Νεοελινιστί…
(Ὀρθότερα je m΄en fous σκέτο!!!)

Κι ἐνῶ ὅλος ὁ κόσμος μας, ἐντὸς κι ἐκτὸς συνόρων, καίγεται καὶ τσουρουφλίζεται, κάποια πρόσωπα ἐπιμένουν νὰ διαβιοῦν σὰν νὰ μὴν συμβαίνει κάτι σοβαρό.
Διαβιοῦν, κυριολεκτικῶς, σὰν νὰ μὴν ὑπάρχῃ αὔριο καὶ σὰν νὰ θυσιάζεται (κυριολεκτικῶς) τὴν σήμερον ὅλος ὁ κόσμος γιὰ τὴν πάρτη τους.

Τρία περιστατικά, ἐντὸς ἑνὸς 24ώρου μόνον, σὲ τελείως διαφορετικὰ σημεῖα καὶ μὲ τελείως διαφορετικοὺς ἀνθρώπους, ὑπέπεσαν στὴν ἀντίληψίν μου πρὸ ἡμερῶν, μόνον καὶ μόνον γιὰ νὰ μοῦ ἀποδείξουν πὼς ναί, ὑπάρχουν δύο κόσμοι στὸν κόσμο μας: ὁ κόσμος αὐτῶν ποὺ νοιάζονται κι ὁ κόσμος αὐτῶν ποὺ κόπτονται μόνον γιὰ τὸ πῶς θὰ ἐπιβιώσουν μίαν ἀκόμη ἡμέρα, δίχως νὰ μποῦν στὸν κόπο νὰ συνειδητοποιήσουν τὴν δική τους θέσιν μέσα στὶς κοινωνίες, τὶς δικές τους εὐθῦνες καὶ τὸν δικό τους ῥόλο.

Καὶ τὰ τρία περιστατικὰ ἀφοροῦν σὲ νέους ἀνθρώπους (πολὺ νέους, ἀλλὰ ὄχι ἐξηρτημένους ἀπὸ τοὺς γονεῖς τους) ποὺ δουλεύουν σὰν σκλάβοι ὅλην τὴν ἑβδομάδα, μόνον καὶ μόνον γιὰ νὰ μποροῦν νὰ βγοῦν δύο ἢ τρεῖς νύκτες τῆς ἑβδομάδος καὶ νὰ ἐπιδοθοῦν σὲ κραιπάλες. Σὲ κάθε εἴδους κραιπάλες. Φαγητό, ποτό, ἐλεύθερος κι ἀγοραῖος «ἔρως»  καὶ ὅ,τι ἄλλο ἤθελε προκύψῃ…
Τρία πρόσωπα ποὺ λειτουργοῦν ἐπισήμως ὡς δοῦλοι καὶ ποὺ ἀναμένουν μόνον κάποιες λίγες στιγμὲς τῆς ἑβδομάδος γιὰ νὰ μπορέσουν νὰ αἰσθανθοῦν «ἄρχοντες», καλλιεργώντας στοὺς ἑαυτούς τους (ἀλλὰ καὶ στὶς οἰκογένειές τους) τὴν ψευδαίσθησιν τῆς ἀπολαύσεως τῆς κάθε εὐκαιρίας καὶ τοῦ «ὅ,τι ἁρπάξει ὁ κῶλος μας».

Ναί, ὑπάρχει κι αὐτὴ ἡ ὄψις τῆς κοινωνίας μας.
Ναί, ἴσως αὐτοὶ οἱ ὠχαδελφιστὲς νὰ εἶναι καὶ οἱ περισσότεροι γύρω μας.
Ναί, εἶναι αὐτὸ τὸ τμῆμα τῆς κοινωνίας μας ποὺ προβάλλεται, μὲ κάθε εὐκαιρία, ἀπὸ ὅλα τὰ Μέσα Μαζικῆς Ἐξαπατήσεως, πρὸ κειμένου νὰ καταδείξῃ πὼς δὲν ὑπάρχουν οἱ ἄλλοι, οἱ ἑστιασμένοι στὴν ἐσωτερική τους ἀναζήτησιν, οἱ ἀγωνιστὲς τῆς ζωῆς καὶ τελικῶς οἱ νικητὲς πολλῶν, μὰ πάρα πολλῶν ἀγώνων καὶ μαχῶν καθημερινῶς.

Ὅμως, ἐπὶ πλέον τῶν παραπάνω, θὰ ἤθελα νὰ σημειώσω κάποιες ἀκόμη σκέψεις μου.
Καὶ δὲν ἀναφέρομαι στὸ ἐὰν εἶναι, ἤ ὄχι, ἐκνευριστικὴ ἡ πάραπάνω στάσις ζωῆς.
Ἄλλως τέ… Δὲν μὲ ἐνόχλησε τόσο ἡ ὕπαρξις αὐτῶν τῶν προσώπων, καθὼς καὶ τὸ θράσος τους, μέσα στὴν γενικοτέρα ἀτμόσφαιρα, νὰ κτίζουν ἕναν κόσμο μόνον δικό τους, ποὺ τελικῶς ὁδηγεῖ στὴν κορύφωσιν τῆς Ὕβρεως καὶ στὴν ταχυτέρα ὁλοκλήρωσιν τῶν διαδικασιῶν, ποὺ ὅμως, ὅπως τὰ πάντα γύρω μας, καταλήγουν στὴν ἀπόλυτον κατάῤῥευσιν.
Ἀλλοῦ εἶναι τὰ παρατηρήσιμα καὶ τὰ σημαντικά..

Μία κατάῤῥευσις, ποὺ οὔτως ἤ ἄλλως συμβαίνει, θὰ ἦταν λιγότερο ἐπώδυνος ἐὰν τέτοια ἄτομα εἶχαν, γιὰ λίγο, στραφῆ μέσα τους, γιὰ νὰ ἀνακαλύψουν πὼς ὁ κόσμος μας δὲν ὑπάρχει μόνον γιὰ αὐτούς, ἀλλὰ πὼς κι αὐτοί, θέλουν δὲν θέλουν, εἶναι μέρος τοῦ κόσμου μας καὶ ὡς κύτταρα αὐτοῦ τοῦ κόσμου πρέπει νὰ λειτουργοῦν.
Μὰ δὲν συμβαίνει ὅπως ἐμεῖς θὰ θέλαμε ἢ ὅπως θὰ ἔπρεπε (ἐπιφανειακῶς!).
Κι ἐφ΄ ὅσον δὲν συμβαίνει, ἐπανέρχομαι, γιὰ μίαν ἀκόμη φορά, νὰ ὑπενθυμήσω κάποιες παλαιότερές μου σκέψεις, ἀναφορικῶς μὲ το θέμα τῆς ἀποδομήσεως ποὺ ἔρχεται πλέον, μὲ ταχυτάτους ῥυθμούς, σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα καὶ μὲ ὅλους τοὺς τρόπους.
Ἀποδόμησις ποὺ πλέον λειτουργεῖ ὡς μονόδρομος, ὐποσυνειδήτως, γιὰ πολλοὺς ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ κυκλοφοροῦν γύρω μας καὶ συμπεριφέρονται σὰν νὰ μὴν συμβαίνῃ κάτι σοβαρό.

Ἡ …φαγοκυττάρωσις τῶν Ἀθηνῶν!!!

Ἡ Φύσις ἔχει κάποιους κανόνες. Κανόνες ποὺ δὲν γίνεται νὰ ἀλλάξουν ἐπεὶ δὴ κάποιοι παγκοσμιοποιημένοι ἠλίθιοι θεωροῦν πὼς ἐπέτυχαν νὰ τοὺς ἀνατρέψουν καὶ νὰ τοὺς ἀκυρώσουν. Κανόνες ποὺ λειτουργοῦσαν ἀπὸ ἀρχαιοτάτων ἐτῶν, λειτουργοῦν καὶ θὰ λειτουργοῦν διότι ἔτσι εἶναι «κατασκευασμένος» ὁ κόσμος μας, εἶτε μᾶς ἀρέσει εἶτε ὄχι. Κανόνες ποὺ καὶ σήμερα, μέσα στὴν παραζάλη μας, ἰσχύουν σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα καὶ μὲ ὅλους τοὺς τρόπους.

Ὅπως ἀνέφερα ἤδη πολλάκις τὸ θέμα τῆς καταῤῥεύσεως δὲν ἀφορᾶ μόνον στὸ πολιτικοκοινωνικό μας σύστημα, ἀλλὰ στὸ καθ΄ ὅλα (κατ’ Ἀριστοτέλην). Στὴν πραγματικότητα κάθε τὶ καὶ κάθε ἕνας μας, μὲ ὅλα τὰ μέσα, προετοιμαζόμεθα γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὸ τέλος τῆς Ὕβρεως, ἰδίως τώρα, ποὺ ἡ Ὕβρις κορυφώνεται. Τὸ τέλος τῆς Ὕβρεως ὅμως σημαίνει καὶ ἀπώλειες σὲ πολλὰ ἐπίπεδα, γιὰ ὅλους μας. Ἀπώλειες ὑλικές, συναισθηματικὲς καὶ ἀνθρωπίνου δυναμικοῦ.

Ὅλοι μας γνωρίζουμε μέσα μας, ἀκόμη καὶ ὅταν πεισματωδῶς ἐπιλέγουμε νὰ μὴν τὸ συνειδητοποιοῦμε καὶ νὰ μὴν τὸ παραδεχόμεθα, πὼς εἴμαστε μέρος τοῦ μηχανισμοῦ ἀποδομήσεως ἀλλὰ καὶ μέρος τοῦ μηχανισμοῦ τῆς ἐπαναδομήσεως, ποὺ θὰ ἀκολουθήση τὴν ἀποδόμησιν.
Ὅταν εἶσαι μέρος ὅμως ἑνὸς μηχανισμοῦ λειτουργεῖς πρὸς ἐξυπηρέτησιν αὐτοῦ τοῦ μηχανισμοῦ.
Δῆλα δή… Ἐὰν πρέπῃ νὰ τελειώσῃ ὁ κόσμος μας, λειτουργεῖς πρὸς ἐκείνην τὴν κατεύθυνσιν ποὺ θὰ τὸν ἀποτελειώση. Ἐὰν πρέπῃ νὰ κτισθῇ ὁ κόσμος μας, λειτουργεῖς πρὸς ἐκείνην τὴν κατεύθυνσιν ποὺ θὰ τὸν ἀναδομήση.

Μὲ τὴν αὐτὴν λογική, ὅταν λειτουργῇς ὡς μέρος τοῦ μηχανισμοῦ ἀποδομήσεως (καὶ συνεπῶς καὶ τοῦ μηχανισμοῦ τερματισμοῦ τῆς Ὕβρεως), τότε γνωρίζεις πὼς πολὺ πιθανὸν τμῆμα τῶν ἀπωλειῶν νὰ εἶσαι κι ὁ ἴδιος. Ἐπεὶ δὴ ὅμως εἶναι πολὺ μεγαλύτερον καὶ σημαντικότερον τὸ νὰ ἐπιβιώσῃ ἡ Ἀνθρωπότης καὶ ἐπὶ τέλους νὰ ἀπελευθερωθῇ ἀπὸ τὰ δεσμά της, θὰ πράξης ὅσα ἀπαιτῶνται πρὸ κειμένου νὰ ὁδηγηθοῦν οἱ πάντες καὶ τὰ πάντα ἐκεῖ ποὺ θὰ ξεκινήσουν οἱ διαδικασίες ἐπαναδομήσεως καὶ ἀπελευθερώσεως.
Γιατί, θέλουμε δὲν θέλουμε, παραμένοντας κύτταρα ἑνὸς μεγαλυτέρου ὀργανισμοῦ, σαφῶς ἐὰν ἀπαιτηθῆ, θὰ θυσιασθοῦμε ἐμεῖς, γιὰ νὰ ἐπιβιώσῃ ὁ ὀργανισμός.

Τελικῶς, αὐτὸ ποὺ συνειδητοποίησα, γιὰ ἀκόμη μίαν φορά, εἶναι πὼς αὐτὰ τὰ πρόσωπα (καὶ πάρα, πάρα, πάρα πολλὰ ἄλλα σὰν κι αὐτά), ἐκτὸς τοῦ ὅ,τι λειτουργοῦν ἀσυνείδητα γιὰ τὴν ὁλοκλήρωσιν τῶν διαδικασιῶν ἀποδομήσεως, κάπου μέσα τους, ἐπὶ πλέον, γνωρίζουν πὼς θὰ ἀνήκουν σὲ ἐκεῖνα τὰ κύτταρα τοῦ ὀργανισμοῦ ποὺ θὰ θυσιασθοῦν γιὰ νὰ ἐπιβιώσουν τὰ ἄλλα, τὰ ὑγειῆ.
Καὶ τὸ γνωρίζουν ἀπόλυτα, ἀλλὰ ἀδυνατοῦν νὰ τὸ ὁμολογήσουν.
Καὶ γιὰ αὐτὸν τὸν λόγο ἀκριβῶς συμπεριφέρονται μὲ τὸν ἀπαραίτητό τους ὠχαδελφισμό, πρὸ κειμένου νὰ μπορέσουν νὰ γευθοῦν ὅ,τι τοὺς ἀπέμεινε.
Καὶ εἶναι σπουδαία αὐτὴ ἡ πλευρὰ τοῦ κόσμου μας, διότι τελικῶς μέσῳ αὐτῆς τῆς πλευρᾶς ἀποδεικνύεται πὼς ὁ κόσμος μας εἶναι σημαντικότερος ἀπὸ ἐμᾶς καὶ ἀξίζει, μὲ ὅλα τὰ μέσα καὶ ὅλες τὶς θυσίες, νὰ τὸν ὑπερασπισθοῦμε!

Φιλονόη

εἰκόνα