Αυτό που κάνει ο Φίλης, και έτσι όπως το κάνει, διεγείρει και ενισχύει τα αντανακλαστικά του πιο αντιδραστικού μέρους της κοινωνίας (και της Εκκλησίας).

Ο Φίλης νομίζει ότι είναι ακόμα δημοσιογράφος στην Αυγή ή ομιλητής σε κάποιο πάνελ με την ιδιότητα του απλού πολίτη. Νομίζει ότι είναι στα κοινωνικά δίκτυα και κάνει αναρτήσεις για να πάρει λάικ.
Ακόμα κι αν κάποια από αυτά που λέει είναι σωστά, τα ακυρώνει στην πράξη καθώς εκείνο που μένει είναι η πρόκληση και όχι η ουσία. Και στην πολιτική ουσία είναι η ΠΡΑΞΗ. Είναι το «νομοσχέδιο» και η «υπουργική απόφαση».

Ο υπουργός δεν δικαιούται να μιλάει επί παντός επιστητού, αλλά να πράττει. Ακριβώς γιατί όταν μιλάει επί παντός επιστητού, και μάλιστα με λόγο διχαστικό και με απουσία επιχειρημάτων, δυναμώνει αυτό που, υποτίθεται, θέλει να παλέψει.

Οι άνθρωποι αυτοί νομίζουν ότι με τα λόγια αλλάζουν οι κοινωνίες, οι θεσμοί και οι αντιλήψεις.
Πιστεύουν ότι κατέχουν το άγιο δισκοπότηρο της σοφίας των λέξεων.
Μιλούν πολύ και (κάποια) τα λένε καλά –αναφορικά με τις προθέσεις. Μετά αποσύρονται στο δωμάτιό τους και κορδώνονται μπροστά στον καθρέπτη. «Ω ρε τι είπα σήμερα, τους έσκισα!».
Στην συνέχεια πηγαίνουν για ύπνο με την συνείδηση ήρεμη ότι έπραξαν το καθήκον τους.
Και ο τόπος ρημάζει και λιμνάζει μέσα στην απραξία.
Μέσα σε καταιγίδα ακατάσχετης φλυαρίας και ανοησίας.

Ἀλικᾶκος Δημήτρης

εἰκὼν