Ἡ ἑλληνικὴ πολιτεία εὐθύνεται κυρίως γιὰ αὐτὸ ποὺ εἶμαι καὶ γιὰ τὸν τρόπο ποὺ σκέπτομαι καὶ αἰσθάνομαι. Δευτερευόντως καὶ οἱ γονεῖς μου. Ἴσως νὰ ἔπαιξε ῥόλο καὶ ἡ «πάστα» μου, ἀλλὰ ἡ βασικὴ κατεύθυνσις μοῦ ἐδόθη στὴν τρυφερὴ ἡλικία, στὸ σχολεῖο, δηλαδὴ ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν πολιτεία καὶ τὰ ὄργανά της, τοὺς δασκάλους.
Ἡ ἑλληνικὴ πολιτεία εὐθύνεται, ποὺ ἀκόμη δακρύζω στὸ ἄκουσμα τοῦ ἐθνικοῦ ὕμνου, ποὺ μὲ συγκινοῦν οἱ ἥρωες τοῦ 1821 Κολοκοτρώνης καὶ Καραϊσκάκης, ποὺ ἀνατριχιάζω γλυκὰ στὴν θύμηση τῆς ἐποποιΐας τοῦ 1940, ποὺ εἶμαι ὑπερήφανος γιὰ τὴν καταγωγὴ καὶ γιὰ ὅσα ἐπέτυχε ὁ λαός μου, ποὺ κάνω τὸν σταυρό μου ἔξω ἀπὸ τὴν ἐκκλησία, ποὺ σέβομαι καὶ θέλω νὰ διαφυλάξω τὰ ἤθη καὶ τὶς παραδόσεις.
Ἡ ἑλληνικὴ πολιτεία ἤταν αὐτή, ποὺ μὲ ἔβαλε ἑπτὰ χρονῶν παιδάκι νὰ ἀπαγγέλλω στὴν 25η Μαρτίου ἕνα ποίημα γιὰ τὸ Μεσολόγγι! Αὐτὴ μοῦ ἔδωσε ἕνα σημαιάκι καὶ μοῦ εἶπε νὰ τὸ κουνῶ, γιατὶ εἶναι τὸ σύμβολό μας! Αὐτὴ μὲ πῆρε ναύτη καὶ μὲ ξεπάτωσε ἐπάνω κάτω στὸ Αἰγαῖο, λέγοντάς μου ὅτι αὐτὸ εἶναι τὸ καθῆκον μου πρὸς τὴν πατρίδα! Αὐτὴ ἡ συναίσθησις τοῦ καθήκοντος ἦταν ποὺ ἔδωσε ἕνα νόημα στὴν θυσία καὶ μὲ ἔκανε νὰ τὸ ἀντέξω καὶ νὰ τὸ ἀποδεχθῶ, ὄχι γιὰ 12, ἀλλὰ γιὰ 26 μῆνες! Χαλάλι! Δὲν μετανιώνω! Τὸ ξαναέκανα!
Ὅμως, τώρα αὐτὴ ἡ ἴδια ἑλληνικὴ πολιτεία ἔρχεται καὶ μοῦ λέει ὅτι εἶμαι «ἐθνικιστής», ἐπειδὴ πίστεψα σὲ ὅλα αὐτὰ ποὺ ἐκείνη μὲ ἔμαθε νὰ πιστεύω. Αὐτὴ ἡ πολιτεία ἀποδεικνύεται πὼς εἶναι μία ἀναξιόπιστος πόρνη, ποὺ κάποτε τὴν πίστεψα.
Τώρα ἔρχεται καὶ μοῦ λέει, πὼς εἶναι κακὸ νὰ μιλῶ γιὰ τὴν Πατρίδα. Πὼς ὅσα μοῦ ἔμαθε ἦταν λάθος καὶ τὰ διαγράφει. Πὼς κακῶς σέβομαι τὴν σημαία, ἀφοῦ μπορῶ καὶ νὰ τὴν κάψω ἇμα γουστώρω. Πὼς ἐὰν κάνω τὸν σταυρό μου καὶ πιστεύω στὸν Χριστὸ εἶμαι καθυστερημένος. Πὼς δὲν εἶμαι Ἕλλην ἐγώ, ἀλλά ποιός ξέρει ἀπό ποῦ; Πὼς τὰ πράγματα ἀλλάξαν καὶ ὅτι πρέπει τώρα νὰ ξεχάσω τὰ παλαιὰ «παραμύθια» καὶ νὰ προσαρμοσθῶ στὰ νέα..
Αὐτὴ ἡ πολιτεία ποὺ νομίζει ὅτι οἱ πολῖτες της εἶναι ῥομπὸτ καὶ πὼς μὲ τὸ γύρισαμ ἑνὸς κουμπιοῦ μπορεῖ νὰ ἀλλάζῃ τὶς ἰδέες ποὺ ἡ ἴδια τοὺς ἔβαλε στὸ κεφάλι, εἶναι μία πολιτεία ἀσυνεχής, ἕνα σῶμα νεκρό, μία ἀπάτη ὀλκῆς.
Αὐτὴν τὴν πολιτεόια τὴν γράφω τώρα στὰ παλαιότερα τῶν ὑποδημάτων μου. Γιατί, στὸ μεταξύ, στὴν ἡλικία ποὺ εἶμαι ἐπιβεβαίωσα διὰ τῆς ἐμπειρίας τὴν ἀληθινὴ ἀξία τῶν ὅσων ἔμαθα γιὰ σωστά. Τότε ποὺ ἡ πολιτεία αὐτὴ ἦταν ἑλληνική. Αὐτὴ τὴν πολιτεία καταγγέλλω ὡς ὑπεύθυνη γιὰ τὰ ὅσα πιστεύω καὶ τὴν κατηγορῶ γιὰ ἀλητεία, γιὰ μαστροπεία καὶ γιὰ ἐξαπάτηση τῶν πιὸ ἁγνῶν ἰδανικῶν μίας ὁλοκλήρου ζωῆς.
«Ἡ Θυσία τοῦ Εὔζωνος Κωνσταντίνου Κουκκίδου»,
Λάδι σὲ καμβά, 125Χ100 ἐκ τοῦ Γερασίμου Γ. Γερολυμάτου
ἐπιμέλεια κειμένου Φιλονόη καὶ Φίλοι
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.