Ὁ Στρατηγὸς Μακρυγιάννης – Μὲ βάσι τὶς πηγὲς καὶ τὰ παραθέµατα

Ποιός εἶναι αὐτός ὁ μοναδικός Ἕλλην ἐπί τοῦ ὁποίου συμφωνοῦν indymedia καί Χρυσῆ Αὐγή;
Μᾶς συστήνεται ὁ ἴδιος μέσα ἀπὸ τὰ κείμενά του.

«Κύριοι.

Ἐγκλείοντας ἀντίγραφα ἀποδεικτικῶν ἀπὸ ἀριθμὸν 1 ἕως 7, δυνάμει τῶν ὁποίων αἰτῶ ὅσα ἔχω νὰ λαμβάνω παρὰ τοῦ Ἐθνικοῦ Ταμείου γρόσια, συμποσούμενα εἰς ἀριθμὸν τριάκοντα πέντε χιλιάδων πεντακοσίων ἑβδομήκοντα ἑπτὰ γροσίων καὶ παράδων τριάκοντα τεσσάρων, ἀρ. 35.577,34, τὰ ὁποῖα ἐπλήρωσα κατὰ διαφόρους ἐποχάς, τόσον εἰς Νεόκαστρον, ὅσον εἰς Τριπολιτζὰν καὶ Ὕδραν, ἐξ ἰδίων μου, βιασθεὶς ἀπὸ τοὺς ὑπὸ τὴν ὁδηγίαν μου στρατιώτας, ὡς θέλετε βεβαιωθεῖ ἀπὸ τὰ ἐσώκλειστα μαρτυρικὰ τοῦ Φρουράρχου τοῦ Νεοκάστρου Κυρίου Δ. Σαχτούρη, καὶ Ἐπάρχου τῆς Τριπολιτζᾶς Κυρίου Κ. Ῥάδου.

Ἐκτὸς τούτων ἔχω νὰ λαμβάνω καὶ ἄλλα ἀπὸ τὸ Ἔθνος, τὰ ὁποῖα δὲν θέλω ζητήσει πρότερον παρ’ ὅταν ἤθελεν ἀποφασισθεῖ περὶ τοῦ ὅλου τῶν λογαριασμῶν. Αὐτὰ ὅμως ἐπειδὴ εὑρίσκομαι καὶ εἰς ἀνάγκην, καὶ ἐπειδὴ τὰ ἐπλήρωσα ἐξ ἰδίίων μου, παρακαλῶ νὰ μοῦ δοθῶσι, διότι, ὡς νομίζω, εἶναι ἄδικον νὰ μὲ ἐλλείπουν αὐτὰ τὰ χρήματα. Περιττὸν νομίζων νὰ ἐκθέσω τὶ περισσότερον περὶ τοῦ ὑποκειμένου τούτου, ὡς οὖσα σαφὴς ἡ ἀλήθεια, ὑποσημειοῦμε μὲ τὸ προσῆκον σέβας.

Τῇ 25 Ἰουλίου 1829 ἐν Ἄργει.

Ὁ πολίτης ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ».

~******~

«Μπαίνω τὴν νύκτα μέσα εἰς τὴν ἐκκλησίαν του καὶ κλείω τὴν πόρτα κι ἀρχινῶ τὰ κλάματα μὲ μεγάλες φωνὲς καὶ μετάνοιες. Τ΄εἶναι αὐτό ὀπούγινε σ’ ἐμέναν, γομάρι εἶμαι νά μέ δέρνουν; Καὶ τὸν παρακαλῶ νὰ μοῦ δόσῃ ἅρματα καλὰ κι ἀσημένια καὶ δεκαπέντε πουγγιὰ χρήματα καὶ ἑγὼ θὰ τοῦ φκιάσω ἕνα μεγάλο καντήλι ἀσημένιον.»

(Ἀπομν. σχ. αὐτοβιογρ., τ. Ἅ΄, σ. 111 καὶ Ὀράμ., σ. 167).

~******~

«Θέλετε θέατρο. Τὸ φτιάσατε κι αὐτὸ γιὰ νὰ μᾶς μάθῃ τὴν παραλυσία. Καὶ πωλοῦν τὰ βιβλία τους οἱ μαθηταὶ καὶ πηγαίνουν ν΄ἀκούσουν τὴν Ῥίτα Βάσω, τὴν τραγουδίστρα τοῦ θεάτρου

(Ἀπομν., τ. Β΄, σ. 101, 102)

… πολυτέλειες θέλουν, ξευγενισμὸν μεγάλον, θέατρα, μπιλιάρδους, πιανοφόρτα, κιθάρες, γυμνὲς οἱ κυρίες τὸ σῶμα τους, ἔχουν ὅμως, χερότια μισὰ εἰς τὰ χέρια τοῦ ξευγενισμοῦ.»

(Ὀράμ., σ. 186).

~******~

Ἡ γυναῖκα ἤταν μαλωμένη μὲ τὸν ἄνδρα της καὶ τὴν ἔδερνε πολύ… Ἀφοῦ τὴν ἔδειρε, πῆγε ἡ ἁγία Κατερίνη καὶ ὅλοι οἱ ἅγιοι καὶ τῆς εἴπαν νὰ κάμῃ  τὸ μικρότερον αὐτήνη, ὅτι ἡ γυναῖκα εἶναι ὑποκειμένη εἰς τὸν ἄνδρα» (Ὀράμ., σ. 78).

«Θύμωσε ἡ γυναῖκα μου… καὶ ξέρασε, καμόσα. Τότε ἐγὼ θυμωμένος κόντεψα νὰ τὴν στείλω εἰς τὴν ἄλλη ζωή»

(Ὀράμ., σ. 117)

Σπανὸς Πανορμίτης