰσθάνομαι ἄσκημα.
Αὐτοενοχοποιοῦμαι διότι ἄφησα τὸν κάθε κάφρο νὰ ἁπλώσῃ  περισσότερο τὰ σκουπίδια του καὶ νὰ καταστρέψῃ λίγη ἀκόμη ἀπὸ τὴν κοινωνική μας δομή.

Ἡ ἄλλη πλευρὰ ὅμως, αὐτὴ τοῦ ἀνθρώπου ποὺ θέλει τὴν ἡσυχία του, κάποιες (ὅλο καὶ λιγότερες πλέον) φορὲς ὑπερισχύει καὶ σιωπῶ.
Αὐτομάτως ὅμως οἱ ἐνοχές, μαζὺ μὲ τὰ ἐρωτήματα ἀμφισβητήσεως τῶν ἀποτελεσμάτων μίας ἀκόμη συγκρούσεως,  μὲ πλημμυρίζουν…  Γιατί νά ἐπιτρέψω σέ αὐτόν νά μέ παρασύρῃ στόν κόσμο του; Μπορῶ νά τό ἀποφύγω; Μήπως ἔπρεπε κι ὄφειλα νά συμπεριφερθῶ διαφορετικά; Μήπως νά τοῦ ἐπιτρέψω νά πάρῃ τόν χρόνο του καί τόν χῶρο του κι ὅταν κάποτε θά καταλάβη, ἐὰν καταλάβῃ φυσικὰ κάποτε, τότε νά ξανασυζητήσουμε;

Ὄχι…
Ἡ ἀπάντησις εἶναι ὄχι…
Ἀπαγορεύεται ἡ σιωπή. Ἀπαγορεύεται ἡ ἀδειοδότησις τοῦ κάφρου νὰ βρωμίζῃ, νὰ μολύνῃ καὶ νὰ καταστρέφῃ. Ἀπαγορεύεται νὰ μένουμε ἀδρανεῖς καὶ τελικῶς παρατηρητὲς τῶν ἐγκληματιῶν, ποὺ ἀπομειώνουν σὲ ἀξία τὶς ζωές μας, τὶς ζωὲς τῶν παιδιῶν μας καὶ τελικῶς ἀκυρώνουν τὰ δικαιώματα ἐπιβιώσεώς μας ἐπὶ τοῦ πλανήτου.
Ἡ σιωπὴ ἐκλαμβάνεται ἀπὸ τὸν κάφρο ὡς ἀδυναμία καὶ τελικῶς ὡς ἔμμεσος ἀδειοδότησίς του.
Ἀπὸ τὸν πιὸ μικρὸ ἔως τὸν πιὸ μεγάλο  κάφρο, ἀπὸ τὸν γείτονα ἔως τὸν κομματικὸ παράγοντα, ἀπὸ τὸν ὑπουργὸ ἔως τὴν «Ἡνωμένη Εὐρώπη» τους, ἐμεῖς ὀφείλουμε καθημερινῶς νὰ μαχόμεθα γιὰ τὰ (θεωρητικῶς) αὐτονόητα.
Δὲν ὑπάρχει πλέον κάτι δεδομένον, ἀπὸ αὐτὰ ποὺ θεωρούσαμε ὡς δεδομένα. Ὅλα πρέπει νὰ κερδηθοῦν καὶ νὰ κτισθοῦν ἀπὸ τὴν ἀρχή. Κι ὅταν λέμε ἀρχή, ἐννοοῦμε ἀκόμη καὶ τὰ πιὸ ἁπλᾶ, ποὺ ἀναγκαζόμεθα ἐκ νέου νὰ διεκδικήσουμε, πρὸ κειμένου νὰ φθάσουμε στὰ πλέον σύνθετα καὶ στὴν συνολικὴ ἐλευθερία.

Ἄρα; Πόλεμος;
Φυσικά. Ἀπορῶ μάλιστα μὲ ὁρισμένους ποὺ ἀκόμη παρατηροῦν τὸ κατρακύλισμα σὰν νὰ μὴν ἀφορᾶ στὶς δικές τους ζωές.
Σήμερα ἐὰν δὲν γίνουμε ὅλοι μας μαχητές, σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα, χάσαμε. Οἱ μάχες μας ὁπουδήποτε, κάθε στιγμὴ καὶ πρὸς ὅλες τὶς κατευθύνσεις.
Ὄχι μάχες μὲ ὅπλα ποὺ σκοτώνουν, ἀλλὰ μὲ ὅπλα λογικά, ἠθικά, λεκτικά. Αὐτὰ ἀπαιτοῦνται, γιὰ τὴν ὤρα.
Κι αὐτά, ἐὰν θέλουμε νὰ ἐπιβιώσουμε, ὀφείλουμε νὰ τὰ ἔχουμε σὲ ἀπόλυτο ἑτοιμότητα.
Σὲ κάθε ἄλλην περίπτωσιν, ἐκτὸς ἀπὸ συνένοχοι στὸ ἔγκλημα ἐναντίον μας, θὰ εἴμαστε καὶ …τελειωμένοι.
Κι αὐτὸ δὲν μᾶς ἀρεσει…
Ἤ ἀντιδροῦμε ἢ ἂς …αὐτοκτονήσουμε.
Μέση ὀδὸς δὲν ὐπάρχει.

Φιλονόη

Σημείωσις πρώτη

Στὴν πραγματικότητα, ὡς ἄτομα, ὀφείλουμε νὰ θέλουμε καὶ νὰ ἀναζητοῦμε διαρκῶς τρόπους γιὰ νὰ γινόμεθα καλλίτεροι κι ὄχι νὰ μιμούμεθα αὐτοὺς ποὺ διαρκῶς …ὀλισθαίνουν.
Τὸ …«ἀνεβοκατέβασμά» μας, στὰ ἐπίπεδα ποὺ οἱ κάφροι ἀντιλαμβάνονται, δὲν κάνει καλὸ σὲ κάποιον.
Μόνον τὸ …«ἀνέβασμα» ὀδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο σὲ βελτιωμένα ἐπίπεδα ἀντιληπτικότητος, συνειδητότητος καὶ αὐτοεκτιμήσεως.
Ἀλλὰ αὐτὸ τὸ χάσαμε ἀπὸ τότε ποὺ καταλήξαμε νὰ κυβερνώμεθα ἀπὸ πολιτικὰ σκουπίδια, τὰ ὁποία, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν δική τους ἁρπακτή, μεριμνοῦν μόνον γιὰ τὴν ὁλοκληρωτικὴ ἐγκατάστασιν τῆς τραπεζικῆς δικτατορίας.
Ἂν καὶ ὡς ἄτομον προτιμῶ νὰ ἀσχολοῦμαι μὲ τὸ νὰ μπορῶ ἐγὼ νὰ γίνομαι κάθε ἡμέρα καὶ κάτι καλλίτερο, ὡς ἄνθρωπος, ἐν τούτοις ὑποχρεώνομαι ἀπὸ τὶς συνθῆκες νὰ στέκομαι διαρκῶς καὶ νὰ πολεμῶ στὰ ἐπίπεδα ποὺ ὁ κάφρος ὁρίζει, πρὸ κειμένου μελλοντικῶς (δὲν ξέρω πόσο μελλοντικῶς) νὰ ἔχω πιθανότητες νὰ ξανασχοληθῶ ἀποκλειστικῶς μὲ τὸ προσωπικό μου …«ἀνέβασμα»!!!
Ὁ τίτλος λοιπὸν ἀφορᾶ στὸ τώρα μας. Ἀφορᾶ στὴν ἐπιβίωσίν μας κι ὄχι στὰ ὅσα θὰ θέλαμε ἢ θὰ ὀφείλαμε νὰ κάνουμε ὡς ἄτομα γιὰ ἐμᾶς καὶ τοὺς γύρω μας.
Ἄλλως τέ… Ἐμεῖς εἴμαστε αὐτοὶ ποὺ ἐπιτρέψαμε στὴν καφρίλα νὰ διαφεντεύῃ σήμερα τὶς ζωές μας. Ἄρα ἐμεῖς εἴμαστε κι αὐτοὶ ποὺ ὀφείλουμε νὰ παύσουμε τὴν καφρίλα γιὰ νὰ βροῦν κάποιοι ἄλλοι, ἀργότερα, τὸν δρόμο γιὰ τὴν ἀπελευθέρωσιν.

Σημείωσις δευτέρα

Εἶναι, δυστυχῶς σήμερα, πολυτέλεια καὶ ἡ παιδεία καὶ ἡ αὐτοβελτίωσις καὶ ἡ καλλιέργεια.
Δίχως νὰ ἀποκλείονται φυσικὰ οἱ ὅποιες ἀτομικὲς προσπάθειες, δυστυχῶς μας, σὲ κοινωνικὸν ἐπίπεδον, παραμένουν ἀτομικές.
Ἔχουμε μακρὺ δρόμο γιὰ νὰ φθάσουμε σὲ ἐκεῖνον τὸ ἐπίπεδον, συνολικῶς, ποὺ δικαιωματικῶς θὰ ἀσχοληθοῦμε ἀποκλειστικῶς μὲ τὴν παιδεία μας. Γιὰ τὴν ὥρα ἡ αὐτοπεπαίδευσις εἶναι σπάνιον φαινόμενον καὶ δὲν ἀφορᾶ στὸ σύνολον.
Τὰ ἐπίπεδα ποὺ ὀφείλουμε νὰ ξαναδομήσουμε ξεκινοῦν ἀπὸ τὸ χαμηλότερον: αὐτὸ τῆς ἐπιβιώσεως.

Ὅταν καλυφθῇ αὐτό, τότε καὶ μόνον τότε θὰ μποροῦμε νὰ περάσουμε στὰ ὑπόλοιπα.

Σημείωσις τρίτη

Τὸ παραπάνω ἔγραψα στὶς 16 Ἰουνίου τοῦ 2014, ἀλλὰ γιὰ λόγους ἐπικαιρότητος ἔμεινε ξεχασμένο.
Σήμερα δημοσιεύεται μὲ ἀφορμὴ ἄσχετα περιστατικά, ὅπως αὐτὰ ποὺ συμβαίνουν στὰ στρατόπεδα συγκεντρώσεως τὶς τελευταῖες ἡμέρες.

εἰκόνα
γράφημα