Τὰ τελευταῖα χρόνια, τὰ ὁποῖα ἀντιμετωπίζουμε ἕναν κυκεῶνα ἀλλαγῶν καί διαφοροποιήσεως τῶν παγιωθέντων ἐπὶ χιλιετίες, χαρακτηριστικῶν τῆς φυλῆς μας, ὅλοι ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι ποὺ κατοικοῦμε καὶ ἔχουμε τὴν τύχη νὰ ἔχουμε κληρονομήσει αὐτὸν τὸν τόπο τῆς Μητροπολιτικῆς Ἑλλάδος, ποὺ ὀνομάζουμε Πατρίδα μας, διαπιστώνουμε μὲ ἰδιαίτερα ἐμφατικὸ τρόπο, μία μόνιμη ἐπωδό, ποὺ συνοδεύει τὴν «ἀναγκαιότητα» γιὰ τὶς κάθε λογῆς θυσίες ποὺ ἀπαιτοῦν ἀπό ἐμᾶς, οἱ ἐκάστοτε κυβερνῶντες.
Ἡ ἐπωδὸς αὐτή, ἡ ὁποῖα τείνει νὰ μεταβληθῇ σέ κοινὸ παρονομαστή, ὅλων τῶν πολιτικῶν οἶκων καὶ τῶν ἐφαρμοσθησῶν, ἐφαρμοζομένων καὶ ἐφαρμοσθησομένων πολιτικῶν διοικήσεως τοῦ κράτους, ὀνομάζεται πομπωδῶς, Δημόσιον Χρέος!
Δημόσιον, διότι τό Ἑλλαδικὸν διοικητικὸν οἰκοδόμημα, ὑπέχει ὑποχρεώσεως ἀποπληρωμῆς του, σύμφωνα μὲ τὰ διεθνῶς συμφωνηθέντα .
Δημόσιον, ἐπίσης, διότι ὑποκρύπτει καὶ ἐμπεριέχει ὡς ἔννοιαν, τὴν καθολικὴν ὑποχρέωσιν ὅλων ἡμῶν τῶν πολιτῶν, παραγωγῶν καὶ μετόχων τοῦ Ἐθνικοῦ πλούτου, νὰ χρησιμοποιήσουμε μέρος αὐτοῦ τοῦ πλούτου, στερούμενοι οἱ ἴδιοι τοῦτο, πρὸς ἀποπληρωμὴν καὶ ἐξόφλησιν, τοῦ παραδεκτοῦ Δημοσίου χρέους, στοὺς δανειστές μας.
Ἡ ὅλη ἀνωτέρω διεργασία, συμφώνως καὶ πρὸς τὸ Διεθνὲς Δίκαιον, θὰ ἦταν μία θεμιτὴ καὶ ἀποδεκτὴ διαδικασία, ἐὰν ἐπληροῦντο κάποιες σημαντικὲς παρέμετροι, ἦτοι:
- ἡ διαπιστωμένη ἀναγκαιότης τοῦ δανεισμοῦ,
- ἡ χρηστὴ καὶ ὠφεληματικὴ πρὸς τὸν λαό, χρῆσις τοῦ κεφαλαίου του,
- ἡ ἀναπτυξιακή του χρῆσις γιὰ τὴν δημιουργία ὑπεραξιῶν ποὺ θὰ ἀποπληρώνουν τὰ χρεωστούμενα, χωρὶς τὴν ἀέναη ἀνάγκη προσφυγῆς σὲ νέους δανεισμούς,
- ἡ πεπερασμένη χρονική του διάρκεια καὶ
- ἡ λελογισμένη ἀπόδοσις κέρδους, στὸν δανειστή, ἡ ὁποῖα δὲν θὰ τὸ καθιστοῦσε, δυσμενές, ἐπαχθὲς καὶ τοκογλυφικό, ἄρα δηλαδή, ἀνήθικο!
Παρατηροῦμε λοιπόν, ὅτι σημαντικὲς παράμετροι ποὺ ὁρίζουν τὸ χρέος, εἴτε ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ δανειστοῦ εἶτε ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ δανειζομένου, ἔχουν κοινὸν παράγοντα μίαν ὑπόσταση διόλου ὑλική:
τὴν ἠθικὴ ὑπόσταση τοῦ χρέους, ὡς ἀπαίτηση ἀλλὰ καὶ ὡς ὑποχρέωση, ποὺ θὰ καθιστᾶ τὴν ἀποπληρωμή του, ἤ τὴν μὴ ἀποπληρωμή του, μία δικαία πράξη, ἱκανὴ καὶ ἱσχυρή, νὰ διαῤῥήξῃ τὴν ὁποίαν ἀνήθικη συμφωνία, ἀναλόγως τοῦ ποιὰ πλευρὰ θίγεται ἤ ἀδικεῖται.
Ἕνα ἀνήθικο χρέος δὲν ὀφείλει νὰ ἐξυπηρετεῖται, διότι ἡ ἴδια ἡ ὑπόστασίς του παράγει Ἄδικο.
Ἡ ἀποφυγή, ὅμως, καὶ ὀλιγωρία ὡς πρὸς τὴν ἐξυπηρέτηση ἑνὸς ἠθικοῦ χρέους, ἐπίσης παράγει ἄδικο.
Γιὰ νὰ κατανοήσουμε τὸ τὶ ταλανίζει σήμερα τὴν Ἑλληνικὴ κοινωνία καὶ τὴν ἔχει ὁδηγήσει σὲ αὐτὴν τὴν ἀπελπιστικὴ περιδίνηση, ἄς ῥίξουμε μίαν προσεκτικοτέρα ματιά, στὴν ἐρμηνεία τῶν ὅρων: «χρέος», καὶ «ἠθικὸν χρέος».
Τὸ «χρέος» γεννᾶ ὑποχρέωσιν, γιὰ τὴν ἀπόδοσιν τῶν δανεισθέντων, μετὰ τοῦ προσδοκωμένου ἐπιπλέον ὡφέλους πρὸς τὸν δανειστήν.
Ἡ ὑποχρέωσις αὐτὴ γεννᾶ ἕνα ἠθικὸν καθῆκον.
Ἡ ὑποχρέωσις αὐτὴ γεννᾶ ἕνα ἠθικὸν καθῆκον.
Ἄν ὅμως πάψουμε νὰ ἑρμηνεύουμε τὴν ἔννοιαν τοῦ χρέους καὶ τοῦ δανείου, μὲ τὴν στενή, τεχνοκρατική τους ἔννοια καὶ τὰ ἀναγάγουμε στὴν σφαίρα μίας μὴ ὑλικῆς ὑποστάσεως ὑποχρεώσεως, τότε ξαφνικὰ ἀνακαλύπτουμε τὴν ἔννοια τοῦ καθήκοντος, ἑνὸς ἠθικοῦ χρέους δηλαδή, ποὺ ὀφείλουμε ὅλοι μας ἀνεξαιρέτως νὰ ἀποπληρώσουμε.
Ἠθικὸν χρέος καὶ καθῆκον μας, εἶναι νὰ διάγουμε μία συνετὴ καὶ συνεπὴ ζωή, βασιζομένη στὶς κληρονομηθεῖσες ἀπὸ τοὺς προγόνους μας ἀξίες καὶ ἰδανικά, ποὺ χαρακτηρίζουν τὴν ἀνωτερότητα τοῦ Ἑλληνικοῦ Πολιτισμοῦ καὶ ἀποτελοῦν γνωρίσματα τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους!
Τό πράξαμε, ἤ γίναμε ὑπερήμεροι, ὡς πρὸς τὸ ἠθικό μας χρέος, τοῦ νά παραδόσουμε δηλαδή, στὰ παιδιά μας, ὡς κεφάλαιο καὶ τόκο, ἕνα μέλλον καλλίτερο, μέ μίαν Πατρίδα ἰσχυροτέρα καί καθημένη στόν θρόνο τῆς Δόξης πού τῆς ἀξίζει;
(Ἀναφέρομαι στὰ παιδιά μας… Διότι ἐδῶ, αὐτοὶ εἶναι οἱ δανειστές μας… κάθε τὶ ποὺ διαχειριζόμεθα, τὸ ἔχουμε δανεισθεῖ ἀπὸ τὸ μέλλον τους!)
Διατηρήσαμε τήν ἠθική μας ἀκεραιότητα, ὡς ὁρίζει τό χρέος μας, ἀπέναντι στίς σειρῆνες τῆς διαφθορᾶς, τῆς διαπλοκῆς, τῶν ὑπόπτων συναλλαγῶν, τοῦ βολέματος καί τῆς προδοτικῆς συμπεριφορᾶς, ἤ παραδοθήκαμε ἀμαχητί, ξεπουλώντας σέ προδότες καί Ἀνθέλληνες «πωλητικούς», τά πρωτοτόκια μας, ἔναντι πινακίου φακῆς καί τήν Πατρίδα μας κοψοχρονιά, γιά ἕνα προσωρινό βόλεμα, μία ἀργόμισθη καί τρυφηλή, ὑπερκαταναλωτική ζωή, ἡ ὁποῖα τελικά μᾶς μετατρέπει σέ δούλους, ὑποτάσσοντάς μας σέ ὑλικά, ψευδῆ καί ἐπίκαιρα χρέη, λησμονώντας τό πραγματικό ἠθικόν μας χρέος;
Ἀγωνισθήκαμε γιά νά μεγαλώσουμε τά παιδιά μας καί νά παραδόσουμε σέ αὐτά καί στήν κοινωνία μας, διὰ τοῦ παραδείγματος τοῦ βίου μας, μαθήματα σεβασμοῦ, στήν ἀνωτέρα Ἀξία σέ ὅλην τήν δημιουργία, πού εἶναι ὁ Ἄνθρωπος, ἤ καταλήξαμε μέ τήν ἀδιαφορία μας, νά ἀρνηθοῦμε τήν ἴδια τήν θεϊκή μας φύση;
Θέσαμε ὡς ἐπίκεντρο τῆς κοσμοθεωρήσεώς μας τήν Ἀνθρώπινο ὑπόσταση, ὑπεράνω τῶν πεπερασμένων καί μή ἐπιδεχομένων συγκρίσεως μέ τόν Ἄνθρωπο, ὑλικῶν ἀξιῶν, ἤ ἀπαξιώσαμε τόν συνάνθρωπο, μετρώντας τον, μὲ μόνο μέτρο, τό πιθανῶς ἀποκομιζόμενο ὄφελος καί οἰκονομικό κέρδος, σέ βάρος του καί ὑπέρ μας;
Ἰσχυροποιήσαμε τό Ἐθνικό μας φρόνημα, φροντίζοντας νά δίδουμε τήν καλλιτέρα εἰκόνα, ὡς ἐκπρόσωποι τῆς Πατρίδος μας;
Εἴμαστε ἕτοιμοι νά παλέψουμε μέχρις ἐσχάτων γιά αὐτήν καί νά πέσουμε ἐάν χρειασθῇ, ὑπέρ βωμῶν καί ἑστιῶν, κάτω ἀπό τήν Ἱερά καί Αἱματοβαμμένη μας σημαῖα, ἤ εἴμαστε βολεμένοι μέ «λίγο φραπέ, λίγο θάλασσα καί τ᾿ ἀμόρε μας» καί ἄς γίνουν ὅλα στάκτη;
Ἄν ἡ ἀπάντησις, σὲ ὅλα τὰ παραπάνω εἶναι ἡ ἐνδεδειγμένη θετική, τότε τὸ Χρέος μας εἶναι Ἠθικὸ καὶ ὀφείλουμε νὰ τὸ ἐπιτελοῦμε μὲ ὑπερηφάνεια καὶ ἐπιτυχία!
Ἄν ἡ ἀπάντησις στὰ παραπάνω εἶναι ἀρνητική, ὡς πρὸς τὴν σημασία της, τότε ἔχουμε χρέος ποὺ δὲν τὸ ἐξυπηρετοῦμε καὶ αὐτὸ εἶναι, ἀπὸ πλευρᾶς μας, ἀνήθικο.
Σὲ αὐτὴν τὴν περίπτωση, βλέπουμε καὶ τοὺς ὑπολοίπους ἀνηθίκους, ποὺ ἔχουμε ἐπιλέξει, βάσει τῶν πεπραγμένων μας καὶ τῆς ὑποδουλώσεώς μας σὲ αὐτούς, νὰ μᾶς διοικοῦν, νὰ μᾶς στεροῦν τὴν ζωή, τὴν Πατρίδα καὶ τὸ μέλλον τῶν παιδιῶν μας (τῶν δανειστῶν μας, μὴν τὸ ξεχνᾶμε!) ὑποτάσσοντάς μας σὲ ἕνα ἀνήθικον χρέος, τὸ ὁποῖον μᾶς τὸ βαπτίζουν ὡς ἠθικόν, ὡστὲ νὰ τρέφουμε ἀενάως καὶ τὴν δική τους ἀνηθικότητα.!
Καιρὸς γιὰ ἔγερση τώρα!
Τὸ Ἔθνος μᾶς καλεῖ!
Τὸ Ἔθνος μᾶς καλεῖ!
Τὸ Χρέος, τὸ Σάλπισμα καὶ ὁ Παιὰν ἠχοῦν στὰ αὐτιά μας δυνατά!
Μόνον ἐμεῖς, ὁ κάθε ἕνας χωριστά, ἀλλὰ καὶ ὅλοι μαζὺ ἑνωμένοι, θὰ σώσουμε τὴν Πατρίδα!!!
Μέλος τοῦ Ἐθνικοῦ Συμβουλίου τοῦ Ἐθνικοῦ Μετώπου
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.