Ἡ Εὐρώπη τῶν δύο ταχυτήτων, ἢ ἀλλοιῶς τοῦ σκληροῦ πυρῆνος, δὲν εἶναι τὸ μοντέλο στὸ ὁποῖο ἤλπιζαν οἱ ἰδεαλιστὲς τῆς Εὐρώπης. Ἡ ἐχθρικὴ στάσις τῶν Βορείων πρὸς τὸν εὐρωπαϊκὸ Νότο καὶ τὰ μνημόνια τῆς λιτότητος, ποὺ ἐπέβαλαν ὑπὸ τὴν ἡγεσία τῆς Γερμανίας, ὁδήγησαν στὸ νὰ ἀποτελῇ πλέον τὴν μόνη διέξοδο.
Θὰ ἔχουμε στὸ ἐξῇς μιὰν Εὐρώπῃ μοιρασμένη στὰ δύο, ὁριζοντίως καὶ καθέτως. Ἕξι-ἑπτὰ χῶρες θὰ προχωρήσουν μπροστά, ἕνας σκληρὸς πυρήν, ποὺ θὰ περιλαμβάνη ἀπαραιτήτως Γερμανία καὶ Γαλλία, σίγουρα, κατὰ πῶς φαίνεται καὶ Αὐστρία, Ὁλλανδία, Φινλανδία, Λουξεμβοῦργο καὶ Βέλγιο.

Βασικὰ ἡ πάλαι ποτὲ Ἕνωσις τῶν χωρῶν ποὺ ὑπέγραψαν τὴν Συνθήκη Σένγκεν τὸ 1985.

Μποροῦμε νὰ φαντασθοῦμε ὅτι οἱ πιὸ ἀδύναμες χῶρες θὰ ἐγκαταλείψουν τὴν εὐρωζώνη, ὅπως ἡ Ἰταλία (τὸ ἐδήλωσαν ἤδη), ἡ Ἰσπανία, ἡ Πορτογαλία, ἡ Ἑλλὰς καὶ ὅλες οἱ Ἀνατολικο-Εὐρωπαϊκὲς χῶρες.

Ἡ ὁμὰς τοῦ Βίζεγκραν – ἡ Οὐγγαρία, ἡ Πολωνία, ἡ Σλοβακία καὶ ἡ Τσεχικὴ Δημοκρατία – ἐζήτησαν ἀπὸ καιρὸ μίαν χαλαρωτέρα Ἕνωση, καθὼς καὶ τὴς ἐπιστροφὴ ἐξουσιῶν στὰ Ἐθνικὰ κράτη. Προσωπικῶς διατηρῶ τὶς ἐπιφυλάξεις μου γιὰ τὴν Πολωνία καὶ τὴν Ἰσπανία.

Ἀλλά, τὸ σημαντικότερον γιὰ ἐμᾶς, εἶναι τὸ ὅτι θὰ περάσουν πολλὰ χρόνια γιὰ νὰ ἀνακάμψῃ ἡ οἰκονομία στὸν Νότο τῆς Εὐρώπης, καθὼς καὶ μικρὲς χῶρες, ὅπως καὶ ἡ Ἑλλάς, θὰ ὑποστοῦν ἐπὶ πλέον ζημίες καὶ θὰ ὑποβαθμισθοῦν ἀκόμη περισσότερο, τοὐλάχιστον τὸν πρῶτο καιρό.
Καθὼς ἐπίσης καὶ ὅτι θὰ μείνουμε τελείως ἀνυπεράσπιστοι ἀπὸ τοὺς πρῴην «συμμάχους», στὶς πολλὲς νέες ἐξωτερικὲς προκλήσεις, ποὺ ἀναζωπυρώνονται στὴν περιοχή μας.

Θεοφανάκης Στέφανος