Μία χώρα ποὺ πεινᾶ…
Μία χώρα ποὺ ἐξαφανίζεται…
Μία χώρα ποὺ τελειώνει…
…ἀλλὰ τῆς ὁποίας κάποιοι (ἂς ποῦμε) πολῖτες ἀσχολοῦνται ἀκόμη μὲ τὸ ἐὰν τῆς δικῆς τους ὁμάδος οἱ (ἂς ποῦμε) ἀγῶνες εἶναι καλλίτεροι ἀπὸ τῶν ἄλλων ὁμάδων τοὺς (ἂς ποῦμε) ἀγῶνες.

Μία χώρα ποὺ δὲν ἔχει ταὐτότητα…
Μία χώρα ποὺ ἑτοιμάζεται νὰ βιώσῃ μεσαιωνικοῦ τύπου θρησκευτικοὺς πολέμους…
Μία χώρα ποὺ οἱ φωνὲς τῆς λογικῆς ἀκούγονται …ἀκραῖες…
…ἀλλὰ τῆς ὁποίας κάποιοι (ἂς ποῦμε) δημοσιογράφοι προπαγανδίζουν ἀδιάντροπα τὸ (ἀνεγκέφαλον) ποδοσφαιρόφιλο κοινό, ὡς κεντρικό της πρόβλημα…

Ὅπου κυττάζω νὰ κυττάζῃς,
ὅλη ἡ Ἑλλάδα ἀτέλειωτη παράγκα
παράγκα, παράγκα, παράγκα τοῦ χειμῶνα
κι ἐσὺ μιλᾶς σὰν πτῶμα.

Ὁ λαός, ὁ λαὸς στὰ πεζοδρόμια
κουλούρια ζητάει καὶ λαχεία
κοπάδια, κοπάδια, κοπάδια στὰ ὑπουργεῖα
αἰτήσεις γιὰ τὴν Γερμανία.

Στὰ γήπεδα ἡ Ἑλλάδα ἀναστενάζει
στὰ καφενεία μπιλιάρδο, καλαμποῦρι καὶ χαρτί.
Στέκει στὸ περίπτερο διαβάζει
φυλλάδες μὲ μιάμιση δραχμή.

Ὄχι, ὄχι αὐτὸ δὲν εἶναι τραγούδι.
Εἶναι ἡ τρύπια στέγη μιᾶς παράγκας.
Εἶναι ἡ γόπα ποὺ μάζεψε ἔἕνας μάγκας.
Κι ὁ χαφιὲς ποὺ μᾶς ἀκολουθεῖ…

Πολυζωΐδης Θανάσης

Μία χώρα ποὺ ἐλέγχεται ἀπὸ ἀρχῆς ὑπάρξεώς της ἀπὸ μίαν ὁμάδα ἀλητηρίων, ἐντεταλμένων, τσιράκια τραπεζιτῶν…
Μία χώρα ποὺ οἱ πολίτες της ταὐτίζουν τὸ ἐθνικὸ μὲ τὸ θρησκευτικό…
Μία χώρα τῆς ὁποίας κάποιοι (πραγματικοί) πολῖτες ἀγωνιοῦν εἰλικρινῶς γιὰ τὸ μέλλον της…
…ἀλλὰ τῆς ὁποίας χώρας ἐπικρατοῦν οἱ κάφροι, κάθε ἐπιπέδου, ἀντιληπτικότητος καὶ εἴδους…
…δὲν ἔχει καὶ  πολλὰ περιθώρια ἐλπίδος πλέον.
Κι αὐτὸ δὲν τὸ λέω ἐγώ, ἀλλὰ οἱ ἐπικρατοῦσες συνθῆκες, τὶς ὁποῖες, οἱ, πλεῖστοι ἐξ ἡμῶν, συνειδητῶς θέλουν νὰ ἀγνοοῦν…
…διότι ἐὰν ἐννοήσουν, τότε τὸ μοναδικὸν ποὺ τοὺς ἀπομένει εἶναι νὰ ἀνοίξουν ἕναν λάκκο, νὰ χωθοῦν μέσα καὶ νὰ ἀπαλλάξουν, διὰ παντός, τὸν πλανήτη ἀπὸ τὸ ὑβριστικό τους βάρος.

Φιλονόη

Σημειώσεις

Κι ἐνᾦ ὅλοι ἐμεῖς βλέπουμε αὐτὰ ποὺ μᾶς δείχνουν, στὰ …«πίσω δωμάτια» μαγειρεύεται ἡ ὁριστικὴ χρεωκοπία, μαζὺ μὲ ὅσα μᾶς ἀνακοινώνουν κατὰ καιροὺς οἱ …ἀξιότιμοί μας γείτονες, παρέα μὲ ἕνα σύστημα ἀπολύτου δουλοποιήσεώς μας.
Ναί, δὲν εἶναι κάτι σοβαρό… Ὀφείλουμε ὅμως, σὰν ὑπάκουα χαχολάκια, νὰ ἐνασχολούμεθα ἀποκλειστικῶς καὶ μόνον μὲ καφρίλες.

Ἐπὶ πλέον καλὸ θὰ ἦταν νὰ κατανοήσουμε πὼς ὁπαδικοὶ σύνδεσμοι δίχως πρακτοράκια τῆς ΕΥΠ καὶ τῶν λοιπῶν μυστικῶν ὀργανώσων καὶ ὑπηρεσιῶν, δὲν νοοῦνται στὴν χώρα μας.
Προσωπικῶς ὅλο αὐτὸ μοῦ φαίνεται ἀπολύτως στημένο γιὰ νὰ ἔχουμε νὰ …λέμε καὶ γιὰ νὰ μὴν …κάνουμε, αὐτὰ ποὺ πρέπει νὰ κάνουμε μά, πολὺ περισσότερο, γιὰ νὰ μὴν ἀντιλαμβανόμεθα πὼς ἀποσποῦν τὸ βλέμμα μας ἀπὸ τὰ οὐσιώδη στὰ ἐπουσιώδη.

Ὥρα εἶναι τώρα νὰ διαπιστώσουμε πὼς τὰ ἐπεισόδια ἦσαν στημένα γιὰ νὰ ἀγανακτήσουν ἅπαντες, οἱ μὴ ἐμπλεκόμενοι σὲ αὐτοῦ τοῦ εἴδους τὶς σαχλαμάρες καὶ νὰ ἀποδεχθοῦν τὴν γενοκτονία μας ὡς κάτι ἀναγκαῖον.
Διότι, κακὰ τὰ ψέμματα… Οἱ παρατηρητὲς τῆς καφρίλας ἀναφωνοῦν, σύσσωμοι: «Ζήτω τὰ μνημόνια»…  Τὸ ζήτημα ὅμως εἶναι ἐὰν πράγματι εἶναι ἔτσι ἢ κάποιοι θέλουν νὰ μᾶς δείξουν πὼς εἶναι ἔτσι, ἐφ΄ ὅσον ναί, εἶναι πολλοὶ οἱ κάφροι, ἀλλὰ ἀκόμη περισσότεροι αὐτοὶ ποὺ τοὺς προβάλλουν σὰν νὰ εἶναι κυριαρχούσα τάξις.
Τό …«λίγο ἀκόμη» λοιπόν ποῦ κολλᾶ; Μήπως στό «αὐτοὶ ἀξίζουν μόνον μνημόνια καὶ δουλειά… ἐνᾦ ἐμεῖς…»

εἰκόνες ἀπὸ ἐδῶ, ἐδῶ, ἐδῶ, ἐδῶ  κι ἐδῶ.