Γεωδαισία καὶ Κωνσταντῖνος Μητσοτάκης

Κωνσταντίνος Μητσοτάκης

1) Τον 5ο αιώνα π.Χ., ο σοφιστής φιλόσοφος Αντιφών έγραψε στο έργο του «Περὶ ἀληθείας» ότι «Ὁ χρόνος δὲν ἀποτελεῖ πραγματικότητα (ὑπόστασιν), ἀλλὰ μίαν ἐννοίαν (νόημα), ἢ μέτρο».
Ο Παρμενίδης (περίπου το 500 π.Χ.), ιδρυτής της Ελεατικής σχολής, προχώρησε ακόμη περισσότερο, υποστηρίζοντας ότι ο χρόνος, η κίνηση, και η αλλαγή είναι ψευδαισθήσεις. Η ιδέες του Παρμενίδου έγιναν ευρύτερα γνωστές από τον μαθητή του Ζήνωνα τον Ελεάτη (περίπου το 495 – 430 π.Χ.), που έθεσε τα περίφημα παράδοξά του σχετικά με τον χρόνο. Παρόμοιες απόψεις είχε και ο Πλάτων (περίπου το 427 – 347 π.Χ.) που πρότεινε ότι αντιλαμβανόμαστε μια διαστρεβλωμένη μόνον εικόνα της πραγματικότητος, απλές «σκιές» αυτών που πραγματικά υπάρχουν στον κόσμο.

Ταυτόσημη σχεδόν με τους φιλοσοφικούς στοχασμούς των Σοφιστών Αντιφώντος και Παρμενίδου είναι και η θεωρία του block world, σύμφωνα με την οποία η εικόνα του σύμπαντος που προκύπτει είναι η εικόνα ενός «παγωμένου» κόσμου, τον οποίον ορισμένοι επιστήμονες αποκαλούν «μονολιθικό κόσμο» (“block world” π.χ.: Dickson σ. 165–174).
Σε έναν τέτοιο κόσμο, κάθε γεγονός που συνέβη ή που πρόκειται να συμβεί υπάρχει ήδη εκεί, ευρίσκεται δηλαδή στο τετραδιάστατο χωροχρονικό συνεχές. «Ο χρόνος δεν αποτελεί πραγματικότητα – ο χρόνος που γνωρίζουμε είναι αυτός που βλέπουμε στα ρολόγια» υποστήριξε ο Άλμπερτ Αϊνστάιν.

[Αυτούσιες σχεδόν θέσεις με αυτές των σοφιστών Αντιφώντος και Παρμενίδου υιοθέτησαν και οι μεταγενέστεροι Gottfried Wilhelm von Leibniz, (1646 – 1716), Leibniz, Immanuel Kant (1724 – 1804), Gödel, John Ellis McTaggart («Η μη-πραγματικότητα του Χρόνου» – The Unreality of Time, 1908, βλ. Mind: A Quarterly Review of Psychology and Philosophy 17 : 456–473), ενώ παρόμοιες ιδέες υιοθετούνται και από τον Palle Yourgrau, στο βιβλίο του “A World Without Time: The Forgotten Legacy of Gödel and Einstein” (2005), αλλά και από τον μεγάλο της Φυσικής Αϊνστάιν, ο οποίος είχε παραδεχθεί με αφορμή τον θάνατό ενός φίλου του, του Μπέσο: «Ο Μπέσο έφυγε από αυτόν τον παράξενο κόσμο, λίγο πριν από εμένα. Αλλά αυτό δε σημαίνει κάτι. Άνθρωποι σαν κι εμάς, γνωρίζουμε ότι ο διαχωρισμός ανάμεσα στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, είναι απλά και μόνο μια πεισματάρικη ψευδαίσθηση»]

Στην από 7 Σεπτεμβρίου 2016 έκθεση της Bank of America Merrill Lynch, έκπληκτοι οι επενδυτές είδαν την γνωστή εταιρεία διαχειρίσεως πλούτου να παρουσιάζει την άποψη, ότι το περιβόητο «Μάτριξ» της γνωστής διάσημης κινηματογραφικής τριλογίας έχει πολλές πιθανότητες να συμβαίνει στα αλήθεια και ότι όλοι μας έχουμε 20-50% πιθανότητες να ζούμε μέσα σε μια ψηφιακή προσομοίωση! [Η από 07/09/2016 έκθεση της Bank of America Merrill Lynch, βλ. και businessinsider.com. Επίσης το εκπληκτικό δημοσίευμα του BBC, εδώ bbc.com. Ανάρτησή μου με παράθεση στοιχείων που ισχυροποιούν τη θεωρία της εικονικής πραγματικότητας, εδώ Ἡ Μήτρα]

Η θεωρία της «εικονικής πραγματικότητας», που υιοθετείται ολοένα και περισσότερο από την φιλοσοφική διανόηση και την επιστημονική κοινότητα των φυσικών, αποτελεί συνέχεια της σκέψεως των μεγίστων των Σοφιστών, των μεγαλυτέρων ίσως φιλοσόφων που το ανθρώπινο είδος ανέδειξε, του Γοργία του Λεοντίνου και του Παρμενίδυ του Ελεάτου. Επίσης είναι η συνέχεια της Πυθαγόρειας Σκέψεως.

Όσον αφορά στους Πυθαγορείους, αυτοί δεν παραδέχονται «παρὰ ἕναν μόνον ἀριθμόν, τὸν μαθηματικὸν ἀριθμόν, μὲ τὴν διαφορὰν ὅτι δὲν τὸν θεωροῦν χωρισμένον ἀπὸ τὰ αἰσθητά  ἀλλ’ ισχυρίζονται ὅτι ἀπ’ αὐτὸν ἔχουν τὴν σύστασίν των αἱ αἰσθηταὶ οὐσίαι» (Αριστοτέλης, Μετά τα Φυσικά 1079, 30-40 και 1080, 20). Σύμφωνα με τα θεολογικά πρότυπα των Πυθαγορείων, οι αριθμοί συνδέονται με την μορφοποίηση της ύλης. [«(…) ἐπειδὴ τὰ πάντα ἐφαίνοντο εἰς αὐτοὺς (τοὺς Πυθαγορείους) ὡς ἀφομοιωμένα πρὸς τοὺς ἀριθμοὺς καὶ ἐπειδὴ ἐθεωροῦντο οἱ ἀριθμοὶ ὡς εἰς ὁλόκληρον τὴν φῦσιν πρωταρχικοὶ ὑπὸ τῶν φιλοσόσων τούτων, ἐλαμβάνοντο ὡς στοιχεῖα…» (Αριστοτέλης, Μετά τα Φυσικά 986 α).
«Μολονότι οἱ ὁπαδοὶ τῆς διδασκαλίας τῶν ἰδεῶν δὲν ἀναπτύσσουν καλῶς τὰ γνώμας των, ἐν τούτοις ἐκεῖνο ποὺ θέλουν καὶ ὀφείλουν νὰ εἴπουν εἶναι τὸ ὅτι κάθε ἰδέα εἶναι οὐσία καὶ οὐδὲ μία ἰδέα συμβεβηκὸς (δηλαδὴ δὲν εἶναι τυχαία)…»(Αριστοτέλης, Μετά τα Φυσικά 1002, 30-35) , (…) «διότι ὅσοι ἐρευνηταὶ ἐδέχοντο τὰ Ἰδέας, ταὐτίζουν αὐτὰς πρὸς τοὺς ἀριθμούς» (Αριστοτέλης, Μετά τα Φυσικά 1072, 25-30 )]
Είναι δυνατόν κάτι τέτοιο;  Για τον κοινό μέσο άνθρωπο ο τρόπος συνδέσεως της ύλης με τους αριθμούς είναι ακατανόητος. Πώς μπορεί άραγε ένας αριθμός, ή έστω κάποιοι ειδικοί αριθμοί, δυάδες ή τριάδες να παράγουν την ύλη; Υπάρχει έντονος προβληματισμός για το τι ψάχνουμε, αν και η σύγχρονη Φυσική θεωρεί ότι η ύπαρξη στοιχειωδών σωματιδίων είναι περισσότερο μαθηματικές πιθανότητες παρά υλικά σωματίδια (πηγή: Ο ψυχογονικός αριθμός των Πυθαγορείων και το ζωογονικό τρίγωνο).

Ο Γοργίας έζησε ανάμεσα στο 485 – 380 π.Χ. και διατηρούσε στενούς δεσμούς με τον ελεατικό στοχασμό και ιδιαίτερα με την σκέψη του Παρμενίδου και του Ζήνωνος. Πριν από 2200 χρόνια, υπερβαίνοντας κάθε ανθρώπινο αντιληπτικό όριο, ο Γοργίας είπε: «Το όν ΔΕΝ ΥΠΆΡΧΕΙ, δηλαδή τίποτε από ότι σκεπτόμαστε και αντιλαμβανόμαστε δεν υπάρχει. Αλλά ακόμη και αν υπήρχε δεν θα μπορούσαμε να το γνωρίσουμε. Αλλά ακόμη και να μπορούσαμε να το γνωρίσουμε δεν θα μπορούσαμε να κοινωνήσουμε την γνώση μας με τους άλλους.». Η θέση του Γοργία είναι καθαρή. Ακόμη και να είναι δυνατή η γνώση, δεν κοινωνείται μεταξύ των ανθρώπων, οπότε το ζήτημα της αντικειμενικότητος ή της υποκειμενικότητός της δεν τίθεται καν.

Ο Παρμενίδης γεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδος στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρου και του Ξενοφάνους. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της Προσωκρατικής σκέψεως. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζήτησε την ενότητα του κόσμου σε κάποια φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο των όντων και όλων των πραγμάτων. Παρουσιάζοντας τα φαινόμενα ως όντα, εισάγεται στην Φιλοσοφία του το «ΕΙΝΑΙ», και γεννιέται εκείνος ο κλάδος της φιλοσοφίας που ονομάζεται «Οντολογία», δηλαδή λόγος περί του όντος, περί του «ΕΙΝΑΙ». Σε αντίθεση με τους Ίωνες, ο Παρμενίδης δεν ρωτά για το «τι» των όντων, αλλά στρέφει την προσοχή μας στο «ΕΙΝΑΙ». Η σκέψη του είναι εξαιρετικά σύνθετη, και δυσνόητη. Συνοψίζοντας κάποια χαρακτηριστικά αποσπάσματα από την σκέψη του που αφορούν στην απατηλότητα του κόσμου των φαινομένων, ο Παρμενίδης υπεστήριξε ότι «Το Ον είναι αγέννητο, πλήρες ενιαίο και ατάραχο και τέλειο. Δεν ήταν ποτέ, ούτε θα είναι κάποτε, γιατί το τότε και το τώρα αποτελούν μαζί το παν, το Ένα. Οι αισθήσεις παραπλανούν. Ο Κόσμος των Φαινομένων είναι μια εικονική φαντασμαγορία, μία ατελείωτη αντανάκλασή του Όντος σε ένα μαγικό καθρέπτη. Ο μαγικός καθρέπτης πολλαπλασιάζει το Έν, κινεί το ακίνητο, διαιρεί το αδιαίρετο, παραμορφώνει το τέλειο, ενδεχομενοποιεί το αναγκαίο. Αλλά στο σύνολό της η Εικόνα είναι η απεικόνιση του ενός απόλυτου Όντος. Ο μαγικός καθρέπτης δημιουργεί τις φανταστικές διαστάσεις του χώρου και του χρόνου για να υπάρξει ανύπαρκτα ο κόσμος των φαινομένων. Αλλά ούτε και ο μαγικός καθρέπτης  μπορεί να υπάρχει δίπλα στο απόλυτο «Είναι». Όλα είναι μια οφθαλμαπάτη στην έρημο του μη όντος» (Η ««ενόραση» του Όντος, και η απατηλότητα των φαινομένων για τον Παρμενίδη», Χλέτσος Βασίλης).

Κατά τους σοφιστές, το μη-ον δεν αποτελεί μέρος μιας υπαρκτής πραγματικότητος, δεν υφίσταται καθ’ οποιανδήποτε έννοια, επομένως το ίδιο το Ψεύδος δεν υφίσταται, και ό,τι ομολογείται είναι κατ’ ανάγκην αλήθεια. Η θέση αυτή είχε την ρίζα της στον μονισμό του Παρμενίδου, την θεωρία του περί όντος και μη-όντος και περί της μη πολλαπλότητος των ειδών. «Το Ον είναι αναλλοίωτο και δεν υπάρχει γίγνεσθαι, επομένως ούτε κίνηση υπάρχει διότι αυτή θα προϋπόθετε χώρο κενό. Το «Φαίνεσθαι» δεν θεμελιώνει αληθινή γνώση, δεν υπάρχει η έννοια του μη όντος αλλά είναι πλάνη στην οποία οδηγήθηκε ο άνθρωπος μέσω εικασιών. Εκ τούτου συνάγεται πως η ροή των φαινομένων, το γίγνεσθαι, είναι μύθευμα, λανθασμένη αντίληψη στην οποία οδηγεί η εμπειρία και όχι ο λόγος, και πως το Ον ευρίσκεται σε στάση, άχρονο, αδημιούργητο, αδιαίρετο». Πλάθοντας έτσι μια διαλεκτική του «Είναι», ο Παρμενίδης έρχεται σε αντίθεση με τον άλλο μεγάλο διαλεκτικό, τον Ηράκλειτο (Περιοδικό Φιλοσοφεῖν, «Η διάκριση «όντος» και «μη όντος» στον Σοφιστή του Πλάτωνος: το Πρόβλημα της Γλώσσης», Παναγιώτης Ηλιόπουλος, Διδάκτωρ Φιλοσοφίας Πανεπιστημίου Αθηνών).

Το έργο του Πλάτωνος «Σοφιστής» οχυρώνει μια καινούργια συλλογιστική, που στρέφεται ενάντια στην «ψευδολογική δραστηριότητα» των Σοφιστών. Οι Σοφιστές στα έργα του Πλάτωνος αποτελούν στόχο, στιγματισμένους αντιπάλους, τους οποίους θεωρεί ως πληγή της Παιδείας και, κατ’ επέκταση, απειλή της Πολιτείας. Τις απόψεις του Πλάτωνος για τον μηδενισμό των Σοφιστών υιοθέτησε αιώνες μετά και ο χριστιανισμός, για τον οποίο οι Σοφιστές, ιδίως οι Παρμενίδης και Γοργίας, θεωρούνται στοιχεία επικίνδυνα για τον άνθρωπο – για τον χριστιανικό άνθρωπο. Μέριμνα του Αθηναίου φιλοσόφου (Πλάτωνος) υπήρξε η ανεύρεση της αλήθειας, η εκμαίευσή της, από το βάθος της ανθρώπινης ψυχής, ως φυγή από την λήθη, και η ανάσυρση της στον ενταύθα κόσμο, με σκοπό την ανέγερση του νέου ανθρώπου, αυτού που δικαιούται την δίκαιη και ορθή Πολιτεία, σε πολιτικό επίπεδο, και αυτό που δικαιούται την θέαση της Αγαθής Ιδέας, στο μεταφυσικό επίπεδο. Κατά τον Πλάτωνα, οι Σοφιστές με τον έκδηλο μηδενισμό τους, με την απαξίωση κάθε εννοίας αλήθειας ή σταθερής πραγματικότητος, χειραγωγούσαν με τέχνη τον λόγο και μαζί με αυτόν τις πολιτικές συνειδήσεις των νέων που δίδασκαν. (Περιοδικό Φιλοσοφεῖν, «Η διάκριση «όντος» και «μη όντος» στο Σοφιστή του Πλάτωνος: το Πρόβλημα της Γλώσσης», Παναγιώτης Ηλιόπουλος, Διδάκτωρ Φιλοσοφίας Πανεπιστημίου Αθηνών). Κατά τον Πλάτωνα έπρεπε να καταπολεμηθεί η παρμενιδική θεώρηση του όντος, να αναιρεθεί πλήρως η παρμενιδική οντολογία, για να καταλήξει συνθετικά o Πλάτων στην αναίρεση γενικότερα της σοφιστικής επιχειρηματολογίας.

Στην Πλατωνική σκέψη, η φιλοσοφική έννοια της λέξεως «ουσία», αποτελεί αυτό το «κάτι» μέσα στο Σύμπαν που είναι η βάση των πάντων. Αυτό είναι που διατηρεί την ζωή, είναι αυτό στο οποίο τα όντα οφείλουν την ύπαρξή τους. Ο Πλάτων θέτει το οντολογικό ερώτημα «Τι είναι εκείνο το οποίο χρησιμεύει, σαν απαρχή και θεμέλιο για να υπάρχει οιοδήποτε όν». Ενώ ο σοφιστής Γοργίας κήρυττε τον μηδενισμό του όντος, λέγοντας ότι το όν ούτε υπάρχει ούτε μπορεί να αναγνωρισθεί, ούτε μπορεί να γίνει θέμα λεκτικής ανακοινώσεως, ο Πλάτων αντιτάσσει την οντολογική πραγματοκρατία (ρεαλισμό) ισχυριζόμενος ότι το όν υπάρχει όχι όπως το εννοούν οι Ελεάτες ακίνητο και στερούμενο ζωής, αλλά πλήρες κινήσεως και φρονήσεως. Στον «Σοφιστή» του (248 Ε) εκφράζει χωρίς δισταγμό τον οντολογικό αυτόν ρεαλισμό γράφοντας: «Τί δέ πρός Διός; Ὡς ἀληθῶς κίνησιν καὶ ζωὴν καὶ ψυχὴν καὶ φρόνησιν ἢ ῥαδίως πεισθησόμεθα τᾦ παντελῶς ὅντι μή παρεῖναι, μηδέ ζῆν αυτό μηδέ φρονεῖν, ἀλλὰ σεμνὸν καὶ ἅγιον, νοῦν οὔν ἔχον, ἀκίνητον ἐστώς ἔσται;»
Μια τέτοια αποστέρηση ζωής και φρονήσεως από το όν δεν την δέχεται ο Πλάτωνας. Αντίθετα με τον Γοργία και τον Παρμενίδη, για τον Πλάτωνα είναι οι Ιδέες που έχουν αυθεντική ύπαρξη, συλλαμβάνονται με την νόηση, είναι αιώνιες, αγέννητες και άφθαρτες, ακίνητες και αμετάβλητες.

O Πλάτων, όπως και οι Σοφιστές, δεν έχει κάποιαν εμπιστοσύνη στα δεδομένα των αισθήσεων. Υποστηρίζει ότι ο αισθητός κόσμος είναι ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο σύμπαν, χωρίς σταθερότητα. Οι ανθρώπινες αισθήσεις είναι εξ ορισμού υποκειμενικές και αποτελούν πηγή πλάνης. Αν υπάρχει κάποια βεβαιότητα, αυτή πρέπει να αναζητηθεί στην σκέψη και στην γλώσσα – στους «λόγους». Οι πλατωνικές Ιδέες είναι τα αντικείμενα της καθαρής σκέψεωης. Όλες οι ηθικές αξίες αποτελούν Ιδέες: η αρετή, η δικαιοσύνη, η ανδρεία, η σωφροσύνη, η ευσέβεια και όλες οι άλλες αντίστοιχες. Ιδέες είναι ακόμη οι μαθηματικές έννοιες και οντότητες: η ισότητα, η ενότητα, η πολλαπλότητα, ο αριθμός, το σημείο, η γραμμή, το γεωμετρικό σχήμα, το στερεό. Και τα φυσικά είδη είναι Ιδέες: το ζώο, το φυτό, ο άνθρωπος, το νερό, η φωτιά, ο χρυσός κ.ο.κ. Επομένως, πλατωνικές Ιδέες υπάρχουν πολλές. «Συνήθως δεχόμαστε ότι υπάρχει μια καθορισμένη Ιδέα για κάθε ομάδα επί μέρους πραγμάτων με το ίδιο όνομα» (Πολιτεία 596a). (Η εγκυκλοπαίδεια του Πλάτωνος, Βασίλης Κάλφας, White, N. P. Ο Πλάτων για την γνώση και την πραγματικότητα. Αθήνα, 2011., Kraut, R. ed. The Cambridge Companion to Plato. Cambridge, 1992., Ross, W. D. Plato’s Theory of Ideas. Oxford).

Η ιεραρχική διαστρωμάτωση κατά την πλατωνική φιλοσοφία αποτελείται από τα παρακάτω τέσσερα στοιχεία: (α) Στην κορυφή της οντολογικής ιεραρχίας είναι το έν, το οποίο συμπίπτει με το «αγαθόν» και ευρίσκεται πέραν, «επέκεινα», της ουσίας και της γνώσεως. (β) Την δεύτερη βαθμίδα κατέχουν οι ιδέες — αριθμοί. (γ) Την δε τρίτη βαθμίδα τα μαθηματικά αντικείμενα (αριθμοί και γεωμετρικά σχήματα). (δ) Στην τετάρτη βαθμίδα κατατάσσονται τα φυσικά και τεχνητά αντικείμενα. (ε) Στην δε πέμπτη και κατωτάτη βαθμίδα κατατάσσεται η ύλη, που θεωρείται απειρότητα και αοριστία του μεγάλου και μικρού. Οι πέντε περιοχές συναρτώνται σε ενότητα υπό την επίδραση του αγαθού, το οποίο δεν πρέπει να ερμηνεύεται με την ηθικολογική σημασία, αλλά με την δυναμική. Είναι η αρχέγονη δύναμη η οποία συνδέει τα πάντα και πιέζει την ύλη να βγει από την απροσδιοριστία της. Το Όν πρέπει να θεωρηθεί ως «δύναμις», το λέγει ρητά ο Πλάτων στον «Σοφιστή» του. Στο πλατωνικό σύμπαν υπάρχει ενότητα, κοινωνία και σύνδεσμος. Κατά τον Πλάτωνα οι θέσεις των Σοφιστών δεν είναι λογικές θέσεις. Ο Πλάτων διασύρει τις απόψεις των Σοφιστών μέσω (υποτίθεται) της καταρρίψεώς τους. Κατά τον Πλάτωνα οι Παρμενίδης και Γοργίας έχουν νικηθεί…

Αλλά και για το βιολογικό γεγονός που οι άνθρωποι αντιλαμβανόμαστε ως «θάνατος», οι αισθήσεις αποτελούν πηγή πλάνης, όχι για την μηδενιστική συλλογιστική μόνον των Σοφιστών (κατά την οποία ούτε ζωή ούτε θάνατος υπάρχει), ή την σύνθετη Πλατωνική Σκέψη, αλλά για το σύνολο σχεδόν της Ελληνικής Σκέψεως. Ενδεικτικά: «Ο θάνατος δεν είναι τίποτα άλλο, παρά ο διαχωρισμός δύο πραγμάτων, του ενός απ’ το άλλο, δηλαδή της ψυχής απ’ το σώμα (Πλάτων , 524Β)». «Όταν επέρχεται ο θάνατος στον άνθρωπο, το μεν θνητό μέρος αυτού, καθώς φαίνεται, πεθαίνει, το δε αθάνατον, η ψυχή, σηκώνεται και φεύγει σώο και άφθαρτο» (Πλάτων – Φαίδων, 10Ε). [Στην πλατωνική σκέψη βασίστηκαν οι δημιουργοί του χριστιανικού δόγματος. Ο Νίτσε ονόμασε τον Πλάτωνα «προϋπάρξαντα χριστιανό», ενώ ο Ένγκελς τον θεωρεί τον μεγάλο πρόδρομο του χριστιανισμού. Ο άγιος Αυγουστίνος είπε «ο πλατωνισμός είναι ο προθάλαμος του Χριστιανισμού». Αυτή η άποψη συνεχίσθηκε από τον Ντιντερό και τον Ρουσσώ (First Discourse, 1751). Η εκτεταμένη αγιογράφηση του …«Αγίου Πλάτωνος», η μορφή του οποίου διακοσμεί πλήθος χριστιανικών ορθοδόξων ναών, δεν αποτελεί παρά την αναγνώριση της συμβολής της Πλατωνικής σκέψεως στην δημιουργία του χριστιανικής κοσμοθεωρίας] «Ο, τι πεθαίνει δεν χάνεται, αλλά μένει μέσα στην φύση» (Μάρκου Αυρηλίου , Τὰ εἰς Ἑαυτὸν Η,ιη), «Τίποτα δὲν διαφέρει ὁ θάνατος ἀπὸ τὴν ζωή» (Θαλής , Διογ. Λαερτ. Βιοι Φιλοσ.Ι,35), «Ὁ θάνατος τότε θὰ ἔλθη, ὅποτε οἱ Μοῖρες ὁρίσουν» (Καλλίνος , Ανθολ.Στοβαίου ΝΑ,19).
Ο Σωκράτης διαβεβαιώνει: «Ούτε τους ζωντανούς λοιπόν αφορά ο θάνατος ούτε τους πεθαμένους, αφού για εκείνους δεν υπάρχει, ενώ αυτοί οι τελευταίοι δεν έχουν πια υπόσταση», υπονοώντας ότι το γεγονός που οι άνθρωποι αντιλαμβανόμαστε ως βιολογικός θάνατος δεν είναι παρά πλάνη της αντιλήψεώς μας (Ανθολογία Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας, Θ.Κ. Στεφανόπουλου, Στ. Τσιτσιρίδη, Λ. Αντζουλή, Γ. Κριτσέλη).
Και ο Ερμής ο Τρισμέγιστος αποφαίνεται: «Ούτε γεννήθηκε, ούτε υπάρχει κάτι νεκρό στο κόσμο, ούτε θα υπάρξει ποτέ». Και για να μας διαλύσει κάθε πιθανή παρανόηση, διευκρινίζει: «Τίποτα από όσα υπάρχουν στον κόσμο, δεν θα χαθεί ποτέ». [Το «Κυμβάλειον» που αποδίδεται στον Ερμή τον Τρισμέγιστο, «τον Γραφέα των Θεών», την μεγάλη μορφή του αποκρυφισμού, «ο Μεγάλος Κεντρικός Ήλιος», μας κληροδότησε τα «Ερμητικά Κείμενα» και την γνώση για τους Επτά Νόμους που καθορίζουν τα πάντα: τον κόσμο, τους ανθρώπους, την φύση. Είναι ένα από τα λίγα ερμητικά κείμενα που σώθηκαν από την πυρκαγιά της βιβλιοθήκης της Αλεξανδρείας και κατά κάποιον τρόπο θεμελίωσε τις βάσεις των διαφόρων φιλοσοφικο-εσωτερικών ρευμάτων μέχρι τις ημέρες μας, είναι το λεγόμενον Κυμβάλειον. Περιέχει τις Αρχές του Σύμπαντος, τους επτά Αρχικούς Νόμους που διοικούν τα πάντα και που μετέδωσε στους ανθρώπους σαν Υψηλή Διδασκαλία ο θεός Ερμής. Γι’ αυτόν τον λόγο το σύνολο των διαφόρων εσωτερικών Διδασκαλιών που βασίζονται σ’ αυτές τις Αρχές, από την αρχαία ελληνική εποχή ως σήμερα, λέγεται Ερμητισμός, δηλαδή η Επιστήμη του Ερμού.
Πρώτος Συμπαντικός Νόμος ή Αρχή, σύμφωνα με το Κυμβάλειον, «Η Αρχή της Νοητικότητος». «Το Σύμπαν είναι Νοητικό» ή «η Ρίζα του Σύμπαντος είναι Νοητική» λέει το κείμενο του Ερμού, δηλαδή όλα τα πράγματα του Εξεδηλωμένου Σύμπαντος είναι η αντανάκλαση της θείας Σκέψεως. Αυτή η Αρχή εμπεριέχει την αλήθεια ότι «Όλα είναι Νους»’. Εξηγεί ότι «Το Όλον», το οποίον είναι η ουσιαστική αλήθεια συνεπάγεται όλων των εξωτερικών εκδηλώσεων και φαινομένων τα οποία είναι γνωστά με όρους όπως «Το Υλικό Σύμπαν», τα «Φαινόμενα της Ζωής», «Ύλη», «Ενέργεια» και, κοντολογίς, όλα όσα είναι φαινόμενα των φυσικών μας αισθήσεων, είναι «Πνεύμα»! («Το Κυμβάλειον: Οι 7 Ερμητικές Αρχές», κείμενο της φίλης Kate Kos)]

Δεδομένης της μαθηματικής αποδείξεως ότι ο άνθρωπος δεν έχει ελεύθερη βούληση, όπως σωστά πιθανολόγησε ο Daniel Wegner, ο πολυβραβευμένος Αμερικανός κοινωνικός ψυχολόγος και καθηγητής ψυχολογίας στο Harvard, αφού η ελεύθερη βούληση αποδεικνύεται αυταπάτη, μια ψευδαίσθηση του ανθρώπου, τότε στο σενάριο της εικονικής πραγματικότητος της Bank of America, όπου κατά την Ελεατική Παρμενιδική Σκέψη οι φανταστικές διαστάσεις του χώρου και του χρόνου υπάρχουν για να υπάρξει ανύπαρκτα ο κόσμος των φαινομένων, η Πλατωνική αλήθεια δεν υπάρχει. Ο Πλάτων έχει ηττηθεί από την Ελεατική Σκέψη. Οι Παρμενίδης και Γοργίας είναι νικητές. Η Ελεατική Σκέψη είναι το απαύγασμα της ανθρώπινης διανοήσεως.

2) Στην «τριλογία» της οδού Πανεπιστημίου συγκαταλέγονται τρία από τα πιο ωραία κτίρια της πρωτεύουσας της Ελλάδος. Είναι στα αριστερά μας η Εθνική Βιβλιοθήκη, στο κέντρο το Πανεπιστήμιο Αθηνών και δεξιά η Ακαδημία. Όλα σχεδιάσθηκαν και κτίσθηκαν από τους αδελφούς Χριστιανό και Θεόφιλο Χάνσεν από την Δανία τον 19ο αιώνα. H Ακαδημία Αθηνών ιδρύθηκε με την Συντακτική Απόφαση της 18ης Μαρτίου 1926 ως Ακαδημία των Επιστημών, των Γραμμάτων και των Καλών Τεχνών. Το Μέγαρο της Ακαδημίας Αθηνών, όπως αναφέρει η ίδια η Ακαδημία, είναι «το σημαντικότερο έργο του Χάνσεν» και «κατά την γνώμη των ειδικών, το ωραιότερο νεοκλασικό οικοδόμημα του κόσμου». Πηγή εμπνεύσεώς του αρχιτέκτονα ήταν η κλασική αρχιτεκτονική του αθηναϊκού 5ου αιώνα, όπως εμφανίζεται με τα μνημεία της Aκροπόλεως. Τα γλυπτά του αετώματος του Μεγάρου και τα δύο αγάλματα του Απόλλωνος και της Αθηνάς, όπως και το μεγαλύτερο μέρος του πλουσίου γλυπτικού διακόσμου, είναι έργα του γλύπτου Λεωνίδα Δρόση, γεννημένου στο Ναύπλιο.

Μπροστά από την Εθνική Βιβλιοθήκη στέκεται το άγαλμα του Παναγή Βαλλιάνου, ο οποίος μαζί με άλλους εδώρισε το κτίριο στο ελληνικό κράτος. Μπροστά από το Πανεπιστήμιο στέκουν πέντε αγάλματα. Το πρώτο άγαλμα παριστάνει τον Άγγλο φίλο των Ελλήνων, Γλάδστων και δείχνει τις στενές σχέσεις της Ελλάδος με την Δυτική Ευρώπη. Το δεύτερο άγαλμα δείχνει τον Αδαμάντιο Κοραή από την Χίο που αγωνίσθηκε για την πνευματική πρόοδο των Ελλήνων. Δεξιά από τον Κοραή είναι το άγαλμα του Ιωάννη Καποδίστρια από την Κέρκυρα του πρώτου κυβερνήτου της Ελλάδος. Πίσω από τον Καποδίστρια είναι ο Ρήγας Φεραίος που αγωνίσθηκε και σκοτώθηκε για την ελευθερία των Ελλήνων. Κοντά στην δεξιά γωνία του Πανεπιστημίου είναι ο Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε΄ από την Πελοπόννησο που εκτελέστηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1821. [Ο Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε’ προχώρησε στον αφορισμό του Πατριαρχείου κατά της Φιλικής Εταιρείας και του κινήματος Αλεξάνδρου Υψηλάντου και Μιχαήλ Σούτσου. Έτσι αφόρισε την επανάσταση των Ελλήνων κατά της Οθωμανικής Πύλης το 1821. Την απόφαση για αφορισμό την έλαβε σώμα 72 εκπροσώπων της ρωμιοσύνης της Κωνσταντινουπόλεως μεταξύ των οποίων ιερείς και πολιτικοί. «Η συμπερίληψη του Πατριάρχου στο… πάνθεον των ηρώων της Επαναστάσεως (!) συνδεόταν με την ταύτιση Ελληνισμού και Ορθοδοξίας, το αίτημα για εθνική ενότητα και την αλυτρωτική διάθεση της εποχής» (Κουλούρη, Χριστίνα 2012, Wikipedia). Στις 8 Απριλίου 1921 αγιοκατατάχθηκε επίσημα από την Εκκλησία της Ελλάδος.]

Μπροστά στην είσοδο της Ακαδημίας σε βάθρο στέκουν οι ανδριάντες του Σωκράτους και του Πλάτωνος. Δεξιά και αριστερά της εισόδου ευρίσκονται δύο κίονες πολύ πιο υψηλοί από το κτίριο. Επάνω στους κίονες στέκει στα αριστερά ο Μουσικός Απόλλων που κρατά την επτάχορδη λύρα, και στα δεξιά η Πολιούχος Παρθένος Αθηνά με όλη την πανοπλία της. Είναι ο Απόλλων της Σιναίας Ακαδημίας και η Παρθένος Αθηνά της Σιναίας Ακαδημίας [εικόνες 1 , 2]. Στο κεντρικό αέτωμα απεικονίζεται η Γέννηση της Αθηνάς, ενώ στα πλάγια η Αθηνά ως προστάτιδα των τεχνών. Απόλλων της Σιναίας Ακαδημίας, Αθηνά της Σιναίας Ακαδημίας, Σωκράτης και Πλάτων στολίζουν τα προπύλαια της Ακαδημίας.

3) Το Ολυμπιείον ευρίσκεται στην νότιο πλευρά των Αθηνών, ανάμεσα στην Ακρόπολη και τον ποταμό Ιλισσό. Πρόκειται για το ιερό του Ολυμπίου Διός (Στήλες του Ολυμπίου Διός) στο οποίο κτίσθηκε ένας από τους μεγαλύτερους ναούς του αρχαίου κόσμου που ήταν αφιερωμένος στον Δία.

Στον ίδιο χώρο εντάσσεται και ο ναός του Δελφινίου Απόλλωνος. Σύμφωνα με την παράδοση το ιερό του Δελφινίου Απόλλωνος σχετίζεται με τον Θησέα. Ο Απόλλων, πέραν από θεός του Φωτός και της μουσικής ήταν και θαλάσσιος θεός, προστάτης των ναυτιλλομένων, καλούμενος Δελφίνιος ή Δελφίν και λατρευόμενος ως Δελφίνιος Απόλλων. Οι θαλασσοπόροι τον ικέτευαν και του ζητούσαν καλό καιρό και του έκαναν σπονδές. Φημισμένος ναός του Δελφινίου Απόλλωνος υπήρχε και στην Αίγινα, όπου κάθε χρόνο γίνονταν εορτές προς τιμήν του Δελφινίου Απόλλωνος με προσκυνητές από πολλά μέρη της Ελλάδος. Ο ναός του Δελφινίου Απόλλωνος (στην Αίγινα) έπαυσε να λειτουργεί με διατάγματα του Κωνσταντίου (345 μ Χ ) και Θεοδοσίου 381 μ.χ. όποτε και κατεδαφίσθη ολοκληρωτικά εκτός από δύο κολώνες του οπισθοδόμου με το επιστύλιό τους. Σήμερα σώζεται μόνο μία από τις κολώνες αυτές και αυτή όχι ακέραια. Ο Κωνσταντίνος ήταν ο βυζαντινός αυτοκράτωρ που λεηλάτησε (και) το Μαντείο του Απόλλωνος στους Δελφούς, αρπάζοντας τα σώματα των τριών φιδιών του Τριπόδου των Πλαταιών, τα οποία μετέφερε στην Κωνσταντινούπολη, όπου ευρίσκονται έως σήμερα στην πλατεία του Ιπποδρομίου, ενώ ο αυτοκράτωρ Θεοδόσιος έκλεισε το Μαντείο και απηγόρευσε την λατρεία του Απόλλωνος στους Δελφούς.

4) Ο Παρθενών στην Αθήνα είναι ο πιο διάσημος ναός αφιερωμένος στην Αθηνά. Η προέλευση της ονομασίας του Παρθενώνος προέρχεται από την αρχαιοελληνική λέξη «παρθενών», η οποία εσήμαινε «διαμέρισμα ανύπανδρης γυναικός» για κατοικίες, ενώ στην περίπτωση του Παρθενώνος σημαίνει «ναός της παρθένου θεάς» και αναφέρεται στην λατρεία της Αθηνάς Παρθένου που συνδέετο με τον ναό (Wikipedia, «λήμμα Παρθενών». Εγκυκλοπαίδεια Britannica). Ο χαρακτηρισμός «παρθένος», σημαίνει «αγνή και ανύπανδρη γυναίκα» και χρησιμοποιείτο κυρίως για την Αειπάρθενο Αρτέμιδαη, την θεά των άγριων ζώων, του κυνηγιού, της φύσεως, και για την Παρθένο Αθηνά, την θεά της στρατηγικής και της τακτικής, της χειροτεχνίας και της πρακτικής εξασκήσεως (Wikipedia Frazer, Sir James George “The King of the Woods”. The Golden Bough: A Study in Magic and Religion. Oxford: Oxford University Press, σελ. 18). Επίσης, έχει προταθεί πως το όνομα του ναού προέρχεται από τις παρθένους, των οποίων η θυσία εξασφάλισε την ασφάλεια της πόλεως (Wikipedia). Το λατρευτικό Άγαλμα της Παρθένου Αθηνάς που στήθηκε εντός του Παρθενώνος, έργο του περίφημου γλύπτου Φειδίου, είχε ύψος γύρω στα 12 μ. Τα γυμνά μέρη του σώματος της θεάς ήταν καμωμένα από ελεφαντόδοντο, το δέ ένδυμά της από χρυσό.

Τον 5ο αι. μ.Χ. ο Παρθενών μετετράπη σε ναό της Παναγίας της Αθηνιώτισσας, για να εξυπηρετηθούν οι σκοπιμότητες της μεταβάσεως στην θρησκευτική συνείδηση από την Παρθένο Αθηνά στην «παρθένο Παναγία». Μετά την σύνοδο της Νικαίας καθιερώθηκε η μεγάλη εορτή της Παναγίας τον Δεκαπενταύγουστο, ημερομηνία που συμπίπτει με τα γενέθλια της θεάς Αθηνάς στις 28 του αρχαίου μηνός Εκατομβαιώνος (μέσα Ιουλίου – μέσα Αυγούστου), όταν τελούντο τα Παναθήναια, η μεγαλύτερη εορτή της Αρχαίας Αθήνας. Η χρυσελεφάντινη Παρθένος Αθηνά μετεφέρθη από τους χριστιανούς στην Κωνσταντινούπολη όπου αργότερα κατεστράφη [Richter, Gisella (1961), Sculpture and Sculptors of the Greeks, Hesperia, σελ. 220].

Την θέση του χρυσελεφάντινου Αγάλματος της Παρθένου Αθηνάς πήρε η εικόνα της Παναγίας Σουμελά, η οποία τοποθετήθηκε εντός του Παρθενώνος της Ακροπόλεως των Αθηνών, που εν τω μεταξύ είχε γίνει εκκλησία της «Παναγίας Αθηνιώτισσας» (Χρήστος Σαμουηλίδης, «Ιστορία του Ποντιακού Ελληνισμού»).

5) Η Ιερά Μονή Παναγίας Σουμελά ή Μονή Σουμελά (ποντιακά: σου Μελά, από το όρος Μελά), είναι ένα πασίγνωστο χριστιανικό ορθόδοξο μοναστήρι κοντά στην Τραπεζούντα, σύμβολο επί 16 αιώνες του Ποντιακού Ελληνισμού.

Την Παναγία Σουμελά ίδρυσαν οι μοναχοί Βαρνάβας και Σωφρόνιος, όταν φοβούμενοι την άγρια επιδρομή των Σαρακηνών στην Αττική, κατά το έτος 896, παρέλαβαν την εικόνα της Παναγίας, που είχε ζωγραφίσει ο Όσιος Λουκάς, από τον Ναό της Παρθένου Αθηνάς στον Παρθενώνα της Ακροπόλεως των Αθηνών (που είχε μετατραπεί από τους βυζαντινούς σε ναό της Παναγίας της Αθηνιώτισσας όπου είχε τοποθετηθεί η εικόνα της Παναγίας στην θέση του χρυσελεφάντινου Αγάλματος της Παρθένου Αθηνάς), και την μετέφεραν στο όρος Μελά της Τραπεζούντας, στην Παναγία Σουμελά (Χρήστος Σαμουηλίδης, «Ιστορία του Ποντιακού Ελληνισμού»).

Την μονή επροίκισαν με μεγάλη περιουσία και πολλά προνόμια, κτήματα, αναθήματα και κειμήλια οι αυτοκράτορες του Βυζαντίου και αργότερα κυρίως οι αυτοκράτορες της Τραπεζούντας Ιωάννης B΄ Κομνηνός (1285-1293), Αλέξιος B΄ Κομνηνός (1293-1330), Βασίλειος Α΄ Κομνηνός (1332-1340). Οι μεγάλοι ευεργέτες της μονής Κομνηνοί προσέφεραν στην μονή ανεκτίμητης αξίας σταυρό με τιμιόξυλο, ο οποίος σήμερα μετά από πολλές περιπέτειες, ευρίσκεται μαζί με τα άλλα κειμήλια της μονής στον νέο της θρόνο, στην Καστανιά της Βεροίας. Πρόκειται για σταυρό που αναπαριστά τον σταυρό που δώρισε στην μονή ο αυτοκράτωρ Μανουήλ Γ’ Κομνηνός (1390-1417), γιος και διάδοχος του Αλεξίου Γ’ Κομνηνού. Ο Μεγαλοσταυρός των Κομνηνών αυτοκρατόρων Τραπεζούντος, απονέμεται ως υψίστη διάκριση από το ίδρυμα Παναγία Σουμελά στους πιστούς του χριστιανικού θεού και της ορθοδοξίας με αποδεδειγμένη προσφορά στην χριστιανοσύνη.

6) Η Ειλείθυια ή Ειλειθυία ήταν η θεά της γεννήσεως και των πόνων του τοκετού. Βοηθούσε τις γυναίκες να γεννήσουν και ν’ αντέχουν τους πόνους της γέννας, ενώ είναι εμφανέστατη η ετυμολογική συγγένεια του ονόματος της θεάς και των Ελευσινίων Μυστηρίων που σχετίζονται με τον ερχομό (ελεύθω – έλευσις – Ειλείθυια – Ελευσίνα), με την γέννηση. Η Ειλειθυία απελευθερώνει την Λητώ, παρά την ρητή απαγόρευση της Μητέρας της Ήρας, για να γεννηθούν ο Απόλλων και η Άρτεμις, στην ιερή Νήσο της Δήλου. Είναι η Υπερβόρεια Ειλείθυια, η μαμή, προστάτιδα του τοκετού, που ταξίδεψε ως την Δήλο για να βοηθήσει την Λητώ για να γεννήσει. Είναι γνωστή και ως Άρτεμις Ειλειθυΐα.

Ο σημαντικότερος Ναός της Υπερβορείου Ειλειθυΐας ευρίσκεται στην Μητρόπολη Αθηνών, συγκεκριμένα στον παρακείμενο σε αυτήν Άγιο Ελευθέριο (ή Μικρή Μητρόπολη ή η Παναγία Γοργοεπήκοος ή Άγιος Ελευθέριος) που είναι κτισμένος επάνω στα λείψανα του  Ναού της Υπερβορείου Ειλειθυΐας, προστάτιδος του τοκετού. Ο Άγιος Ελευθέριος εκτίσθη τον 12ο μ.χ αιώνα. Έγινε εκτεταμένη χρήση οικοδομικών υλικών από τομ Ναό της Υπερβορείου Ειλειθυΐας που ενσωματώθηκαν στην τοιχοποιία της χριστιανικής εκκλησίας. Όλοι οι τοίχοι του ναού προέρχονται από κομμάτια του Ελληνικού Ιερού της Ειλειθυΐας. Πάνω από 90 κομμάτια Ελληνικής Ιστορίας ευρίσκονται τοποθετημένα στους εξωτερικούς τοίχους της βυζαντινής αυτής εκκλησίας. Η Ειλειθυΐα, θεότητα του τοκετού και της προστασίας των εγκύων και επιτόκων δεν δυσκόλεψε τους χριστιανούς να βρουν όνομα για τον δικό τους ναό: Άγιος Ελευθέριος ονομάσθηκε, ως συνέχεια του αρχαίου «Ελθέ, ελθέ» που φώναζαν οι ετοιμόγεννες μάνες στην αρχαία Ελλάδα αλλά και του χριστιανικού «καλή λευτεριά» που λέγεται ως ευχή στις εγκύους… Σύμφωνα με άλλη άποψη (Wikipedia), η Ειλειθυΐα αποκαλείτο «Ελευθούσα» (και σήμερα εκ παραφθοράς «Ελευθερούσας»), από το οποίο προήλθε το όνομα «Άγιος Ελευθέριος» της μικρής εκκλησίας της Μητροπόλεως. Η σύνδεση της εκκλησίας με την αληθινή ιστορία του ιερού αυτού τόπου φαίνεται και από το γεγονός ότι χρησιμοποιήθηκε σαν χώρος για την εναπόθεση κατά την νύκτα νεκρών. Σε αυτήν την εκκλησία τίθενται κατά την παράδοση σε λαϊκό προσκύνημα οι πολιτικοί και πολιτειακοί άρχοντες πριν την τέλεση της εξοδίου ακολουθίας που, κατά την παράδοση, τελείται πάντοτε στην Μητρόπολη Αθηνών.

Στον προαύλιο χώρο της Μητροπόλεως Αθηνών, όπου κτυπά η καρδιά της βυζαντινής ορθοδοξίας, έχει τοποθετηθεί περικαλλές άγαλμα του τελευταίου βυζαντινού αυτοκράτορος της Κωνσταντινουπόλεως, Κωνσταντίνου ΙΑ’ Παλαιολόγου. [εικόνα 3]

7) Ο Ναός της Αγροτέρας Αρτέμιδος στην οδό Αρδηττού, Μετς στο κέντρο της Αθήνας, ήταν ναός ιωνικού ρυθμού, κτισμένος το 448 π.Χ., ίσως από τον Καλλικράτη. Ομοιάζει με τον Ναό της Απτέρου Νίκης. Συνδέεται άμεσα με την νίκη των Αθηναίων στην Μάχη του Μαραθώνος. Εδώ τελούντο ετήσιες θυσίες και εορτές προς τιμήν της θεάς Αρτέμιδος εκπληρώνοντας έτσι το τάμα των Αθηναίων για να την ευχαριστήσουν για την νίκη τους στην Μάχη. Μετετράπη αργότερα σε χριστιανικό ναό με νεκροταφείο και διευρύνθηκε κατά τον 17ο αιώνα με τρούλο, ενώ ονομάσθηκε «Παναγιά στην Πέτρα». Κατεδαφίσθηκε το 1778 για να κτισθεί το τείχος γύρω από την Ακρόπολη.

Ο Άθως στην Χαλκιδική ήταν ο ιερός τόπος που λατρεύθηκε κυρίως η Δρυμωναία Άρτεμις. Στην κορυφή του Άθωνος υπήρχε ναός με το Άγαλμα του Αθώου Διός, για το οποίο η παράδοση λέει πως είχε δύο τεράστια διαμάντια για μάτια που έλαμπαν το βράδυ. Άλλοι Θεοί που λατρεύοντο στον Άθωνα είναι: ο Ζευς Ομάλιος ή Φύξιος, ο Απόλλων, ο Διόνυσος, ο Ηρακλής, ο Τιτάν Κρείος, ο Νηρέας, η Αφροδίτη η Ουρανία, η Μορφώ, η Άρτεμις η Δρυμωναία, Αγραία και Ποταμία, η Δήμητρα και άλλες πελασγικές και θρακικές Θεότητες. Αναφέρεται επίσης και η λειτουργία του Μαντείου του Απόλλωνος. Η σκιά του Άθωνος έφθανε μέχρι την Λήμνο, όπου κάλυπτε ένα άγαλμα στην πόλη Μύριννα. Ακόμη, η Σκιάθος χρωστά το όνομά της στον Άθωνα (Σκιά + Άθως).

Στο Πάνθεον του ιερού αυτού χώρου δέσποζε ως κεντρική θεότητα, αυτή της Αρτέμιδος. Λόγω της άγριας φύσεωης και της πλούσιας πανίδας, λατρεύθηκε η Δρυμωναία Άρτεμις και ο Άθως έγινε ο ιερός τόπος της Θεάς. Η δίδυμη αδελφή του Απόλλωνος, είχε ως βασίλειό της την άγρια παρθένο φύση, που δεν είχε βεβηλωθεί από ανθρώπινο χέρι. Αυτή την μεταφορική έννοια έχει και η προσωνυμία της ως Αγνή και Παρθένος – προσωνυμίες στις οποίες αιώνες αργότερα απέδωσε το χριστιανικό δόγμα στην Παναγία για διαφορετικούς λόγους. Η Αειπάρθενος Άρτεμις με άλλα λόγια, συμβολίζει την Αιώνια Παρθενία και ουδέποτε γέννησε ή υπέκυψε σε ερωτικά καλέσματα. Αφιερωμένη η περιοχή του Άθωνος λοιπόν στην κεντρική θεότητα την ουράνια Αρτέμιδα, τα μυστήρια ετελούντο από τις ιέρειες Μούσες, αυτός ήταν και ο λόγος που απαγορευόταν ρητά η παρουσία του ανδρικού φύλου. Σε περίπτωση καταπατήσεως του αβάτου, οι παραβάτες τιμωρούντο με την ποινή του θανάτου.

Το 324 ο Κωνσταντίνος ανακηρύσσει τον χριστιανισμό ως εναλλακτική επίσημη λατρεία της Αυτοκρατορίας. Λεηλατεί το Μαντείο του Διδυμαίου Απόλλωνος και θανατώνει με βασανιστήρια όλους τους ιερείς με τηβ κατηγορία της εσχάτης προδοσίας. Στο Ιερό Όρος Άθως εξαπολύεται διωγμός κατά των Ελλήνων – Εθνικών και καταστρέφονται όλα τα εκεί Ελληνικά Ιερά (Μία Ιστορία Αγάπης – Η Ιστορία Της Χριστιανικής Επικρατήσεως, του Βλάσση Ρασσιά). Με την επικράτηση των βυζαντινών τα Ελληνικά Ιερά εκθεμελιώθηκαν, το πανάρχαιον «Αθώον» -δηλαδή ο βωμός και το μεγαλειώδες άγαλμα του Διός- γκρεμίσθηκε και οι Έλληνες εξεδιώχθησαν έκτοτε διά παντός από την χερσόνησο, η οποία στην συνέχεια από μυστικολατρευτικό κέντρο της θεάς της άγριας φύσεως και της αγνότητος Αρτέμιδος και άβατο για τους άνδρες, επρόκειτο πολύ σύντομα να καταλήξει «περιβόλι της Παναγίας» και άβατο για ο,τιδήποτε θηλυκό (Χριστιανισμός: Η Των Ελλήνων Νόσος, Τόμος Τρίτος, «Ές Έδαφος Φέρειν»). Ο Παρθενών της Ακροπόλεως της Αρτέμιδος στον Άθωνα βεβηλώνεται, ενώ τα βυζαντινά μοναστήρια κτίσθηκαν επάνω στα λείψανα αρχαίων Ελληνικών ναών. Μερικά από τα λείψανα αυτά ενσωματώθηκαν στην δόμηση ή την διακόσμηση των μοναστηριών. Τέλος διατηρούνται σε πολλά σημεία μεγάλα τμήματα ερειπίων των αρχαίων τειχών.

Έτσι τις έννοιες της Αρτεμιδικής Αγνείας και Παρθενίας καπηλεύθηκε ο χριστιανισμός, αντικαθιστώντας μετά την αιματηρή βεβήλωση και καταστροφή των Ελληνικών Ιερών από τους βυζαντινούς, την προαιώνιο Αειπάρθενο Αρτέμιδα με την «παρθένο Παναγία». Ο ιερομοναχός Γεράσιμος Σμυρνάκης στο βιβλίο του «Το Άγιον Όρος», θα περιγράψει την όλη «μετάβαση» με τρόπο που συντομότερός του δεν θα μπορούσε ίσως να υπάρξει: «Ἐπὶ Μεγάλου Κωνσταντίνου τᾦ 321μ.Χ ὑπῆρχον ἐν Ἄθῳ εἰδωλολάτραι. Καταπεσόντος δ΄εἶτα τοῦ ἀγάλματος τοῦ Διός, μετὰ μικρὸν καὶ τῶν ἐπιβωμείων αἱμάτων καταπαυσάντων, ἐπέλαμψεν τὸ Χριστιανικὸν φῶς». Έκτοτε η Χερσόνησος του Άθωνος, από «Άλσος της Αρτέμιδος» και «Άλσος των Μουσών» έγινε «Άγιον Όρος» και «περιβόλι της Παναγίας»! (Η αληθινή Ιστορία του Άλσους της Αρτέμιδος στην χερσόνησο του Άθωνος, εδώ: Χερσόνησος τοῦ Ἄθωνος)

8) Η άλωση της Κωνσταντινουπόλεως υπήρξε, κατά τις επίσημες ιστορικές πηγές, το αποτέλεσμα της πολιορκίας της βυζαντινής πρωτεύουσας, της οποίας τελευταίος αυτοκράτωρ ήταν ο Κωνσταντίνος ΙΑ’ Παλαιολόγος, από τον οθωμανικό στρατό, με επί κεφαλής τον σουλτάνο Μωάμεθ Β’. Η πολιορκία διήρκεσε από τις 6 Απριλίου έως την Τρίτη, 29 Μαΐου 1453 (Ιουλιανό ημερολόγιο). Η άλωση αυτή της Κωνσταντινουπόλεως, σήμανε και το τέλος της υπερχιλιετούς Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Ωστόσο:

Θύμα της συστηματικής παραποιήσεως της Ιστορίας υπήρξε (και) η αλήθεια για τα γεγονότα που προηγήθηκαν της πτώσεως της πρωτεύουσας του Βυζαντίου, Κωνσταντινουπόλεως. Την Κωνσταντινούπολη παρέδωσαν στους οθωμανούς οι ανθενωτικοί της ορθόδοξης εκκλησίας. Είναι γνωστόν, πως κατά την «άλωση» της πόλεως, η εκκλησία λειτούργησε υπονομευτικά, καλλιεργώντας είτε κλίμα ηττοπάθειας -αντιτιθέμενη στην ένωση των εκκλησιών – λέγοντας πως «είναι θέλημα θεού η πόλη να τουρκέψει», είτε ερχόμενοι και σε απ’ ευθείας συνομιλίες με τους οθωμανούς. Οι ανθενωτικοί ιερείς κλειστήκαν στις εκκλησιές όπου, μαζί με το άβουλο και φανατισμένο θρησκευτικά πλήθος, έψελναν μοιρολατρικά «κύριε ελέησον» περιμένοντας βοήθεια απ’ τον …ουρανό! 30.000 ανθενωτικοί μοναχοί αρνούντο να υπερασπισθούν την Κωνσταντινούπολη, παρακολουθώντας απαθείς την πολιορκία της πόλεως, κλεισμένοι στα πάμπολλα μοναστήρια και τις εκκλησιές της περιοχής της Κωνσταντινουπόλεως. Μόνο εντός της πόλεως υπήρχαν, όπως λέγεται, 300 μοναστήρια με 10.000 καλογέρους, ενώ διάφορες αναφορές και εκτιμήσεις ανεβάζουν τον συνολικό αριθμό έως και 300.000, όταν την ίδια στιγμή, την άμυνα της πόλεως προσπαθούσαν να κρατήσουν μετά βίας 4.937 βυζαντινοί άνδρες, ανάμεσά τους 2.000 δυτικοί, με τον Γενουάτη Ιωάννη Ιουστινιάνη να δίνει ηρωικές μάχες για την προάσπιση της πόλεως, απέναντι στους 150.000 περίπου οθωμανούς πολιορκητές (Γεώργιος Φραντζής, «Τὸ χρονικὸν τῆς πολιορκίας καὶ τῆς ἁλώσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως», στον τόμο Γεώργιος Φραντζής- Νικολό Μπάρμπαρο, Ἡ Πόλις ἑάλω, Τὸ χρονικὸν τῆς πολιορκίας καὶ τῆς ἁλώσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως, Μετάφραση: Κουσουνέλος, Γιώργος, εκδ. Α. Α. Λιβάνη, Αθήνα 1993, σελ. 26), Νίκος Νικολούδης, «Η άλωση της Κωνσταντινουπόλεως», στον συλλογικό τόμο Η Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, εκδ. Περισκόπιο 2001, σελ. 28. Ράνσιμαν, 2002, 129). Δεν θα πρέπει να αγνοήσουμε και να παραγνωρίσουμε το γεγονός πως στο πλάι των ανθενωτικών ιερωμένων συντάχθηκαν και πολλοί κοσμικοί, που βλέποντας το τέλος να πλησιάζει προσπάθησαν να περισώσουν ότι μπορούσαν.

Στο ίδιο ιστορικό πλαίσιο αρκετοί ιστορικοί εντάσσουν και το περίφημο άνοιγμα της Κερκόπορτας (από εσωτερική προδοσία), που εξυπηρετούσε έναν πολύ πιο ουσιαστικό σκοπό: Το κοράνι προβλέπει την προστασία των «απίστων» κατοίκων μιας πόλεως που παραδίδονται οικειοθελώς (περιοδικό «Δαυλός», Μάρτιος 1993). Επάνω σε αυτή την αρχή του κορανίου, οι ανθενωτικοί, που αποτελούσαν την συντριπτική πλειοψηφία των ορθοδόξων χριστιανών της Κωνσταντινουπόλεως, απεφάσισαν να παραδώσουν την πόλη στον Μωάμεθ τον πορθητή. Τα παραπάνω ενισχύει κι ένα έγγραφο που δημοσιεύθηκε τον Μάρτιο του 1993 στο περιοδικό «Δαυλός», που φέρει τον τίτλο «Ἡ πτῶσις τῆς Κωνσταντινουπόλεως» και το οποίο συνέταξε η Θεοδώρα Φραντζή, κόρη του πρωτοβεστιαρίου του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, Γεωργίου Φραντζή. Η Θεοδώρα Φραντζή ήταν σύζυγος του στρατιωτικού συμβούλου του αυτοκράτορος, Εδουάρδου Ντε Ριστόν. Το έγγραφο εκδόθηκε στην Αγγλία το 1454, όπου είχαν καταφύγει και οι δύο μετά την άλωση. Στο έγγραφο αυτό, περιγράφεται, μεταξύ άλλων και μια περίπτωση συνδιαλλαγής ανθενωτικών ρασοφόρων και κοσμικών με τον εκπρόσωπο του Μωάμεθ Β’ του Πορθητή, Ρεσίτ Πασά της Αδριανουπόλεως, λίγες ημέρες πριν την κατάληψη της πόλεως. Οι συναντήσεις γινόνταν – κρυφά και νύκτα φυσικά- στο μοναστήρι της Αγίας Ευθυμίας και κατά τύχην υπέπεσαν στην αντίληψη του Εδουάρδου Ντε Ριστόν. Από πλευράς των ρασοφόρων, στις διαπραγματεύσεις αυτές έλαβε μέρος ο ιεροκήρυκας της Αγίας Σοφίας, Ιωάσαφ, κι από πλευράς των κοσμικών ο Μέγας Δούκας Λεόντιος και ο αρχιναύαρχος Νεόφυτος. (το περιεχόμενο του εγγράφου, εδώ).

Πληροφορίες για την παράδοση της Κωνσταντινουπόλεως στους οθωμανούς από τους ανθενωτικούς, μάς διασώζει ο ιστορικός Καρολίδης. Σύμφωνα με τον Καρολίδη, μόνο 33.000 αιχμαλωτίσθηκαν, δηλαδή ο μισός πληθυσμός. Ο άλλος μισός, οι ανθενωτικοί, είχαν σημαδέψει τα σπίτια τους και δεν έπαθαν κάτι. Γιατί, εκτός από τον Γεννάδιο, και άλλοι προύχοντες όχι μόνο σώθηκαν, αλλά πήραν και αξιώματα. Τα ίδια μαρτυρεί και ο Μολδοβλάχος ιστορικός, Δημήτρη Καντεμίρ (1673-1723), που έζησε στην Τουρκία μελετώντας για πολλά χρόνια την άνοδο και την πτώση της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Ας μην ξεχνάμε την αλησμόνητη ρήση του -φανατικά ανθενωτικού – πατριάρχου Γενναδίου, που έβγαινε στους δρόμους και καταριόταν τον Παλαιολόγο, μόλις έπεσε η πόλη: «Δέν βλέπετε ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία ἐθριάμβευσεν; Ἀπό τοῦ νῦν, οὐδὲν πλέον φοβεῖται», όπως κι έκαναν τα πάντα για να μην φύγει απ’ τα χέρια τους (βλέπε αφορισμούς και προδοσίες).

Την παράδοση (και όχι άλωση) της Κωνσταντινουπόλεως μαρτυρούν και τα επίσημα τουρκικά έγγραφα. Η θέση αυτή είναι σύμφωνη με το κοράνι και την μουσουλμανική παράδοση, ώστε να μπορεί να δικαιολογηθούν τα προνόμια που εδόθησαν από τους οθωμανούς στην εκκλησία μετά την άλωση· για να δοθούν στους χριστιανούς προνόμια έπρεπε να είχαν προσφέρει υπηρεσίες στον κατακτητή, όπως οι εβραίοι είχαν προσφέρει υπηρεσίες για την άλωση της πόλεως για να κρατήσουν τις συναγωγές, όπως και τελικά έγινε. Με άρθρο του στην εφημερίδα Καθημερινή με τίτλο «Έγινε η άλωση της Κωνσταντινουπόλεως;» (ημ. Δημοσίευσης 20.05.2007) ο Δημήτρης Αποστολόπουλος, διευθυντής Ερευνών στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών και αντιπρόεδρος της «Διεθνούς Εταιρείας Μελέτης του 18ου αιώνα» (ISECS), υπαινίσσεται πολιτική απόφαση με την οποία δόθηκαν προνόμια στην εκκλησία, κατόπιν στενής συνεργασίας πατριαρχείου – οθωμανικής Πύλης. Ειδικότερα, ύστερα από πολλές δυσκολίες αναζητήθηκαν στην Αδριανούπολη όπου ζούσαν υπέργηροι που είχαν λάβει μέρος στις πολεμικές επιχειρήσεις του 1453 από την πλευρά των Οθωμανών. Οι πολεμιστές αυτοί δήλωσαν ενώπιον κάποιου ανωτάτου πολιτικού σώματος που συνεδρίαζε στην Πόλη, του Διβανίου πιθανότατα, πως η Κωνσταντινούπολη δεν αλώθηκε αλλά παρεδόθη! Έτσι δικαιολογήθηκε (και πολιτικά – τυπικά) η παραχώρηση προνομίων στην εκκλησία, ώστε η πολιτική παραχωρήσεως προνομίων να εναρμονίζεται με όσα ορίζει το παραδοσιακό μουσουλμανικό δίκαιο. Σύμφωνα με το τελευταίο, το καθεστώς του προστατευομένου δεν παραχωρείτο παρά σε πόλεις που είχαν παραδοθεί και σε ομάδες που είχαν συνεργασθεί με τους επερχομένους μουσουλμάνους. Ένα μόνο βήμα χρειαζόταν για να γίνουν όλα «όπως πρέπει»: Αν η Κωνσταντινούπολη είχε παραδοθεί, καλώς είχαν δοθεί όσα δόθηκαν στους ορθοδόξους. [πηγή: Μεγάλη Ιστορία τής Ελλάδος» τού Γιάννη Κορδάτου, τ. VIII (Βυζάντιο Β΄), κεφ. «Η αλήθεια για την άλωση τής Πόλεως», Περιοδικό Δαυλός, Μάρτιος 1993, Εφημερίδα Καθημερινή, 20/05/2007 Έγινε η άλωση της Κωνσταντινουπόλεως;]

Την πολιτική της αμαχητί παραδόσεως ακολούθησε και ο αδελφός του Αλεξίου Κομνηνού, Δαυίδ Κομνηνός, ο τελευταίος αυτοκράτωρ της Τραπεζούντας, ο οποίος παρέδωσε την πόλη στον Μωάμεθ Β΄ ενάντια στην θέληση του πολιορκημένου λαού. Ήταν το έτος 1461, το τέλος της αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας, 7 χρόνια μετά την παράδοση της Κωνσταντινουπόλεως στον Μωάμεθ από τους ανθενωτικούς. Η παράδοση της πόλεως από τον Κομνηνό είχε τα ίδια ευεργετικά (για την εκκλησία) αποτελέσματα όπως και η παράδοση της Κωνσταντινουπόλεως: Πολλά από τα προνόμια που χορήγησαν οι Κομνηνοί στην μονή «Παναγία Σουμελά», όπου κτυπούσε η καρδιά του ποντιακού χριστιανισμού, επικυρώθηκαν και επεκτάθηκαν επί τουρκοκρατίας με σουλτανικά φιρμάνια και πατριαρχικά σιγίλλια. Οι σουλτάνοι Βαγιαζήτ Β΄, Σελήμ Α΄, Μουράτ Γ΄, Σελήμ Β΄, Iμπραήμ A΄, Μωάμεθ Δ΄, Σουλεϊμάν Β΄, Μουσταφά Β΄, Αχμέτ Γ΄, αναγράφονται στους κώδικες της μονής «Παναγία Σουμελά» ως ευεργέτες (Wikipedia).

Την πτώση της Κωνσταντινουπόλεως οι ανθενωτικοί ρασοφόροι «προφήτευαν» πολύ καιρό πριν την άλωση, προετοιμάζοντας με τον τρόπο αυτό τον πληθυσμό της πόλεως για την επικείμενη παράδοση, η οποία, στην συνέχεια, κατόπιν συστηματικής παραστάσεως ψευδών ιστορικών γεγονότων ως αληθινών, βαπτίσθηκε «ἅλωσις». Σύμφωνα με τις ιστορικές πηγές, ως θείο σημάδι του επικειμένου τέλους της Κωνσταντινουπόλεως ερμηνεύθηκε η Έκλειψη Σελήνης που συνέβη την 23η Μαΐου 1453, σπέρνοντας τον πανικό στην πολιορκουμένη πόλη. Πράγματι. Έκλειψη Σελήνης και ταυτόχρονα Πανσέληνος συνέβη στις 22 Μαΐου 1453 – όχι στις 23 Μαΐου 1453 όπως οι ιστορικές πηγές μαρτυρούν.

[Μέχρι και τους ελληνιστικούς χρόνους ο Απόλλων έχει συνδεθεί στενά με τον Ήλιο θρησκευτικά. Με την εξέλιξη της μυθολογίας η κύρια Θεά που συσχετίσθηκε με την Σελήνη είναι η Άρτεμις. Θεά του κυνηγιού αλλά και της Σελήνης, ως αδερφή του Απόλλωνος: Απόλλων-Ήλιος, Άρτεμις-Σελήνη. Η Άρτεμις – Σελήνη είναι νυκτερόφοιτος, είναι Θεά δαδούχος που την νύκτα περιπλανάται εις τους δρυμούς και κατά την Ιερά Νύκτα της Ελευσίνος είναι πάντοτε παρούσα.]

– Με τόπο παρατηρήσεως την Αγιά Σοφιά, στις 22 Μαΐου 1453, ημέρα Τρίτη, συνέβησαν τα εξής δύο ουράνια γεγονότα: (α) Πανσέληνος, η σεληνιακή φάση κατά την οποία η Σελήνη φαίνεται «πασιφαής», δηλαδή ολόκληρο το στραμμένο προς την Γη ημισφαίριό της φαίνεται ως ένας πλήρης φωτεινός κυκλικός δίσκος (Istanbul, 23/05/1453, 100% Full Moon), και (β) Μερική Έκλειψη Σελήνης, ώρα 19:16 (Istanbul, 22/05/1453, Partial Lunar, umb. mag.: 0,745, pen. End.: 1,745, pen. Begin: 16:38 , part. Begin : 17:47 , MAX.: 19:16 , part. End.: 20:45 , pen. End : 21:54 ). [εικόνα 4].

Την ίδια ημέρα και ώρα, το ουράνιο φαινόμενο της Εκλείψεως της Σελήνης εκδηλώθηκε και στην Αθήνα. Με τόπο παρατηρήσεως τον ναό της Παρθένου Αθηνάς (Παρθενών) στην Ακρόπολη των Αθηνών, στις 22 Μαΐου 1453, ημέρα Τρίτη, συνέβησαν τα εξής δύο ουράνια γεγονότα: (α) Πανσέληνος, η σεληνιακή φάση κατά την οποία η Σελήνη φαίνεται «πασιφαής» (Athens, 23/05/1453, 100% Full Moon), και (β) Μερική Έκλειψη Σελήνης , ώρα 19:16 [βλ. επόμενες εικόνες].

– Την Τρίτη 22 Μαΐου 1453, στον Παρθενώνα των Αθηνών η Σελήνη ανέτειλε στις 19:40. Με τόπο παρατηρήσεως τον Παρθενώνα των Αθηνών, στις 22 Μαΐου 1453 και ώρα 19:40:01 έγινε ευθυγράμμιση (α) του Παρθενώνος των Αθηνών (β) του ναού του Δελφινίου Απόλλωνος στο Ολυμπιείο της Αθήνας και (γ) του ναού της Αγροτέρας Αρτέμιδος στο Μετς, με το ουράνιο γεγονός της Ανατολής της Σελήνης. [εικόνα 5]

– Την Τρίτη 22 Μαΐου 1453, στον ναό της Παρθένου Αθηνάς (Παρθενών) στην Ακρόπολη των Αθηνών, το ουράνιο φαινόμενο της Εκλείψεως της Σελήνης έλαβε χώρα στις 19:16. Με τόπο παρατηρήσεως τον Παρθενώνα των Αθηνών, στις 22 Μαΐου 1453 και ώρα 19:16:02 έγινε εὐθυγράμμιση της Σελήνης με (α) τον Παρθενώνα (β) τον ναό του Δελφινίου Απόλλωνος στο Ολυμπιείο των Αθηνών και (γ) τον ναό της Αγροτέρας Αρτέμιδος στο Μετς. [εικόνα 6]

9) Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης άφησε την τελευταία του πνοή το ξημέρωμα της Δευτέρας 29 Μαΐου, σε ηλικία 99 ετών, ανήμερα της επετείου της αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως, ιδρυτής της οποίας ήταν ο Μέγας Κωνσταντίνος και τελευταίος αυτοκράτορας ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος. «Απεβίωσε το ξημέρωμα της Δευτέρας 29 Μαΐου, ανήμερα της αποφράδος ημέρας για την Άλωση της Πόλεως, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης σε ηλικία 99 ετών», αναφέρουν χαρακτηριστικά ορισμένα δημοσιεύματα για τον θάνατο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.

Στο ίδιο πνεύμα και το tweet του Στεφάνου Μάνου για τον θάνατο του στενού του φίλου και συνεργάτου: «29 Μαΐου 1453 έπεσε η Κωνσταντινούπολη. Η αποφράδα ημέρα. Σημαδεύθηκε ξανά η 29/5 με τον θάνατο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη». Στην «Περίφημη δήλωση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη για την Εκκλησία με… άρωμα αλώσεως της Πόλεως» αναφέρεται πλήθος δημοσιευμάτων της 29ης Μαΐου 2017, τονίζοντας τη συγκυρία του θανάτου του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη με την επέτειο της αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως. Ήταν το 1987 όταν ο υπουργός του ΠΑΣΟΚ αείμνηστος Αντώνης Τρίτσης, είχε προκαλέσει την μήνη της Εκκλησίας με το νομοσχέδιο που προωθούσε για την εκκλησιαστική περιουσία, όταν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ως πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, κάνει την περίφημη δήλωση συγκρίνοντας ουσιαστικά τον Μωάμεθ τον Πορθητή με το ΠΑΣΟΚ : «Ούτε ο Μωάμεθ ο Πορθητής ή άλλος σουλτάνος στην διάρκεια της μακραίωνης δουλείας του Γένους διανοήθηκε ποτέ να υποδουλώσει την ορθόδοξη Εκκλησία, οικονομικά και διοικητικά, με τον τρόπο που το επιχειρεί η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.»

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ήταν γνήσιος εκπρόσωπος της ψευδο-ιδεολογικής κατασκευής του «ελληνοχριστιανισμού». Απετέλεσε πρόσωπο που συνέβαλε στην διαστρέβλωση της Ιστορίας, πρόσωπο που σε όλη την μακρόχρονη πολιτική του σταδιοδρομία ευρέθη στον στενό πυρήνα του μεταβυζαντινής ιδεολογίας υπονομεύσεως του ελληνισμού. Στενή ήταν η σχέση του εκλιπόντος με την κορυφή της ιεραρχίας της ορθοδοξίας, τόσο με την Αρχιεπισκοπή Αθηνών όσο και με το οικουμενικό Πατριαρχείο στο Φανάρι. Αξίζει να σημειωθεί η ιδιωτική επίσκεψη του οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου στα Χανιά, όπου τον εκλιπόντα είχε επισκεφθεί στην εξοχική κατοικία του και είχε τελέσει τρισάγιο στον τάφο της μακαριστής συζύγου του, Μαρίκας.

Για την πίστη του στο χριστιανικό θεό και για την αφοσίωσή του στο βυζαντινό δόγμα υπονομεύσεως του ελληνισμού, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είχε τιμηθεί με το σπουδαιότερο βυζαντινό παράσημο: τον Μεγαλοσταυρό των Κομνηνών Αυτοκρατόρων Τραπεζούντας από το ίδρυμα Παναγία Σουμελά.

Βαρύ ήταν το κλίμα στο Πολιτικό Γραφείο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη στην οδό Αραβαντινού στον αριθμό 1, στο ιστορικό γραφείο του επιτίμου προέδρου της ΝΔ, που, μετά τα γραφεία της Νέας Δημοκρατίας στην Ρηγίλλης, ταυτίσθηκε με την μακρόχρονη πολιτική του καριέρα όσο κανένα άλλο σημείο. Μεσίστια κυμάτισε η σημαία στο Γραφείο της Αραβαντινού μετά τον θάνατο του υψηλού ενοίκου του. Συγγενείς, φίλοι και συνεργάτες του πρώην πρωθυπουργού το πρωί της 29ης Μαΐου προσήλθαν προ κειμένου να συμπαρασταθούν στην οικογένεια.

Η εξόδιος ακολουθία τελέσθηκε την Τετάρτη 31 Μαΐου στις 15:00 στην Ιερά Μητρόπολη Αθηνών, με τιμές εν ενεργεία πρωθυπουργού. Η σορός του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη ετέθη σε λαϊκό προσκύνημα στην ιερά Μητρόπολη, την ίδια ημέρα από τις 07:00 έως τις 13:30.

10) Γεωδαισία και Αστρονομία στις 29 Μαΐου 2017

– Ισοσκελές είναι το τρίγωνο με κορυφή τον ναό του Δελφινίου Απόλλωνος στο Ολυμπιείο, και πλευρές έως (α) τον Παρθενώνα της Ακροπόλεως των Αθηνών (673,86 μ.) και (β) την Αρχιεπισκοπή Αθηνών (673,86 μ.) [εικόνα 7].

Ο ναός της Παρθένου Αθηνάς (Παρθενών) στην Ακρόπολη των Αθηνών, και ο ναός του Δελφινίου Απόλλωνος στο Ολυμπιείο, παίζουν καθοριστικό γεωδαιτικό και αστρονομικό ρόλο στο γεγονός που οι ανθρώπινες αισθήσεις αντιλαμβάνονται ως βιολογικός θάνατος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη την ημερομηνία 29 Μαΐου 2017.

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης στις 29 Μαΐου 2017

– Ισοσκελές είναι το τρίγωνο με κορυφή τον ναό του Δελφινίου Απόλλωνος στο Ολυμπιείο, και πλευρές έως (α) τον Ναό της Υπερβορείου Ειλειθυΐας (σήμερα Μικρή Μητρόπολη ή Άγιος Ελευθέριος ή Παναγία Γοργοεπήκοος) (764,14 μ.) και (β) το Γραφείο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη (764,69 μ.). [εικόνα 8]

– Το μέσον της γραμμής 1.034,7 μ. που ενώνει το Γραφείο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη με την Αρχιεπισκοπή Αθηνών, ευρίσκεται στα 517,3 μ. Το μέσον της παραπάνω γραμμής ευρίσκεται στο ίδιο ακριβώς γεωγραφικό ύψος με τον ναό της Αγροτέρας Αρτέμιδος στο Μετς, στις 23 μοίρες, 44 πρώτα και 8 δεύτερα! [εικόνα 9]

– (Α) Η ευθεία που ενώνει το Άγαλμα της Αθηνάς της Σιναίας Ακαδημίας με τον Ναό της Παρθένου Αθηνάς (Παρθενών) στην Ακρόπολη των Αθηνών, διέρχεται ακριβώς από την Μητρόπολη Αθηνών. [εικόνα 10]

(Β) Η ευθεία που ενώνει το Άγαλμα της Αθηνάς της Σιναίας Ακαδημίας με το Γραφείο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, διέρχεται ακριβώς από το Άγαλμα του Απόλλωνος της Σιναίας Ακαδημίας. [εικόνα 11]

Οι παραπάνω δύο γραμμές αποτελούν ίσα σκέλη του παρακάτω ισοσκελούς τριγώνου:

(Γ) Ισοσκελές είναι το τρίγωνο με κορυφή το Άγαλμα της Αθηνάς τής Σιναίας Ακαδημίας, και πλευρές έως (α) τον Ναό τής Παρθένου Αθηνάς (Παρθενών) των Αθηνών (1.204,4 μ.) και (β) το Γραφείο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη (1.204,11 μ.). [εικόνα 12]

– Την Δευτέρα 29 Μαΐου 2017, ημερομηνία θανάτου του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, στο πολιτικό Γραφείο του εκλιπόντος ο ήλιος έδυσε στις 20:39. Με τόπο παρατηρήσεως το πολιτικό Γραφείο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, στις 29 Μαΐου 2017 και ώρα 20:39:00 έγινε εθυγράμμιση της ουρανίας γραμμής της Δύσεως τού Ηλίου με (α) το πολιτικό Γραφείο του εκλιπόντος και (β) την Μητρόπολη Αθηνών, όπου δύο ημέρες μετά η σορός του ετέθη σε λαϊκό προσκύνημα και τελέσθηκε η εξόδιος ακολουθία. [εικόνα 13]

Την Δευτέρα 29 Μαΐου 2017, ημερομηνία θανάτου του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, στο πολιτικό Γραφείο του εκλιπόντος η Σελήνη έδυσε στις 00:16. Με τόπο παρατηρήσεως το πολιτικό Γραφείο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, στις 29 Μαΐου 2017 και ώρα 00:16 έγινε ευθυγράμμιση της ουρανίου γραμμής της Δύσεως τής Σελήνης με (α) το πολιτικό Γραφείο του εκλιπόντος (β) την Αρχιεπισκοπή Αθηνών, στην οποία κατοικοεδρεύει ο Ύπατος της ορθοδοξίας, αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, ο οποίος δύο ημέρες μετά χοροστάτησε στην εξόδιο ακολουθία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη στην Μητρόπολη Αθηνών [εικόνα 14]

Αποδεικνύεται μαθηματικά, ότι την θέση του ιστορικού Γραφείου του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη όρισαν τρεις ναοί των Διδύμων: ο ναός του Δελφινίου Απόλλωνος στο Ολυμπιείο, ο ναός της Αγροτέρας Αρτέμιδος στο Μετς, και το Ιερό της Αρτέμιδος – Ειλειθυΐας στην Μητρόπολη Αθηνών.

Είναι ο ναός του Δελφινίου Απόλλωνος στο Ολυμπιείο της Αθήνας, είναι ο Δελφίνιος Απόλλων που έπαυσε να λειτουργεί στην Αίγινα με διατάγματα του βυζαντινού αυτοκράτορος Κωνσταντίου το 345 μ. Χ. Είναι ο Δελφίνιος Απόλλων, την κατεδάφιση του ναού του οποίου διέταξε ο βυζαντινός αυτοκράτωρ Θεοδόσιος το 381 μ.χ. Είναι ο θεός Απόλλων, το Μαντείο του οποίου στους Δελφούς λεηλάτησε ο αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος, αρπάζοντας τα σώματα των τριών φιδιών του Τριπόδου των Πλαταιών, τα οποία μετέφερε στην Κωνσταντινούπολη, όπου ευρίσκονται έως σήμερα στην πλατεία του Ιπποδρομίου. Είναι ο θεός Απόλλων, το Μαντείο του οποίου στους Δελφούς ο αυτοκράτωρ Θεοδόσιος έκλεισε, απαγορεύοντας την λατρεία του Απόλλωνος στον Ιερό τόπο των Δελφών. Είναι ο θεός Απόλλων, το Μαντείο του οποίου ο βυζαντινός αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος λεηλάτησε στα Δίδυμα της σημερινής Τουρκίας, θανατώνοντας με βασανιστήρια όλους τους ιερείς του Διδυμαίου Απόλλωνος.

Είναι ο ναός της Αγροτέρας Αρτέμιδος στο Μετς. Της Αρτέμιδος, στο Ιερό Άλσος της οποίας στο Όρος Άθως ο αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος εξαπέλυσε Μέγα διωγμό κατά των Ελλήνων – Εθνικών, καταστρέφοντας όλα τα εκεί Ελληνικά Ιερά, ακόμα και το πανάρχαιο «Αθώον» – τον βωμό και το μεγαλειώδες Άγαλμα του Διός το οποίο οι βυζαντινοί γκρέμισαν από την κορυφή του Όρους Άθως, με τους Έλληνες να σφαγιάζονται και να εκδιώκονται διά παντός από το Ιερό Όρος, με την χερσόνησο στην συνέχεια να μετατρέπεται από μυστικολατρευτικό κέντρο της θεάς της άγριας φύσεως και της Αγνότητος Αρτέμιδος και άβατο για τους άνδρες, σε «περιβόλι της Παναγίας» και άβατο για ο,τιδήποτε θηλυκό.

Είναι  ὁ Ναός της Αρτέμιδος – Ειλειθυΐας, ο βάναυσα κακοποιημένος, ο βεβηλωμένος από τους βυζαντινούς ναός της μαμής Ειλειθυΐας που βοήθησε στην Γέννηση των Διδύμων θεών στην ιερή νήσο της Δήλου. Στον ιερό αυτόν τόπο (σήμερα Μητρόπολη Αθηνών) τελέσθηκε η εξόδιος ακολουθία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.

Είναι το ιστορικό Γραφείο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη που ορίζουν γεωδαιτικά τα δύο Αγάλματα στην Ακαδημία Αθηνών: η Παρθένος Αθηνά της Σιναίας Ακαδημίας και ο Μουσικός Απόλλων της Σιναίας Ακαδημίας. [Τα Αγάλματα του Απόλλωνος και της Αθηνάς Παρθένου της Σιναίας Ακαδημίας καθόρισαν και τη δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια, 95 χρόνια πριν τοποθετηθούν στις κιονοειδείς βάσεις τους στην πρόσοψη του κτιρίου της Ακαδημίας Αθηνών]

Είναι το ιστορικό Γραφείο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη που ορίστηκε γεωδαιτικά από τον Παρθενώνα των Αθηνών, όπου έστεκε η χρυσελεφάντινη Παρθένος Αθηνά, την οποία ο αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος άρπαξε και μετέφερε στην Κωνσταντινούπολη όπου αργότερα κατεστράφη, με την θέση του χρυσελεφάντινου Αγάλματος της Παρθένου Αθηνάς να παίρνει η εικόνα της Παναγίας Σουμελά. Είναι ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ο οποίος είχε τιμηθεί από την ίδρυμα «Παναγία Σουμελά» με το σπουδαιότερο βυζαντινό παράσημο: τον Μεγαλοσταυρό των Κομνηνών Αυτοκρατόρων Τραπεζούντος από το ίδρυμα Παναγία Σουμελά, τον σταυρό που αναπαριστά τον σταυρό που εδώρισε στην μονή ο γιος και διάδοχος του αυτοκράτορος Αλεξίου Κομνηνού.

Είναι η 29/5/2017, ημερομηνία θανάτου του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, όταν με σημείο παρατηρήσεως το ιστορικό Γραφείο του εκλιπόντος έγινε Ευθυγράμμιση της Δύσεως τού Ηλίου (– Απόλλωνος) με την Μητρόπολη Αθηνών, τον ναό του χριστιανικού θεού όπου ετελέσθη η εξόδιος ακολουθία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, στην δύση του κύκλου της ζωής του, τον τόπο όπου ευρίσκεται το Ιερό της Αρτέμιδος – Ειλειθυΐας, εκκλησία που είναι συνδεδεμένη με την αληθινή ιστορία του ιερού αυτού τόπου, που χρησιμοποιείται σαν χώρος για την εναπόθεση κατά την νύκτα νεκρών. Με σημείο παρατηρήσεως το ιστορικό Γραφείο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, είναι η Ευθυγράμμιση της Δύσεως τού Ηλίου (– Απόλλωνος) με το προαύλιο της Μητροπόλεως Αθηνών, όπου στέκει ο ανδριάντας του τελευταίου αυτοκράτορος της Κωνσταντινουπόλεως, Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, με την σπάνια ουράνια ευθυγράμμιση να γίνεται ανήμερα της αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως.

Είναι η 29/5/2017, ημερομηνία θανάτου του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, όταν με σημείο παρατηρήσεως το ιστορικό Γραφείο του, έγινε ευθυγράμμιση της Δύσεως τής Σελήνης (– Άρτεμις) με την Αρχιεπισκοπή Αθηνών. Στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών κατοικοεδρεύει ο Ύπατος της ορθοδοξίας Ιερώνυμος, ο άνθρωπος που χοροστάτησε στην εξόδιο ακολουθία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Η Αρχιεπισκοπή Αθηνών είναι το σημείο τελέσεως του εγκλήματος της κατ’ επάγγελμα και κατ’ εξακολούθηση εξαπατήσεως των Ελλήνων για την Ιστορία τους, με παράσταση ψευδών ιστορικών γεγονότων ως αληθινών, είναι το διευθυντήριο χαράξεως υπονομευτικών του ελληνισμού πολιτικών, είναι το κέντρο από όπου υπονομεύθηκε συστηματικά ο Κλασικός Ελληνισμός, είναι η Αρχιεπισκοπή με την οποία ο εκλιπών – πρώην πρωθυπουργός διατηρούσε σε όλη του την διαδρομή στενές πολιτικές και προσωπικές σχέσεις, ως συνένοχος της θεοκρατίας στην διαμόρφωση και επιβολή της (πλαστής) «ελληνο-βυζαντινής» ιδεολογίας υπονομεύσεως του Ελληνισμού.

Είναι η Δύση της Αρτέμιδος – Σελήνης που την νύκτα της 22ας Μαΐου 1453 ήταν Παρούσα επάνω από την Αγιά Σοφιά, με την μορφή της Πανσελήνου, «πασιφαής», δηλαδή ολόκληρο το στραμμένο προς την Κωνσταντινούπολη ημισφαίριό της φαινόταν ως ένας πλήρης φωτεινός κυκλικός δίσκος, αλλά και με την μορφή της Εκλείψεως, που θεωρήθηκε από τους χριστιανούς ως Θεϊκό σημάδι του επικειμένου τέλους της Κωνσταντινουπόλεως, όπως και ήταν, με το Τέλος της υπερχιλιετούς αυτοκρατορίας να έρχεται 7 ημέρες μετά.

Είναι η ίδια Έκλειψη που την ίδια ημέρα, Τρίτη 22 Μαΐου 1453, ήταν παρούσα στον ναό της Παρθένου Αθηνάς (Παρθενών) των Αθηνών. Την ίδια ακριβώς ώρα που η Έκλειψη Σελήνης εκδηλώνετο επάνω από την Αγιά Σοφιά (19:16), με τόπο παρατηρήσεως τον Παρθενώνα των Αθηνών συνέβη μια εκπληκτική ευθυγράμμιση: η ευθυγράμμιση της ουρανίας γραμμής της Αρτέμιδος – Σελήνης με (α) τον Παρθενώνα (β) τον ναό του Δελφινίου Απόλλωνος στο Ολυμπιείο των Αθηνών  και (γ) τον ναό της Αγροτέρας Αρτέμιδος στο Μετς. Την ίδια ώρα που οι χριστιανοί της πόλεως ερμήνευαν την Έκλειψη της Αρτέμιδος – Σελήνης ως σημάδι Θεϊκό που προμήνυε το Τέλος της υπερχιλιετούς αυτοκρατορίας, την ίδια ακριβώς ώρα, με τόπο παρατηρήσεως τον Παρθενώνα των Αθηνών συνέβη μια ακόμη εκπληκτική ευθυγράμμιση: Η ουράνια γραμμή της Ανατολής της Σελήνης ευθυγραμμίσθηκε με (α) τον Παρθενώνα των Αθηνών (β) τον ναό του Δελφινίου Απόλλωνος στο Ολυμπιείο των Αθηνών και (γ) τον ναό της Αγροτέρας Αρτέμιδος στο Μετς. Οι τρεις παραπάνω Ελληνικοί ναοί (Παρθενών, Δελφίνιος Απόλλων, Αγροτέρα Άρτεμις) καθόρισαν γεωδαιτικά το γεγονός που οι ανθρώπινες αισθήσεις αντιλαμβάνονται ως βιολογικό θάνατο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.

Είναι η Έκλειψη της Σελήνης και ταυτόχρονα η Πανσέληνος, είναι η νυκτερόφοιτος Άρτεμις, η Θεά δαδούχος που ήταν Παρούσα επάνω από την Αγιά Σοφιά στις 22 Μαΐου 1453, ημέρα Τρίτη. Είναι το σημάδι που οι χριστιανοί ερμήνευσαν ως Θεϊκό. Η Κωνσταντινούπολη έπεσε 7 ημέρες μετά, την Τρίτη, 29 Μαΐου 1453 (Wikipedia). Από τους αρχαίους Έλληνες ο αριθμός 7 ήταν αφιερωμένος στον Απόλλωνα (Wikipedia). [Επτά (7) ο ιερός αριθμός του Απόλλωνος, Ιδρυτού του Δελφικού Κέντρου. Ο Απόλλων είχε τον 7 ως ιερό αριθμό, γεννήθηκε την 7η ημέρα και η Γέννησή του Θεού εορτάζετο την 7η του Θαργιαλιώνος. Την ώρα της Γεννήσεως του Απόλλωνος ιεροί κύκνοι πετούσαν επάνω από την Δήλο κάνοντας 7 κύκλους, γιατί ήταν η 7η ημέρα του μηνός. Σύμβολό του ήταν μια επτάχορδη λύρα, όπως αυτή του Μουσικού Απόλλωνος της Σιναίας Ακαδημίας (που όρισε εδώ τα πράγματα). Απόηχος των ανωτέρω στον χριστιανισμό είναι οι 7 ημέρες της δημιουργίας, οι 7 ημέρες της εβδομάδος κτλ.]

Είναι η γεωδαισία και η αστρονομία με σημείο αναφοράς το ιστορικό Γραφείο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, που άφησε την τελευταία του πνοή το ξημέρωμα της Δευτέρας 29 Μαΐου, ανήμερα της επετείου της αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως, ιδρυτής της οποίας ήταν ο Μέγας διώκτης των Ελλήνων, ο αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος, και τελευταίος αυτοκράτωρ ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, ο ανδριάντας του οποίου στέκει στον προαύλιο χώρο της Μητροπόλεως Αθηνών, όπου ετελέσθη η εξόδιος ακολουθία του εκλιπόντος και όπου η σορός του εξετέθη σε λαϊκό προσκύνημα, με την ουράνια γραμμή της Δύσεως του Ηλίου (-Απόλλωνος) να ευθυγραμμίζεται με την Μητρόπολη και το άγαλμα του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, με την σπάνια ευθυγράμμιση να γίνεται με σημείο παρατηρήσεως το Γραφείο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη την ημέρα του θανάτου του, 29/5/2017, ανήμερα της επετείου της αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως.

Εάν «ο θάνατος έρχεται όποτε οι Μοίρες ορίσουν», όπως ο Καλλίνος είπε,

Εάν ο χρόνος δεν αποτελεί πραγματικότητα (υπόστασιν), αλλά μιαν έννοια (νόημα), ή μέτρο, όπως οι Αντιφών, Παρμενίδης και Αϊνστάιν υπεστήριξαν,

Εάν ο χρόνος, η κίνηση, και η αλλαγή είναι ψευδαισθήσεις, όπως ο Παρμενίδης, ο ιδρυτής της Ελεατικής σχολής υπεστήριξε,

Εάν «Το όν δεν υπάρχει, δηλαδή από ό,τι σκεπτόμαστε και αντιλαμβανόμαστε δεν υπάρχει κάτι», όπως ο Γοργίας είπε,

Εάν οι αριθμοί συνδέονται με την μορφοποίηση της ύλης, όπως τα θεολογικά πρότυπα των Πυθαγορείων επιτάσσουν,

Εάν η θεωρία της «εικονικής πραγματικότητος» είναι βάσιμη, όπως στην από 7 Σεπτεμβρίου 2016 έκθεσή της η Bank of America Merrill Lynch υποθέτει σε ποσοστό έως 50%, συνεχίζοντας αυτούσια την Πυθαγόρεια και Ελεατική Σκέψη,

Εάν «Η πραγματικότητα είναι ψευδαίσθηση», όπως ο Αϊνστάιν είπε,

Εάν «Το Ον είναι αγέννητο, πλήρες ενιαίο και ατάραχο και τέλειο · Δεν ήταν ποτέ, ούτε θα είναι κάποτε, γιατί το τότε και το τώρα αποτελούν μαζί το παν, το Ένα · Οι αισθήσεις παραπλανούν · Ο Κόσμος των Φαινομένων είναι μια εικονική φαντασμαγορία, μία ατελείωτη αντανάκλαση του Όντος σε ένα «μαγικό καθρέφτη» , όπως ο Παρμενίδης ο Ελεάτης είπε,

Εάν «Σύμπτωση είναι ο τρόπος της ανωνυμίας του θεού», όπως ο Άλμπερτ Αϊνστάιν είπε,

Τότε η Πλατωνική αλήθεια δεν υπάρχει · το κείμενο αυτό και οι μαθηματικές σχέσεις που το υποστηρίζουν, δεν είναι παρά ο «Μαγικός Καθρέπτης» του Παρμενίδου του Ελεάτου.

Ἀλαμπάσης Θανάσης

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply