Λέγεται πὼς ἡ ἐνασχόλησις μὲ τὴν φιλοσοφία ἤρχισεν ἀπὸ τοὺς βαρβάρους, ἐπειδὴ εἰς τοὺς Πέρσας ὑπῆρξαν οἱ Μάγοι,
εἰς τοὺς Βαβυλωνίους ἤ Ἀσσυρίους οἱ Χαλδαῖοι, οἱ γυμνοσοφιστὲς εἰς τοὺς Ἰνδοὺς καὶ εἰς τοὺς Κέλτας καὶ Γαλᾶτας οἱ ὀνομαζόμενοι Δρυΐδες καὶ Σεμνόθεοι, σύμφωνα μὲ ὅσα λέγει ὁ Ἀριστοτέλης εἰς τὸν «Μαγικὸ» καὶ ὁ Σκωτίων εἰς τὸ εἰκοστὸν τρὶτον βιβλίον τῆς «Διαδοχῆς».
ὁποίων ἦταν ὁ Πέρσης Ζωροάστρης, μέχρι τὴν ἄλωσιν τῆς Τροῖας ἐπέρασαν 5.000 (πέντε χιλιάδες ἔτη).
Ὁ Λυδὸς Ξᾶνθος λέγει πὼς ἀπὸ τὴν ἐποχὴν τοῦ Ζωροάστρου μέχρι τὴν διάβασίν τοῦ Ξέρξη ἐπέρασαν 6.000 (ἕξι χιλιάδες ἔτη).
Μετὰ τὸν Ζωροάστρην λέγει πὼς ὑπῆρξαν πολλοὶ Μάγοι διαδοχικῶς, ὅπως Ὀστᾶνες, Ἀστράμψυχοι, Γωβρῦες καὶ Παζᾶτες μέχρι τὴν κατάλυσιν τοῦ Περσικοῦ κράτους ἀπὸ τὸν Ἀλέξανδρον.
ὁλόκληρον τὸ ἀνθρώπινον γένος, καὶ τὰ ἀποδίδουν εἰς τοὺς Βαρβάρους.
Διὰ τὸν μὲν υἱὸν τοῦ Εὐμόλπου λέγουν ὅτι πρῶτος αὐτὸς ἔγραψε Θεογονία καὶ περὶ Σφαῖρας καὶ ὅτι εἶπεν πὼς ὅλα γίνονται ὰπὸ ἕν καὶ εἰς τὸ ἴδιον καταλήγουν. Πέθανε εἰς τὸ Φάληρον καὶ εἰς τὸν τάφον του ἐχαράχθησαν οἱ ἑξῆς ἐλεγειακοὶ στίχοι :
«……Τὸ Φαληρικὸν χῶμα ἔχει τὸν ἀγαπημένον υἱὸν τοῦ Εὐμόλπου, τὸν Μουσαῖον, ποῦ ἀπέθανεν, μέσα εἰς τὸν τᾶφον ἐτοῦτον….»
Ἀπὸ τὸν πατέρα τοῦ Μουσαίου ἐπῆραν τὸ ὄνομά τους οἱ Εὐμολπῖδες εἰς τὴν Ἀθῆναν.
Ἔγραψεν κοσμογονία, διὰ τὴν τροχιὰν τοῦ Ἡλίου καὶ τῆς Σελήνης καθὼς καὶ διὰ τὴν γέννησιν ζώων καὶ καρπῶν.
Τὰ ποιήματά του ἀρχίζουν ὡς ἑξῆς:
«Ἦτο κάποτε μία ἐποχὴ ποὺ ὅλα ἦσαν ἡνωμένα.»
Ὁ Λῖνος ἀπέθανε εἰς τὴν Εὔβοιαν ἀπὸ βέλος τοῦ Ἀπόλλωνος, εἰς τὸν τᾶφον του δὲ ὑπάρχει τὸ ἑξῆς ἐπίγραμμα:
«…..Ἐδῶ ἐδέχθη ἡ γῆ τὸν νεκρὸν Θηβαῖον Λῖνον, υἱὸν τῆς καλιστεφάνου Μούσης Οὐρανίας.»
(Περὶ βαρβάρων τὸ ἀνάγνωσμα «συνέχεια»)ΟΣΟΙ ΘΕΩΡΟΥΝ ΤΗΝ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΝ ΕΠΙΝΟΗΣΙΝ ΤΩΝ ΒΑΡΒΑΡΩΝ, φέρουν ὡς παράδειγμα καὶ τὸν Ὀρφέαν ἀπὸ τὴν Θράκην, λέγοντας ὅτι ὑπῆρξεν φιλόσοφος πολὺ ἀρχαῖος.
Ἐγὼ ὅμως δέν γνωρίζω, ἐὰν πρέπει νὰ ὀνομάζεται φιλόσοφος αὐτὸς ποὺ ὁμίλησε ἔτσι διὰ τοὺς θεοὺς οὕτε γνωρίζω πῶς πρέπει νὰ ἀποκαλεῖται αὐτὸς ποὺ χωρὶς ἐνδοιασμοὺς ἀποδίδει εἰς τοὺς θεοὺς ὅλα τὰ ἀνθρώπινα πάθη καὶ τὰς ἀναισχυντίας ποὺ σπανίως διαπράττουν ἄνθρωποι μὲ τὴν γλῶσσαν. Ὁ μῦθος λέγει δι᾿ αὐτὸν πὼς ἐθανατώθη ὑπὸ γυναικῶν, ὅμως τὸ ἐπίγραμμα ποὺ ὑπάρχει εἰς τὸ Δίον τῆς Μακεδονίας
λέγει πὼς ἐκτυπήθη ἀπὸ κεραυνόν, μὲ τὰ ἑξῆς λόγια :
«…..Ἐδῶ ἔθαψαν αἱ Μοῦσαι τὸν Ὀρφέα ἀπὸ τὴν Θράκην μὲ τὴν χρυσὴν λύραν, ποὺ τὸν ἐφόνευσε
μὲ πύρινο Βέλος ὁ Ζεύς ποὺ κυβερνᾶ ἀπὸ ψηλά.»
Αὐτοὶ ποὺ λέγουν ὅτι ἡ φιλοσοφία ἤρχισεν ἀπὸ τοὺς Βαρβάρους, ἀναφέρουν καὶ τὰς μορφὰς ποὺ πῆρε εἰς κάθε λαόν. Λέγουν ὅτι οἱ γυμνοσοφισταὶ καὶ οἱ Δρυΐδες ἐφιλοσόφησαν ὁμιλῶντας αὶνιγματικῶς διὰ τὸν σεβασμὸν πρὸς τοὺς θεούς, τὴν ἀποφυγὴν κάθε κακοῦ καὶ τὴν ἄσκησιν τῆς ἀνδρεῖας.
Διὰ τοὺς γυμνοσοφιστὰς ὁ Κλείταρχος εἰς τὸ δωδέκατον βιβλίον του λέγει ὅτι περιφρονοῦσαν καὶ τὸν θάνατον.
Ὅτι οἱ Χαλδαῖοι ἠσχολοῦντο μὲ την ἀστρονομίαν καὶ μὲ προβλέψεις καὶ ὅτι οἱ Μάγοι περνοῦσαν τὴν ζωὴν των λατρεύοντας τοὺς θεοὺς καὶ κάνοντας θυσίας καὶ προσευχάς, ἐπειδὴ ἐθεώρουν πῶς μόνον αὐτοὶ εἰσακούγοντο.
Διετύπωναν ἀπόψεις διὰ τὴν οὐσίαν καὶ τὴν γέννησιν τῶν θεῶν καὶ θεοὺς ἐθεώρουν τὴν Πυρὰ, τὴν γῆν, τὸ ὕδωρ.
Κατεδίκαζαν δὲ τὴν χρήση ὁμοιωμάτων καὶ κυρίως αὐτῶν ποὺ παρίστανον τοὺς θεοὺς ὡς ἄνδρας ἤ γυναίκας. Ὁμιλοῦσαν καὶ διὰ τὴν δικαιοσύνην καὶ ἐθεώρουν πρᾶξιν ἀνόσιαν τὴν ἀποτέφρωσιν τῶν νεκρῶν.
Ἡ ἕνωσις τῆς μητρὸς μετὰ τῆς θυγατρὸς ἐθεωρεῖτο ἐπιτρεπτή, ὅπως ἀναφέρει ὁ Σωτίων εἰς τὸ εἰκοστὸν τρῖτον βιβλίον του. Ἠσχολοῦντο μὲ τὴν μαντεῖαν καὶ τὰς προβλέψεις καὶ ἰσχυρίζοντο ὅτι ἐμφανίζονται εἰς αὐτοὺς οἱ θεοί.
Ἔλεγον πὼς ὁ ἀὴρ εἶναι (γεμᾶτος) πλήρης φαντασμάτων, τὰ ὁποία βγάζουν ἀναθυμιάσεις ποὺ γίγνονται ὁραταὶ ὑπ᾿ αὐτῶν ποὺ ἔχουν ἰδιαιτέραν ἀντιληπτικὴν ἰκανότηταν.
Ἀπηγόρευον τὸν στολισμὸν καὶ τὰ κοσμήματα.
Οἱ ἴδιοι ἐνδύοντο μὲ ῥοῦχα λευκά, κρεββάτι των ἦτο τὸ χῶμα, ἐτρέφονο μὲ λαχανικά, τυρὸν καὶ κακῆς ποιότητος
ἄρτον, ἐχρησιμοποίουν διὰ ραβδὶ ἕνα καλάμι, μὲ τὸ ὁποῖον, λέγουν, «τσιμποῦσαν», καὶ ἔτρωγον τὸν τυρὸν.
Ἀγνοοῦσαν τελείως τὰ μαγικὰ τεχνάσματα, ὅπως λέγει ὁ Ἀριστοτέλης εἰς τὸν «Μαγικὸ» καὶ ὁ Δείνων εἰς τὴν πέμπτη ἀπὸ
τὰς «Ἱστορίας» του.
Ὁ Δείνων μάλιστα ἐρμηνεύοντας ἐπὶ λέξει τὸ ὄνομα τοῦ Ζωροάστρου λέγει πῶς ἦτο λάτρης τῶν ἄστρων.
Τὸ ἴδιο λέγει καὶ ὁ Ἑρμόδωρος.
Ὁ Ἀριστοτέλης εἰς τὸ πρῶτο Βιβλίον του «Περὶ φιλοσοφίας» λέγει πὼς ἦσαν παλαιότεροι ἀπὸ τοὺς Αἰγυπτίους καὶ πὼς ἐπίστευον εἰς δύο Βασικὰς ἀρχάς, τὸ καλὸν καὶ τὸ κακὸν πνεῦμα.
Τὸ μὲν καλὸν ὀνομάζεται Ζεῦς καὶ Ὡρομάσδης τὸ δὲ κακὸν Ἄδης καὶ Ἀρειμάνιος.
Τὸ ἴδιο ἀναφέρει καὶ ὁ Ἔρμιππος εἰς τὸ πρῶτον ΒιΒλίον του «Περὶ μάγων», ὁ Εὔδοξος εἰς τὴν «Περίοδον» καὶ ὁ Θεόπομπος εἰς τὸ ὄγδοον ΒιΒλίον τῶν «Φιλιππικῶν».
Ὁ Θεόπομπος ἀναφέρει ἀκόμη ὅτι, σύμφωνα μὲ τοὺς Μάγους, οἱ ἄνθρωποι θὰ ἀναστηθοῦν καὶ θὰ εἶναι ἀθάνατοι καὶ ὅτι τὸ σύμπαν θὰ παραμένῃ ἀναλοίωτον μέσῳ τῶν δικῶν τους ἐπικλήσεων.
Τὰ ἴδια λέγει καὶ ὁ Εὔδημος ὁ Ρόδιος.
Ὁ Ἑκαταῖος λέγει πὼς σύμφωνα μὲ τοὺς Μάγους οἱ θεοὶ γεννιοῦνται.
Ὁ Κλέαρχος ὁ Σολεῦς εἰς τὸ ἔργον του «Περὶ παιδεῖας» λέγει ὅτι οἱ γυμνοσοφισταὶ εἶναι ἀπόγονοι τῶν Μάγων.
Μερικοὶ λέγουν ὅτι καὶ οἱ Ἰουδαῖοι ἀπ’ αὐτοὺς κατάγονται.
Αὐτοὶ ποὺ ἔγραψαν τὰ σχετικὰ μὲ τοὺς Μάγους, κατηγοροῦν ἐπιπλέον τὸν Ἠρόδοτον, ἐπειδή, ὅπως λέγουν, δὲν ὑπῆρχεν περίπτωσις ὁ Ξέρξης νὰ ρίξῃ βέλη εἰς τὸν ἥλιον ἤ νὰ βάλῃ δεσμὰ εἰς τὴν θάλασσαν, ἀφοῦ καὶ τὰ δύο εἶχον καθιερωθῆ ὑπὸ τῶν Μάγων ὡς θεοί.
Ὅσο διὰ τὰ ἀγάλματα λέγουν πῶς ἦτον λογικὸν νὰ τὰ καταστρέψῃ.