Βελουχιώτικες θηριωδίες στὸ Ἱστορικὸ Βαλτέτσι

15 Ἰουνίου τοῦ 1944: ὁ Ἄρης Βελουχιώτης μὲ τὸν ΕΛΑΣ καταστρέφει τὸ Ἱστορικὸ Βαλτέτσι!!!

«..Ἐγὼ δέχομαι ὅτι ὁ Βελουχιώτης καὶ ὁ ΕΛΑΣ ἔπρεπε νὰ κτυπήσουν καὶ νὰ ἀφοπλίσυν τοὺς Βαλτετσιῶτες, ποὺ τὸν Μάιο τοῦ 1944 εἶχαν πάρῃ τὰ ὅπλα ἀπὸ τὰ Τάγματα Ἀσφαλείας, γιὰ νὰ κρατήσουν μακρυὰ ἀπὸ τὸ χωριό τους τὸ ΕΑΜ καί, ἔτσι, νὰ μὴν ἀναγκάζονται νὰ ἐκτελοῦν τὶς διαταγές του.
Αὐτὸ νὰ γινόταν.

Ὅμως…
Μετά τήν μάχη, τούς ἄνδρες πού δέν εἶχαν ὅπλα, τίς γυναῖκες καί τά παιδιά, γιατί ἔπρεπε νά τούς σφάξουν;
Τά σπίτια γιατί τά ἔκαψαν;
Τά ζῷα καί τό βιός τῶν κατοίκων τοῦ Βαλτετσίου, ἰδίως τὰ μεγάλα ζῷα, μουλάρια κι ἄλογα, ἀλλὰ καὶ τὰ 15.000 αἰγοπρόβατα, γιατί τά ἔκλεψαν;
Ἦταν αὐτά μέρος τῆς «Ἀντιστάσεως»;».

Τὰ γεγονότα, πολὺ συνοπτικά, ἀλλὰ καὶ δύο παραδείγματα ἐγκλημάτων ἀπὸ αὐτόπτη μάρτυρα:

Τὸ Βαλτέτσι, τὸ ἱστορικὸ κεφαλοχώριον τῆς Ἀρκαδίας, δώδεκα (12) χιλιόμετρα δυτικὰ τῆς Τριπόλεως, φτιαγμένο ἀπὸ φάρα Βορειο-Ἠπειρωτῶν ἀπὸ τὸ Βαλτέτσι τῆς Χειμάρας, ἔγινε ξακουστὸ ἀπὸ τὴν περίτρανο νίκη τῶν Ἑλλήνων ἐπὶ Τούρκων κι Ἀλβανῶν, στὶς 12 Μαΐου τοῦ 1821.
Τὸ 1944 ἐκατοικεῖτο ἀπὸ 1500 περίπου ψυχέες, ἀποκλειστικὰ κτηνοτρόφων, μὲ περισσότερα ἀπὸ 30.000 αἰγοπρόβατα στὴν κατοχή τους. Τὸν χειμῶνα δέ, ὅλοι οἱ κάτοικοι, ἐκτὸς τῶν πολὺ ἡλικιωμένων καὶ κάποιων παιδιῶν, κατέβαιναν μὲ τὰ αἰγοπρόβατά τους στὴν Ἀργολίδα ἢ τὴν Λακωνία (στὰ χειμαδιά).

Μὲ κατοίκους κατὰ παράδοσιν συντηρητικοὺς καὶ βασιλόφρονες, ἀλλὰ καὶ μὲ τὸ 95% αὐτῶν νὰ ἀπουσιάζουν ἀπὸ τὸν Σεπτέμβριο ἔως τὸν Ἀπρίλιο, τὸ ΕΑΜ καθυστέρησε νὰ κάνῃ τὴν ἐμφάνισή του στὸ χωριό.
Ὅταν τελικὰ ἐδιορίσθη ἐπιτροπὴ τοῦ ΕΑΜ κι ἐγκατεστάθη ξένς ἀντιπρόσωπος ὡς τοποτηρητής-φρούραρχος, ἐπῆλθε ῥῆξις καὶ στὴν συνέχεια τιμωρία, ἀπὸ τὸν ΕΛΑΣ.

Τὸ ΕΑΜ στὴν Κατοχὴ εἶχε ἐπιβάλῃ μονοπώλιο στὴν διακίνηση τοῦ ἁλατιοῦ, ἀλλὰ καὶ ἀπόλυτο ἔλεγχο στὴν μετακίνηση τῶν κατοίκων. Στὴν περίπτωση τοῦ Βαλτετσίου ἀπηγόρευσαν κάθε ἐπίσκεψη στὴν Τρίπολη.
Ὄμως, οἱ Βαλτετσιῶτες ἔπρεπε νὰ πηγαίνουν ἐκεῖ τοὐλάχιστον γιὰ ἁλάτι, ἀπολύτως ἀπαραίτητο γιὰ τὰ τυροκομία τους.
Δύο γυναῖκες, ποὺ παρέβησαν τὴν διαταγὴ -ἡ μία πῆγε τὸ ἄῤῥωστο μωρό της στὴν Τρίπολη, στὸν ἰατρό, καὶ ἡ ἄλλη πῆγε γιὰ ἁλάτι- «ἐδικάσθηκαν» ἀπὸ τὸν ἀντιπρόσωπο εἰς θάνατον.
Οἱ Βαλτετσιῶτες, στοὺς ὁποίους ἀνετέθη ἡ ἐκτέλεσις, ἠρνήθησαν καί, στὴν πορεία, ὁ ἀντιπρόσωπος τοῦ ΕΑΜ ἠναγκάσθη νὰ ἐγκαταλείψῃ τὸ Βαλτέτσι.

Οἱ ἄνδρες τοῦ χωριοῦ πιστεύοντας ὅτι ἔτσι θὰ μπορέσουν νὰ ἀποφύγουν τὴν ἀναμενομένη τιμωρία τοῦ ΕΑΜ/ΕΛΑΣ, κατέφυγαν στὴν Τρίπολη κι ἐζήτησαν ὅπλα ἀπὸ τὸν συνταγματάρχη Παπαδόγκονα, ποὺ εἶχε ὀργανώσῃ ἐκεῖ, λίγες ἑβδομάδες πρίν, Τάγμα Ἀσφαλείας.
Ὁ Παπαδόγγονας ἀρχικὰ ἠρνήθη, ἀλλὰ μὲ τὴν ἐπιμονὴ Βαλτετσιωτῶν τῆς Τριπόλεως, ἐνέδωσε καί, στὶς 27 Μαΐου τοῦ 1944, ἔστειλε στὸ χωριὸ 130 περίπου καραμπίνες ἰταλικές, δύο ὁπλοπολυβόλα, καθὼς καὶ πυρομαχικά, μαζὺ μὲ ἕναν λοχαγὸ καὶ 3-4 νεαροὺς ἀξιωματικούς, οἱ ὁποῖοι ὀργάνωσαν ἕναν Λόχο Ἀσφαλείας.

Στὶς 9 ἢ στὶς 10 Ἰουνίου, οἱ μισοὶ ὁπλῖτες τοῦ Λόχου, ἴσως οἱ καλλίτεροι ἀπὸ πλευρᾶς ἡλικίας καὶ ἱκανότητος, ὁ λοχαγὸς καὶ τρεῖς ἀξιωματικοί, ἔφυγαν γιὰ τὸν Πάρνωνα, ἐνᾦ στὸ Βαλτέτσι ἀπέμειναν οἱ ὑπόλοιποι μὲ 67 καραμπῖνες.
 Στὶς 15 Ἰουνίου, δύναμις τοὐλάχιστον 1.200 ἀνταρτῶν τοῦ ΕΛΑΣ, ὑπὸ τὴν προσωπικὴ διοίκηση τοῦ Ἄρη Βελουχιώτου, ἐπετέθη στὸ Βαλτέτσι.
Οἱ ἀντάρτες τὸ κατέβαλαν εὔκολα, παρὰ τοῦ ὅ,τι εἶχαν 22 δικούς τους νεκρούς, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ τὸν λοχαγὸ Γιάννη Πατεράκη, ἀπὸ τὴν Κρήτη, ἀλλὰ καὶ ἀρκετὲς δεκάδες τραυματιῶν.
Γιὰ τοὺς Βαλτετσιῶτες, τὰ θύματα τῆς μάχης, ἦσαν 36 ἐπὶ τόπου καὶ ἑπτὰ (7) τραυματίες, ποὺ ἐπέθαναν μέσα στὶς ἐπόμενες ἡμέρες. Τῆς σφαγῆς ὅμως ποὺ ἐπηκολούθησε τὰ θύματα ξεπέρασαν τοὺς 150, συμπεριλαμβανομένων σὲ αὐτὰ καὶ 21 γυναῖκες.
Κάποιες πηγὲς περιορίζουν τοὺς νεκροὺς σὲ 92 καί, ἐξ αὐτῶν, 44 στὴν μάχη καὶ 48 μετά.

Ἕνας αὐτόπτης μάρτυς διηγεῖται: 

«…Ὁ θάνατος τοῦ Μήτσου I. Ῥάμμου ὑπῆρξε μαρτυρικός. Ἔγινε ἐμπρὸς στὰ μάτια τοῦ νεαροῦ Γιάννη Α. Σκαλτσᾶ, ὁ ὁποῖος καὶ τὸν περιγράφει: Οἱ ΕΛΑΣίτες εἴχαν συλλάβῃ τὸν Μῆτσο Ῥάμμο καὶ εὑρίσκοντο ἔξω ἀπὸ τὸ σπίτι τοῦ Ἀντώνη Καραμάνη.
Ἐκεῖ, ἀφοῦ τὸν ἔδειραν, τὸν διέταξαν νὰ μπῇ στὸ κατώι τοῦ διπλανοῦ σπιτιοῦ, τοῦ Γιώργη Δημαράκη (Σμπαρλῆ), γιὰ νὰ δῇ ἐὰν ὑπάρχουν κρυμμένοι Βαλτετσιῶτες. Ὁ Μῆτσος πῆγε μέσα στὸ σκοτεινὸ ὑπόγειο καὶ γύρισε λέγοντας ὅτι δὲν εἶδε ἀνθρώπους. Τὴν ὥρα ἐκείνη ἀπεπειράθη νὰ δραπετεύσῃ ἀλλὰ ἀμέσως τὸν συνέλαβαν.

Γυρνώντας τὸ βλέμμα του ὁ Σκαλτσὰς εἶδε ἕναν ἀντάρτη νὰ κόβῃ τὸν λαιμὸ τοῦ Μήτσου, σὰν ἀρνί…

Περιφερόμενος ὁ γράφων στὸ χωρίο, εὐθὺς μετὰ τὴν μάχη, γιὰ νὰ μάθω γιὰ τὸν πατέρα μου, εἶδα τὸν λεβεντόκορμο μὲ τὰ κατσαρὰ μαλλιὰ γείτονά μου Ῥάμμο σφαγμένο. Τοῦ εἶχαν κόψῃ τὸν λαιμό. Τὸ τραῦμα ἦταν μεγάλο καὶ βαθὺ καὶ φαίνονταν οἱ αὐχενικοὶ σπόνδυλοι. Στὸ ἀνοικτὸ στόμα του οἱ δήμιοι εἶχαν τοποθετήσῃ τὸ ἀκρωτηριασμένο μόριό του… Οἱ φονιάδες τοῦ εἶχαν ἀφαιρέσῃ τὰ ῥοῦχα καὶ τὰ παπούτσια καὶ τὸν ἄφησαν μόνον μὲ τὰ ἐσώρουχα, ὅπως τὸ ἔκαμαν σὲ ὅλους σχεδὸν τοὺς φονευθέντες Βαλτετσιῶτες.

Ὁ φονιὰς εἶναι γνωστὸς στοὺς ἐπιζῶντες σήμερα Βαλτετσιῶτες. Δὲν συντρέχει λόγος ν’ ἀναφερθῇ τὸ ὄνομά του. Δὲν φταῖν σὲ κάτι οἱ ἀπόγονοί του.

(σ.σ. Δὲν συμφωνῶ μὲ αὐτὴν τὴν τακτική, ἂν καὶ ἑγὼ ἔχω στὸ παρελθόν, σὲ λίγες περιπτώσεις, ἀποφύγῃ νὰ ἀποκαλύψω τὰ ὀνόματα συμπατριωτῶν μου σφαγέων, γιὰ νὰ προστατεύσω ἀπογόνους τους. Τώρα ὅμως πιστεύω ὅτι ἐὰν ἡ περιγραφὴ τῆς ἱστορίας καλῇ γιὰ τὴν καταγραφὴ κάποιου ὀνόματος, τὸ ὄνομα πρέπει νὰ γράφεται πλῆρες. Δὲν πρέπει νὰ ὑπάρχῃ «οἰκογενειακὴ εὐθύνη», ἀλλὰ οὔτε ἠρωοποίησις κάποιων, λόγῳ ἀποκρύψεως τῶν ἐγκλημάτων τους).

Ἀσυνήθιστη βαρβαρότητα ἔδειξαν καὶ στὴν Γιαννούλα, σύζυγο τοῦ Γιώργη Παπαοικονόμου.
Ὅταν ἡ Γιαννούλα εἶδε ὅτι ἐπρόκειτο νὰ κάψουν τὸ σπίτι της, διεμαρτυρήθη δυναμικὰ κι ἐλογομάχησε μὲ τοὺς ἀντάρτες. Ἕνας ἀντάρτης εἶπε στὴν Γιαννούλα νὰ φύγῃ καὶ νὰ πάῃ στὴν ἐκκλησία, ποὺ εἶναι ἀπέναντι ἀπὸ τὸ σπίτι της καὶ τὴν ἐσυνόδευσε ἔως τὴν μικρὴ πόρτα, στὴν μάνδρα τοῦ ναοῦ.
Ἐκεῖ, κάποιος ἀπὸ τοὺς ἀντάρτες, ἐπετέθη στὴν Γιαννούλα καὶ τὴν κατακρεούργησε.

Τὴν εἶδα νεκρή, αὐτὴν τὴν μεγαλογυναῖκα, κάτω ἀπὸ τὸν μικρὸ πλάτανο ποὺ εἶναι στὸ προαύλιο τῆς ἐκκλησίας. Τὸ μαχαίρι, τῆς εἶχε κόψῃ τὸν λαιμὸ στὸ ἐπίπεδο τοῦ μήλου τοῦ Ἀδᾶμ. Τὸ τραῦμα ἦταν πλατὺ καὶ βαθύ. Στὸ πρόσωπο εἶχε μερικὲς ἀμυχὲς καὶ μώλωπες, πιθανότατα ἀπὸ ξυλοδαρμό. Τὰ ῥοῦχα, στὸ ἐπάνω μέρος τοῦ σώματός της, ἦσαν ξεσκισμένα. Τῆς εἶχαν ἀφαιρέσῃ καὶ τοὺς μαστούς της.
Εἶναι βέβαιον ὅτι τὴν Γιαννούλα δὲν τὴν ἔσφαξαν τὴν στιγμὴ ποὺ οἱ ἀντάρτες μπῆκαν στὸ σπίτι της, ἀλλὰ ἀργότερα, ἐν ψυχρῷ.
Ὁ Γιώργης, ὁ ἄνδρας της, ᾐχμαλωτίσθη ἔξω ἀπὸ τὸ χωριό.
Τὰ τρία ἀνήλικα παιδιά της, Γιαννούλης 15 ἐτῶν, Μαρία 13 καὶ Νῖκος 11 ἐτῶν, τὰ πῆραν στὴν αἰχμαλωσία…».

Οἱ ἀντάρτες δὲν ἐσταμάτησαν ἐκεῖ.
Ἔκαψαν τριάντα (30) σπίτια τοῦ χωριοῦ κι ἐλεηλάτησαν ὁλοκληρωτικῶς τὶς περιουσίες του, μὲ φίλους τους (ἀπὸ τὸ ΕΑΜ καὶ τὸν Ἐφεδρικὸ ΕΛΑΣ) ποὺ εἶχαν φέρῃ μαζύ τους, μὲ τὰ ζῷα τους, ἀπὸ τὰ γύρω χωριά.
Ὅταν ἔφυγαν πῆραν μαζύ τους περισσότερα ἀπὸ τριακόσια (300) μεγάλα ζῷα τοῦ χωριοῦ, ἀλλὰ καὶ τῶν γύρω χωριῶν, ποὺ τὰ εἶχαν φέρῃ εἰδικῶς γιὰ αὐτὸν τὸν σκοπό, φορτωμένα μὲ τὸ βιὸς τῶν κατοίκων (τυριά, λάδια, σιτάρια, ἀλεύρι, ῥοῦχα καὶ προῖκες κοριτσιῶν, οἰκοκυρικὰ σκεύη, τρόφιμα κλπ).
Τέλος ἔκλεψαν τοὐλάχιστον 15.000 αἰγοπρόβατα.
Οἱ ΕΛΑΣίτες καὶ τὰ μέλη τοῦ ΕΑΜ ἀπὸ τὰ γύρω χωριά, πῆγαν μετὰ στὸ Βαλτέτσι κι ἐθέρισαν ἀκόμη καὶ τὰ σπαρτὰ ἀπὸ τὰ χωράφια τους καί, φυσικά, ἅρπαξαν καὶ τὸν καρπό!
Αὐτὴ εἶναι μία ἄλλη πτυχὴ τῆς «Ἀντιστάσεως» τοῦ ΕΛΑΣ στὴν Πελοπόννησο.

Ὅλους τοὺς «ἀντιδραστικούς» κατοίκους τοῦ Βαλτετσίου, ποὺ δὲν ἐξετέλεσαν ἐπὶ τόπου (140 περίπου), μὲ πολλὰ γυναικόπαιδα, τοὺς ἔσυραν ὁμήρους σὲ μίαν πορεία θανάτου.
Στὸ χωριὸ Βάγκου, στὸ προαύλιο τοῦ σχολείου, τοὺς κρατουμένους τοὺς ἐκακοποίησαν οἱ ἐντόπιοι πολιτοφύλακες τοῦ ΕΑΜ. Στὰ χωριὰ Καράτουλα, Παύλια, Σύρνα, κ.λπ., ἀπὸ ὅπου ἐπέρασαν στὴν συνέχεια, μέχρι νὰ φθάσουν στὴν Στεμνίτσα, οἱ κάτοικοί τους, ποὺ εἶχαν συγκεντρωθῇ μὲ τὴν βία ἀπὸ τὸ ΕΑΜ, ἐπεριορίσθησαν ὅμως σὲ βρισιὲς καὶ ἀποδοκιμασίες. 
Στὴν Στεμνίτσα ἔστησαν ἀνταρτοδικεῖον, μὲ ψευδεῖς κατηγορίες καὶ μάρτυρες, «κατεδίκασαν» 14 Βαλτετσιῶτες εἰς θάνατον καὶ τοὺς ἐξετέλεσαν. Τρεῖς ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ἔστειλαν στὴν Δημητσάνα, νὰ δικασθοῦν ἐκ νέου, παρουσίᾳ τοῦ Βελουχιώτου, πρὶν τὴν ἐκεῖ ἐκτέλεσή τους καί, ἀκόμη 75 περίπου τοὺς ἔστειλαν σὲ Στρατόπεδα Κρατουμένων τῆς Γορτυνίας, ὅπου 14 ἀκόμη ἐδολοφονήθησαν μέσα στὸ ἐπόμενο χρονικὸ διάστημα.

Χειροτέρα ἀκόμη τύχη εἶχαν 19, τοὺς ὁποίους ὁδήγησαν δεμένους στὴν Κορινθία, στὸ Μοναστῆρι τοῦ Φενεοῦ, μετὰ ἀπὸ πορεία πέντε ἡμερῶν. Ἐκεῖ τοὺς 19 ἀνέμενε φρικτὸς θάνατος. Τοὺς ἔσφαξαν στὸ χεῖλος τοῦ γκρεμοῦ καὶ τοὺς ἐπέταξαν στὸ βάραθρον. Μεταξὺ τῶν 19 ἦταν καὶ ἡ ἔγκυος Βασιλικὴ Γ. Στάϊκου, μὲ τὰ τέσσερα (4) κορίτσια της, ἡλικίας ἀπὸ 11 ἕως 17 ἐτῶν, ἡ ὁποία ἔφερε στὸν κόσμο καὶ ἕνα μωρό, τὶς λιγοστὲς ἡμέρες ποὺ ἦταν φυλακισμένη στὸ μοναστῆρι τοῦ Φενεοῦ. Τὸ μωρὸ τὸ ἐδολοφόνησαν οἱ φρουροὶ ἀντάρτες, ἀμέσως μετὰ τὴν γέννησή του, μόλις ἄκουσαν τὰ πρῶτα του κλάμματα.

Οἱ νεκροὶ καὶ τὸ πλιάτσικο τῆς περιουσίας τῶν κατοίκων οὐσιαστικῶς κατέστρεψε τὸ Βαλτέτσι.
Τὸ χωριὸ οὐδέποτε συνῆλθε.
Οἱ περισσότεροι κάτοικοι μετοίκησαν στὴν Ἀργολίδα καὶ στὴν Λακωνία.

Ἀνήμερα τῆς ἐπετείου τῆς ἡμέρας καταστροφῆς τοῦ Βαλτετσίου, ἡ ΕΡΤ ἐνεθυμήθη, πέρυσι, λόγο γιὰ νὰ τιμήσῃ τὸν δήμιό του, τὸν Ἄρη Βελουχιώτη.
Ἡ φωτογραφία εἶναι ἀπὸ ἐκείνην τὴν παρουσίαση.
Ἀπὸ σύμπτωση ὁ σφαγεὺς ἔχασε τὴν ζωή του, ἕναν χρόνο ἀργότερα, τὴν 15η Ἰουνίου τοῦ 1945!

Μπουγᾶς Ἰωάννης

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply