Ὅσοι δὲν πιστεύουν ὅτι ἡ ἱστορία ἐπαναλαμβάνεται ὡς φάρσα, παίρνοντας ἄλλα ὀνόματα, ἂς τὸ ξανασκεφθοῦν. Δὲν πρόκειται περὶ κάποιας ἀληθινῆς μετενσαρκώσεως, ἢ μετεμψυώσεως, ἀλλὰ μόνον γιὰ ἕἔναν καιροσκοπικὸ χαμαιλεοντισμό. Ἐχθὲς ἤσουν αὐτό, σήμερα εἶσαι κάτι ἄλλο. Τόσο ἁπλᾶ. Ἀλλάζεις ἀπ’ ἔξω, ἀλλὰ μέσα παραμένεις ὁ ἴδιος.

Γιατί ποιά διαφορά ἔχει ὁ «Αὐριανισμός» τῆς «Αὐριανῆς» μὲ τὸν «Κοντρανισμό» τῆς «ΚΟΝΤΡΑ»; Ἐκτός ἴσως ἀπό τό χρῶμα;; Ἐχθὲς ἦταν πράσινο τοῦ λαχάνου, σήμερα ῥὸζ τῆς τουλίπας, ἀλλὰ κατὰ βάθος πάντα κίτρινο, σὰν μαργαρίτα.
Ἐχθὲς ἤταν ὁ Ἀνδρέας, σήμερα εἶναι ὁ Ἀλέξης καὶ ἂν ζήσῃ ἐπάνω ἀπὸ τὰ 100 ὁ Κουρῆς, θὰ προλάβη καὶ ἄλλον.

Λὲν ὅτι ἡ ὄρεξις ἀποζητᾶ τὴν κουτάλα καὶ αὐτή, μὲ τὴν σειρά της, φέρνει τὴν σχέση μὲ τὸν ταβερνιάρη. Ἡ ἀμεσότης τῆς χρήσεως τοῦ Ἑνικοῦ, ἡ ἀπ’ εὐθείας προσφώνησις, οἱ δημόσιες συμβουλὲς καὶ ἐνθαῤῥύνσεις, φανερώνουν ἕνα εἶδος οἰκειότητος, ποὺ θὰ τὴν ἔλεγες καὶ ὁπαδική.
ότητάς που θὰ τὴν ἔλεγες καὶ ὀπαδική. «Μὴ Ἀλέξη!», «Μπράβο Ἀλέξη!», «Σκίστους Ἀλέξη!», «Πρόσεχε Ἀλέξη!», «Ἀλέξη, ὁ κῶλος σου νὰ φέξῃ» κλπ, κλπ….

Τὰ σχήματα τοῦ παρελθόντος ἐπαναλαμβάνονται λοιπὸν μὲ νέες μορφὲς καὶ ὁ ἕνας -ισμὸς διαδέχεται τὸν ἄλλον -ισμό. Τὶ Αὐγὴ καὶ χαραυγή, λοιπόν, ὅταν ὑπάρχουν τέτοια πρωτοσέλιδα;

Φαίνεται, ὅτι ὅπως τὸ ΠΑΣΟΚ, ἔτσι καὶ ὁ ΣΥΡΙΖΑ βρῆκε καὶ αὐτὸς τὴν Κοντρανιανή του.

«Ἀλέξη, Ἀλέξη καὶ ὅποιος ἀντέξει!»

Γερολυμᾶτος Γ. Γεράσιμος