Ἑρμῆς ποτε ἅμαξαν ψευσμάτων καὶ πανουργίας καὶ ἀπάτης μεστὴν διὰ πάσης ἤλαυνε γῆς, κατὰ χώραν μικρόν τι διανέμων τοῦ φόρτου. Ὡς δὲ εἰς τὴν τῶν Ἀράβων χώραν ἦλθε, λέγεται ἐξαίφνης συντριβῆναι τὴν ἅμαξαν. Οἱ δὲ ὥσπερ πολύτιμον φόρτον τὰ ἐξ αὐτῆς ἁρπάσαντες οὐκ ἀφῆκαν εἰς ἄλλους ἀνθρώπους προελθεῖν. Ὅτι Ἄραβες ὑπὲρ πᾶν ἔθνος ψευσταὶ καὶ ἀπατεῶνες εἰσίν· ἐν γλώσσῃ γὰρ αὐτῶν οὐκ ἔστιν ἀλήθεια.

Ἑρμοῦ ἅμαξα καὶ Ἄραβες
Ἑρμῆς ποτε ψεύσματα καὶ πανουργίας θεὶς εἴς ἅμαξαν εἰς πᾶσαν γῆν ἀπῄει. Ὡς δὲ Ἀράβων κατήντησε τὴν χώραν, συντρίβει τὴν ἅμαξαν κενὴν φορτίων· οἱ δὲ εἰς ἄλλους τόπους οὐκ εἴασαν ὀδεῦσαι.

Αἴσωπος

Στὰ νέα Ἑλληνικὰ

Τὰ ψέμματα, οἱ πανουργίες, οἱ ἀπατεωνιές, κάπου ἔπρεπε να πᾶν νὰ κατοικήσουν!
Γι’ αὐτὸ λοιπὸν ὁ θεὸς Ἑρμῆς τὰ ἔβαλε ὅλα σὲ μιὰν ἅμαξα, ψέμματα, ἀπατεωνιές, πανουργίες, καὶ περιόδευε σὲ ὄλες τὶς χῶρες τῆς γῆς μοιράζονταςτα λίγα λίγα, σὲ κάθε ἔθνος νὰ ὑπάρχουν λίγα ἀπὸ αὐτά. Ἐκεῖ ποὺ περνοῦσε ἀπὸ τὴν χώρα τῶν Ἀράβων, ἤταν πολὺ πετρῶδες τὸ ἔδαφος, σκόνταψε ἡ ἅμαξα σὲ κάτι πέτρες καὶ τσακίστηκε. Σὰν ἄκουσαν οἱ Ἄραβες τὸν ἦχο ἀπὸ τὴν συντριβὴ τῆς ἁμάξης καὶ τὴν εῖδαν τσακισμένη, νόμιζαν ὅτι κουβαλοῦσε κάτι πολύτιμο καὶ ὅρμηξαν νὰ ἁρπάξουν ὅλο τὸ φορτίο, καὶ δὲν ἔμεινε καθόλου γιὰ τοὺς ὑπολοίπους ἀνθρώπους.

Γι’ αὐτὸ ἡ ψευτιὰ καὶ ἡ ἀπατεωνιὰ ὑπάρχει σὲ πολλοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ οἱ πιὸ ψεῦτες καὶ ἀπατεῶνες ἀπὸ ὅλους εἶναι οἱ Ἄραβες: «στὴν γλώσσα τους δὲν ὑπάρχει ἀλήθεια», ἔλεγαν οἱ ἀρχαῖοι.

Αὐτὴ ἡ ἰδέα δὲν διαφέρει ἀπὸ τὴν γνώμη που εἶχαν οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες γιὰ τοὺς (φερομένους ὡς) Φοίνικες. Κατὰ πόσο εἶναι εἰλικρινὴς συλλογικὰ ἔνας λαός, φαίνεται ἀπὸ τὴν γλῶσσα του: ὅταν ἡ γλῶσσα εἶναι αὐστηρὰ ῥηματοτελική, ὅπως ἡ Ἰαπωνική, ἡ Κορεατική, οἱ παλαιὲς τουρκικὲς γλῶσσες, καὶ μάλιστα ὅταν ὑπάρχῃ στὴν γλῶσσα R καὶ ὄχι L, ὅπως ἡ ἀρχαία περσικὴ γλῶσσα, αὐτὰ δείχνουν ὅτι ὁ λαὸς ἔχει ἀξιοπιστία.
Ὅταν ἡ γλῶσσα συνηθίζῃ νὰ βάζῃ τὸ ῥῆμα στὴν ἀρχὴ τῆς προτάσεως (ὅπως πάντα στὰ Ἀραβικά) καὶ ὅταν ἔχει περισσότερο L καὶ λίγο ἤ καθόλου R, αὐτὰ δείχνουν ὅτι ὁ λαὸς εἶναι συλλογικὰ ἀναξιόπιστος.

Μάκης Δρούκας

εἰκόνα