Θά μποροῦσε νά καταῤῥεύσῃ (ὁριστικῶς) τό εὐρῶ;

Ἡ πιὸ σοβαρὴ εἴδησις σήμερα στὸν κόσμο!!!

Ο οπαδός του Brexit καθηγητής Τed Malloch, ο οποίος είναι πιθανόν να γίνει ο πρέσβης των Ηνωμένων Πολιτειών στην Ευρωπαϊκή Ένωση, προέβλεψε την διαφαινομένη αποτυχία του ενιαίου ευρωπαϊκού νομίσματος.

Σε μια συνέντευξη με το BBC, ο Malloch προβλέπει ότι το ευρώ «θα μπορούσε να καταρρεύσει» εντός των επόμενων 18 μηνών.

«Νομίζω ότι είναι ένα νόμισμα , που δεν είναι μόνον ετοιμοθάνατο, αλλά έχει ένα πραγματικό πρόβλημα και θα μπορούσε στην πραγματικότητα να καταρρεύσει κατά το επόμενο ενάμιση έτος… Το ένα πράγμα, που θα ήθελα να κάνω το 2017 είναι να σορτάρω στο ευρώ», ανέφερε στον βρεταννικό ραδιοτηλεοπτικό φορέα.

«Δεν είμαι το μόνο πρόσωπο ή οικονομολόγος με την εν λόγω άποψη. Κάποιος τόσο αναγνωρισμένος, όσο ο Joseph Stiglitz (ο οικονομολόγος της Παγκόσμιας Τραπέζης), έχει γράψει ένα ολόκληρο βιβλίο για το θέμα αυτό», προσέθεσε.

Ο Malloch προσέθεσε ότι η Ουάσινγκτον και το Λονδίνο θα μπορούσαν να καταλήξουν σε μια συμφωνία ελευθέρου εμπορίου εντός 90 ημερών από την ενεργοποίηση από το Ηνωμένο Βασίλειο του άρθρου 50 για να αποχωρήσει από την ΕΕ.

«Υπενθυμίζω στον κόσμο ότι οι μεγαλύτερες συγχωνεύσεις και εξαγορές στην ιστορία γίνονται συχνά σε περίπου αυτό το χρονικό πλαίσιο», είπε.

«Μερικοί από εμάς, που έχουν εργασθεί στην Wall Street ή στο City, ξέρουμε ότι αν έχουμε τους σωστούς ανθρώπους στο σωστό δωμάτιο, με τα σωστά στοιχεία και την σωστή ενέργεια, και ο Trump είναι σίγουρα άνθρωπος υψηλής ενεργείας, μπορούμε να κάνουμε τα πράγματα να συμβούν», προσέθεσε ο Malloch .

Οι ΗΠΑ αναμένουν ένα «καθαρό» Brexit από την Βρεταννία. Μόλις το Ηνωμένο Βασίλειο βρεθεί έξω από την ενιαία αγορά, θα μπορούσε να παρακάμψει «τους γραφειοκράτες των Βρυξελλών» και να υπογράψει μια συνθήκη ελευθέρου εμπορίου με τις ΗΠΑ, δήλωσε ο Malloch.

Το να μην επιτρέπεται στην Βρεταννία να συζητά για μια εμπορική συμφωνία με τις ΗΠΑ είναι «παράλογο» και μοιάζει με έναν σύζυγο, «που προσπαθεί να σταματήσει την σύζυγό του από το να έχει μία παράνομη σχέση», δήλωσε ο Malloch.

«Το γεγονός είναι ότι, όταν η σύζυγός σας έχει μία σχέση με κάποιον άλλο, θα της πείτε να το σταματήσει, αλλά πολλές φορές αυτό δεν σταματά την σχέση», είπε.

Οι Βρυξέλλες απαιτούν από το Ηνωμένο Βασίλειο να μην συζητά για εμπορικές συμφωνίες μέχρι να εγκαταλείψει την ΕΕ.

ΠΗΓΗ

ΣΧΟΛΙΑ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ

To άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε τώρα και αυτό δεν είναι τυχαίο.

Σήμερα στο Βρεταννικό κοινοβούλιο θα παρουσιασθεί ένα νομοσχέδιο, που θα επιτρέπει στην πρωθυπουργό της Βρεταννίας κα Theresa May να παρουσιάσει στην ΕΕ αίτημα για αποχώρηση με βάση το άρθρο 50 της συνθήκης της Λισσαβόνας.

Το άρθρο αυτό, σύμφωνα με τον αρμόδιο για το Brexit υπουργό κο David Davis, «θα είναι όσο το δυνατόν πιό απλό».

ΠΗΓΗ 

Οι αντίπαλοι του Brexit θα επιδιώξουν στο κοινοβούλιο της Βρεταννίας να προσθέσουν τροπολογίες για να κάνουν το νομοθέτημα πολύπλοκο και δεσμευτικό για τα επόμενα βήματα της κυβερνήσεώς τους.

Η κίνηση αυτή δεν μπορεί να σταματήσει την έναρξη της διαδικασίας στις 30 Μαρτίου 2017, καθώς όλοι οι πολιτικοί της Βρεταννίας «σέβονται»,  ή μάλλον καλλίτερα φοβούνται, την πλειοψηφία των ψηφοφόρων του δημοψηφίσματος και δεν θα ήθελαν να φανεί ότι είναι όργανα των μισητών Βρυξελλών.

Η διαδικασία του άρθρου 50 προβλέπει ότι μετά την επίσημη έναρξη ακολουθούν συνομιλίες για αμοιβαία συμφωνία σε διάφορα θέματα, αλλά σε περίπτωση διαφωνιών και μη επίτευξη συμφωνίας, η Βρεταννία αποδεσμεύεται το αργότερο σε δύο χρόνια, εκτός εάν συμφωνηθεί αμοιβαία παράταση των διαδικασιών.

TO AΡΘΡΟ 50 ΤΗΣ ΣΥΝΘΗΚΗΣ ΤΗΣ ΛΙΣΣΑΒΟΝΑΣ

 

Στην συνέχεια η συμφωνία για τις λεπτομέρειες της αποχωρήσεως πρέπει να επικυρωθεί από το ευρωκοινοβούλιο.

Oι Ευρωεκλογές γίνονται κάθε πέντε χρόνια. Οι τελευταίες πραγματοποιήθηκαν από 22 έως 25 Μαίου του 2014.

Επομένως οι επόμενες πρόκειται να πραγματοποιηθούν από 22 έως 25 Μαίου 2019.

Με βάση την παραπάνω παρατήρηση, αν η διαδικασία ξεκινήσει τέλη Μαρτίου εφέτος, τα δύο χρόνια συμπληρώνονται στις 30 Μαρτίου 2019 και η Ευρωβουλή, που θα αποφασίσει την έγκριση των λεπτομερειών είναι η παρούσα.

Αν η Ευρωβουλή δεν εγκρίνει την συμφωνία, απλά η Βρεταννία θα αποχωρήσει από τις συνθήκες χωρίς οποιεσδήποτε δεσμεύσεις.

Από τα παραπάνω κρίνεται επιτυχής η παρομοίωση της διαδικασίας με διαζύγιο και μάλιστα αυτόματο.

Δεν γνωρίζαμε όμως ότι έχει προκύψει και «παράνομη σχέση» (απιστία), με πρωτοβουλία της Βρεταννίας.

Ο «εραστής» εμφανίζεται να είναι οι ΗΠΑ, που μάλλον επιδιώκουν να «συγκατοικήσουν» με την άπιστη σύζυγο και μάλιστα προγραμματισμένα σε τρεις μήνες, δηλαδή στις 26 Απριλίου εφέτος.

Η συγκατοίκηση μάλλον θα έχει την μορφή μίας διμερούς συμφωνίας ανάμεσα σε ΗΠΑ και Βρεταννία, χωρίς όμως την έγκριση των «Ευρωγραφειοκρατών».

Οι ευρωγραφειοκράτες στο παρελθόν είχαν την ευχέρεια να νομοθετούν για το επιτρεπόμενο μήκος και την κυρτότητα των αγγουριών στην ΕΕ.

Αλλά τώρα δεν έχουν λόγο και δεν μπορούν να επηρεάσουν το είδος των παιχνιδιών, που θα προτιμήσουν οι «εραστές» επάνω στο συζυγικό κρεββάτι.

Και κερατάδες, αλλά και δαρμένοι…

Είναι προφανές ότι δεν μπορεί να υπάρξει δυνατότητα συμφωνίας για μαλακό Brexit.

Mία παρόμοια συμφωνία δεν την χρειάζεται το παράνομο ζευγάρι, γιατί παρεμποδίζει την ελευθερία του.

Ακόμα και αν γινόταν κάποια σχετική προσπάθεια, θα ήταν δύσκολο να επικυρωθεί από την παρούσα Ευρωβουλή.

Οι σχέσεις από τον Απρίλιο εφέτος αναμένεται να ενταθούν σε όλα τα δυνατά επίπεδα.

Για τον λόγο αυτό, ο μελλοντικός πρεσβευτής μιλά για κατάρρευση του ευρώ το αργότερο σε 18 μήνες.

Αν τα πράγματα αγριέψουν ανάμεσα στην Βρεταννία και την ΕΕ, ενδέχεται σε κάποιο στάδιο να επιβληθούν εκατέρωθεν δασμοί.

Αν γίνει κάτι παρόμοιο, οι εξαγωγές από την ΕΕ προς την Βρεταννία και τις ΗΠΑ θα γίνουν ακριβότερες κατά το ποσοστό των δασμών.

Επομένως η ΕΕ θα πρέπει να επιδιώξει η ίδια την πτώση της τιμής του ευρώ, για να διατηρήσει την ύπαρξη των εξαγωγών της.

Στο σημείο αυτό όμως θα πρέπει να προσέξουμε μία λεπτομέρεια.

Οι ΗΠΑ δεν έχουν κίνητρο να ενισχυθεί το δολλάριο, γιατί οι εξαγωγές τους θα μειωθούν, εάν το ευρώ υποχωρήσει.

Επομένως μας κρύβουν μία σημαντική λεπτομέρεια για τα σχέδια τους ή μπλοφάρουν, ελπίζοντας να εισρεύσουν κεφάλαια στις ΗΠΑ από την ΕΕ, χωρίς να επιδιώκουν την εξασθένηση του ευρώ.

Αν οι ΗΠΑ σχεδιάζουν υποτίμηση του δολλαρίου στους επομένους τρεις μήνες, τους συμφέρει σήμερα να διαδώσουν ότι θα πέσει το ευρώ, για να μειώσουν τον κίνδυνο να γίνουν αντιληπτοί ως προς τις πραγματικές προθέσεις τους, αλλά και για να δικαιολογήσουν την απόφαση τους στους ψηφοφόρους των ΗΠΑ.

Μακάρι να κάνω λάθος.

Πάντως το σχέδιο εξελίσσεται, όπως ακριβώς το έχω περιγράψει από τις 21.3.2014…:

Διεθνής ανταλλαγή χρεών: Η λύση στο παγκόσμιο πρόβλημα χρέους.

Στις ημέρες μας οι παγκόσμιοι κυβερνήτες υποτίθεται ότι αντιμετωπίζουν ένα δυσεπίλυτο οικονομικό πρόβλημα: τα υπέρογκα δημόσια χρέη των κρατών.
Το «πρόβλημα» προέκυψε όταν οι αγορές απεφάσισαν να πληρωθούν εδώ και τώρα όλα τα συσσωρευθέντα δημόσια χρέη, που λήγουν σταδιακά. 
Ως σήμερα αρκούντο  να εισπράττουν τους τόκους και τα τοκομερίδια και στην λήξη των δανείων τα ανανέωναν χωρίς οποιονδήποτε ενδοιασμό.
Τι άλλαξε;

Aυτό που προκαλεί τον φόβο στις αγορές είναι ότι πλέον τα ομόλογα των κρατών εξετάζονται ως προς την πιστοληπτική ικανότητα των εκδοτών, σύμφωνα με τις προβλέψεις των προτάσεων της Βασιλείας.
Τα κρατικά ομόλογα «σήμερα» εμπεριέχουν κίνδυνο και τον κίνδυνο αυτό τον αξιολογούν τρεις διεφθαρμένοι παγκόσμιοι οίκοι αξιολογήσεως πιστοληπτικής ικανότητας σε αγαστή συνεργασία.
Οι οίκοι αυτοί το παράκαναν και το αποτέλεσμα το βλέπουμε σήμερα ως κρίση χρέους και ως μεγάλα spreads – ασφάλιστρα κινδύνου.
Οι κυβερνήσεις όμως δεν τολμούν να πάρουν μέτρα ενάντια στους «ανεξαρτήτους» οίκους αξιολογήσεως, γιατί η τεχνογνωσία τους είναι καλά κρυμμένη. Το έργο τους είναι χρήσιμο, αλλά για εφαρμογή σε κινδύνους ιδιωτών και όχι κρατών.
Όταν είσαι ιδιώτης σαν εκδότης χρεωγράφων είσαι επικίνδυνος στους άλλους για διαφόρους λόγους. Ο μεγαλύτερος κίνδυνός σου είναι να μην πληρώσεις, να τεθείς σε χρεωκοπία ή να πεθάνεις.

Τα κράτη όμως;

Tα κράτη είναι ακόμα πιο επικίνδυνα.

Εκτός από τους αντιστοίχους, τροποποιημένους βέβαια, κινδύνους των ιδιωτών, τα κράτη μπορούν να σε πληρώσουν απλά τυπώνοντας χαρτιά!

Και αυτό πραγματικά κάνουν όλες οι κεντρικές τράπεζες παγκοσμίως συνέχεια έως τώρα.

Το χρήμα-χρέος που εκτυπώνεται δεν αντιστοιχεί σε παραγωγή ή σε κάτι χειροπιαστό.

Το χρήμα ειναι απαραίτητο εφόσον κυκλοφορεί και βελτιώνει την ευημερία των λαών, ωθώντάς τους να παράγουν περισσότερο από τις εγγενείς ανάγκες των τοπικών οικονομιών.

Αυτή είναι μία από τις σπουδαιότερες λειτουργίες του χρήματος: H συναλλακτική.
Οι αγορές, έχοντας δημιουργήσει μηχανισμούς συγκεντρώσεως του χρήματος, εστιάζουν σήμερα στην αποταμιευτική λειτουργία του χρήματος.

Όταν εστιάσεις σ’ αυτήν την λειτουργία δεν μπορεί παρά να προβληματισθείς από το γεγονός ότι το χρήμα που κυκλοφορεί δεν συνδέεται με την παραγωγή αγαθών, ούτε όμως και θα μπορούσε να συνδεθεί, γιατί τότε θα ήταν ακριβό και άχρηστο στις συναλλαγές.
Θα οδηγούμασταν τότε σε απλή ανταλλαγή αγαθών.

Το υπόλοιπο χρήμα θα ήταν απολύτως άχρηστο.

Το σχέδιο των αγορών είναι να εκτιμήσουν και να αντιστοιχήσουν σε χρήμα το σύνολο των υλικών και αΰλων αγαθών συμπεριλαμβανομένων των ανθρώπων και των συντελεστών παραγωγής κάθε είδους.

Το χρήμα τότε θα αποκτήσει αξία και ως τίτλος ιδιοκτησίας.

Αυτό μπορεί να γίνει μόνον όμως εάν όλα πουληθούν, περιλαμβανομένης και της κάθε είδους κρατικής ιδιοκτησίας.

Αν επετύγχαναν τον στόχο τους όλα θα γίνονταν ακριβότερα ως παραγωγή (αφού τίποτα δεν θα παρέχετο δωρεάν κατά την φάση της παραγωγής), αλλά ταυτόχρονα το χρήμα που κυκλοφορεί σήμερα θα μπορούσε να δεσμευθεί.

Όλο το χρέος-χρήμα θα γινόταν δάνειο στο διηνεκές, δηλαδή θα πληρώνονταν μόνον τόκοι και το κεφάλαιο ουδέποτε θα ξεπληρωνόταν.

Σαν σχέδιο βέβαια έχει ως προϋπόθεση την υποδούλωση όλων των ανθρώπων και της φύσεως και την κατάργηση κάθε ελευθερίας.

Αυτό δεν βιώνουμε καθημερινά με την υπερφορολόγησή μας και την καταστροφή των εισοδημάτων και της περιουσίας μας;
Σαν σχέδιο πιθανόν δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί, γιατί θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε εξέγερση των πολιτών και σε οικονομικό χάος με αμφισβήτηση και καταστροφή του μεγαλυτέρου μέρους του χρέους.

Υπάρχουν όμως κυβερνήτες που το προωθούν και νομίζουν ότι θα τα καταφέρουν.

Η μεθόδευσή τους περιλαμβάνει ενέργειες που σήμερα βλέπουμε.

Αρχικά μετατρέπουν το ιδιωτικό χρέος σε κρατικό.

Φροντίζουν όμως το κρατικό χρέος να γίνει συντόμου λήξεως για να χρησιμοποιήσουν την ευκαιρία και να αυξήσουν υπέρμετρα την φορολογία.

Έτσι καταναλώνονται αρχικά οι αποταμιεύσεις και ο λαός οδηγείται μαζικά στην ανεργία και την οικονομική εξαθλίωση.

Τα κράτη υπό το βάρος αυτών των συνεπειών αναγκάζονται σε αναδιάρθρωση χρέους με διαγραφή των κρατικών κεφαλαίων (αποθεματικά ασφαλιστικών ταμείων, ίδια κεφάλαια τραπεζών) και σε ιδιωτικοποιήσεις ευρείας κλίμακος.

Το μέτρο αυτό δεν επαρκεί και τελικά καταλήγουν σε επιμήκυνση του χρέους με συνακόλουθο απότελεσμα να δεσμευθούν σε μία περιοριστική και υφεσιακή πολιτική μακράς διαρκείας, που καταβαραθρώνει τις οικονομίες και μειώνει την παραγωγή και την κατανάλωση.

Κατά την διάρκεια αυτών των διαδικασιών οι πουλημένοι πολιτικοί και τραπεζίτες επιμένουν στην ανάγκη επιτεύξεως χαμηλών επιτοκίων για το χρέος, στην ανάγκη διαρθρωτικών αλλαγών και τελικά διαπιστώνουν ότι το χρέος έχει διογκωθεί και είναι μη βιώσιμο.
Τα προβλήματα χρέους είναι κοινά για τις περισσότερες οικονομίες και σαν καλή ιδέα ακούγεται η αντιμετώπισή τους να γίνει με την έκδοση ενός κοινού ομολόγου με χαμηλό επιτόκιο (ευρωομόλογο).

Η ιδέα απορρίπτεται πανηγυρικά από τις «ισχυρές» οικονομίες που κατευθύνουν τις πολιτικές της Ευρωπαικής Εώσεως.

‘Οταν όμως σε λίγο καιρό το πρόβλημα χρέους εμφανισθεί δριμύτερο στην Αμερική, που τυπώνει συνεχώς δολλάρια χωρίς αντίκρυσμα, σε συνδυασμό με υπερπληθωρισμό ισοδύναμο με δραστική υποτίμηση της αγοραστικής αξίας του δολλαρίου, τι νομίζετε ότι θα αναγκασθούν να κάνουν;

Αναγκαστική ανταλλαγή κρατικών χρεών Ευρώπης και Αμερικής μετά από μία δραστική υποτίμηση του δολλαρίου Αμερικής.

Έτσι το αμερικανικό δημόσιο χρέος θα πέσει ως αγοραστική αξία, τα επιτόκια ευρώ και δολλαρίου Αμερικής θα εξισωθούν, η διάρκεια του χρέους θα μεγαλώσει πέραν των 30 ετών και θα οδηγηθούμε στο παγκόσμιο- άυλο νόμισμα, που έχουν ως αρχικό και μη ομολογημένο στόχο τους οι αγορές.

Ως προϋπόθεση επιτυχίας του σχεδίου απαιτείται ο περιορισμός του ιδιωτικού χρέους και η ισόποση αύξηση του κρατικού χρέους το συντομότερο δυνατό.

Για να γίνει αυτό θα προηγηθεί η κατάρρευση του παγκοσμίου τραπεζικού συστήματος, που θα απαιτήσει την οικονομική βοήθεια των καταχρεωμένων κρατών και της Ευρωπαικής Ενώσεως.

Το σχέδιο αυτό θα υλοποιηθεί μέσω Ισπανίας, Αμερικής και Γερμανίας.

Θα ξεκινήσει με κατάρρευση του τραπεζικού τομέα της Ισπανίας, θα επεκταθεί στις θυγατρικές ισπανικών τραπεζών στην κεντρική και λατινική Αμερική και θα καταλήξει ως γενικευμένο bank run στην Αμερική.

Από εκεί θα περάσει στην Γερμανία, όταν πραγματοποιηθεί η δραστική υποτίμηση του δολλαρίου ως προς το ευρώ.

Σε μία τέτοια εξέλιξη οι γερμανικές εξαγωγές θα καταρρεύσουν και οι εξελίξεις θα είναι μονόδρομος…

Το αστείο βέβαια είναι ότι όλα αυτά θα μπορούσαν να αποφευχθούν αν εμφανιζόταν σε κάποια μεγάλη χώρα ένας ηγέτης με @ρχίδια, που θα ενοποιούσε τις κεντρικές τράπεζες όλων των κρατών και θα προέβαινε σήμερα στην ανταλλαγή όλων των παγκοσμίων κρατικών χρεών…

 

John Drake

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply