Ἐχθὲς ἡ Μοῖρα θέλησε νὰ πάρῃ τρεῖς; τέσσερις; ζωὲς ἀπὸ τὸν δρόμο.
Μία τραγικὴ κατάληξις γιὰ αὐτοὺς καὶ τοὺς οἰκείους τους.

 Δὲν θέλησα νὰ τὸ σχολιάσω πέραν ἀπὸ τὴν διαπίστωση τῆς τραγικότητος τοῦ συμβάντος. 
Εἶδα -ὅμως- πολλὰ σχόλια γεμάτα σαρκασμό, χαιρεκακία, εἰρωνεία…

Ὕβρις!
Δὲν ἦταν ἡ κοινωνικὴ θέσις τοῦ ὁδηγοῦ ποὺ τοὺς ἐσκότωσε («ὀνόματα» δὲν σκοτώνουν)…
Οὔτε ἡ οἰκονομική του εὐχέρεια ἐσκότωσε τὸν ἴδιον καὶ τοὺς ἄλλους…
Ἐμεῖς ὅλοι τοὺς σκοτώσαμε.

Ἐμεῖς σκοτώνουμε καθημερινῶς τὰ παιδιά μας, ἐπιλέγοντας αὐτοὺς ποὺ κυβερνοῦν, ἀστυνομεύουν, νομοθετοῦν, διδάσκουν. 
Ἐμεῖς ποὺ νὰ πάρῃ ὁ διάολος τὴν φυλή μας καὶ τὴν ταὐτότητά μας….
Ἐμεῖς, μόνον ἐμεῖς, ποὺ ἀφήνουμε τοὺς γύφτους νὰ διοικοῦν, τοὺς δειλοὺς νὰ ἀστυνομεύουν, τοὺς κοπρῖτες νὰ δικάζουν, τοὺς προδότες νὰ νομοθετοῦν καὶ τοὺς ἀλῆτες νὰ διδάσκουν.

Κι αὐτὸ τὸ πληρώνουν τὰ παιδιά μας καθημερινῶς στοὺς Ἑλληνικοὺς δρόμους.

Δημήτριος Δροῦκας