Σὰν σήμερα, τὸ 1940, ὁ ὑπολοχαγὸς Ἀλέξανδρος Διάκος, ἀπὸ τὴν Χάλκη Δωδεκανήσου, ἀξιωματικὸς τοῦ Στρατοῦ Ξηρᾶς, ἔπεσε μαχόμενος κατὰ τῶν Ἰταλῶν, στὴν ἑλληνο-ἀλβανικὴ μεθόριο.

Μόλις 29 ἐτῶν παλληκάρι!!!

Φιλονόη

«Ἡ ὥρα ἦταν δώδεκα. Ἕνας ὁλόχρυσος ἥλιος μεσουρανοῦσε.
Ἡ φωνὴ τοῦ Διάκου ἀντήχησε πάλι:
Ἐμπρὸς μὲ τὴν λόγχη!

Μόνον ὁ Ντάσκας καὶ λιγοστοὶ φαντάροι τὸν ἠκολοῦθησαν τούτη τὴν φορά. Ὁ λόχος εἶχε χάση τὴν ὁρμή του.
Αὐτό λοιπόν θά ἦταν τό τέλος, τό ἄδοξο τέλος; Θά ἔμεναν ἐκεῖ κουρνιασμένοι, μέ τούς Ἰταλούς νικητές ἀπό ἐπάνω τους; Ὄχι! Δὲν μποροῦσε νὰ γίνῃ αὐτό.
Ἐμπρὸς παιδιά! Ἐμπρός! Γιὰ μίαν Ἑλλάδα! Γιὰ μιὰ μεγάλη Ἑλλάδα! Γιὰ μίαν ἐλευθέρα Δωδεκάνησο!

Ἡ κραυγὴ δὲν ἔμοιαζε νὰ βγαίνῃ ἀπὸ ἀνθρώπινα στήθια. Ἦταν κάτι ἀλλόκοτο.
Γιὰ μιὰ μεγάλη Ἑλλάδα, γιὰ μίαν ἐλευθέρα Δωδεκάνησο!
Οἱ φαντάροι ὀρθώθηκαν ὅλοι.
Μαζύ σου λεβέντη!

Ἡ πρώτη γραμμὴ τῶν Ἀλπίνι σαρώθηκε.
Ὁ Διάκος εὑρέθη κατάφατσα μὲ ἕνα ἰταλικὸ πολυβολεῖο.
Προσέξτε κύριε ὑπολοχαγέ! Φώναξε ὁ Ντάσκας.
Ἕνα κροτάλισμα ἀκούσθηκε. Δίπλα στὸν Διάκο ἔνας φαντάρος ἔπεσε.
Ἐθέριευσε ὁ Διάκος. Πίσω ἀπὸ τὶς πέτρες, ποὺ εἶχαν στήσει μὲ τὴν συνηθισμένη μαστοριά τους οἱ Ἀλπίνι,  φαίνονταν οἱ χειριστὲς τοῦ Φίατ. Ὀρθὸς ὁ Διάκος σημάδευσε τὸ τουφέκι κι ἔῤῥιψε. Ἔπειτα ᾡρμησε.
Τὸ ξερὸ κροτάλισμα ἀντήχησε πάλι.
Ὁ Διάκος σταμάτησε. Τ’ ὄπλο τοῦ ἔφυγε ἀπὸ τὰ χέρια.
Τὸ πολυβόλο ἐξηκολούθη νὰ βάλῃ. Ὁ Διάκος ἐτέντωσε τὸ ἀνάστημά του. Κάτι πῆγε νὰ φωνάξῃ – μιὰ τελευταία ἴσως προσταγὴ στοὺς φαντάρους του. Ἀπὸ τὰ χείλη του ὅμως δὲν βγῆκε φθόγγος. Ἀπότομα, σὰν νὰ τὸν εἶχε κτυπήση κεραυνός, ὁ ἥρως ἐσωριάσθη ἄψυχο κορμί – πρῶτος Ἕλλην  ἀξιωματικὸς ποὺ ἔπεφτε στὴν μάχη τῆς Πίνδου, στὴν μάχη τῆς Ἑλλάδος.

Μᾶς ἔφαγαν τὸν ὑπολοχαγό! Ἐφώναξε ὁ Ντάσκας.
Ἤταν οἱ τελευταῖες λέξεις ποὺ προέφερε. Καθὼς ἐῤῥίπτετο κατὰ τὸ μέρος ὅπου εἶχε πέσει ὁ Διάκος, μιὰ ῥιπὴ τὸν ἐσώριασε καὶ αὐτὸν νεκρό.»
(Κώστας Τριανταφυλλίδης πολεμικὸς ἀνταποκριτὴς 1940-41)