Ξεκινώντας ἀπὸ τὸ Μεσολόγγι…

Λίγη ἱστορία, γιὰ νὰ ἐνθυμούμεθα, ὅσο ἀντέχουμε, τὸ τὶ σημαίνει πραγματικὰ τὸ Μεσολόγγι.
Κι ὅταν λέμε «ἐνθυμούμεθα» ἀναφερόμεθα ἀποκλειστικὰ καὶ μόνον στὰ ὅσα ἡ …«σεβαστή» Ἐθνικὴ Τράπεζα (τῶν Rothschild) μᾶς ἐπιτρέπει νὰ μάθουμε, ἐφ΄ ὅσον ὅλο τὸ ἱστορικό μας ἀρχεῖον παραμένει στὸν …διακριτικό της ἔλεγχο καὶ στὸ ὑπέρ της φιλτράρισμα.

Λίγη ἱστορία, κατὰ τῆς Ἐθνικῆς Τραπέζης λοιπόν, τὰ «ὅρια», γιὰ νὰ μὴ παίρνουν τὰ μυαλά μας ἀέρα.
(Ἐπεὶ δὴ τὸ ἐν λόγῳ ταινιάκι δὲν ὑπάρχει πλέον, παραθέτω τὴν ἔρευνα βαξεβάνη γιὰ τὴν τράπεζα τῆς Ἑλλάδος, ποὺ ναὶ μὲν δὲν λέει πολλὰ γιὰ τὸ θέμα μας, ἀλλὰ …κάτι λέει, ἀπὸ τὸ τίποτα.)

Φιλονόη

Σημείωσις

Τὸ «ξεκινώντας ἀπὸ τὸ Μεσολόγγι» σημαίνει μόνον τὸ τὶ πρέπει ἐμεῖς νὰ κάνουμε γιὰ νὰ «σκαλίσουμε» τὴν ἱστορία, νὰ τὴν κατανοήσουμε καὶ ἐπὶ τέλους νὰ πάρουμε τὰ μαθήματά μας ἀπὸ τὰ λάθη τοῦ παρελθόντος.«Ήταν την νύκτα της 10ης προς την 11η Απριλίου του 1826, παραμονή των Βαΐων τότε, όταν οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι του Μεσολογγίου, αποφάσισαν κι επιχείρησαν ηρωική έξοδο απο την πολιορκουμένη πόλη τους, με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα.

Το Μεσολόγγι, πρωτεύουσα σήμερα του νομού Αιτωλοακαρνανίας, βρίσκεται στην Στερεά Ελλάδα, στην είσοδο του Πατραϊκού κόλπου και ανάμεσα στις εκβολές δύο ποταμών, του Αχελώου και του Ευήνου. Με τις προσχώσεις τους, οι δύο αυτοί ποταμοί έχουν δημιουργήσει πολυάριθμα νησάκια που σχημάτισαν τελικά τρεις λιμνοθάλασσες: του Μεσολογγίου, του Αιτωλικού και της Κλεισόβας.

  • Το Μεσολόγγι, αναφέρεται για πρώτη φορά στις γραπτές πηγές τον 16ο αιώνα.
  • Το 1700 ήταν κάτω από ενετική κυριαρχία και στην συνέχεια κάτω από τουρκική. Στην εξέγερση του 1770 (Ορλωφικά) στην οποία πήρε μέρος το Μεσολόγγι, λεηλατήθηκε και καταστράφηκε.
  • Μετά το 1774 ανασυγκροτήθηκε εμπορικά και ναυτικά.
  • Από το 1804-1820 βρισκόταν κάτω από την εξουσία του Αλή Πασσά των Ιωαννίνων.
  • Πήρε μέρος στην ελληνική επανάσταση και υπέστη δύο πολιορκίες (1822 και 1825-26). Την δεύτερη πολιορκία ακολούθησε η ιστορική έξοδος του Μεσολογγίου (10/4/1826) και απο τότε παρέμεινε στην κυριαρχία των Τούρκων μέχρι την 11η/5/1829.
  • Το 1837 κηρύχθηκε ιερή πόλη.
  • Βομβαρδίσθηκε επανειλημμένα κατα την διάρκεια του Ελληνοϊταλικού πολέμου και υπέστη σημαντικές ζημιές.

Ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός,

ονόμασε το Μεσολόγγι «Αλωνάκι της λευτεριάς» για την θυσία των υπερασπιστών του, το ολοκαύτωμα του Καψάλη και την Ηρωϊκή Έξοδο της 10ης Απριλίου 1826. Η τόλμη και η ανδρεία των «Ελευθέρων Πολιορκημένων» προκάλεσαν την βαθειά συγκίνηση και τον θαυμασμό όλων των λαών. Το Μεσολόγγι πέρασε στην ιστορία σαν Πόλη Ηρώων.
Η 1η φάση της πολιορκίας κράτησε από τον Απρίλιο ως το Δεκέμβριο του 1825 και στο διάστημα αυτό οι Τούρκοι έφθασαν σε απόσταση μερικών δεκάδων μέτρων από το τείχος. Μια ισχυρή επίθεση του Κιουταχή στις 21 Ιουλίου 1825 απέτυχε και τρεις ημέρες αργότερα μια ελληνική νυκτερινή αντεπίθεση προκάλεσε σοβαρότατες απώλειες στο τουρκικό στρατόπεδο.
Στο μεταξύ ελληνικά πλοία είχαν διασπάσει τον θαλάσσιο αποκλεισμό και είχαν εφοδιάσει τους πολιορκουμένους με τροφές και πολεμοφόδια, ενώ στις αρχές Αυγούστου η άμυνα του Μεσολογγίου ενισχύθηκε με 1500 άνδρες επιπλέον. Μετά τις άκαρπες επιθέσεις του ο Κιουταχής αποσύρθηκε στις γύρω υπώρειες και κατά διαστήματα βομβάρδιζε την πόλη, χωρίς όμως την ασφυκτική πίεση των πρώτων μηνών.

Τον Δεκέμβριο του 1825 άρχιζε η 2η φάση της πολιορκίας, όταν ο Ιμπραήμ έφθασε στο Μεσολόγγι με ισχυρή δύναμη (10.000 άνδρες), αποφασισμένος να το καταλάβει. Μετά την απόρριψη από τους πολιορκουμένους της προτάσεώς του για παράδοση, η πολιορκία έγινε στενότερη και από τον Φεβρουάριο οι πολιορκούμενοι πιέζονταν από τις επιθέσεις των Αιγυπτίων και από την πείνα. Τα νησάκια της λιμνοθάλασσας, προπύργια του Μεσολογγίου, έπεσαν στα χέρια του εχθρού, εκτός από την Κλείσοβα, που η νίκη των Ελλήνων υπήρξε θριαμβευτική. Οι πολιορκούμενοι μάταια περίμεναν την ενίσχυσή τους από το Ναύπλιο, και η προσπάθεια του ελληνικού στόλου να λύσει την πολιορκία από τη θάλασσα αποδείχτηκε αδύνατη. Μόνη λύση μέσα σε αυτές τις συνθήκες, που διαρκώς χειροτέρευαν, απέμεινε η έξοδος.

Το Μεσολόγγι το 1825 αποτελούσε σε μικρογραφία μια μικρή Ελλάδα, στην καρδιά της Ελλάδος, γιατί μέσα στην πόλη εκείνη δεν ήταν κλεισμένοι μόνο Μεσολογγίτες και Πελοποννήσιοι, αλλά και αντιπρόσωποι όλων των ελληνικών πληθυσμών από τον Ισθμό και επάνω. Κατά την πρώτη φάση της πολιορκίας οι πολιορκούμενοι με συνεχείς αντεπιθέσεις αλλά και με συνεχή ανεφοδιασμό, έστω και δύσκολα  από τον ελληνικό στόλο, υπέμειναν την πολιορκία. Η θέση των Ελλήνων επιδεινώθηκε κατά την δεύτερη φάση της πολιορκίας. Είχαν κουρασθεί από την εννεάμηνη πολιορκία και ιδίως από την έλλειψη τροφίμων. Η κατάσταση βέβαια ήταν περισσότερο τραγική για τους αρρώστους και τους πληγωμένους. Μ’ όλα ταύτα η μαχητικότητά τους ήταν άκαμπτη και αμετακίνητη η απόφασή τους να νικήσουν ή να πεθάνουν, ιδιαίτερα των ντόπιων που έφθασαν στον ύψιστο βαθμό του ηρωισμού και της αυτοθυσίας. Μετά την κατάληψη του Βασιλαδίου, του Ντολμά και του Πόρου οι πολιορκούμενοι απελπισμένοι και εξαντλημένοι από τη φοβερή πείνα και τις άλλες στερήσεις, περίμεναν σωτηρία μόνο από την άφιξη του στόλου . Από τα μέσα κιόλας Φεβρουαρίου η κατάσταση στο Μεσολόγγι είχε αρχίσει να γίνεται τραγική. Πολλές οικογένειες είχαν αρχίσει να στερούνται εντελώς τα τρόφιμα και αναγκάζονταν να σφάζουν άλογα, μουλάρια, γαϊδούρια και κατόπιν σκύλους, γάτες, ποντικούς. Αλλά και αυτά έλειψαν.
Από τις 16 Μαρτίου άρχισαν να τρώνε αρμυρίκια, πικρά χόρτα που φύτρωναν κοντά στην θάλασσα. Ο υποσιτισμός και οι αρρώστειες εξασθένιζαν τους ρωμαλέους οργανισμούς των ανδρών της φρουράς και προκαλούσαν πολλούς θανάτους. Από τον Απρίλιο όμως τα ολιγάριθμα ελληνικά πλοία με ναύαρχο το Μιαούλη, απέτυχαν σε επανειλημμένες προσπάθεις να διασπάσουν τον αποκλεισμό του τουρκοαιγυπτιακού στόλου. Στους πολιορκουμένους δεν έμενε άλλη λύση από την έξοδο.
Για τους ασθενείς και πληγωμένους, αποφάσισαν να μεταφερθούν στα πιο οχυρωμένα σπίτια και εκεί να πεθάνουν πολεμώντας. Εκείνοι δέχτηκαν. «Τα παράθυρα να μας αφήσετε ανοικτά μονάχα, και ώρα σας καλή! Ο Θεός να μας ανταμώσει στον άλλο κόσμο» είπαν και αποχαιρετίσθηκαν. Οι πολιορκημένοι, απελπισμένοι πια, πήραν την οριστική απόφαση να επιχειρήσουν έξοδο την νύκτα της 10ης Απριλίου προς την 11η, Κυριακή των Βαΐων, και ειδοποίησαν σχετικά τους Έλληνες του στρατοπέδου της Δερβέκιστας να προσπαθήσουν να φέρουν αντιπερισπασμό στους Τούρκους. Απεφάσισαν να σκοτώσουν όλους τους αιχμαλώτους, καθώς και τα γυναικόπαιδα για να μην πέσουν στα χέρια των Τούρκων. Ενώ η πρώτη απόφαση πραγματοποιήθηκε, την δεύτερη την απέτρεψε ο επίσκοπος Ρωγών Ιωσήφ. Οι ασθενείς και τραυματισμένοι μεταφέρθηκαν στα πιο οχυρά σπίτια ώστε εκεί να πεθάνουν πολεμώντας. Το μεσημέρι της 10ης Απριλίου καταρτίσθηκε το σχέδιο και το δειλινό άρχισαν όλοι να μαζεύονται στις προσδιορισμένες θέσεις. Κατά τις 6.30 ακούστηκε επάνω στον Ζυγό η ομοβροντία του ελληνικού επικουρικού σώματος, που είχε φθάσει από την Δερβέστικα. Όταν νύκτωσε οι περισσότεροι της φρουράς είχαν βγει έξω από την πόλη και περίμεναν το σύνθημα του ξεκινήματος. Το σχέδιό τους όμως προδόθηκε και οι Τουρκοαιγύπτιοι άρχισαν να τους κτυπούν με πυκνά πυρά κανονιών και τουφεκιών. Τελικά οι Έλληνες απεφάσισαν να κινηθούν όρμησαν οι άνδρες των δύο πρώτων σωμάτων με τα γιαταγάνια και τα σπαθιά τους επάνω στις εχθρικές γραμμές.
Ο καθένας τους κοίταζε πως να ανατρέψει τα εμπόδια που βρίσκονταν μπροστά του και να περάσει. Εκείνη την στιγμή ακούσθηκε από το τρίτο σώμα των γυναικοπαίδων η φωνή «οπίσω, οπίσω, μωρέ παιδιά!» και αποχωρίστηκαν μερικοί από τα δύο πρώτα σώματα. Η σύγκρουση ήταν φονικότατη. Οι Έλληνες ανατρέπουν όποιον βρουν εμπρός τους και προχωρούν αφήνοντας πίσω πολλούς νεκρούς. Την πορεία τους συνόδευσαν δύο εκρήξεις από την πόλη. Η πρώτη από την έκρηξη των υπονόμων και η άλλη από την ανατίναξη της πυριτιδαποθήκης με τον ηρωικό Χρήστο Καψάλη. Οι Έλληνες είχαν απώλειες και από τους κρυμμένους στα διάφορα υψώματα και τις χαράδρες Αλβανούς. Μ’ όλα ταύτα αντιμετώπιζαν με σταθερότητα τον αόρατο εχθρό.

Είχε αρχίζει να γλυκοχαράζει η Κυριακή των Βαΐων, όταν η μάχη έπαψε. Εκεί επάνω μόνο, στην κορυφή του Ζυγού. Από τους 3000 στρατιωτικούς που πήραν μέρος στην έξοδο, μόνο 1300 σώθηκαν. Οι υπόλοιποι 1700 σκοτώθηκαν στις συμπλοκές της εξόδου. Από τις γυναίκες, 13 μόνο Σουλιώτισσες σώθηκαν και από τα παιδιά τρία ή τέσσερα. Οι απώλειες των Τουρκοαιγυπτίων υπολογίσθηκαν σε 5000. Η θυσία του Μεσολογγίου, που επί 12 ολοκλήρους μήνες αντιστάθηκε ηρωικά, προώθησε το ελληνικό ζήτημα, όσο καμμιά άλλη ελληνική νίκη: πλημμύρισε τους άλλους Έλληνες και τους Ευρωπαίους με αισθήματα θαυμασμού για τους άνδρες της φρουράς του και τον ηρωικό πληθυσμό του Μεσολογγίου. Πραγματικά σπάνια συναντά κάποιος στις σελίδες της ιστορίας παραδείγματα παρόμοιας υπεράνθρωπης ψυχικής αντοχής. Οι φλόγες του Μεσολογγίου θέρμαναν τις καρδιές των πολιτισμένων λαών και τους ξεσήκωσαν σε μια αληθινή σταυροφορία για την απελευθέρωση του ελληνικού έθνους….»

σύνδεσμος ἐπιστημόνων Πειραιῶς

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply