Ἂς μιλήσουμε γιὰ ἀγνοουμένους

Πόσοι γνωρίζουν τόν ὁρισμό τῆς ἐννοίας «αἰχμάλωτος πολέμου» καί τί προβλέπει ἡ Συνθήκη τῆς Γενεύης γιά αὐτόν;;;
Σᾶς πληροφορῶ ἐλάχιστοι.

Ἔχουν περάσει πολλὲς ἑκατοντάδες χρόνια ἀπὸ τότε ποὺ ὁ νικητὴς αἰχμαλώτιζε τοὺς ἡττημένους, ἐνόπλους καὶ ἀμάχους καὶ τοὺς θεωροῦσε κτῆμα τους, τρόπαιό του, σκλάβους του.

Ἡ Ἀνθρωπότης, μιᾶς καὶ δὲν μπόρεσε νὰ ἁπαλλαγῇ στὸ πέρασμα τῶν χρόνων ἀπὸ τοὺς Πολέμους, ἀπεφάσισε νὰ τοὺς βάλῃ κανόνες. Καὶ βασικὸς κανὼν εἶναι οἱ αἰχμάλωτοι. Ἔτσι δημιουργήθηκε ἡ Συνθήκη τῆς Γενεύης περὶ Αἰχμαλώτων.

Ὅμως τί σημαίνει αἰχμαλωσία πλέον γιά τόν σύγχρονο κόσμο;

«Μὲ τὴν αἰχμαλωσία ἐπιδιώκεται μόνον ἡ παρεμπόδισις τῆς ἐκ νέου χρησιμοποιήσεως τῶν αἰχμαλώτων, στὶς ἐχθροπραξίες παρὰ τοῦ ἀντιπάλου, στοῦ ὁποίου τὶς τάξεις ἀνήκουν».

Δηλαδὴ ὁ αἰχμάλωτος φυλάσσεται μὲ μίνον σκοπὸ ναὰ μὴν ξαναεπανέλθῃ στὶς τάξεις τοῦ Στρατοῦ, στὸν ὁποῖον ἀνήκει καὶ ξαναχρησιμοποιηθεῖ σὲ πολεμικὲς ἐπιχειρήσεις, ἐναντίον αὐτῶν ποὺ τὸν συνέλαβαν.

Αὐτὸς εἶναι ὁ βασικὸς ὁρισμὸς τῆς Αἰχμαλωσίας καὶ βάσει τῶν Πολεμικῶν Ὑποχρεωτικῶν Κανονισμῶν τῆς Συνθήκης τῆς Γενεύης, τῆς Διακηρύξεως τῆς Πετρουπόλεως καὶ τοῦ Συνεδρίου τῆς Χάγης.

Μὲ βάση αὐτὸ οἱ αἰχμάλωτοι δὲν θεωροῦνται αἰχμάλωτοι ἐνὸς Διοικητοῦ, ἢ κάποιας στρατιωτικῆς μονάδος, ἀλλὰ τοῦ Κράτους στὸ ὁποῖον ἀνήκει ὁ Στρατός, ὁ ὁποῖος τοὺς συνέλαβε. Ὁ αἰχμάλωτος πλέον ὑπόκειται στοὺς νόμους του καὶ ἀπολαμβάνει τὰ ἴδια δικαιώματα ὡς πρὸς τὴν τροφή, τὸν ὕπνο, τὸ ντύσιμο καὶ τὴν ὑγιεινὴ ὅπως καὶ οἱ στρατιῶτες τοῦ κράτους, τὸ ὁποῖο τοὺς συνέλαβε. Δύνανται νὰ ἐπικοινωνοῦν μὲ τοὺς οἰκείους τους…

Ὅλα αὐτὰ εἶναι καλὰ καὶ ἅγια ἀλλὰ ἀπεδείχθη ὅτι δύσκολα ἐφηρμόσθησαν στοὺς διαφόρους πολέμους. Πολλῷ δὲ μᾶλλον στοὺς πολέμους, ὅπου συμμετεῖχε ἡ Τουρκία.

Ἡ Συνθήκη τῆς Γενεύης τοῦ 1929 ἐτηρήθη σὲ μεγάλο βαθμὸ ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα ἡ ὁποία ἐκυρώθη ἀπὸ τὴν Ἑλληνικὴ Βουλὴ τὸ 1934.

Λοιπόν, μία βασικὴ παράγραφος στὸ ἄρθρο 2 τῆς Συνθήκης ἀναφέρει:

«Ὁ πληθυσμὸς ἐδάφους μὴ κατειλημμένου, ὅστις κατὰ τὴν ἄφιξιν τοῦ ἐχθροῦ λαμβάνει αὐτοπροαιρέτως τὰ ὅπλα διὰ νὰ  πολεμήσῃ ἐναντίον τῶν ἐχθρικῶν τμημάτων, χωρὶς νὰ λάβῃ τὸν καιρὸ νὰ ὀργανωθῇ ὡς πρὸς τὸ ἄρθρο 1 τῆς Συμβάσεως, θέλει θεωρηθεῖ ὡς ἐμπόλεμος. Οἱ ἔνοπλες δυνάμεις τῶν ἐμπλεκομένων μερῶν δύνανται νὰ ἀποτελῶνται ἀπὸ μαχητὲς καὶ μὴ μαχητές. Σὲ περίπτωση συλλήψεως ἐκ μέρους τοῦ ἐχθροῦ τόσον οἱ μέν, ὅσον καὶ οἱ δέ,θεωρῶνται αἰχμάλωτοι πολέμου. Οἱ Αἰχμάλωτοι Πολέμου ἔχουν δικαίωμα εἰς τὸν σεβασμὸν τῆς ἀτομικότητός των καὶ τῆς τιμῆς των. Αἱ γυναῖκαι ἔχουν δικαίωμα εἰς πᾶσαν περιποίησιν ὀφειλομένην εἰς τὸ φῦλον των.»

Καὶ τώρα ποὺ ἐξήγησα μερικὰ πράγματα γιὰ τοὺς νόμους τοῦ πολέμου, θὰ ἀποσαφηνίσω τί ἐστι ἀγνοούμενος.

Ἀγνοούμενος εἷναι κάποιος ποὺ θεωρητικὰ δὲν ὑπάρχει!

Δὲν εἶναι καταγεγραμμένος ὡς αἰχμάλωτος πολέμου ἀλλὰ δὲν ἔχει ἐπιστρέψει στοὺς οἰκείους του ἣ στην μονάδα του, οὔτε κἂν σὲ φίλιον ἔδαφος.

Καταλαβαίνεται τί Γολγοθά τράβηξαν καί τραβοῦν ἀκόμη οἱ συγγενεῖς ὅσων ἀκόμη, ἀπὸ τοὺς 1.619 ἀγνοουμένους τοῦ 1974, παραμένουν ἔως σήμερα ἀγνοούμενοι;

Ἑκατοντάδες μαρτυρίες ὑπάρχουν γιὰ ἀγνοουμένους ποὺ ἐθεάθησαν σὲ τουρκικὲς Φύλακὲς καὶ οὐδέποτε ἐπέστρεψαν.

Οἱ Τοῦρκοι ἀρνοῦνται τὰ πάντα…

Οὑδεὶς ὅμως τοὺς ἐπίεσε πραγματικά, γιὰ νὰ ἐξακριβώσῃ τὴν τύχη τους. Οὔτε ἀπὸ τὸ Ἑλληνικὸ οὔτε ἀπὸ τὸ Κυπριακὸ Κράτος. Σὰν νὰ ἦσαν 1.619 ψυχὲς στὰ ἀζήτητα μιᾶς παρανοϊκῆς συῤῥάξεως, ποὺ οὐδεὶς θέλει νὰ ξέρῃ ὅτι ὑπάρχουν…
Μόνον οἱ δικοί τους ἄνθρωποι…

Ὁ λόγος ποὺ κάνω αὐτὴν τὴν ἀνάρτηση  εἶναι γιὰ νὰ σᾶς τονίσω ὅτι ὑπάρχουν ἑκατοντάδες μαρτυρίες ὅπου Τουρκοκύπριοι προέβησαν σὲ ὡμότητες πολὺ πιὸ βάρβαρες καὶ ἀπὸ τοὺς ἰδίους τοὺς Τούρκους ποὺ ἦλθαν ἀπὸ τὴν θάλασσα τῆς Κερύνειας. Ἐν ψυχρῷ ἐκτελέσεις, ὁμαδικοὶ βιασμοὶ γυναικῶν συγχωριανῶν τους, βασανιστήρια, ἐξευτελισμοί, κλοπές…

Αὐτοὶ εἶναι οἱ πατέρες καὶ οἱ παπποῦδες κάποιων, ποὺ κάποιοι μωρόπιστοι «δικοί μας» τοὺς θεωροῦν …«ἀδέλφια τους»!!!
Θὰ ἀναφερθῶ ἀργότερα σὲ κάποιες κραυγαλέες περιπτώσεις.

Αὐτὸ ποὺ μὲ νοιάζει εἶναι νὰ καταλάβουν ὅλοι ὅτι οἱ Τοῦρκοι τῆς Κύπρου κατ’ ἐλάχιστον διαφέρουν ἀπὸ τοὺς Τούρκους τῆς Τουρκίας.
Τὸ κοινὸ νησὶ ποὺ γεννήθηκε κάποιος δὲν δημιουργεῖ δεσμοὺς αἵματος. Νὰ τὸ θυμᾶστε. Ἂν ὄχι …σκεφθεῖτε τοὺς πέντε ἐκτελεσθέντες ἄνδρες τῆς ΕΦ στοὸ Τζάος…. Εἶναι τὸ τέλειο παράδειγμα…..

(παραθέτω ἕνα ἀπὸ τὰ ἄκρως ἀπόῤῥητα ἐγγραφα, ποὺ ὑπάρχουν καὶ στὸ βιβλίο μου, ἔγγραφα τῆς Κυπριακὴς ΚΥΠ ποὺ ἀποδεικνύουν ὅτι ἀκόμη καὶ δέκα χρόνια μετὰ τὴν εἰσβολὴ ὑπῆρχαν πληροφορίες γιὰ Ἕλληνες, εἴτε τῆς Κύπρου εἶτε τῆς μητροπολιτικῆς Ἑλλάδος, στὶς τουρκικες φυλακές…
Ἠξεραν… Ἀλλὰ δὲν ἐτόλμησαν…
Γιατὶ ἔπρεπε νὰ μὴν διαταραχθοῦν οἱ Ἑλληνοτουρκικὲς σχέσεις!!!)

Μαρτυρία τῆς Λ.Ζ. 18 ἐτῶν, ἀπὸ τὴν Μόρφου:

«Ὁ κύρης (πατέρας) μου ἐπέμενε νὰ ἀνεβοῦμε στὸ τρακτὲρ καὶ νὰ φύγουμε. Ἡ μάμα δὲν ἤθελε νὰ ἀφήσουμε μόνους τὸν παπποῦ καὶ τὴν γιαγιά. Ὁ πατέρας τῆς εἶπε: «εἶστε πέντε γυναῖκες στὸ σπίτι. Πῶς νά σᾶς προστατεύσω;»

Τότε ἡ μάμα βγῆκε ἔξω καὶ πῆγε στὸν τουρκοκύπριο γείτονά μας τὸν Ι.Χ., ποὺ ἔκανε μεταφορὲς μὲ ἕνα παλαιὸ ἀγγλικὸ φορτηγό. Τὸν παρεκάλεσε νὰ μᾶς προστατεύσῃ σὲ περίπτωση ποὺ ἔρχονταν Γιουροῦκοι. Τῆς εἶπε: «Μὴν ἀνησυχᾶς. Ἐγὼ εἶμαι ἐδῶ.»

Τὸ ἀπόγευμα σταμάτησε τὸ νερὸ τῆς βρύσης. Ἡ μάμα βγῆκε στὸ πηγάδι νὰ βγάλῃ γιὰ νὰ πιοῦμε. Τότε σταμάτησε ἕνα φορτηγὸ ἀπὸ ἔξω ἀπὸ τὸ σπίτι. Βγῆκαν ἀπὸ μέσα ἑπτὰ Τοῦρκοι στρατιῶτες. Παραπατοῦσαν σὰν νὰ εἶχαν πιῆ κασσίες ζιβανία.

Ἀπὸ τὴν θέση τοῦ ὁδηγοῦ βγῆκε ὁ Τ/Κ γείτονάς μας, ὁ Ι.Χ. καὶ τοὺς ἔδειξε τὸ σπίτι μας. Ἐμεῖς ἀπὸ τὸ παραθῦρι παγώσαμε. Εἶχε στὴν μέση του μία ζώνη μὲ πιστόλι καὶ ἄλλο ἕνα ποὺ τὸ κρατοῦσε στὸ χέρι. Ἡ μάμα στὴν αὐλὴ γυρνοῦσε μὲ τὸν κουβὰ νερὸ στὸ χέρι. Τότε ὁ Τ/Κ ἀφήνει τοὺς Τούρκους στρατιῶτες καὶ ἀνοίγει τὴν αὐλόπορτα καὶ πιάνει τὴν μάμα ἀπὸ πίσω καὶ τὴν ῥίχνει κάτω καὶ ἀρχίζει νὰ τὴν φιλᾷ καὶ νὰ τῆς τραβᾷ τὸ φουστάνι. Ἐκείνη φώναζε τὸν πατέρα: «Λοΐζο, Λοΐζο..» Ὁ κύρης μας κάνει νὰ βγῇ ἀπὸ τὴν πόρτα καὶ ἀμέσως ἀκούστηκαν πολλοὶ πυροβολισμοί. Ἔπεσε κάτω. Ὅπως ἦταν ἀνοικτὴ ἡ πόρτα ἀκούγαμε τὴν μάμα ποὺ τὴν βίαζε ὁ γείτονάς μας. Ξαφνικὰ πρόβαλαν ἀπὸ τὴν πόρτα οἱ Τοῦρκοι ποὺ εἶχαν κατεβῆ ἀπὸ τὸ φορτηγό. Τὸν πάππου τὸν πυροβόλησαν ἐπὶ τόπου καὶ γελοῦσαν. Μετὰ ἦλθαν σὲ ἐμᾶς. Μᾶς ἔσκισαν τὰ ῥοῦχα καὶ ἀνὰ δύο βίαζαν τὴν κάθε μιά μας. Τὴν ἀδελφή μου τὴν Λένια, ἐπειδὴ εἶχε περίοδο, τὴν σκότωσαν ἀφοῦ εἴπαν κάτι στὰ τουρκικά, σὰν νὰ εἶχαν ἀηδιάση. Τότε ἔπεσαν σὲ ἐμέναν καὶ στὴν ἄλλην τὴν ἀδελφή μου, τὴν μεγάλη, τὴν Χρυστάλλα. Κάποιαν στιγμὴ λιποθύμησα. Ὅταν ἄνοιξα τὰ μάτια μου εἴδα τὴν ἀδελφή μου δίπλα μου, μὲ ἀνοικτὰ μάτια, νὰ κλαίῃ ἀνάσκελα.
Τὴν σήκωσα καὶ μαζὺ στηριχθήκαμε ἡ μία στὴν ἄλλην καὶ βγήκαμε ἔξω. Ἡ μάμα ἦταν ἐκεῖ καὶ ἔκλαιγε ἐπάνω ἀπὸ τὸν νεκρὸ κύρη μας μὲ τὰ ῥοῦχα σκισμένα. Τραβοῦσε τὰ μαλλιά της. Καὶ ἔλεγε καὶ ξανάλεγε «Ἐν σὲ ἄκουσα Λοΐζο μου, ἔν σὲ ἄκουσα…».

Τὴν πήραμε μὲ τὸ ζόρι καὶ φύγαμε πρὸς τὴν κάτω γειτονιά. Ἐκεῖ ἐπέρασε ἕνα τζὶπ ἄσπρο μὲ μίαν σημαία τοῦ ΟΗΕ καὶ μιὰν ἅλλην μὲ ἕναν σταυρό. Ἦταν Φινλανδοί. Μᾶς εἶδαν στὰ χάλια ποὺ ἤμασταν καὶ μᾶς ἔβαλαν ἐπάνω καὶ μᾶς πῆραν. Μᾶς παρέδωσαν στὸν Ἐρυθρὸ Σταυρό.

Φεύγοντας εἴδαμε στὴν γωνία τοῦ δρόμου, λίγο πιὸ κάτω ἀπὸ τὴν πλατεία, τὸν Τ/Κ γείτονά μας ποὺ βίασε τὴν μάμα νὰ γελᾷ μιλώντας μὲ περίπου δέκα0 Τούρκους στρατιῶτες. Αὐτὸς ποὺ τοῦ ἐζήτησε βοήθεια ἡ μάμα…»

Πηγή:
Παράρτημα τοῦ βιβλίου Ἱ. Βαρνᾶκος.
Παράρτημα στὸ βιβλίο του «1619 ἀγνοούμενοι τοῦ 1974», σελὶς 33, παράρτημα 2007.
Ἐκδόσεις Πελασγὸς

Ὑπάρχουν πολλὲς μαρτυρίες σὰν αὐτές.

«…Ὁμαδικὲς ἐκτελέσεις ἔγιναν ἀπὸ τὸν τουρκικὸ στρατό. Ὅμως, νὰ ξέρῃς, τὶς περισσότερες δολοφονίες τὶς διέπραξαν οἱ Τουρκοκύπριοι, οἱ γνωστοὶ mukavement mucahit (μουκαβεμὲτ μουτζαχίντ).

Ὅταν ἄρχισε ὁ πόλεμος, τοὺς συμπεριέλαβαν σὲ κανονικὲς μονάδες. Ἦσαν ὅμως δειλοὶ καὶ ἀπό τις πρῶτες ἡμέρες δραπέτευσαν.
Οἱ μουτζαχὶντ ἀνῆκαν στὴν παραστρατιωτικὴ δύναμη, ποὺ λειτουργοῦσε μέσα στὴν τουρκοκυπριακὴ κοινότητα, τὴν γνωστὴ Ὀργάνωση Τουρκικὴς Ἀντιστάσεως (ΤΜΤ). Διατηροῦσαν στενὲς σχέσεις μὲ τὸν ἀντίστοιχο μηχανισμὸ ποὺ εἶχε στήσει τὸ ΝΑΤΟ στὴν Τουρκία, αὐτὸν ποὺ στὴν Δύση εἶναι γνωστὸς Ὡς Gladio καὶ στὴν Ἑλλάδα, ἂν δὲν κάνω λάθος, ὡς Κόκκινη Προβιά.
Ἀρχηγός τοὺς ἤταν ὁ σημερινὸς πρόεδρος τῆς «Τουρκικῆς Δημοκρατίας Βορείου Κύπρου», ὁ Ντενκτάς.
Αὐτὸς ὑπῆρξε, πράγματι, ἐγκληματίας πολέμου καὶ ὄχι ὁ Κάρατζιτς….».

(Μαρτυρία τοῦ  Δρος Κιουτσοῦκ, Τούρκου ἀξιωματικοῦ κατὰ τὴν εἰσβολή.
Ἀπὸ τὸ βιβλίο τῆς Σοφίας Ἰορδανίδου Νταλκᾶ-Νταλκᾶ)

Ὅπως τὴν ἀναφέρει ὁ Σενὲρ Λεβὲντ στὴν ἐφημερίδα «ΑΦΡΙΚΑ»:

Καὶ ὅμως σὲ αὐτὸν τὸν φρικαλέο κόσμο ὅλα εἶναι δυνατά…

«…Οἱ τρίχες μου σηκώνονται ὄσο ἀκούω ἐκεῖνες τὶς ἰστορίες…Μία ἀκόμη φρίκη μοῦ περιέγραψαν πρὶν ἀπὸ λίγες ἡμέρες.
Ἕνας αἰχμάλωτος Ἑλληνοκύπριος…
Κείτεται μέσα στὰ αἵματα κάτω….Ὅπου νὰ εἶναι θὰ ἀφήση τὴν τελευταία του ἀναπνοή…
Εὑρισκόμενος κάτω εἶπε: «Ζήτω τὸ ἑλληνικὸ ἔθνος, ζήτω ἡ ἕνωσις…»

Ἐκεῖ λοιπὸν ἕνας Τουρκοκύπριος ἐξουσιοδοτημένος μὲ τὸ νὰ σκοτώνῃ τοὺς Ἑλληνοκυπρίους αἰχμαλώτους, πατᾶ τὸν λαιμὸ τοῦ στρατιώτου… Καὶ μετὰ ἀκουμπᾶ τὸ αὐτόματό του στο κεφάλι του…
Τράβηξε τὴν σκανδάλη…Ὁ διαλυμένος ἐγκέφαλος πετάχθηκε ἔξω καὶ κόλλησε στὴν μπότα του…
Τόσο πολὺ ποὺ ἐπὶ ἡμέρες δὲν μπόρεσε νὰ καθαρίσῃ τὴν μπότα του…

Ἡ Σεβγκιοῦλ Οὐλουντάγ, ποὺ ἀκολουθεῖ τὰ ἴχνη τῶν ἀγνοουμένων περιέγραψε πάλι φρικτὰ πράματα… Δύο Τουρκοκύπριοι συνέλαβαν μίαν Ἑλληνοκυπρία.
Τὴν βίασε ὁ ἕνας…Καὶ μετὰ τὴν σκότωσε…Ὁ ἄλλος θύμωσε: «Γιατί δέν τήν ἄφησες καί γιά ἐμέναν; Καὶ γυρνᾶ ὁ ἄλλος καὶ τοῦ λέει: «ἀκόμη ζεστὴ εἶναι, ἂν θὲς πήγαινε κι ἐσύ»…

Καὶ τὸ πιὸ ἄσκημο εἶναι πὼς χρόνια μετὰ αὐτοὶ οἱ δύο φίλοι λογομάχησαν σὲ ἕνα καφενεῖο: «Οὐδέποτε σὲ συγχώρησα. Αὐτὴ ἡ γυναῖκα ἦταν καὶ δικό μου δικαίωμα…Ἔπρεπε νὰ τὴν ἀφήσῃς καὶ σὲ ἐμέναν, ἀλλὰ ἐσὺ βιάστηκες νὰ τὴν σκοτώσῃς…»

Αὐτόπτης μάρτυρας Μουσταφὰ Ὀνγκὰν (Ὁμαδάρχης)

Γεννήθηκα στὸ χωριὸ Ἄκντεμις (…) στὶς 16 Μαρτίου τοῦ 1953.
Τὸν Μάρτιο τοῦ 1974 κατετάγην στὸν τουρκικὸ στρατὸ μὲ τὴν κλάση 53/1. (…)
Ἐπισήμως ἤμουν δεκανέας ὅμως κατὰ τὴν θητεία μου εἶχα ἀναλάνη καθήκοντα λοχία.

Εἶμαι καρδιοπαθής. Ὑπεβλήθην πρόσφατα σὲ ἐγχείρησ ἀνοικτῆς καρδιᾶς καὶ ἔχω ἀκόμη σοβαρὰ προβλήματα ὑγείας. Παρακαλῶ νὰμὲ συγχωρήσετε ποὺ δὲν μπορῶ νὰ περιγράψω μὲ λεπτομέρειες τὰ γεγονότα ποὺ ἔζησα στὴν Κύπρο.
Θὰ σᾶς διηγηθῶ σύντομα κάποια πράγματα, γιατὶ δὲν κάνει νὰ συγκινοῦμαι.

Τὸν Ἰούλιο τοῦ 1974 ὑπηρετοῦσα στὴν Ἄγκυρα. Ἕνα ἀπόγευμα μὰς ἀνεκοίνωσαν ὅτι θὰ συμμετείχαμε τάχα σὲ κάποιαν ΝΑΤΟϊκὴ ἄσκηση. Ὅπως μᾶς εἶπαν, ἡ μονάδα μας ἔπρεπε νὰ μετακινηθῇ. Ἔτσι, νομίζοντας ὅτι πηγαίναμε σὲ ἄσκηση, μεταφερθήκαμε στὸ λιμάνι τῆς Μερσίνας, νότια παράλια τῆς Τουρκίας.
Ἐκεῖ μᾶς ἐμάζεψαν οἱ ἀνώτεροί μας καὶ μόνον τότε μᾶς ἀπεκάλυψαν ὅτι θὰ πᾶμε νὰ «σώσουμε» τὴν Κύπρο.
Ἔπειτα μᾶς ἐπεβίβασαν μαζὺ μὲ τὰ ἅρματα μάχης καὶ τὸν ὑπόλοιπο ἐξοπλισμὸ σ’ ἕνα πλοῖο καὶ ἀμέσως μᾶς ἔστειλαν στὸ νησί.
Ἤμασταν περίπου 500-600 ἄτομα. Ἐγὼ ἤμουν ὑπεύθυνος ἐνὸς ἀντιαεροπορικοῦ ἐρπυστριοφόρου, ποὺ μποροῦσε νὰ κτυπήσῃ στόχο ἐν κινήσει. Ἐπειδὴ εἶχα ἀποστηθίση τὸν ἀριθμὸ τοῦ τᾶνκ, τὸν θυμᾶμαι ἀκόμη καὶ τώρα. Ἦταν τὸ ὑπ’ ἀριθμὸν 23 ἐρπυστριοφόρο τῆς μοίρας, μὲ στρατιωτικὸ ἀριθμὸ κυκλοφορίας 189820.
Ὑπὸ τὶς διαταγές μου εἶχα ἔνδεκα ἄτομα. (…)
Στὴν Κύπρο πῆγα ἀπ’ τὴν ἀρχὴ τῆς εἰσβολῆς καὶ παρέμεινα ἐκεῖ γιὰ περίπου 3-5 μῆνες.
Αὐτὰ ποὺ ἔζησα καὶ εἶδα, ἀκόμη καὶ σήμερα, μου φέρνουν ἐφιάλτες….

Μόλις φθάσαμε στὴν Κυρήνεια, οἱ Ἕλληνες μαχητὲς μᾶς ἔκαναν νὰ ζήσουμε στιγμὲς ἀγωνίας. Σύμφωνα μὲ τὸ σχέδιο, ἔπρεπε νὰ ἑνωθοῦμε μὲ τὶς μονάδες τῆς Ταξιαρχίας Ἀλεξιπτωτιστῶν τῆς Καισαρείας, ποὺ ἔπεσαν μὲ ἀλεξίπτωτα πίσω ἀπὸ τὸν Πενταδάκτυλο. Ἀπ’ ὅ,τι ἀκούσαμε, οἱ ἀλεξιπτωτιστὲς καὶ οἱ καταδρομεῖς εἶχαν πολλὲς ἀπώλειες. Ἐμεῖς, μόνον μετὰ τὴν ἀεραπόβαση, τὴν σταθεροποίηση καὶ τὴν προώθηση τῶν καταδρομέων καὶ τῶν ἀλεξιπτωτιστῶν πρὸς τὸν Πενταδάκτυλο, νοιώσαμε ἀσφαλεῖς. Μέχρι νὰ μᾶς καλύψουν οἱ καταδρομεῖς ἐπικρατοῦσε ἕνα χάος. Οὐδεὶς γνώριζε τὶ ἔκανε καὶ ποῦ πήγαινε. Μερικοὶ ἀπὸ ἐμᾶς ἔκλαιγαν καὶ ἄλλοι ἐτρέποντο σὲ ἄτακτη φυγή. Ὅλη ἡ περιοχὴ ἔμοιαζε μὲ κόλαση. Ἡ πεῖνα, ἡ δίψα, ἡ ψυχολογικὴ ἔντασις ἦσαν ἀνυπόφορες. Πρώτη φορὰ εὑρέθην τόσο κοντὰ στὸν θάνατο καὶ πρώτη φορὰ συνειδητοποίησα τὴν ἀξία τῆς ζωῆς.
Ἀργότερα, ὅταν εἴχαμε πλέον διαφύγη τὸν κίνδυνο καὶ οἱ Ἕλληνες μαχητὲς ἀπεσύρθησαν ἀπὸ τὸν Πενταδάκτυλο καὶ κατέφυγαν σὲ νοτιότερες περιοχές, ἀρχίσαμε τὶς ἐκκαθαριστικὲς ἐπιχειρήσεις στὰ γύρω χωριά.

Κατὰ τὴν πραγματοποίηση αὐτῶν τῶν ἐπιχειρήσεων, ποὺ ἔμειναν γνωστὲς μὲ τὸ ὄνομα «Ἐπιχειρήσεις Σκούπα», στὴν οὐσία ὁ τουρκικὸς στρατὸς καὶ οἱ Τουρκοκύπριοι Μουτζαχὶντ δὲν ἔκαναν κάτι ἄλλο ἀπὸ τὸ νὰ λεηλατοῦν τὶς περιουσίες τῶν Ἑλληνοκυπρίων, νὰ βιάζουν γυναῖκες καὶ μικρὰ κορίτσια, νὰ δολοφονοῦν ἀμάχους, ἀκόμη καὶ μικρὰ παιδιά.  Ἐδῶ δὲν ἴσχυαν οἱ διεθνεῖς συμβάσεις καὶ οἱ κανόνες τοῦ πολέμου. Οἱ συμμορίες τῶν Μουτζαχίντ, ποὺ ὑποτίθεται πὼς ἦσαν ὑπὸ τὶς διαταγὲς τῶν ἀξιωματικῶν τοῦ τουρκικοῦ στρατοῦ, ἦσαν αὐτοὶ ποὺ εἶχαν τὸ γενικὸ πρόσταγμα καὶ ἀπεφάσιζαν γιὰ ὅλα.
Τὸ τραγικὸ σὲ αὐτὴν τὴν ὑπόθεση εἶναι πὼς παρίσταναν τοὺς ἥρωες καὶ ἐνόμιζαν ὅτι ἐπιτελοῦν ἐθνικὸ καὶ θεάρεστο ἔργο. Αὐτοὶ ἀπεφάσιζαν καὶ γιὰ τὶς ὁμαδικὲς ἐκτελέσεις τῶν αἰχμαλώτων. Ἔλεγαν γεμάτοι κυνισμό: «Τί νά τούς κάνουμε; Ἂν δὲν τοὺς σκοτώσουμε, θὰ ἔχουμε νὰ τοὺς ταΐζουμε»….

Διαβᾶστε Νενέκοι τὴν τελευταία παράγραφο καὶ νὰ εἶστε σίγουροι ὅτι οἱ Τουρκοκύπριοι εἶναι ἀδέλφια σας…
Μόνον ποὺ εἶναι ὁπαδοὶ τῆς …αἱμομιξίας!!!

Αὐτές οἱ ἰστορίες δέν σᾶς ἀνατριχιάζουν;
Τὰ ὀστᾶ ποὺ εὑρίσκονται στὶς ἀνασκαφὲς ἀποδίδονται στὶς οἰκογένειες ἀλλὰ δὲν τοὺς ἀνακοινώνεται πῶς σκοτώθηκαν… Καὶ ὅμως… Αὐτό δέν εἶναι τό πιό σημαντικό;

Γείτονες Τουρκοκύπριοι, ποὺ χρόνια ζοῦσαν μαζὺ μὲ τοὺς Κυπρίους γείτονές τους, ἀλλὰ ποὺ στὸ βάθος τῆς καρδιᾶς τους ὑπῆρχε μῖσος καὶ λαγνεία γιὰ τὶς Κύπριες γειτόνισσές τους.
Καὶ σὰν θρασύδειλα ἄτομα ποὺ εἶναι, ὅταν ὁ τουρκικὸς στρατὸς μπῆκε σὲ πόλεις καὶ σὲ χωριά, τότε, μὲ τὴν κάλυψη τῶν ὅπλων τους, ἐπεδόθησαν στὸ νὰ ἀπελευθερώσουν αὐτὸ τὸ μῖσος καὶ τὰ πάθη τους.

Ναί, ὑπῆρχαν καὶ Τουρκοκύπριοι ποὺ διέσωσαν κάποιες οἰκογένειες. Ὅμως καὶ  αὐτοί, οἱ περισσότεροι, διαμένουν σήμερα στὶς οἰκίες αὐτῶν ποὺ διέσωσαν. Ὅπως λὲν καὶ οἱ Λατίνοι, Dos-Des (σοῦ δίδω-μοῦ δίδεις). Δηλαδή, μὲ τὸ ἀζημείωτο…

Αὐτοὶ εἶναι οἱ ἀδελφοὶ τῆς ἀπ΄ ἐκεῖ πλευρᾶς!
Τούς ἐμπιστεύεσθε; Πιστεύετε ὅτι ἄλλαξαν; Ὅτι μετά ἀπό 42 χρόνια εἶναι διαφορετικοί;;;

Ἐγὼ θὰ σᾶς ἔλεγα νὰ μὴν πάρετε ὅρκο.

Ἦταν ἡ τελευταία σημερινή μου ἀφιέρωσις σὲ ὅσους ἐπαναπροσεγγιστὲς θεωροῦν τοὺς Τουρκοκυπρίους ἀδέλφια τους…
(Μόνον νὰ πάρετε μπόλικη βαζελίνη… Θὰ σᾶς χρειασθῆ…!)

Δημητριάδης Κωνσταντῖνος