Δειλοὶ κι ἄβουλοι ἀντάμα, προσμένουμε ἴσως κάποιο θαῦμα… (τιμῆς ἔνεκεν!)

(Δὲν μοῦ ἀρέσουν τὰ μνημόσυνα καὶ δὲν εἶναι χάριν μνημοσύνου ἡ δημοσίευσις, ἀλλὰ χάριν ἐπανατοποθετήσεώς μας ὡς ἄτομα κι ὡς κοινωνίες!!!)

Ἦταν τὸν Ίούνιου τοῦ 2011 ποὺ φίλη μοῦ παρουσίασε ἕναν συγκλονιστικὸ μονόλογο τοῦ Στάθη Ψάλτη καὶ ἔγραψα τὰ κάτωθι:

Ὁ παρακάτω μονόλογος εἶναι συγκλονιστικός!!!!

Ἀκριβῶς γιὰ αὐτοὺς τοὺς μονολόγους λατρεύω τὸν Στάθη Ψάλτη.

 

Τὸν ἐγνώρισα στὸν «συμβολαιογράφο» ὅταν ἤμουν παιδί, καὶ τὸν «ἐμίσησα» γιατὶ ἀπὸ τότε «ἔβγαζε» στὴν ἐπιφάνεια αὐτὸ τὸ κάτι, τὸ πράσινο σκουλήκι, ποὺ ἐφώλιασε πρὸ αἰώνων στὰ βάθη τῆς φυλῆς μας καὶ τὴν κατέτρωγε…

Σήμερα, τὸ πράσινο σκουλῆκι ἔχει γίνει δράκος. Ὁ Ψάλτης, καὶ κάποιοι ἀκόμη, ὠς φαντάσματα τοῦ παρελθόντος, μᾶς θυμίζουν πὼς τὸ κουπὶ μᾶς τὸ ἐφόρτωσαν… Δὲν εἶναι δικό μας. Τοὐλάχιστον ὄχι ὅσο δὲν προσμένουμε νὰ φθάσουμε στὴν Ἰθάκη μας. 

Δειλοὶ κι ἄβουλοι ἀντάμα…

Βάρναλης… Συγκλονιστικός… 

Δειλοί, μοιραῖοι  κι ἄβουλοι ἀντάμα, προσμένουμε ἴσως κάποιο θαῦμα… 

Ὄχι κυρίες καὶ κύριοι! Ἂς πάψῃ ἡ προσμονὴ κι ἂς γίνουμε ἐπί τέλους ἐμεῖς τὸ ΘΑΥΜΑ!!! Τὸ δικαιούμαστε.

Δειλοὶ κι ἄβουλοι ἀντάμα, προσμένουμε ἴσως κάποιο θαῦμα…

Τὴν ἐπομένη προσέθεσα κι αὐτό:

Ὄχι Μοιραῖοι. Ζωντανοί!

Σήμερα, ἕξι χρόνια ἀργότερα, ἔρχομαι νὰ προσθέσω κάτι ἀκόμη σὲ ἐκεῖνες τὶς σκέψεις μου, ἐπ’ ἀφορμῆς τοῦ …«κωλόπαιδου τοῦ Χάρου», ποὺ ἀπὸ ἐχθὲς τὰ πίνει μὲ τὸν Ψάλτη. 
Κι αὐτὸ τὸ κάτι, ποὺ ἀφορᾶ στὴν …«καζαντζίδειο» στάσιν ἑνὸς λαοῦ, μὲ τὸ κλάμα καὶ τὸν πόνο καὶ τὴν μοιρολατρία σὲ πρώτη ζήτησιν, ἔφθασε ἐπὶ τέλους στὸ ἀναγκαῖον καὶ ποθούμενον σταυροδρόμι του: ἢ θὰ παύσουμε τὸ κλάμα καὶ τὴν μιζέρια ἢ θὰ κάνουμε παρέα στὸν Ψάλτη!
Δὲν ἔχουμε ἄλλες ἐπιλογὲς καὶ περιθώρια!!!

Ὁ Στάθης Ψάλτης, ὁ Κώστας Βάρναλης, ὁ Στέλιος Καζαντζίδης, τρία «ἱερὰ τέρατα» τῶν χώρων τους, δὲν εἶναι πλέον μαζύ μας. Ἔζησαν μίαν ζωή, εὔκολη ἢ δύσκολη, παρατηρώντας τὴν μιζέρια, τὸν πόνο, τὴν ἀδικία, τὴν φτώχεια, τὴν ἀπογοήτευσιν, τὴν ἀνομία καὶ τὰ ἐξέφρασαν αὐτὰ ὅλα μέσα ἀπὸ ποιήματα, ῥόλους καὶ τραγούδια. Καὶ ὁπωσδήποτε δὲν εἶναι οἱ μόνοι, ἐφ΄ ὅσον πράγματι τὰ βάσανα τοῦ λαοῦ μας δὲν ἔχουν ἀρχὴ καὶ τέλος.
Ὅμως σώνει πιά… Ἀρκεῖ!!! Ὥρα μας νὰ ἀλλάξουμε δρομολόγιο!!!

Εἶτε τὸ πιστεύετε, εἶτε ὄχι, ἡ μοιρολατρία φέρνει μιζέρια καὶ ὁ φόβος δουλεία. Οἱ σκέψεις μας καὶ οἱ φοβίες μας οἱ ἐχθεσινὲς θὰ εἶναι αὐριανή μας πραγματικότης. Ὅ,τι «ταΐζουμε» τὸ μυαλό μας, αὐτὸ καὶ ἀπολαμβάνουμε. Ὅσο λοιπὸν θὰ τραγουδᾶμε τοὺς πόνους, τὶς ἀτυχίες, τὶς δυστυχίες, τόσο θὰ τὰ …«ἕλκουμε» στὶς ζωές μας.
Αὐτὸ δὲν σημαίνει πὼς δὲν θὰ μᾶς ἔλθουν κακοτοπιές. Σημαίνει ὅμως πὼς ὅταν ἐμεῖς θὰ εἴμαστε προετοιμασμένοι γιὰ τὰ ὄμορφα καὶ τὰ σπουδαία καὶ τὰ μεγάλα, τόσο περισσότερο θὰ ἐπιμένουμε στὸ νὰ κτίσουμε ἕναν κόσμο καλλίτερο γιὰ τὰ παιδιὰ τοῦ κόσμου μας καὶ τόσο λιγότερο θὰ μᾶς καταβάλουν οἱ ἀναποδιές. Κι ἐπεὶ δὴ ἀκριβῶς μεταξὺ ἐλπίδος καὶ ὀνειροδομήσεως ὑπάρχει μία τεραστία ἀπόστασις, ποὺ ἐγγυᾶται τὴν εὐτυχὴ ἔκβασιν τῶν γεγονότων, περισσότερο ἀπὸ τὴν ἀτυχή τους τροπή, ὥρα εἶναι νὰ ἐπιλέξουμε μόνοι μας νὰ παύσουμε αὐτὸ τὸ σενάριον τῆς ἀναπαραγωγῆς τῆς δυστυχίας.
Ὥρα εἶναι νὰ δοῦμε τὴν ζωὴ διαφορετικὰ γιὰ νὰ γίνῃ πράγματι διαφορετικὴ καὶ ὄμορφη.

Ὄσο γιὰ τὸν Στάθη Ψάλτη καὶ τὴν ἀπώλειά του, δὲν ἔχω νὰ προσθέσω κάτι στὰ ὅσα ἔχουν ἤδη εἰπωθεῖ καὶ γραφεῖ. Μόνον, εὐκαιρίας δοθείσης, ἂς κρατήσουμε τὰ μαθήματα ποὺ πήραμε κι ἀπὸ αὐτόν, γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ ἐπιταχύνουμε τὴν πορεία μας καὶ τὶς διαδικασίες.

Φιλονόη

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply