Ἔχουν μοῦτρα καὶ μιλοῦν τὰ ἀλβανὰ γιὰ δικαιώματα!!!

Μὴν ξεχνᾶμε ὅμως καὶ τοὺς δικούς μας θαυμαστὲς τοῦ Χότζα καὶ τοῦ Ἀλία, ὅπως τὸν Γλέζο…

Ἄχνα δὲν ἔβγαλαν τὰ ἀριστερὰ κόμματα γιὰ τὰ ἐγκλήματα τοῦ Χότζα κατὰ τῶν Ἑλλήνων τῆς Βορείου Ἠπείρου καὶ τοῦ Στάλιν, κατὰ τῶν Ἑλλήνων τοῦ Εὐξείνου Πόντου.

Παπανικολάου Σωτήρης

Ἀλβανικὰ κάτεργα – φυλακὲς Σπᾶτς, 1973
Ἐκεῖ ποὺ σάπιζαν οἱ Ἕλληνες τῆς Β. Ἠπείρου

Ὅταν ἀνηφορίζαμε στὰ βουνὰ τοῦ Spac  μέ λίγους συναγωνιστές, προκειμένου νὰ ἐπισκεφθοῦμε τὸ κολαστήριο τοῦ Χότζα, ὅπου μαρτύρησαν χιλιάδες παλληκάρια τῆς Βορείου Ἠπείρου, δὲν μπορούσαμε νὰ φαντασθοῦμε αὐτὰ ποὺ ἀντίκρυσαν τὰ μάτια μας στὸν αἱματοβαμμένο ἐκεῖνο τόπο.

Μαζύ μας ἦταν καὶ δύο ἐκλεκτοὶ φίλοι, λεβέντες ἀπὸ τὴν Δερβιτσιάνη,  ἕνας ἐκ τῶν ὁποίων ἐπέρασε σ’ αὐτὴν τὴν φυλακή, περισσότερα ἀπὸ 20 χρόνια δουλεύοντας στὶς σήραγγες, βγάζοντας χρώμιο καὶ νικέλιο, σὲ ὑψόμετρο ἐπάνω ἀπὸ 1500 μέτρα.

Κι ὅμως, παρ’ ὅλα τὰ ὅσα τράβηξαν «μαρτυρώντας καὶ τὸ γάλα τῆς μάννας τους» -προσφιλὴς φράσις τῶν φυλακισμένων Βορειοηπειρωτῶν-, τὸ φρόνημα καὶ ἡ ψυχή τους παρέμεινε ἀδούλωτη.

 Γι’ αὐτὸ στὶς 21 Μαΐου τοῦ 1973 πραγματοποίησαν τὴν πρώτη ἐξέγερση σὲ ὅλη τὴν Ἀλβανία, ἀναγκάζοντας τὸν ἴδιο τὸν δικτάτορα Χότζα νὰ στείλῃ μεραρχίες στρατοῦ καὶ τὸν ὑπουργό του Σέχου, στὰ κατσάβραχα γιὰ νὰ καταστείλῃ τὴν ἐξέγερση.

Μία ἐξέγερσις ποὺ κράτησε πέντες ἡμέρες καὶ ποὺ εἶχε σὰν θλιβερὸ ἀπολογισμὸ τὸ σάπισμα στὸ ξύλο ἀρκετῶν, τὴν ἐκτέλεση λιγοτέρων καὶ τὸ πέταμα στὶς γύρω χαράδρες τῶν ἀψύχων κορμιῶν τους.

Συνελήφθησαν τότε 73 κρατούμενοι, ἀπὸ τοὺς ὁποίους δώδεκα (12) ποὺ ἠρνήθησαν νὰ παραδοθοῦν, τοὺς ἔβγαλαν μὲ φορεῖο καὶ τοὺς μετέφεραν δεμένους χειροπόδαρα στὰ Τίρανα, ὅπου τὸ στρατοδικεῖο τοὺς κατεδίκασε καὶ ἄλλα χρόνια φυλακῆς, ἐνᾦ τέσσερις σὲ ἐκτέλεση.

 Ἀνάμεσά τους, καὶ ὁ φίλος Ἡρακλῆς Σύρμος ποὺ ἀπεφυλακίσθη μὲ τὴν πτώση τοῦ κομμουνισμοῦ καὶ ἐπέστρεψε στὴν οἰκογένειά του.

Οὐδέποτε ξέχασε τὰ ὅσα πέρασε ἐκεῖ καὶ οὐδέποτε ἔσβησε ἀπὸ τὴν καρδιά του ἡ ἀγάπη γιὰ τὴν Μάννα Ἑλλάδα.

 Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν σταμάτησε νὰ ἀγωνίζεται μετὰ τὸ 1990 μὲ περισσότερο θάῤῥος γιὰ τὴν Ἐλευθερία τῆς Βορείου Ἠπείρου, αἰτία ποὺ τὸν ὁδήγησε ξανὰ στὴν φυλακὴ τοῦ Μπερίσα, μὲ τὴν δίκη τῶν «πέντε», τὸ 1994.

 

Υ.Γ. 1. Στὴν φωτογραφία ὁ Ἡρακλῆς, μᾶς «ξεναγεῖ» στὸν χῶρο τῶν φυλακῶν, ἐκεῖ ποὺ μαζεύτηκαν αὐτοὶ ποὺ ἀρνήθηκαν νὰ παραδοθοῦν, καὶ τὸ σημεῖο στὸ κελλί του ὅπου ξάπλωνε κάτω στὸ δάπεδο, μὲ ἕνα λειωμένο στρῶμα καί σκεπαζόταν μὲ μίαν τριμμένη παλιοκουβέρτα, ποὺ δὲν ἔκανε κάτι τὸν χειμώνα καὶ παρακαλοῦσε, ὅπως ὅλοι οἱ κρατούμενοι, νὰ μποῦν στὶς σήραγγες νὰ δουλέψουν, παρὰ νὰ μείνουν στὸ κελλί, γιατὶ μέσα σὲ αὐτὲς εἶχε 40 βαθμοὺς ἐνᾦ ἔξω -20.

 

Υ.Γ. 2. Γι’ αὐτὸν ἀλλὰ καὶ πολλοὺς ἄλλους Ἕλληνες, ποὺ ἐφυλακίσθησαν γιὰ τὴν Ἑλλάδα, τὸ ἑλληνικὸ κράτος δὲν ἔδειξε τὸ μητρικό του ἐνδιαφέρον… ὅπως θὰ ἔπρεπε…

 

Γράφει ὁ Χρύσανθος Σιχλιμοίρης
ἀνιχνεύσεις
πηγὴ Βορειοηπειρώτικο Βῆμα