Πρὸ μόλις δύο ἡμερῶν μία ἀνακοίνωσις κάποιου, ἀγνώστου σὲ ἐμέναν, στὸ φατσοβιβλίο, ξεκίνησε ἕνα «γαϊτανάκι» πράξεων, ἀντιδράσεων καὶ τελικῶς διαπιστώσεων καὶ γιὰ τὸν ἴδιον μά, κυρίως, γιὰ μίαν μερίδα συμπολιτῶν μας.
Ἡ ἀνακοίνωσις ἀφοροῦσε σὲ κάποιον ἄστεγο, πολὺ ἀξιοπρεπὴ καὶ εὐαίσθητο, ποὺ ζητοῦσε ἐργασία. Αὐτομάτως πολλοὶ συμπατριῶτες μας ἐκινητοποιήθησαν γιὰ νὰ βροῦν λύσεις στὸ πρόβλημα κι ἔως τὸ βράδυ εἶχε ἐντοπισθῆ καὶ στέγη καὶ ἐργασία γιὰ τὸν ἄνθρωπο.

Ἡ εὐτυχὴς αὐτὴ ἐξέλιξις ἔδωσε τόσο μεγάλην χαρὰ στὸν διαμεσολαβητή, ποὺ ὅταν μὲ τὸ καλὸ ὅλα βρῆκαν τὸν δρόμο τους, ἔγραψε κατασυγκινημένος πὼς τελικῶς ὁ «Παράδεισος εἶναι ἐδῶ», πανευτυχὴς ποὺ ἕνας σημαντικὸς συμπατριώτης μας, εὐτύχησε νὰ «συνδεθῇ» μὲ ἄλλους, ἐπίσης σημαντικοὺς συμπατριῶτες μας, γιὰ νὰ ἐπιλυθοῦν τὰ βιοποριστικά του προβλήματα.

Τὸ ἐρώτημα φυσικὰ ποὺ ἀνακύπτει εἶναι τὸ πῶς συνδέονται ἡ Ἐλευθερία καὶ ἡ Εὐτυχία, ὅταν ὅλοι μας, ἄλλος περισσότερο κι ἄλλος λιγότερο, βιώνουμε τὴν ἀπόλυτο πτωχοποίησιν καὶ ἀπειλεῖται ἡ ἰδία ἡ ὕπαρξίς μας.
Πῶς γίνεται νά εἶναι κάποιος Εὐ-τυχής, ὅταν δέν μπορῇ νά ταΐσῃ τά παιδιά του, νὰ μὴν κοιμᾶται κάτω ἀπὸ μίαν στέγη ἤ νά διαβιῇ ἀξιοπρεπῶς;
Πῶς γίνεται νά εἶναι ἐπί πλέον κι Ἐλεύθερος, ἐάν ἀδυνατῇ νά ἀπαλλαγῇ ἀπό τά βασικά βιοποριστικά βαρίδια του;

Κι ὅμως… Ἀκριβῶς σὲ αὐτὴν τὴν μικρὴ λεπτομέρεια κρύβονται ὅλα αὐτὰ ποὺ συνιστοῦν θεμέλια Ἐλευθερίας τοῦ Ἀνθρώπου, μὰ καὶ θεμελίους λίθους μίας κοινωνίας, ἐφ΄ ὅσον ἐννοιολογικὰ ἡ Εὐ-τυχία εἶναι ἡ καλὴ τύχη, ποὺ γιὰ νὰ ἐμφανισθῇ θὰ πρέπη νὰ εἶναι καὶ ὁ Ἄνθρωπος ἕτοιμος γιὰ νὰ τὴν δῇ, νὰ τὴν ἀναγνωρίσῃ καὶ νὰ τὴν ἐκτιμήσῃ, ἀλλὰ (δευτερευόντως) θὰ πρέπη νὰ συνίστανται καὶ οἱ κατάλληλες συνθῆκες-εὐκαιρίες-συγκυρίες, ποὺ θὰ τοῦ ἐπιτρέψουν νὰ βιώσῃ αὐτὴν τὴν Εὐ-τυχία.
Ποιά μεγαλυτέρα ἀπόδειξις λοιπόν, ἀπὸ τὸ παραπάνω περιστατικό, τῶν γεγονότων πού εὐ-τυχῶς συνέβησαν, γιά νά ἀναγνωρισθῇ ἡ κατάστασις Εὐ-τυχίας καί τελικῶς νά θεμελιωθῇ ἡ βάσις τῆς Ἐλευθερίας;

Ἐλευθερία, γιὰ νὰ ὑπάρξῃ καθολικῶς κι ὄχι σὲ κάποιες μονάδες, ἀπαιτῶνται κατάλληλες συνθῆκες καὶ εἰδικοῦ πρίσματος ὀπτική.
Ἐλεύθερος εἶναι ἐκεῖνος ποὺ ἀπηλλάγη ἀπὸ τοὺς φόβους του, τὶς ἐμμονές του, τὶς ἐξηρτημένες ἀπὸ τὰ πρόσκαιρα ἐπιθυμίες του (ἴσως καὶ πάθη) καὶ διαβιεῖ ἀξιοπρεπῶς μέν, ἠθικῶς καὶ λιτῶς δέ, προσφέροντας ἀπὸ τὸ ὑστέρημά του τὸ …περίσσευμα στοὺς συμπατριῶτες του, ἐπικοινωνώντας καὶ κοινωνώντας τὶς ἰδέες του, τὶς ἀπόψεις του, τὰ θέλω του, τὶς ἀπολαβές του, τὰ συναισθήματά του καὶ τὰ ὄνειρά του.
Ἐλεύθερος εἶναι αὐτὸς ποὺ μετατρέπει ἑαυτὸν σὲ δίαυλον ἐπικοινωνίας καὶ γέφυρα κοινωνίας, ἐνσωματωμένος πάντα σὲ μίαν κατ’ Ἀνάγκην κοινωνία, ἀποῤῥίπτοντας τὰ παρὰ φύσιν στοιχεῖα της.
Ἐλεύθερος εἶναι αὐτὸς ποὺ ἐμπράκτως φεύγει ἀπὸ τὸ ἐγώ του καὶ συνιστᾶ τὴν πρώτη, θεμελιώδη μονάδα δημιουργίας κοινωνίας τοῦ «ἐμεῖς», ἀπογυμνωμένος ἀπὸ ἐμμονὲς καί,  κυρίως, δίχως νὰ προσδοκᾷ τὰ ὅποια ἀνταποδοτικὰ ὀφέλη, παρὰ μόνον ὑπὸ τὸ πρίσμα τῆς κοινῆς («μοιρολατρικῆς» σὲ κάποιες περιπτώσεις) Ἀνάγκης, πορείας καὶ διαδρομῆς.
Ἐλεύθερος εἶναι αὐτὸς ποὺ βίωσε τὶς πιέσεις, ἀνεγνώρισε τὴν Ἀνάγκη καὶ ξεκάθαρος πλέον πορεύεται πρὸς τὴν ἐπαναδόμησιν μόνον τῶν ἀπολύτως ἀναγκαίων ἐκείνων συνδέσμων, ποὺ συνιστοῦν μίαν Κατὰ Φύσιν Κοινωνία.
Ἐλεύθερος εἶναι αὐτὸς ποὺ κτίζει μέσα του ἀρχικῶς, ἀλλὰ σταδιακῶς καὶ γύρω του, στὸν βαθμὸ ποὺ τοῦ ἀναλογεῖ, συνθῆκες καὶ βαθμοὺς Ἐλευθερίας γιὰ ὅλους μας.

Γιὰ νὰ ὐπάρξουν ἀρχικῶς, ἀλλὰ καὶ κατ’ ἐπέκτασιν νὰ ἐκφρασθοῦν παράγοντες καὶ βαθμοὶ ἐλευθερίας, ἀπαιτεῖται ἡ Εὐ-τυχία τῶν συγκυριῶν. Κάτι ἢ κάποιος ἢ κάποιοι, συνειδητῶς ἢ ἐν ἀγνοίᾳ τους,  συνιστοῦν αὐτὲς τὶς συνθῆκες, ποὺ «τυγχάνουν» στὸν κατάλληλον τόπο καὶ χρόνο κι ἔτσι πλέον μποροῦμε νὰ ἀναγνωρίσουμε κι ἐμεῖς τοὺς «δομικοὺς λίθους» ἐκ τῶν ὑστέρων, ὅταν ἐκφράζονται ἐμπρός μας.

Ἀναζητοῦμε λοιπόν, ὡς κοινωνίες, γύρω μας τὸν «ἡγέτη», τὴν «ὁμάδα», τοὺς «συμπατριῶτες» μας ποὺ θὰ ἐπικοινωνήσουμε μαζύ τους, γιὰ νὰ δομήσουμε καὶ τελικῶς νὰ ξεκινήσουμε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τὴν ἐπαναδημιουργία τῆς κοινωνίας μας καί, ὅλοι μαζύ, νὰ ἀγωνισθοῦμε γιὰ τὴν ὁλοκλήρωσιν τῶν ἀγώνων ποὺ ξεκίνησαν, πρὸ δύο αἰώνων, κάποιοι ξυπόλητοι παπποῦδες μας. Ἡ σύμ-πτωσις ὅμως, ἡ εὐ-τυχία καὶ ἡ συγ-κυρία ἤδη ὑπάρχουν. Ἡ ἡγέτης ποὺ ἀναζητοῦμε δὲν εἶναι ἔξω ἀπὸ ἐμᾶς, ἀλλὰ μέσα μας, συνιστώντας ἐπίσης μονάδα ἐλευθερίας, μὰ καὶ θεμέλιον λίθον, γιὰ τὴν ἐμφάνισιν -ἴσως μελλοντικῶς- τοῦ ἑνός, χαρισματικοῦ προσώπου, ποὺ θὰ λειτουργήσῃ μὲ τὴν μορφὴ  τοῦ ἡγέτου, ὅπως ἐμεῖς τὴν ἀντιλαμβανόμεθα.

Μά πῶς νά ἐμφανισθῇ τό ἕνα πρόσωπο τοῦ ἡγέτου ἐάν ἡ κοινωνία δέν μπορεῖ νά τό ἀναγνωρίσῃ; Πῶς θά λειτουργήση κάποιος ὡς ἡγέτης σέ μίαν ὁμάδα, ἐάν αὐτή ἡ ὁμάς δέν ἀντιλαμβάνεται, στὸ σύνολόν της, τήν Ἀνάγκη του; Πῶς θά συμπράξουν πολλοί ἄνθρωποι, ἀπὸ κοινοῦ, πρός τόν ἴδιον σκοπό, ἐάν δέν ἔχουν συνειδητοποιήσει ὅλοι τους τίς ἴδιες Ἀλήθειες;

Μία κοινωνία συνίσταται ἀπὸ θεμελίους λίθους (ἄτομα) τῆς αὐτῆς ἀντιλήψεως καὶ ὀπτικῆς.
Μέσα στὴν (ἂς ποῦμε) χαώδη μορφὴ τῶν (κατ’ ὄνομα) σημερινῶν μας κοινωνιῶν ὑπάρχουν αὐτοὶ οἱ θεμέλιοι λίθοι, ἀλλὰ ἀπαιτεῖται ἀπὸ ἐμᾶς νὰ τοὺς συναντήσουμε, νὰ τοὺς ἀναγνωρίσουμε καὶ νὰ δράσουμε ἀπὸ κοινοῦ. Οἱ εὐ-τυχεῖς συνιστῶσες ἐκεῖνες, ποὺ θὰ μᾶς ἐπιτρέψουν νὰ περάσουμε ἀπὸ τὸ ἐπίπεδον τῆς μονάδος στὸ ἐπίπεδον τῆς κοινωνίας, ἔρχονται μόνον ὅταν εἴμαστε ἕτοιμοι καὶ μποροῦμε νὰ τὶς ἀναγνωρίσουμε καὶ νὰ τὶς «ἐκμεταλλευθοῦμε» καταλλήλως, πρὸς ὄφελος τοῦ συνόλου. Τότε καὶ μόνον τότε συμβαίνουν ὅλα τὰ μικρὰ καὶ μεγάλα ἐκεῖνα θαύματα τῆς Εὐ-τυχίας, ποὺ ὁδηγοῦν τὸν Ἄνθρωπο στὴν Ἐλευθερία.
Καὶ τότε ἀκριβῶς εἶναι ποὺ τὸ συναίσθημα τῆς χαρᾶς πλημμυρίζει τοὺς μετέχοντες, ἐφ΄ ὅσον τελικῶς, ὅσο κι ἐὰν μᾶς ξενίζῃ, ἡ πραγματικὴ Ἀνάγκη τοῦ Ἀνθρώπου ὁδηγεῖ τὰ βήματα ὅλων μας ἐκεῖ ποὺ πρέπει…
…δίχως ἐκπτώσεις, ἐλλείψεις καὶ ἀπορίες. Καθολικά, σαρωτικά, ὁλοκληρωτικά.

Χρόνια καλὰ λοιπὸν Πατριῶτες.
Κυττᾶμε γύρω μας ξανά, μὲ ἄλλες ὀπτικές…
Κυττᾶμε μέσα μας ἐπὶ τέλους, μὲ ἄλλα πρίσματα…
Εἴμαστε ἤδη εὐ-τυχεῖς κι ἂς μὴν τὸ ἀναγνωρίζουμε…
Εἴμαστε ἤδη Ἐλεύθεροι κι ἂς μὴν τὸ πολυπιστεύουμε…
Τώρα πιὰ δὲν χρειάζεται τόσο τὸ νὰ κάνουμε κάτι, ὅσο τὸ νὰ ἀντιληφθοῦμε κάτι…
…ἐφ΄ ὅσον, ὅλα συμβαίνουν, μὲ ἐμᾶς, γιὰ ἐμᾶς, ἀπὸ ἐμᾶς, συνειδητῶς ἢ μή, ἐδῶ καὶ χρόνια.

Ἡ Ὥρα σημαίνει κάθε στιγμὴ γιὰ ὅλους μας.
Ἂς τὴν ἀπολαύσουμε, ὅποτε τὴν ἀναγνωρίζουμε, διότι οἱ ἀγῶνες ποὺ ξεκίνησαν ἀπαιτοῦν ἀπὸ τοὺς ἀγωνιζομένους καὶ στιγμὲς Εὐ-τυχίας, πρὸ κειμένου νὰ ἐξακολουθήσουν νὰ συνιστοῦν (μέσα μας) θεμελίους λίθους δομήσεως Ἐλευθερίας.
Τὸ πότε αὐτὸ ποὺ κτίζεται μέσα μας θὰ ἐκφρασθῆ ἀπολύτως καὶ γύρω μας, δὲν ἔχει καὶ τόση σημασία.
Ὁ Ἐλεύθερος Ἄνθρωπος πρῶτα αἰσθάνεται Ἐλεύθερος μέσα του καὶ μετὰ κτίζει ἐκεῖνες τὶς ἀναγκαῖες συνθῆκες, ποὺ θὰ μετατρέπουν τὴν Ἐλευθερία σὲ συνθήκη γιὰ Ὅλους.

Φιλονόη

εἰκόνα