Πρὶν ἕνα-δύο χρόνια ἔτυχε νὰ παραστῶ σὲ διάλεξη ἐνὸς τύπου περὶ ἀμεσοδημοκρατικῆς αὐτοργανώσεως, βασισμένη στὸν Καστοριάδη.
Ἦταν καὶ παρὼν στὸ γεγονὸς τῆς 17.11.1973.

Περιέγραφε ἐκεῖνες τὶς στιγμὲς ποὺ σχεδίαζαν τὰ σοβιὲτ ποὺ φαντάζονταν καὶ λέει: «καὶ μετά, τὰ γνωστά, μπῆκαν τὰ τάνκς…»
Σιγὰ μὴ μπῆκε καὶ ὁ Guderian ῥὲ φίλε.

Ἀναρωτιέμαι σοβαρὰ ἂν αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι εἶναι φύσει μυθομανεῖς, ἂν εἶναι ἀπολύτως συνειδητοὶ τῆς κατοπινῆς θεσπίσεως τῆς ἀφηγήσεως ἢ ἂν ἁπλῶς εἶχαν πάρει LSD καὶ ἔβλεπαν πολλὰ τὰνκς νὰ εἰσέρχονται, μὲ τὰ ὁποῖα, φαντάζομαι, πάλεψαν δαγκώνοντας τὶς ἐρπύστριες μὲ τὰ δόντια.

Μιὰ θεωρία θὰ ἦταν ὅτι τὸ πάθος τῆς ὑπερασπίσεως τῆς ἀφηγήσεως, ποὺ γεννήθηκε τότε, νὰ ἔχῃ νὰ κάνῃ μὲ τὴν ἀγωνία τῆς διαψεύσεως, ὅταν ὁ μεταμοντέρνος ἄνθρωπος ἔχει προσωπικότητα στὸν βαθμὸ ποὺ μπορεῖ νὰ κρατῇ ίᾳ θὰ ἤταν ὅτι τὸ πάθος τῆς ὑπεράσπισης τῆς ἀφήγησής που γεννήθηκε τότε να ἔχει να κάνει μὲ τὴν ἀγωνία τῆς διαψεύσῃς, ὅταν ὁ μεταμοντέρνος ἄνθρωπος ἔχει προσωπικότητα στον βαθμό που μπορεὶ να κρατεῖ a certain narrative going.

Συβρίδης Γιῶργος

εἰκόνα