ΚΑΝΝΙΒΑΛΟΙ ΚΑΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ

«Ζοῦμε σὲ μίαν χώρα δίχως αὔριο.
Καλλίτερα νὰ μᾶς ἐνέγραφαν στὸ ληξιαρχεῖον ὡς νεκρούς». 

Κραυγὲς ἀπελπισίας τῶν νέων μας.
Κραυγὲς ἀγωνίας τῶν παιδιῶν καὶ τῶν ἐγγονῶν μας.
Κραυγὲς μίας (τοὐλάχιστον) γενεᾶς ποὺ δὲ περιμένει κάτι ἀπὸ τὴν χώρα της.

Τὰ ἐπίσημα (πάντοτε μαγειρεμένα) στοιχεῖα ἀμείλικτα.
Σὲ ποσοστὸ 22,5% ἡ ἀνεργία στὴν χώρα.
Στὶς ἡλικίες 18-29 τὰ ποσοστὰ ξεπερνοῦν τὸ 50%.
Στὸ 25% ἡ μερικὴ ἀπασχόλησις μὲ ἐκτίναξη μέσα σὲ μία δεκαετία.
Στὸ 33% ὁ κίνδυνος γιὰ φτώχεια.
Φαντασθεῖτε τὰ πραγματικὰ νούμερα ποὺ εὑρίσκονται!

Μὲ τέτοια ποσοστὰ γιά ποιό κοινωνικὸ μοντέλλο μπορεῖ νά γίνῃ κουβέντα;
Γιά ποιόν κοινωνικὸ ἱστό μποροῦμε νά μιλήσουμε;
Ποῦ βαδίζουμε; Πῶς διαγράφεται πλέον τό μέλλον τῆς χώρας;
Πῶς μπορεῖ νά ἐπιβιώσῃ μία χώρα τῆς ὁποίας τό 60% τῶν νέων 25-29 ἐτῶν καὶ τὸ 24% ἡλικίας 30-34 ἐτῶν ζοῦν μὲ τοὺς δικούς τους λόγῳ ἀνεχείας;
Πῶς μπορεῖ νὰ γίνῃ παραγωγική μία χώρα ἡ ὁποία σπαταλᾶ, δὲν δίνει δυνατότητες, δὲν ἐκμεταλλεύεται τό πιό δυναμικό καί παραγωγικό ἀνθρώπινο δυναμικό της;
Τί ἀκριβῶς συμβαίνει καὶ οἱ νέοι μας δὲν ἔχουν δουλειὰ ἀλλὰ οὔτε ἐλπίδα;
Γιὰ ποιὸν λόγο τοὺς «ὠθοῦμε» ξεκάθαρα σὲ μετανάστευση ἢ «κοινωνικὸ θάνατο»;

Ἂς δοῦμε λίγο τὸ πρόβλημα συνοπτικὰ ἀλλὰ συνολικά.
Ἡ χώρα ἔχει πλέον τῶν τριῶν (3) ἑκατομμυρίων συνταξιούχους πάσης φύσεως καὶ ἡλικίας.
Ἔχει ἕναν δημόσιο, διεφθαρμένο καὶ ἀναξιόπιστο «στενὸ» δημόσιο τομέα στὸν ὁποῖον ἀπασχολοῦνται περίπου 600 χιλιάδες, ἀλλὰ κι ἐπὶ πλέον ἄγνωστο ἀκριβῶς ἀριθμὸ (100, 200, 300-400 χιλιάδες;) ἐργαζομένων στὸ «εὐρύτερο» δημόσιο (ΔΕΚΟ, «ὀργανισμοὶ τύπου Κωπαϊδος» κλπ.).

Ἄγνωστος ἐπίσης εἶναι ὁ ἀριθμὸς τῶν σιτιζομένων ἐμμέσως ἀπὸ τὸ Δημόσιο (ΜΚΟ, σύμβουλοι, ἐπιτροπές, ὑποεπιτροπές, κρατικὰ ἐπιχορηγούμενοι ὀργανισμοὶ κλπ.)
Ἔχει περίπου ἕνα (1) ἑκατομμύριο ἀνέργους ἐπισήμως. Τὸ πραγματικὸ νούμερο οὐδεὶς τὸ γνωρίζει.

Ὁ ἰδιωτικὸς τομέας τῆς οἰκονομίας ἀριθμεῖ μετὰ βίας 2,5 ἑκατομμύρια ἐργαζομένους καὶ ἐργοδότες.

Τί συμβαίνει λοιπόν;

Τὰ 2,5 ἑκατομμύρια καλοῦνται νὰ «σιτίσουν» τὰ ὑπόλοιπα 5 ἑκατομμύρια πλέον του μὴ ἐνεργοῦ πληθυσμοῦ. Δηλαδὴ ἀπαιτεῖται νὰ ἐργάζεται ἕνας γιὰ νὰ «ζοῦν» ἀπὸ αὐτὸν ἄλλοι τέσσερις. Αὐτὸς ὁ ἕνας νὰ δουλεύῃ γιὰ πέντε!

Ἂς τὸ πᾶμε λίγο πιὸ βαθειὰ μὲ ἐρωτοαπαντήσεις.
Πόση περίπου εἶναι ἡ μέσος σύνταξις; Γύρω στὸ χιλιάρικο.
Πόσο περίπου εἶναι ὁ μέσος μισθός; Γύρω στὰ ἑξακόσια.
Πόση περίπου εἶναι ἡ μέσος σύνταξις στὸ δημόσιο; Πάνω ἀπὸ χιλιάρικο.
Πόση ἡ μέσος σύνταξις στὸν ἰδιωτικὸ τομέα; Κάτω ἀπὸ ἑξακόσια.
Πόσος περίπου ὁ μέσος μισθὸς στὸ Δημόσιο; Περίπου στὸ χιλιάρικο.
Πόσος ὁ μέσος μισθὸς στόν ἰδιωτικὸ τομέα; Κάτω ἀπὸ ἑξακόσια.

Οἱ ἐρωτήσεις ποὺ δείχνουν τὸ «παράδοξό» της χρεωκοπίας τῆς χώρας, περιγράφοντας ταυτόχρονα τὸν βιασμὸ κάθε οἰκονομικοῦ καὶ κοινωνικοῦ ὀρθολογισμοῦ, θὰ μποροῦσαν νὰ εἶναι ἀτελείωτες. Παραθέτω ἕνα μικρὸ μόνον δεῖγμα.
Πόσοι παίρνουν σύνταξη χωρὶς νὰ ἔχουν πληρώση εἰσφορές; Περισσότεροι ἀπὸ μισὸ ἑκατομμύριο.
Πόσοι παίρνουν σύνταξη μεγαλύτερη ἀπὸ τὸν μισθό τους; Περισσότεροι ἀπὸ τοὺς μισούς.
Πόσοι παίρνουν σύνταξη χωρὶς νὰ εἶναι σὲ ἡλικία πραγματικῆς συνταξιοδοτήσεως; Περισσότεροι ἀπὸ 550 χιλιάδες.
Πόσοι παίρνουν ἀναπηρικὴ σύνταξη χωρὶς νὰ εἶναι ἀνάπηροι; Περισσότεροι ἀπὸ 400 χιλιάδες. Ἀκόμη καὶ σήμερα ἡ συγκεκριμένη «βιομηχανία» καλὰ κρατεῖ.
Πόσοι ἔχουν πάρη ἐφ΄ ἅπαξ ἢ ἐξακολουθοῦν καὶ παίρνουν χωρὶς νὰ πληρώσουν μία; Σχεδὸν οἱ μισοὶ σημερινοὶ συνταξιοῦχοι.
Πῶς γίνεται ὁ μισθωτὸς τῶν 500 εὐρῶ νὰ πληρώνῃ τὸν συνταξιοῦχο τῶν 1.000 εὐρῶ;
Μέσῼ τῶν φόρων στὸ 100%.

Ὅσο πιὸ πολὺ ἐμβαθύνουμε στὸ πρόβλημα, περιγράφοντας τὴν κατάσταση, τόσο πιὸ πολὺ βλέπουμε αὐτὸ ποὺ ἐκφράζουν οἱ νέοι μας ὡς μία «κραυγὴ ἀπελπισίας».
Οἱ συντάξεις εἶναι δυσανάλογα μεγάλες τῶν μισθῶν. Στὸν δημόσιο τομέα ὑπάρχει πλήρης ἀναντιστοιχία, ἐνῶ στὴν ἀντιδιαστολὴ-σύγκριση δημοσίου καὶ ἰδιωτικοῦ τομέως ὑπάρχει «φονικὸ» χάσμα χρεωκοπίας. Ἐργαζόμενοι μὲ μισθοὺς ποὺ καλοῦνται νὰ πληρώνουν τὸ τριπλάσιο (σὲ φόρους) γιὰ τοὺς συνταξιούχους μπαμπάδες, μαμάδες, παπποῦδες, γιαγιάδες.

Γιατί στέκεται ἀκόμη τὸ ἐξωφρενικὸ αὐτὸ σύστημα καὶ δὲν ἔχει ἀκόμη καταρρεύση;
Γιατί ἁπλούστατα ὅλα τὰ βάρη καλοῦνται νὰ πληρωθοῦν μέσῳ φορολογίας-προϋπολογισμοῦ. Τὰ δανεικὰ τελείωσαν, χρεωκοπήσαμε. Πρέπει νὰ τὰ καλύπτουμε μόνοι μας.
Ἔτσι ἔφθασαν οἱ φόροι στὸν ἰδιωτικὸ τομέα στὸ 82%, οἱ ἀσφαλιστικὲς εἰσφορὲς στὸ 50% καὶ βᾶλε (σύνολο), οἱ φόροι στὴν βενζίνα στὸ 67%, οἱ φόροι στὰ καπνὰ στὸ 90%.
Ἔτσι μπῆκε ὁ Ε.Ν.Φ.Ι.Α., ἔτσι μηδενίσθηκε τὸ ἀφορολόγητο κ.ο.κ

Ποιοὶ πραγματικὰ στραγγαλίζονται καὶ πληρώνουν περισσότερα εἶναι παραπάνω ἀπὸ ἐμφανές. Φυσικὰ ὅσο συνεχίζουμε τὸ διαρκὲς αὐτὸ οἰκονομικὸ ἔγκλημα θὰ φθάσουμε σὲ σημεῖα ποὺ οὔτε τὰ φανταζόμεθα (φόρος στοὺς ἀνέργους, φόρος στὸν φόρο, φόρος στὴν ἀναπνοή).
Ἂν θέλαμε νὰ ἀποδώσουμε μὲ μία λέξη αὐτὸ ποὺ γίνεται στὴν χώρα, ἡ κατάλληλος λέξις εἶναι ὁ «καννιβαλισμός».
Ξεκάθαρα οἱ παλαιότερες γενεὲς καννιβαλίζουν ἐπάνω στὶς νεώτερες. Ἀφοῦ ἐδῶ καὶ δεκαετίες ἐφόρτωσαν στοὺς νεωτέρους «τόννους-δισεκατομμυρίων» χρέους, χρέη ποὺ θὰ κληθοῦν νὰ πληρώσουν στὸ ἄμεσο μέλλον, ἄγνωστο μὲ ποιὸν τρόπο, ἐξακολουθοῦν ἀκόμη καὶ τὴν ὑστάτη στιγμὴ νὰ ἀπαιτοῦν τὴν καταβολὴ ποσῶν-συντάξεων ποὺ δὲν ἔχουν τὴν ὁποιανδήποτε ἀντιστοιχία μὲ τοὺς ὑπάρχοντες μισθούς, ἀλλὰ οὔτε καὶ μὲ τοὺς παλαιούς.

Ταὐτόχρονα δίνοντας ψῆφο, στήριξη καὶ ἀνοχὴ σὲ διακυβερνήσεις ποὺ ἀσπάζονται πλήρως τὴν διαιώνιση τοῦ καταῤῥέοντος συστήματος, ῥίχνουν ἠθελημένα στὸ πῦρ τὸ ἐξώτερον τὰ παιδιὰ καὶ τὰ ἐγγόνια τους. Τὴν ἴδια στιγμὴ νίπτουν τὰς χείρας των, ῥίχνοντας «κατάρες» στοὺς πολιτικοὺς ποὺ οἱ ἴδιοι ἐξέθρεψαν κι ἐβοήθησαν – βοηθοῦν γιὰ νὰ φθάσουμε σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖο καὶ μαθαίνουν στὰ παιδιὰ τους μόνο νὰ ἀπαιτοῦν, νὰ μὴ προσπαθοῦν νὰ γίνουν καλλίτεροι, νὰ ζητοῦν ἀμοιβὴ χωρὶς μόχθο καὶ γενικὰ νὰ ἐχθρεύονται ὅ,τι δήποτε εἶναι δυνατὸν νὰ ἀπειλήσῃ τὸ ὑπάρχον σάπιο σύστημα.

Οἱ καννίβαλοι τρῶν τὰ παιδιὰ τῶν ἄλλων καννιβάλων καὶ ἐκπαιδεύουν τὰ παιδιά τους στὸ νὰ κάνουν τὸ ἴδιο στὸ μέλλον, προσφέροντας ὡς ἀντάλλαγμα θαλπωρὴ καὶ χαρτζιλίκι.
Ὁρισμένοι μάλιστα «κρατικὰ σιτιζόμενοι» καννίβαλοι ἔχοντας χάση κάθε ἔννοια ὀρθολογισμοῦ καὶ λογικῆς, χαμένοι μέσα στὴν ἰδεολογικὴ σύγχυση ἢ θέλοντας «πανέξυπνα» (ὅπως ἔκαναν πάντα) νὰ προσφέρουν ὑπηρεσίες στὸ «σύστημα», κατηγοροῦν ὅσους ἀπὸ τοὺς νέους μας βλέπουν τὸ ἀδιέξοδο, γνωρίζουν τὶς δυνατότητές τους, θέλουν τὸ καλλίτερο γιὰ αὐτούς, δὲν θέλουν νὰ «προσκυνήσουν» ἀλλὰ νὰ «πετάξουν» ἐλεύθερα κάπου, ὅπου τους σέβονται, ἔχουν δυνατότητα νὰ δημιουργήσουν καὶ νὰ εἶναι ἐπὶ τέλους ἐλεύθεροι, ἀποκαλῶντας τοὺς «προδότες».
Οἱ ἀρχικαννίβαλοι ἀποκαλοῦν ὅσα ἀπὸ τὰ παιδιὰ μας θέλουν τὴν ἐλευθερία τους προδότες!

Χρειάζεται ὅλοι νὰ προβληματισθοῦμε. Ὁ κόμπος ἔχει φθάση στὸ κτένι. Τὸ τελευταῖο στάδιο τῆς καταῤῥεύσεως φαίνεται πὼς θὰ μᾶς εὕρη ὅλους ἀπροετοίμαστους. Ὅλοι μας γνωρίζουμε πὼς αὐτὸ ποὺ ἔχουμε δημιουργήση καὶ ἀνεχόμεθα εἶναι σάπιο, ἀναξιοκρατικό, ἄδικο καὶ ἀνελεύθερο. Πρέπει νὰ εὕρουμε τὰ κουράγια καὶ τὸ σθένος νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὸν ἑαυτόν μας. Εἶναι ἐμφανὲς πὼς διαπράττουμε διαχρονικὸ καὶ κατ’ ἐξακολούθηση ἔγκλημα κατὰ τῶν παιδιῶν μας.
Εἶναι ἄμεσος ἀνάγκη νὰ δώσουμε χῶρο καὶ στήριξη σὲ αὐτοὺς ποὺ θὰ τολμήσουν νὰ μᾶς «ξυπνήσουν» λέγοντας τὴν ἀλήθεια, προτείνοντας ἐπώδυνες γιὰ ἐμᾶς ἀλλὰ πραγματικὲς λύσεις.

Πρωτίστως βέβαια νὰ ἀπομονώσουμε καὶ νὰ «τιμωρήσουμε» πολιτικὰ ὅλους τους ἀρχικαννιβάλους ποὺ ἔχουν τὸ θράσος νὰ ἐκστομίζουν τέτοιους χαρακτηρισμοὺς ὅπως «προδότης» γιὰ τὰ παιδιά μας. Ἡ αὐτοκριτικὴ καὶ ἡ αὐτοεκτίμησις θὰ μᾶς βοηθήση νὰ εὕρουμε τὸν δρόμο γιὰ νὰ δώσουμε σὲ αὐτὰ τὰ ἀπελπισμένα παιδιὰ διέξοδο.
Στὸ κάτω κάτω της γραφῆς δὲν ζητοῦν κάτι ἄλλο παρὰ νὰ ἔχουν ἔστω μίαν ἐλπίδα νὰ ἐπιβιώσουν.
Ἂν μποροῦν νὰ ἐπιβιώσουν θὰ μείνουν στὴν Πατρίδα καὶ ἔτσι θὰ χαροῦμε τὰ ἐγγόνια μας.

Ἂς θυσιάσουμε κάτι ἀπὸ τὸ δικό μας σήμερα γιὰ αὐτά. Ἔτσι κι ἀλλιῶς γιὰ αὐτὰ «ὑποτίθεται» πὼς ἀγωνιζόμεθα καὶ μοχθοῦμε καθημερινά. Γιὰ νὰ ἔχουν αὐτὰ ἕνα καλλίτερο αὔριο.
Ἂς σταματήσουμε λοιπὸν τὸ καννιβαλισμὸ ἐπάνω στὸ παρὸν καὶ τὸ μέλλον τους, ἂς ἀπομονώσουμε τοὺς ἀρχικαννιβάλους καὶ ἂς ἀποδείξουμε στοὺς ἑαυτούς μας ἐπάνω ἀπὸ ὅλα, ἀλλὰ καὶ στὰ παιδιά μας, πὼς μποροῦμε νὰ ἀλλάξουμε τὸ μέλλον τους, μαθαίνοντας ἀπὸ τὰ τραγικὰ λάθη μας!

Δὲν θέλουμε οὔτε καννιβάλους οὔτε προδότες!
Θέλουμε ἕνα καλλίτερο μέλλον γιὰ τὰ παιδιά μας!

Ἀγαλιώτης Γεώργιος